 De regering-Biden in een poging om de nucleaire deal nieuw leven in te blazen, blijft onderhandelen met de regering van Ebrahim Raisi (foto), die bekend staat - vanwege zijn misdaden tegen de menselijkheid en zijn betrokkenheid bij een bloedbad van bijna 30.000 politieke gevangenen - als de "Slager van Teheran". (Foto: Atta Kenare/AFP via Getty Images) |
De regering-Biden, in een poging om de nucleaire deal nieuw leven in te blazen, blijft doorgaan om te onderhandelen met de regering van Ebrahim Raisi, die bekend staat - vanwege zijn misdaden tegen de menselijkheid en zijn betrokkenheid bij een massamoord op bijna 30.000 politieke gevangenen - als de "Slager van Teheran".
Ten eerste is het doel van de regering-Biden niet om het zeer gebrekkige nucleaire programma van Iran permanent te stoppen -- het grootste gebrek is dat Iran over een paar jaar toegestaan is in deze "sunset period" het zoveel kernwapens mag hebben als het wil -- maar alleen om het programma van Iran voor een bepaalde periode te beperken en tegelijkertijd de sancties op te heffen die het land economisch pijn doen.
De regering-Biden heeft een nieuwe sunset-periode van 25 jaar voorgesteld -- ervan uitgaande dat het Iraanse regime deze het niet met 10 of 5 jaar zal verlagen. Dit zal de Islamitische Republiek in staat stellen de verrijking van uranium op elk gewenst niveau te hervatten, zoveel geavanceerde centrifuges te laten draaien als zij wil, haar reactoren volledig operationeel te maken, nieuwe zwaarwaterreactoren te bouwen, zoveel brandstof voor de reactoren te produceren als zij wil, en na de looptijd van de overeenkomst zonder enige beperking een hoger vermogen tot uraniumverrijking te handhaven. Het enige wat echt nodig is, is dat Iran stopt met het verrijken van uranium. Helemaal. Geen verrijkt uranium, geen kernwapens. Maar de irrealistische kans dat Iran ook maar iets zal doen wat daar op lijkt, is minder dan nul.
Kortom, de voorwaarden van de sunset period zorgen er hoogstwaarschijnlijk voor dat Iran na de in een overeenkomst vastgelegde pauze een nucleaire staat zal zijn. Gezien de staat van dienst van Iran is het ook vrij veilig om aan te nemen dat het land tijdens een akkoord de regels heimelijk zal overtreden.
Technologisch gezien is het, nadat Iran een nucleaire drempelstaat is geworden, slechts een kwestie van weken om de materialen om te zetten in materiaal dat geschikt is voor wapens.
Bovendien is de regering-Biden, na een deel van de sancties te hebben opgeheven, ook van plan om de resterende sancties tegen het Iraanse regime op te heffen op de eerste dag van het akkoord -- nog voordat Iran ook maar aan iets heeft voldaan. Washington zal dan feitelijk geen druk meer kunnen uitoefenen op het regime. Iran zal onmiddellijk toetreden tot de internationale gemeenschap, meer olie verkopen en handel drijven, en de heersende geestelijken zullen hun greep op de macht verzekeren, waardoor in ieder geval het economische gevaar dat gepaard gaat met massale binnenlandse onrust en de repressieve greep van de mullahs op de macht nog verder bedreigt, wordt geëlimineerd.
Dit is dezelfde gevaarlijke fout die de regering-Obama heeft gemaakt. In 2015 kreeg het Iraanse regime een uiterst gunstige deal van de "P5+1": China, Frankrijk, Rusland, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, plus Duitsland. Alle vier de rondes van VN-sancties die Iran onder druk zetten -- het had tientallen jaren en een aanzienlijke hoeveelheid politiek kapitaal gekost om ze in te voeren -- werden al op de eerste dag opgeheven.
Als alle sancties onmiddellijk na de heropleving van de nucleaire overeenkomst opnieuw worden opgeheven en Iran later besluit de voorwaarden van de nucleaire overeenkomst niet na te leven, zal het Westen in de VN-Veiligheidsraad geen consensus meer vinden om opnieuw sancties tegen Iran in te stellen: China en Rusland zullen tegenstemmen. Dit scenario speelde zich al af in 2020. Toen het Internationaal Atoomagentschap aankondigde dat Iran alle beperkingen van het nucleaire pact schond, konden de VS niet de steun krijgen van Rusland en China, en zelfs niet de instemming van de EU3 (Frankrijk, het VK en Duitsland), om de sancties tegen Iran opnieuw in te stellen.
Ten slotte heeft de regering-Biden het niet eens gehad over het beteugelen van het Iraanse programma voor intercontinentale ballistische raketten (ICBM). Het Iraanse ICBM-programma is gekoppeld aan het nucleaire programma van het regime. In een bericht van het door de Iraanse staat gecontroleerde Afkar News, met als kop "Amerikaans grondgebied ligt nu binnen het bereik van Iraanse bommen," stond:
"Hetzelfde type ballistische rakettechnologie dat wordt gebruikt om een satelliet te lanceren, zou nucleaire, chemische of zelfs biologische wapens kunnen dragen om Israël van de kaart te vegen, Amerikaanse bases en bondgenoten in de regio en Amerikaanse faciliteiten te raken, en de NAVO zelfs in het uiterste westen van Europa te treffen."
Het rapport schepte ook op over de schade die het Iraanse regime zou kunnen toebrengen aan de VS:
"Door een militaire satelliet de ruimte in te sturen, heeft Iran nu laten zien dat het zich kan richten op al het Amerikaanse grondgebied; het Iraanse parlement had eerder gewaarschuwd dat een elektromagnetische nucleaire aanval op de Verenigde Staten waarschijnlijk 90 procent van de Amerikanen zou doden."
De internationale gemeenschap was er ook getuige van hoe het Iraanse regime zich uitbreidde en meer ballistische raketten lanceerde na de nucleaire deal van 2015, ondanks de resolutie van de VN-Veiligheidsraad waarin staat:
"Iran zal geen activiteiten ondernemen die verband houden met ballistische raketten die kernwapens kunnen overbrengen, met inbegrip van lanceringen met behulp van ballistische rakettechnologie, en dat de staten alle nodige maatregelen zullen nemen om de overdracht van technologie of technische bijstand aan Iran in verband met dergelijke activiteiten te voorkomen."
Waarom zou de regering-Biden een nucleaire overeenkomst met het Iraanse regime willen voorstellen die de kwaadaardige acties van de heersende mullahs alleen maar krachtiger en krachtiger zal maken?
Dr. Majid Rafizadeh is bedrijfsstrateeg en adviseur, Harvard-geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review, en voorzitter van de International American Council on the Middle East. Hij is auteur van verschillende boeken over de islam en het buitenlands beleid van de VS. Hij is te bereiken op Dr.Rafizadeh@Post.Harvard.Edu