Met de komst van President Trump worden er sterke veranderingen verwacht, niet alleen op binnenlands gebied, maar ook internationaal. Een van de eerste gebieden die onmiddellijk de aandacht eist is het Midden-Oosten, waar het beleid van de Obama-regering ertoe heeft geleid dat er een sterk verminderde rol is voor de Verenigde Staten en dus ook voor de wereldwijde vrijheid.
Als de Trump-regering snelle vooruitgang wil maken in het vredesproces (voor zover dat er is), dan zal zijn eerste prioriteit zijn om het Palestijnse verhaal te slopen. Het is een vals verhaal van begin tot eind. Het vertelt historische onwaarheden over de oorsprong van de "Palestijnse" mensen, de superioriteit van de Joden in het land, de Joodse en christelijke identiteit van de heilige plaatsen, en de zelf-veroorzaakte "Nakba" van 1947-48. Maar een puur historische benadering is onwaarschijnlijk, omdat er een beroep gedaan wordt op politiek of emotioneel niveau. Er moet dus iets meer worden aangepakt. En dat iets meer, zo lijkt het, moet een hardhandige uitschakeling van het verhaal over het Palestijnse slachtofferschap. Het is dit begrip van Palestijnen als de constante slachtoffers van een agressief Israël, wat de pro-Palestijnse christenen, mensenrechtenactivisten, voorvechters van de morele, sociaal-democraten en vele anderen aandrijft.
Het belang van de verandering van die verhalen kan niet genoeg worden benadrukt. Het is de sleutel tot vrede. "Net zoals echte vrede naar Europa kon komen na de Tweede Wereldoorlog, pas nadat de Duitsers het 'Duitse verhaal' verlaten hadden en de echte geschiedenis aanvaardden van de oorlog die Duitsland gestart heeft, zo kan ook alleen de stopzetting van het 'Palestijnse verhaal' en de acceptatie van de werkelijke volgorde van de gebeurtenissen van 1947-48 dienen als basis voor verzoening tussen Joden en Arabieren," zo schreef Moshe Arens, de voormalige Minister van Defensie van de Staat Israël.
De Palestijnse Arabieren, hun leiders en hun wereldwijde grote aantal helpers en handlangers hebben de internationale media bedrogen, de Verenigde Naties, ongeveer overal veel politici, evenals religieuze leiders van de meeste christelijke kerken en de mensenrechtenactivisten op elk continent, door ze te laten geloven dat ze 's werelds grootste slachtoffers zijn, worstelende en vervolgde mensen, wiens ellende en lijden al decennia voortduurt, waarbij elk andere lijden van minderheden in het niet valt op deze aardbodem. En u hoeft nooit ver te zoeken voor bewijsmateriaal hiervan.
In 2015, kort na het bezoek van Mahmoud Abbas aan de Algemene Vergadering van de VN, beschreef Dr. Eran Lerman van het Begin-Sadat Center for Strategic Studies dit gevoel over Palestijnse slachtofferschap:
De toespraak van de leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, op de Algemene Vergadering van de VN van vorige week, was eens te meer het bewijs dat het Palestijnse "verhaal" van slachtofferschap uitgegroeid is tot een bedreiging voor de praktische mogelijkheid voor vrede. De Palestijnse leiders gaan constant iets verder met een interpretatie van de geschiedenis, wat niet alleen speelt met de feiten, maar ook met de belangen van hun mensen.
De kern van Abbas' klagende verhaal is het idee van de Palestijnen als onschuldige slachtoffers, wier recht op soevereiniteit en onafhankelijkheid is weggenomen en op brute wijze al veel te lang wordt genegeerd. Met deze voorstelling van de geschiedenis verdienen de Palestijnen het om te worden ondersteund door een dwingende interventie, zo spoedig mogelijk, zodat het aan Israël opleggen van een oplossing zal dienen tot de uitvoering van hun "rechten".
Lerman voegde dit toe:
"Dit valse Palestijnse verhaal van een eenzijdig slachtofferschap is de grote belemmering voor alle inspanningen in de richting van een Israëlisch-Palestijnse vrede. Mondiale spelers moeten hen daarbij helpen, zodat de Palestijnen zich verder wentelen in zelfmedelijden en rituele klachten over Israël en over de moeilijke compromissen met Israël."
Schrijvend op Honest Reporting in oktober 2016, spreekt Zahava Raymond over een artikel in de Ierse anti-Israël krant, de Irish Independent, over de aanbeveling van een fototentoonstelling getiteld, "This is Palestine" door de choreograaf en zelfbenoemde autoriteit van het Midden-Oosten, John McColgan.
In de wereld van Irish Independent en McColgans tentoonstelling is elke Palestijn een slachtoffer van de Israëlische onderdrukking. Er zijn geen Palestijnen te vinden die schade toebrengen aan andere Palestijnen, en er zijn geen Palestijnen te vinden die schade toebrengen aan Israëli's. Het is het gebruikelijke, eenzijdige, simplistische verhaal waar de media in het algemeen van houdt: waar Israëliërs zijn, zijn de onderdrukkers, en de Palestijnen zijn de slachtoffers.
Deze valse bewering van Palestijns slachtofferschap is vrij universeel tot nu toe, en zelden weerlegd of blootgelegd, behalve buiten de media en de politieke kringen, tenzij ze pro-Israël of werkelijk evenwichtig zijn; dus of het nu de New York Times is, The Guardian, of The Independent.
Het is niet alleen de media die op die manier denkt, vele protestantse kerken over de hele wereld hebben dezelfde houding aangenomen. Twee jaar geleden schreef Melanie Phillips een commentaar waarin ze verklaarde dat "binnen de protestantse wereld, vele kerken diep vijandig staan tegenover de staat Israël. Zij presenteren de Palestijnen als slachtoffers van een Israëlische onderdrukking die intussen een moorddadige slachtofferschap op de Israëlische burgers door hun handen negeert."
Psychologisch is het makkelijker een goed doel te omarmen (maar ook zelfs een slecht doel) met simpele zwart-wit termen. Voor veel mensen is een "goed" doel iets dat bestaat uit mensen die lijden onder "imperialisme" en "kolonialisme", moedige minderheden, derde-wereld slachtoffers van onderdrukking onder de eerste wereld, revolutionaire voorhoedes en iedereen die tegen de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Frankrijk of enig andere voormalige "imperialistische" macht is. Andere "imperialistische" machten, zoals Rusland, China of Iran, worden gemakshalve over het hoofd gezien of vergeten - en niet te vergeten de eeuwen van islamitisch imperialisme over Iran, Turkije, Griekenland, geheel Noord-Afrika, Hongarije, Servië, de Balkan, vrijwel heel Oost-Europa en wat we nog steeds zien doorgaan.
De Palestijnen in dit verhaal van "goed" en "slecht", zijn naar verluidt permanent "beroofd" door alle mensen, de Joden - terwijl ze de pech hadden hen aan te vallen in 1948, 1956, 1967 en 1973 - en te verliezen. De eigen staat van de Palestijnen werd hen telkens weer aangeboden - als ze een "einde aan het conflict overeenkomst" zouden ondertekenen. Zij hebben dit niet alleen in 1947 geweigerd in het VN-Verdeling Plan, ze weigerden ook 97% van hun eisen die hen als eerste aangeboden door de Israëlische premier Ehud Barak en vervolgens door de Israëlische premier Ehud Olmert. Ze hebben zelfs geweigerd om te onderhandelen - "geen vrede, geen erkenning, geen onderhandelingen" - in Khartoem, drie maanden nadat ze de Zesdaagse oorlog in 1967 verloren. De Israëlisch-Palestijnse zaak moet dus de meest zwart-wit zaak aller tijden zijn: voordat je een ander land aanvalt, houd in gedachten dat je zou kunnen verliezen. In het Palestijnse verhaal is elke zweem van grijs, elke introductie van tegenargumenten, elke presentatie van verschillende feiten een vloek. Alleen de platte, valse en onverbloemde Palestijnse 'waarheid' kan worden toegestaan.
 In Khartoem, drie maand na de verloren Zesdaagse oorlog in 1967, weigerden de Arabische leiders te onderhandelen met Israël - "geen vrede, geen erkenning, geen onderhandelingen". Afgebeeld van links naar rechts op 2 september 1967 in Khartoem: koning Faisal van Saoedi-Arabië, Gamal Abdel Nasser van Egypte, Abdullah Sallal van Jemen, sjeik Ahmad Sabah van Koeweit en Abd al-Rahman Arif van Irak. (Afbeeldingsbron: Wikimedia Commons/Bibliotheca Alexandrina) |
Hier is het waar het lastig wordt. Het vraagt niet veel studie om te ontdekken dat de Palestijnen zelf eigenlijk verantwoordelijk zijn geweest voor heel veel slechte dingen. Onschuldige Joden zijn slachtoffer geworden van tientallen Palestijnse agressieve en terroristische oorlogen. Dingen zijn verre van zwart-wit. Dit betekent dat supporters van de Palestijnen zich een verhaal dienen eigen te maken, óf een uitgevonden verhaal door de Palestijnse propagandisten omarmen. Aan de ene kant moeten de Israëliërs (of de Joden) "alle slechte dingen" gedaan hebben, die, zo wordt verondersteld, hebben plaatsgevonden op het grondgebied dat door de Volkenbond is apart gezet voor het Mandaat van Palestina. Anders kan er ooit iets "slecht" zijn gedaan of gezegd door enige Palestijn. Het geweld, de moorden, het terrorisme kan alleen komen van een kant, de Israëlische, waarbij de Palestijnse Arabieren alleen kunnen worden gezien als de slachtoffers van Israëlische barbaarsheid en Joodse kwade wil.
Deze eenzijdige bezorgdheid geeft absolutie aan de vele zonden van de Palestijnen, en wat nog erger is, het afschuiven van die zonden naar de Joden en de Israëliërs heeft gevolgen. Misschien is het meest ernstige gevolg wel dat het de Palestijnen beroofde van een gevoel van verantwoordelijkheid. Om altijd passief te zijn, te lijden, en nooit te handelen, te klagen en nooit constructieve suggesties te bieden of zelfs maar een tegenbod te doen - richting een uitweg uit het lijden, dat nam uiteindelijk bij de Palestijnen elk gevoel van bemiddeling weg.
Om bemiddelaars te worden van hun eigen lot, is het tijd voor de Palestijnen - als groep en via hun leiderschap - om maatregelen te nemen om hun interne problemen op te lossen evenals hun verhouding met de buitenwereld. Dit vergt een realisme dat zo lang afwezig is geweest in hun leven, een gevoel van doelgerichtheid voor een haalbare doelstelling (namelijk een staat die niet leidt tot de afschaffing van Israël), en een erkenning van hun eigen fouten gedurende vele tientallen jaren.
De Palestijnse weigering tot nu toe om een van deze dingen te doen, legt een diep psychologisch probleem bloot, een probleem dat hen in een eindeloze ronde van geweld en afwijzing heeft gevangen - wat tragisch genoeg geheel tegenstrijdig is met hun eigen belangen. Mensen die daaronder lijden, kiezen over het algemeen voor oplossingen die hen worden aangeboden, zelfs als de behandeling enige pijn met zich brengt. Iemand die sterft aan kanker of diabetische complicaties zal meestal akkoord gaan met een borstamputatie, of welke amputatie dan ook, wetend dat die zijn leven zal redden. De Palestijnen hebben geen hoop om ooit Israël te verslaan zo lang ze vasthouden aan de oude formule van "geen vrede met Israël, geen erkenning van Israël, en geen onderhandelingen." Ze hebben tot nu toe consequent geweigerd om maar de kleinste actie te ondernemen die hen een beter leven kan geven, ongeacht hoe ver het ook weg lijkt dat Israël streeft naar een vreedzame oplossing van het conflict.
Als leden van de nieuwe Amerikaanse regering verder willen met het zieltogende "vredesproces", kunnen ze geen betere plaats vinden om mee te beginnen dan een directe confrontatie met het Palestijnse rejectionisme. Niemand wenst de gewone Palestijnen onnodig te zien lijden, maar zo lang hun leiders in die voorkeur van slachtofferschap volharden, zal dat lijden niet worden verlicht. Dit betekent dat deze leiders zo hard mogelijk onder druk moeten worden gezet om de vervolging van hun eigen bevolking te stoppen. Indien nodig moeten de Palestijnen voor een grimmige keus worden gesteld, de keuze tussen geweld en vrijheid. Er moeten hun wortels worden voorgehouden, maar er moeten ook stokken zijn. De VN, de EU en het OIC zullen alleen wortels bieden. Zal de VS nu de dreiging van echte gevolgen toevoegen aan die mix?
Dr. Denis MacEoin is een universitair docent in de Arabische en Islamitische Studies en is een onderscheiden Senior medewerker aan het Gatestone Institute.