De Palestijnse vieringen van de "overwinning", die plaatsvonden nadat Israël de metaaldetectoren en bewakingscamera's verwijderd had bij de ingangen van de Tempelberg in Jeruzalem, is een slecht voorbode voor de toekomst van de stabiliteit en vrede in het Midden-Oosten.
Door de Palestijnen en door veel Arabieren en moslims wordt de stap van deze Israëlische verwijdering gezien als een teken van zwakte. In hun ogen is de verwijdering van de beveiligingscamera's en metaaldetectoren een capitulatie, puur en simpel.
Hoe weten wij dit? Eenvoudig: kijk naar de Palestijnse reactie. In plaats van het verzoenende karakter van dit Israëlische regeringsbesluit te erkennen, dat gericht is op vermindering van spanningen en het voorkomen van bloedvergieten en geweld, eisen de Palestijnen nu nog meer.
Wat betreft de Palestijnen die erbij betrokken zijn, is de controverse over de Israëlische veiligheidsmaatregelen op de Tempelberg, die kwam nadat drie terroristen twee Israëlische politieagenten vermoordden op deze heilige plaats op 14 juli, slechts een onderdeel van een grotere strijd met Israël.
Wij hebben een nieuw niveau bereikt in deze verhandeling: de ambtenaren van de Palestijnse Autoriteit (PA) geven nu openlijk toe dat het niet gaat om de metaaldetectoren of de beveiligingscamera's die in het geding zijn.
In plaats daarvan geven ze nu toe dat dit een strijd is over de soevereiniteit op de Tempelberg en Jeruzalem. Voor de Palestijnen gaat de echte strijd over de vraag wie wat controleert van Jeruzalem en de heilige plaatsen. De echte strijd gaat er in hun ogen over of de Joden recht hebben om te leven in hun eigen staat in het Midden-Oosten. Veel Palestijnen zijn nog niet in het reine gekomen met het recht van Israël om te bestaan, en dat is het waar het in deze strijd echt om gaat.
De Palestijnen hebben met het triomfantelijk gevoel dat Israël heeft voldaan aan hun eis tot het verwijderen van de metaaldetectoren en de beveiligingscamera's, ook duidelijk gemaakt dat het slechts de eerste stap is in hun strijd voor het uitwissen van de Israëlische aanwezigheid in de Oude Stad van Jeruzalem en op de Tempelberg.
Niemand legde dit Palestijnse standpunt beter uit dan de PA-minister van Buitenlandse Zaken, Riad Malki, die op 27 juli aankondigde dat de Palestijnen het Israëlische besluit tot het ontmantelen van de metaaldetectoren en beveiligingscamera's ziet als een overgave. Hij bevestigde ook wat veel Israëlische en Palestijnse politieke analisten hebben gezegd in de afgelopen paar weken - dat het conflict over Israëls veiligheidsmaatregelen slechts een excuus was, dat werd gebruikt door de Palestijnen om Israël te dwingen politieke en territoriale concessies te doen.
In een toespraak voor de ministers van de Arabische Liga in Caïro legde Malki uit: "Het gaat niet om metaaldetectoren of camera's, maar om wie verantwoordelijk is en wie de soevereiniteit heeft over de Al-Aqsa-moskee." Malki legde verder uit dat de Palestijnen het recente conflict niet zien als een beveiligingsprobleem, maar veeleer als een zuiver politieke kwestie. "De strijd om Jeruzalem is net begonnen," zei hij, en voegde eraan toe dat de golf van Palestijnse protesten over de Israëlische veiligheidsmaatregelen erin geslaagd is om de"samenzwering" van Israël te "frustreren" en de historische en juridische status-quo op de Tempelberg te veranderen.
 De Palestijnse Autoriteit buitenlandminister Riad Malki (hierboven afgebeeld in 2009) zei vorige week in een toespraak: "Het gaat niet om metaaldetectoren of camera's, maar wie er verantwoordelijk is en wie de soevereiniteit heeft over de Al-Aqsa moskee... De strijd over Jeruzalem is net begonnen." (Afbeeldingsbron: Mario Tama/Getty Images) |
We zijn getuige van een zeldzaam moment van waarheid van de PA-minister van buitenlandse zaken, die ironisch genoeg, daarmee de aanspraken weerlegt door velen in de internationale gemeenschap evenals de media over het effect dat in het recente conflict werd aangewakkerd door metaaldetectoren en bewakingscamera's.
De Palestijnse protesten die kwamen in reactie op de veiligheidsmaatregelen, hebben aangegeven dat het meer gaat over het haten van Israël en proberen om het op de knieën te dwingen, dan over de verwijdering van metaaldetectoren en camera's. Tijdens deze protesten, vooral bij de ingangen van de Tempelberg, riepen de Palestijnen slogans waarin de bedreigingen voor de vernietiging van Israël opgenomen waren en het doden van Joden.
"We marcheren naar de Al-Aqsa (moskee), en wij zullen miljoenen van martelaren opofferen," was een van de gezangen bij de protesten. Ze werden geleid door Palestijnse religieuze en politieke topleiders. Een ander gezang: "Khaybar Khaybar ya yahud, jaish Mohammed sa yaoud" ("Khaybar Khaybar, o, Joden, het leger van Mohammed komt terug") - een verwijzing naar de slag van Khaybar in het jaar 628 tussen de profeet Mohammed en zijn volgelingen tegen de Joden die woonden in de oase van Khaybar. De Joden werden gedwongen zich na de slachting over te geven en mochten daarna leven in Khaybar, op voorwaarde dat zij de helft van hun productie aan de moslims afstonden. De demonstranten scandeerden ook slogans waarin ze de militaire vleugel van Hamas, Ezaddin Al-Qassam, opriepen terroristische aanslagen tegen Israël te lanceren.
Voor het grootste deel bedekten de buitenlandse journalisten deze protesten en beschouwden deze gezangen niet als intimiderend of antisemitisch. De protesten werden grotendeels gerapporteerd als zijnde in positieve zin van een vreedzame "burgerlijke ongehoorzaamheid". Dit is echter precies de retoriek die de brandstof is voor het Palestijnse vuur om de straten in te nemen en te smijten met stenen en benzinebommen naar de Israëlische politieagenten en burgers.
De achttienjarige Omar Al-Abed is echter een Palestijn waaraan met een dergelijke retoriek wel zorgvuldig aandacht wordt besteed. Op 22 juli bestormde hij de woonplaats van een Joodse familie in Halamish op de Westelijke Jordaanoever, en heeft daar een grootvader, zijn zoon en dochter doodgestoken tijdens een diner bij de viering van de geboorte van een kleinkind. Kort voordat hij op zijn moorddadige missie ging, zette Al-Abed een bericht op zijn Facebook-pagina waarin hij veel van de slogans uit de protesten herhaalde, en verder een beschrijving van de Joden als "zonen van varkens en apen".
Het bloedbad in Halamish werd gepleegd door een enkele Palestijn. Handelde hij misschien alleen, zonder geïndoctrineerd te zijn om Joden te vermoorden, en zonder gemeentelijke ondersteuning om dit te doen? Nou, laten we dit eens checken: hoe reageerde de Palestijnse straat op zijn moorddadige dolle daad? Hoe reageerde Al-Abeds eigen moeder? De moeder van de terrorist werd gefilmd terwijl ze snoep uitdeelde aan de bezoekers bij de viering van het besluit van haar zoon om het leven van de drie Joden weg te nemen. "Ik ben trots op mijn zoon, omdat hij onze hoofden hoog heeft gehouden," verklaarde ze.
Misschien was de trots in de terrorist gewoon een lokale aangelegenheid? Nee, zelfs die hoop is verbrijzeld, aangezien veel Palestijnen, met name in de Gazastrook, de straat opgingen om de brute moord te vieren. Hamas-leider Ismail Haniyeh belde de vader van de terrorist om hem te vertellen: "Uw zoon bracht trots aan de natie."
Het bloedvergieten in Halamish bracht een intense trots bij de moeder van de terrorist, en ook aan de mensen om haar heen en de Palestijnse wereld in het algemeen.
De President van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, die nooit een kans mist om zichzelf af te schilderen als vredestichter bij uitstek, bleef stil over de moord. Maar vergis je niet: zijn luide stilte over de terreuraanval op de Halamish wordt door veel Palestijnen beschouwd als een daad van vergoelijken van de moord op drie Joden. Of het een vergoelijken is van de wreedheid, of dat hij doodsbang is voor zijn eigen volk, één ding is zeker: Abbas en de meeste Palestijnse leiders zijn goed opgeleid. Wanneer ze Joods bloed ruiken, vallen ze aan.
Dit is precies wat er gaande is in de chaos van de Tempelberg.
Nu Israël heeft voldaan aan hun eisen met betrekking tot de veiligheidsmaatregelen, voelen de Palestijnen zich aangemoedigder dan ooit. Moord en het aanzetten ertoe, het zal zich in hun geval inderdaad uitbetalen. Zo kwamen ze weg met de moord op twee politieagenten op de Tempelberg; zo kwamen ze ook weg met de moord op de drie familieleden in Halamish, en in hun ogen kwamen ze ook weg met de recente gewelddadige protesten en ophitsing tegen Israël.
Gesteund door de Israëlische "overgave", spreken de Palestijnen nu over een "historische overwinning" op Israël. Ze zijn er trots dat ze de arm van Israël konden buigen en hen dwingen zich "terug te trekken". Palestijnse cartoonisten en commentatoren hebben soortgelijke gevoelens geuit, met daarbij het argument dat de verwijdering van metaaldetectoren en camera's grotendeels het gevolg is van hun geweld, terrorisme en bedreigingen.
Nogmaals, een Israëlisch gebaar wordt door de Palestijnen en andere Arabieren en moslims geïnterpreteerd als zwakte. Dit soort opzettelijk verkeerd lezen is verre van nieuw. Elke keer als dit weer optreedt, geeft het een podium voor een nieuwe cyclus van geweld. Het resultaat van de Israëlische bemiddeling is steevast: Palestijns geweld.
De Palestijnen hebben het alles bij elkaar opgeteld precies goed gehad. In hun eigen woorden: ze beogen een escalatie van geweld omdat zij geloven dat wat Israël deed de eerste stap is naar nog meer concessies en dat ze zich nog verder zullen terugtrekken.
Bassam Tawil is een Arabische moslim, gevestigd in het Midden-Oosten.