 Majid Rafizadeh spreekt op het Verenigde Staten Congres op 7 december 2017. (Bron: Valter Schleder/Wikimedia Commons) |
Ik was niet verbaasd toen ik een brief van een sjiitische religieuze prediker uit het Verenigd Koninkrijk ontving. Ik ontvang veel soortgelijke brieven van extremistische moslims van over de hele wereld, maar ook van westerse liberalen, socialisten en anderen. Elke keer, bij het openen van deze brieven, bereid ik me voor op kritiek op mijn zorgvuldige onderzoek naar mijn religie. Zoals verwacht, begon de brief met een bekende suggestie: "Stop met het bekritiseren van je eigen religie."
De brief ondersteunde deze opdracht met beloftes dat de media en Westerse progressieven mij gunstig gezind zijn en mij veel meer zouden steunen, als ik mijn opvattingen zou afstemmen op hun gesprekspunten:
"Als je stopt met het bekritiseren van de islam, zal het Westen je zeker meer verwelkomen en je zult meer aanbiedingen en mogelijkheden krijgen die je carrière te bevorderen."
Wat zeg ik dan dat links zo dwars zit? Ik weiger om de radicale islam in het Westen te verontschuldigen. Ik weiger om de meest duistere gevolgen te verdoezelen waartoe het ongebreidelde extremisme heeft geleid. Ik wauwel niet als het gaat om het idee van het multiculturalisme of tolerantie; sommige zaken mogen niet getolereerd worden. De boodschap van de apologen is duidelijk: loop in het gareel. Zend dezelfde boodschap uit als de rest: dat alle aspecten van de islam getuigen van een liefdevolle en welwillende religie. Focus hierop en veeg de misdaden tegen de menselijkheid onder het tapijt.
Ik wou echt dat ik het kon.
Het is duidelijk waarom zoveel van mijn collega's zijn gezwicht voor deze druk. Mijn weg zou inderdaad veel gemakkelijker zijn geweest als ik de gepolitiseerde visie had opgepikt en mijn weg had vervolgd met de rest die opportunisme boven de waarheid stellen. Maar ik vond het onmogelijk om me bij hen aan te sluiten en op te gaan in de gangbare islamitische verdedigers in het Westen. De herinneringen aan wat ik heb gezien, en de gruweldaden waarvan ik weet dat ze nog steeds worden begaan, achtervolgen mij en drijven mij ertoe om voor de stemlozen te spreken. Mijn doel is nooit geweest om het Westen te maken zoals ik, of om persoonlijk voordeel te halen uit het delen van mijn ervaringen. Mijn doel is altijd geweest om een einde te maken aan de marteling die mijn volk ondergaat door de handen van meedogenloze tirannieke islamitische regimes en groepen.
Ik ben geboren en getogen in meerderheids-islamitische samenlevingen, in de twee dominante sekten van de islam, de soennitische en sjiitische, zowel in de Arabische als in de Perzische wereld. De ervaringen die mijn familie en de mensen om ons heen hebben meegemaakt, hebben mij zo gevormd dat het ondenkbaar is om niet te beseffen hoe gevaarlijk een sharia en islamitisch bewind kan zijn. Als gevolg daarvan is het mijn missie om deze onderliggende problemen aan te pakken, zoals uitgelegd in mijn boeken, in de hoop dat het zou kunnen helpen om enkele hervormingen van de religie in te leiden. Moslims zoals de Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi, Dr. M. Zuhdi Jasser en Salim Mansur, om er maar een paar te noemen, hebben ook gepleit voor herinterpretatie.
Wat de islamitische apologen moeten begrijpen, is dat ik en anderen zoals ik, geen Faustiaanse overeenkomst sluiten om te profiteren van, en zich in te passen in, de hoofdstroom. Sommige waarden, zoals bewustwording en hulp aan vrouwen die onder islamitisch bewind vaak op vele manieren tot slaaf worden gemaakt en worden gemarteld, zijn veel belangrijker dan alleen het dienen van persoonlijke belangen.
Een ander doel achter deze boodschappen is het analyseren van de woorden "het Westen". Wanneer mensen als de islamitische predikers zeggen dat het Westen je leuk vindt en je beter profiteert als je het islamisme niet bekritiseert, lijkt het "Westen" niet alle westerlingen te vertegenwoordigen, maar lijkt het vooral te verwijzen naar instellingen en figuren van extreem links. Deze extremistische moslims kunnen ook verwijzen naar organisaties of sociale media die geen feiten maar ideologie weergeven. Zij behandelen zaken zoals ze hopen dat ze zouden zijn, in plaats van naar bewijs te kijken. Helaas zijn veel van deze universiteiten, instellingen en kanalen toevallig wel de groten en dominanten in het Westen.
Toen ik tijdens de Obama-regering voor het eerst naar de VS kwam om les te geven met een Fulbright-beurs, was het intrigerend om te zien hoeveel instellingen en personen geen kritiek op de islam wilden horen of lezen. Deze vlucht getuigt van een totale dubbele standaard. Hoewel deze westerlingen totaal tevreden waren met het sterk bekritiseren van religies als het christendom en het Jodendom, behandelden zij de islam niet op dezelfde manier. Het was een schok om alras te ontdekken dat het voor hen acceptabel was om hun eigen religie te bekritiseren, maar dat het helemaal niet goed was voor mij om de mijne te bekritiseren. Dit is onmogelijk goed te begrijpen.
In Iran en Syrië, waar ik ben opgegroeid, kan men worden gearresteerd, gevangengezet, gemarteld en zelfs geëxecuteerd voor alles wat niet positief is over de dominante religie van het land, de islam. Oppervlakkig gezien lijkt, voor degenen die de islam wilden hervormen, de enige plaats om dat te kunnen doen het Westen te zijn. Immers, zo veel politieke leiders zijn consequent aan het opscheppen over de waarde van de vrijheid van meningsuiting en de persvrijheid. Waar anders zou een hervorming van een zeer beperkende godsdienst kunnen plaatsvinden?
Als zoiets zou worden geprobeerd in een land waar de sharia-wetgeving wordt toegepast, zou dat ernstige gevolgen hebben, zelfs als men slechts probeert de religie te bekritiseren. We gingen er allemaal vanuit dat het hier in het Westen veilig zou zijn om alles in twijfel te trekken en te bekritiseren. In plaats daarvan gebruiken heel veel instellingen een veel subtielere methode om kritiek het zwijgen op te leggen. Sommige van deze methodes omvatten het etiketteren van iedereen die wat dan ook voor negatiefs over de islam zegt - zelfs zij die constructieve kritiek hebben en een kans voor hervorming aanbieden - als het aanmoedigen van "islamofobie".
Accepteer alstublieft slechts dit eenvoudige bericht: Als u denkt dat kritiek op het christendom en het Jodendom constructief is, en een manier om te moderniseren en hervormingen tot stand te brengen, pas dan alstublieft dezelfde regel toe op de islam.
Hoe meer je constructieve kritiek op de islam verbergt of negeert, hoe moeilijker je het maakt om hervormingen door te voeren, en hoe gemakkelijker je het voor moslimradicalen maakt om de overhand te krijgen. Op dit moment worden er over de hele wereld op elk moment van de dag wreedheden begaan in naam van de islam. Uw doel zou niet moeten zijn om politiek correct te zijn of om deze religie fanatiek te beschermen, maar om de gewonden te genezen, en steun te bieden aan diegenen die de misstanden willen uitbannen. Als je vaak de onuitsprekelijke daden waartoe de sharia kan leiden verbloemt, zal dat alleen maar de mensen die kwaadwillige bedoelingen hebben nieuwe kracht geven en tegelijkertijd de meest kwetsbare mensen onderwerpen aan hun wreedheid.
Als, zoals u beweert, uw kernwaarden van vrijheid van meningsuiting, persvrijheid en open discussies voor christendom en Jodendom gelden, dan moeten deze waarden ook voor de islam gelden. Steun de stemmen van degenen die de sharia-wetgeving uit de eerste hand hebben meegemaakt en roep op tot hervormingen.
Ik heb geen kritiek op de radicale elementen van mijn religie omdat ik haatdragend ben, maar omdat ik degenen die door hun leiders misbruikt en in de steek gelaten zijn wil beschermen. Ik ben niet bereid om me met open ogen voor de waarheid te verbergen, ongeacht hoe groot het voordeel of gewin moge zijn.
Dr. Majid Rafizadeh is een Harvard-afgestudeerde geleerde, zakenman, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en voorzitter van de International American Council on the Middle East. Hij is auteur van verschillende boeken over de islam en het buitenlands beleid van de VS.