Bat Ye'or is een in Egypte geboren Britse schrijfster en historica, die zich heeft toegelegd op de geschiedenis van religieuze minderheden in de moslimwereld en op de geopolitiek van de Europese Unie. Ze staat bekend om het introduceren van het concept dhimmitude [zie hieronder] en het concept Eurabia in het Westen.
Canlorbe: Kunt u ons eerst herinneren aan de motieven van de netwerken die het migratiebeleid van de EU en haar anti-Israëlische houding orkestreren?
Bat Ye'or: De motieven van de netwerken op deze twee gebieden – het migratiebeleid van de EU en het antizionisme – zijn verschillend, maar komen samen in hun cumulatieve schadelijke effect. Dit cumulatieve effect is het resultaat van het bewuste beleid van de Arabische Liga en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) om hun betrekkingen met EU-landen op elk niveau te koppelen aan een Europees anti-Israëlbeleid.
De Europese Gemeenschap gaf in november 1973 toe aan deze eisen onder ondraaglijke druk van jihadistisch terrorisme, met name vliegtuigkapingen door de PLO in Europa, en de economische verstikking van Europa door een strenge Arabische olieboycot. Deze koppeling maakt echter ook deel uit van de historische christelijke stroming die met alle mogelijke middelen – zelfs door de genocide op de Joden in heel Europa (1941-1945) – de heroprichting van een Joodse staat in zijn thuisland heeft tegengewerkt. Deze stroming – die vanaf het begin van het zionisme[1] verbonden was met het jihadisme en samenwerkte met de Moslimbroederschap, met name in de jaren 1930-1940 en tot op heden – komt tot uiting in de steun van Europa voor de PLO, Hamas, Hezbollah en alle anti-Israëlische krachten.
De netwerken die het migratiebeleid van de EU organiseren, hullen zich in een humanitaire dubbelzinnigheid die hun financiële bronnen verhult. Tijdens de ontwikkeling van het Middellandse Zeebeleid van de Europese Gemeenschap in de jaren 1970-1980 omvatten deze motieven het hele spectrum van de Euro-Arabische betrekkingen, zoals later officieel werd verklaard in de Verklaring van Barcelona (1994). Andere verklaringen en dialogen tussen volkeren, culturen, beschavingen en demografische hybridisatie – samen met een belangrijke theologische dialoog tussen moslims en christenen – hadden tot doel een homogeen Euro-Arabisch strategisch kader rond de Middellandse Zee te creëren. Dit gebied – indien mogelijk zonder Israël en vrij van Amerikaanse invloed – zou volgens een globalistisch perspectief van een Euro-islamitische vermenging, die zou ontstaan door een massale aanwezigheid van moslims in het Westen, profiteren van een sterke moslimimmigratie naar Europa en een beschavingsbron en vooral een ethische bron voor het Westen vormen.
Dit perspectief werd bijvoorbeeld verwoord door Javier Solana, hoge vertegenwoordiger voor het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid van de EU (1999-2009). In zijn toespraak in Helsinki (25 februari 2004) verklaarde Solana:
"Nauwere betrekkingen met de Arabische wereld moeten ook voor ons een prioriteit zijn. Zonder een oplossing voor het Arabisch-Israëlische conflict is er weinig kans om andere problemen aan te pakken in een regio die wordt geteisterd door economische stagnatie en sociale onrust."
Vervolgens legde hij uit dat de veiligheid in de toekomst zou afhangen van een effectiever multilateraal systeem.[2] Europa zou sterker worden door een sterkere Verenigde Naties op te bouwen en zich krachtig in te zetten voor effectief multilateralisme.
Al deze motieven werden geïntegreerd in de zachte jihad-strategie in het Westen en gesponsord door de OIC.
Canlorbe: Hoe beïnvloedt het Eurabia-plan het buitenlands beleid van de EU ten opzichte van China en Rusland?
Bat Ye'or: Ik kan niet voor China spreken, maar wat Rusland betreft is het duidelijk dat een versplinterd christendom, verwoest door oorlogen en de haat die deze oorlogen voortbrengen en voeden, altijd een gemakkelijke prooi is geweest voor jihadistische agressie. Opgemerkt moet worden dat de ineenstorting van die rijken meer te wijten was aan interne vijanden die banden hadden met vijanden buiten het rijk dan aan militaire veldslagen. Dit was met name het geval bij de islamisering van het Byzantijnse Rijk, vooral na het schisma in 1054, dat het christendom in twee vijandige entiteiten verdeelde, het westerse en het oosterse.
In de Eurabiaanse context vormen de haat en delegitimering van Israël een spiritueel en theologisch wapen voor de Europese stromingen van islamofilie en antisemitisme om het joods-christendom te verlaten en zich achter de islam te scharen. De huidige oorlog heeft tot doel Israël te vervangen door Palestina, een entiteit die nooit historisch heeft bestaan en een creatie is van het christelijke antisemitisme uit de jaren 1970[3]. Palestina had in het vroege christendom een speciale connotatie met betrekking tot de joden. De verwoesting van het oude koninkrijk Judea door het Romeinse leger in 135 n.Chr. en de hernoeming ervan tot Palestina werd door kerkelijke theologen geïnterpreteerd als een goddelijke straf tegen een volk dat zich schuldig had gemaakt aan godslastering.
Het christelijke verbod voor joden om terug te keren naar of te wonen in hun thuisland is geworteld in dit geloof, evenals de traditionele christelijke vijandigheid jegens joden. Wat de moslims betreft, komt het woord en het begrip Palestina niet voor in de Koran; hun oorlog tegen Israël is gebaseerd op de jihadistische ideologie die vereist dat de islamitische wet de wereld regeert. Het islamitische geloof vernietigt echter de historische grondslagen van het jodendom en het christendom om ze te vervangen door de islamitische visie op de bijbelse geschiedenis, waarin de islam is voorafgegaan door de andere twee religies. Het palestinisme, de gemeenschappelijke strijd van moslims en christenen tegen de Hebreeuwse staat, kan de ontkerstening van het Westen alleen maar versnellen. Het geval van het Libanese christendom, vernietigd door de PLO – een organisatie die door Europa wordt gesteund om Israël uit te roeien – is daar een illustratie van.
Canlorbe: Zal de nieuwe regering-Trump volgens u een positieve invloed hebben op kwesties als de situatie in Gaza en Oekraïne?
Bat Ye'or: Ik had hoge verwachtingen dat deze regering erin zou slagen vrede te brengen in Europa, maar te veel krachten en belangen willen het Europese continent verzwakken door de verslechtering van de oorlog in Oekraïne, en ik vrees dat we die kant opgaan.
Wat Gaza betreft, zullen we geen verbetering zien zolang Europa blijft samenwerken met alle militair-terroristische organisaties die duidelijk hun uitroeiingsbeleid tegen het Joodse volk nastreven. De eerste voorwaarde voor een positieve ontwikkeling is dat het pseudo-Palestijnse volk wordt bevrijd van zijn eeuwige vluchtelingenstatus, die door de EU tegen Israël is opgelegd en als vernietigingswapen wordt gebruikt om de Joodse staat te vervangen. De zogenaamde Palestijnen – voornamelijk Arabische en islamitische immigranten uit de 19e eeuw die tijdens de Arabische oorlog van 1948 uit Israël zijn gevlucht, die zij hadden uitgelokt in de hoop de Joden uit te roeien – beweren immers dat zij tot de Arabische umma [islamitische gemeenschap] behoren. Tot de jaren zeventig voerden zij campagne onder de vlag van het Arabisch nationalisme met hun leider, de grootmoefti van Jeruzalem Amin al-Husseini, bewonderaar, bondgenoot en medewerker van Hitler. Velen konden terugkeren naar hun vaderland: Jordanië, Egypte, Irak en Syrië. In geen van de heilige islamitische teksten wordt melding gemaakt van een geografische locatie in de bijbelse Hebreeuwse gebieden, noch van enige historische gebeurtenis die een band met het grondgebied van het huidige Israël zou rechtvaardigen.
Europa kon hen laten gaan naar de 56 moslimstaten of de 22 Arabische landen, die allemaal waren ontstaan door de verdrijving van miljoenen niet-moslims die op hun beurt nooit hebben geprofiteerd van universele en providentiële hulp zoals die door de UNRWA werd geboden. Als voormalig vluchteling uit Egypte, beroofd van al mijn bezittingen, kan ik dit beamen, net als miljoenen joodse en christelijke vluchtelingen uit Arabische landen door de eeuwen heen, met name na de mislukte Arabische invasieoorlog tegen Israël in 1948.
Europa heeft nooit de militaire invasies veroordeeld van vijf Arabische staten die joodse gebieden hebben veroverd en gekoloniseerd, in strijd met zowel de Balfour- als de San Remo-verklaring. Daar werd de duizend jaar oude joodse bevolking vermoord of verdreven, hun huizen geplunderd en hun synagogen verbrand. Europa voelde geen noodzaak om hulp te bieden. Het is waar dat het drie jaar eerder druk bezig was met het deporteren van joden naar de vernietigingskampen verspreid over hun grondgebied. Het was niet bereid om hen te helpen tegen de voormalige bondgenoot.
Canlorbe: In de middeleeuwen zag Maimonides (de rabbijn die tot hoofd van de joodse gemeenschap in Egypte was benoemd) de islam als geworteld, zij het onvolmaakt, in de bijbelse leer, en als bedoeld – binnen het goddelijke plan – om de heidense Arabieren te civiliseren en hen voor te bereiden op de universele heerschappij van de Thora in toekomstige messiaanse tijden.
Bat Ye'or: Ik deel de mening van Maimonides. Men moet de primitieve en wrede levensomstandigheden van de inwoners van Arabië vóór Mohammed begrijpen om de waarde te kunnen waarderen van de elementen van menselijkheid en spiritualiteit die de Koran heeft gebracht. De Arabieren zelf, die getuige waren van het voorbeeld van de joden en christenen in Arabië, hoopten van Mohammed een soortgelijke religie te krijgen. Mohammed reageert op hun verzoek en zegt dat hij hen een religie in het Arabisch voor Arabieren heeft gebracht. Het is aan de moslims om hun religie te moderniseren, zoals andere religies over de hele wereld hebben gedaan, om waarden hoog te houden die vrij zijn van de vooroordelen uit het verleden. Wat de messiaanse tijden betreft, durf ik me daar zelfs geen voorstelling van te maken.
Canlorbe: Moge de harmonieuze relatie tussen Israël en de soennitische staten hoop geven op de vervulling van de wens van Maimonides?
Bat Ye'or: Misschien... op voorwaarde dat zij het volk van Israël accepteren, hun verlossende missie binnen de mensheid, hun bevrijding van de schande waarin de christelijke beschuldiging van godslastering hen heeft opgesloten – een beschuldiging die door Vaticanum II is ingetrokken, maar nog steeds feitelijk aanwezig is in de westerse weigering om de Joodse soevereiniteit in Judea, Samaria en Jeruzalem te erkennen. Een tweede voorwaarde moet de afschaffing zijn van de onmenselijke status van dhimmitude[4], verankerd in de jihad-ideologie die erop gericht is alle niet-islamitische godsdiensten te vernietigen om de shariawetten over de hele wereld op te leggen. We zijn nog ver verwijderd van deze stap... De definitieve afschaffing van dhimmitude, die zou plaatsvinden door de erkenning van de legitimiteit van de staat Israël in zijn historische thuisland, is echter een principe dat de hele mensheid ten goede zou komen en de vrede tussen alle mensen zou bevorderen.
De tsunami van haat tegen Israël en de joden die het Westen sinds 7 oktober 2023 overspoelt, belichaamt precies dit nazi-jihadisme dat uitgaat van de christelijk-islamitische alliantie tegen het zionisme, die sinds het Verdrag van Lausanne in 1923 zo sterk aanwezig is. Dit verdrag legitimeerde een soevereine staat voor het Joodse volk in zijn historische thuisland met veilige grenzen van Gaza tot de Jordaan. Tegelijkertijd creëerde hetzelfde verdrag op 70% van een Palestijns grondgebied dat voor het eerst sinds de Romeinse verovering (135 n.Chr.) werd afgebakend, de oprichting van een Arabische staat voor moslims en christenen. Deze besluiten, die door de Volkenbond zijn bekrachtigd, worden onderschreven door zijn opvolger, de VN, en kunnen niet worden nietig verklaard.
Deze moderne anti-Israëlische vernietigingsgolf is het voortzetting van de Euro-Arabische anti-zionistische nazi-alliantie die vanaf de jaren twintig van de vorige eeuw de anti-joodse haat heeft voortgebracht die tot de Shoah heeft geleid. Deze haat leeft vandaag de dag voort in de Eurabiaanse ideologie. Maar hoe sterker de Europese staten de moorddadige anti-Israëlische jihadistische ideologie steunen, hoe meer zij erdoor worden vernietigd. In de islam zijn joden en christenen uit hetzelfde hout gesneden. Wat joden wordt aangedaan, wordt ook christenen aangedaan, en omgekeerd, aangezien zij precies dezelfde juridische status hebben. Dit is de grote les die ons wordt geleerd door de kennis van de dhimmitude en om deze reden is deze kennis verboden. Toch kunnen we met eigen ogen zien hoe Europa instort onder een zelf toegediend giftig Eurabiaans gif van jodenhaat.
[1] Zie Bat Ye'or, Le Dhimmi documents avec une étude de Rémi Brague, Les Provinciales, 2025, p.42.
[2] Toespraak van Javier Solana in Helsinki, 25 februari 2004, "The European Security Strategy—The Next Step?" in Cahier de Chaillot, Vol. V, n° 75, Sécurité et Défense de l'UE, Textes fondamentaux, 2004. Institut d'Etudes de Sécurité, Union européenne, februari 2005, Parijs.
[3] In januari 2004 verklaarde Javier Solana, EU-commissaris voor buitenlandse zaken en veiligheid, tijdens een onderzoek naar EU-fondsen die door de Palestijnse Autoriteit waren misbruikt, dat Europa de plicht had de Palestijnse Autoriteit te helpen, en voegde eraan toe: "Als ze niet bestond, zouden we haar moeten uitvinden!", in Le Temps, Genève, 4 februari 2004. Zie Bat Ye'or, Eurabia, The Euro-Arab Axis, 2005.
Zie ook: "Na een vaste deadline moet een resolutie van de VN-Veiligheidsraad de goedkeuring van de tweestatenoplossing afkondigen. Daarin zou de Palestijnse staat als volwaardig lid van de VN worden aanvaard en zou een tijdschema voor de uitvoering worden vastgesteld. De resolutie zou de oplossing van andere resterende territoriale geschillen verplicht stellen en een einde maken aan alle aanspraken. Als de partijen zich niet aan [het tijdschema] kunnen houden, moet een door de internationale gemeenschap gesteunde oplossing op tafel worden gelegd." – Javier Solana, hoofd buitenlandse zaken van de EU, tijdens een lezing in Londen, waarin hij beweerde dat als Israël geen definitief akkoord met de Palestijnen kan bereiken, de VN haar eigen akkoord moet afdwingen. (Jerusalem Post, 12 juli 2009)
[4] Dhimmitude is de naam die wordt gegeven aan het alomvattende politieke, sociale, juridische en religieuze islamitische systeem dat de niet-moslimbevolking regeert die door de jihad-oorlog is verslagen. Het vindt zijn oorsprong in de jihad-ideologie en militaire rechtsregels. Van de 8e tot de 12e eeuw, toen de islamitische rechtspraak zich ontwikkelde, werd het systeem van dhimmitude geïntegreerd in de sharia-rechtspraak, die was gebaseerd op de heilige geschriften van de islam. Een groot aantal christelijke anti-joodse wetten uit de vijfde en zesde eeuw werd opgenomen in de dhimmitude. Deze gemeenschappelijke anti-joodse basis leidde soms tot een christelijk-islamitisch bondgenootschap om joden in islamitische landen te vervolgen. In de 20e eeuw bereikte deze trend zijn hoogtepunt in de Shoah en nu, na vijftig jaar anti-Israëlische indoctrinatie, herleeft hij.