 Hopen dat Trump's beleid ten aanzien van Iran mislukt is hetzelfde als hopen op een sterker en brutaler theocratisch regime dat consequent heeft gedreigd met "de dood van Amerika" - met atoombommen, vermoedelijk, als het daarover zou beschikken, wat het land druk doende is om te verwerven. (Afbeeldingsbronnen: Ayatollah Khamenei - MEMRI; President Trump - Gage Skidmore/Flickr). |
Sommige beleidsanalisten, wetenschappers of politici stellen: "Ik hoop dat Trump faalt." Eén van de gebieden waarop de president zich in het bijzonder richt, is het beleid ten aanzien van Iran. De verklaring "Ik hoop dat Trump faalt" is echter geen goede strategie.
Degenen die deze mening zijn toegedaan, zouden blijkbaar liever zien dat hun land zal falen dan dat president Trump het goed doet. Hopen dat Trump's beleid ten aanzien van Iran mislukt is hetzelfde als hopen op een sterker en brutaler theocratisch regime dat consequent heeft gedreigd met "de dood van Amerika" - met atoombommen, vermoedelijk, als het daarover zou beschikken, wat het land druk doende is om te verwerven.
De belangrijkste revolutionaire pijlers van deze Iraanse regering zijn anti-Amerikanisme en antisemitisme. Dit land, waarvan sommigen zeggen dat ze het graag zouden willen zien zegevieren over president Trump, is ook meerdere malen uitgeroepen tot de grootste kinderbeul. Het heeft duizenden Amerikanen gedood, onder andere tijdens de aanslagen op het World Trade Center in 2001, en heeft de meest afschuwelijke schendingen van de mensenrechten begaan - en blijft dat doen - waaronder het geselen en executeren van minderjarigen.
Iran heeft zijn eigen volk afgeslacht en is de belangrijkste staatssponsor van terrorisme, en is de wereldleider in uitgevoerde doodstraffen per hoofd van de bevolking. Deze vaststelling geeft slechts een beperkt overzicht van de verschrikkingen die het heeft begaan; de lijst is schier eindeloos.
Degenen die een hekel hebben aan president Trump, of lobbyisten en anderen die Iran goedgezind zijn, gebruiken verschillende verhaaljes om het publiek tegen de president te keren m.b.t. zijn Iraanse beleid.
Het gemeenschappelijke verhaal is dat als Iran met vriendelijkheid, concessies en respect wordt behandeld, het met een gematigd gedrag zal reageren. Het zal ophouden met interventies in andere landen, met het steunen van terreurgroepen en met het aanzetten tot anti-Amerikanisme en antisemitisme.
De geschiedenis heeft ons echter onbarmhartig laten zien dat dit argument een totale fantasie is, uitgewerkt door president Barack Obama en zijn minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry. Tijdens Obama's acht jaar durende regering hebben Obama en Kerry ongekende concessies gedaan, de Iraanse leiders volledig gerespecteerd, de sancties opgeheven, hen een versnelde weg aangeboden naar legitieme nucleaire capaciteit en het regime voorzien van 150 miljard dollar - dit alles in een poging om de heersende mullahs tevreden te stellen. Hoe is dat afgelopen?
Iran kreeg legitimiteit, sluisde de miljarden dollars door naar het leger, de Islamitische Revolutionaire Garde, de milities en de terreurgroepen van Iran, en heeft door middel van zijn bondgenoten zijn positie in Irak, Syrië en Jemen verder uitgebouwd en zijn greep op Venezuela, Hezbollah in Libanon en Hamas in de Gazastrook versterkt.
Teheran gaat door met het aanhouden en opsluiten van Amerikaanse staatsburgers, nog in 2016 werd Amerikaanse marinepersoneel in Teheran belaagd en ondervraagd. Iran zet ook zijn militaire expedities voort door zijn invloed in de hele regio uit te breiden, waaronder in Syrië, Jemen, Libanon en Irak.
De tweede vergezochte tactiek die de critici van Trump of handlangers van Iran gebruiken, is om angst te zaaien in de Amerikaanse samenleving door het idee uit te dragen dat president Trump "een oorlog" met Iran begint.
De president en zijn regering hebben steeds weer duidelijk verklaard dat ze niet proberen om een oorlog met Iran te beginnen, maar in plaats daarvan de aanvallen, bedreigingen en destabiliserende acties van Iran willen ontmoedigen door economische en politieke druk. Als de president op zoek was naar "een oorlog" met Iran, zou hij de Iraanse leiders niet hebben uitgenodigd om aan de onderhandelingstafel te gaan zitten; hij zou de geplande aanvallen tegen Iran niet hebben afgeblazen nadat Teheran een Amerikaanse drone boven internationale wateren had neergeschoten en verschillende olietankers in de Golf van Oman had gesaboteerd.
President Trump heeft Teheran veel kansen gegeven om van koers te veranderen en een constructieve en rationele speler op het wereldtoneel te worden. Iran heeft helaas geen enkele belangstelling getoond.
President Obama daarentegen heeft alleen al in de eerste twee jaar van zijn ambtstermijn 193 drone-aanvallen geautoriseerd. Dat is meer dan vier keer zoveel als het aantal drone-aanvallen dat de vorige regering in haar acht jaar heeft toegestaan. De vraag rijst waarom dezelfde critici geen moord en brand shcreeuwden dat Obama een oorlog begon?
Wensen dat Trump zal "falen", is wensen dat het eigen land bergafwaarts gaat en geen suces zal hebben - en het publiek misleiden over het beleid van Trump inzake Iran door vrees te zaaien en valse informatie te verspreiden – speelt recht in de kaart van de regerende mullahs in Iran, die nooit te moe zijn om hun wens voor Amerika te herhalen, en dat is de "dood".
Dr. Majid Rafizadeh is een bedrijfsstrateeg en -adviseur, een aan Harvard-opgeleid geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review, en voorzitter van de International American Council on the Middle East. Hij heeft verschillende boeken geschreven over de islam en het buitenlands beleid van de VS. Hij is te bereiken op Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu