Wanneer je spreekt met journalisten uit de VS of het Verenigd Koninkrijk, lijkt het er vaak op dat zij ervan overtuigd zijn dat zweden een humanitaire supermacht is die vluchtelingen heeft opgevangen vanwege hun overheid, die een of andere ideologie als leidraad heeft die gebaseerd is op goede daden verrichten.
Dat Zweden een humanitaire supermacht is, die blij is om als voorbeeld te dienen, is een mythe die voor eens en voor altijd de wereld uit moet worden geholpen. De migratiegolf waardoor Zweden onlangs is getroffen heeft sommige mensen compleet beroofd en andere mensen heel, heel rijk gemaakt.
Dagelijks leest men nieuws in Zweden over de winners en verliezers van de migratie-industrie. Een zo'n winnaar van de industrie is ICA Bank. In november 2015 heeft de bank $8 miljoen gefactureerd bij het Zweedse Migratiebureau, om van een creditcard te voorzien. Voor elke geldopname, verrekent ICA Bank $2 extra kosten, en voor elke activering van een prepaidkaart, verrekent het $21. ICA Bank haalde het contract zonder moeite binnen; hun contract met het Migratiebureau houdt stand tot maart 2017.
Vele accommodaties voor asielzoekers in Zweden worden gerund door particuliere exploitanten en maken hiermee een enorme winst. In 2015 hebben de 30 grootste bedrijven die zulke onderkomens runnen het Zweedse migratiebureau gefactureerd voor een geschat bedrag van $109 miljoen. Anderzijds waren de verliezers hierin de Zweedse belastingbetalers, die deze besluiten hebben moeten bekostigen.
In 2015, is er verslag gedaan over dat het Zweedse migratiebureau binnen een periode van 11 maanden $174 miljoen heeft betaald aan particuliere exploitanten, voor het opvangen van asielzoekers.
Veel van deze bedrijven die deze accommodaties runnen hebben een winstmarge van meer dan 50%. Defakon Renting AB heeft een winstmarge van 68%. Nordic Humanitarian AB heeft een winstmarge van 58%. Fastigheterna på Kullen AB heeft een winstmarge van 50%.
Het grootste particuliere bedrijf die een dergelijke accommodatie runt, Jokarjo AB, is eigendom van Bert Karlsson, voornamelijk bekend in Zweden als directeur van een platenlabel. Begin jaren 90 was meneer Karlsson de leider en oprichter van een politieke partij, New Democracy, die pleitte voor het terugdringen van de immigratie naar Zweden. Tussen 1991 en 1994, zat hij als vertegenwoordiger van deze partij in het Zweedse parlement.
In 2015, factureerde zijn bedrijf $23.9 miljoen bij het Zweedse migratiebureau. Meneer Karlsson legde zijn businessplan wat betreft het runnen van een asielhuis uit in een simpele zin: "Mijn idee is om het goedkoper en beter te maken dan wie dan ook."
Een van zijn methodes die hij gebruikte om meer wint te maken met zijn zaak, hield in dat asielzoekers hun eigen toiletpapier moesten kopen, schijnbaar ondanks zijn overeenkomst met het migratiebureau dat hij asielzoekers van toiletpapier, toiletdoekjes en luiers zou voorzien. In december 2015 heeft de Zweedse media bekendgemaakt dat asielzoekers al deze producten zelf aan moesten schaffen.
Men kan enkel gissen hoe de omstandigheden zijn van asielzoekersopvangen die gerund worden door kleine particuliere exploitanten.
Dit is wat de Zweedse "humanitaire supermacht" eigenlijk voor moet stellen. Het draait allemaal om geld, en het gaat allemaal over winners en verliezers.
De bedrijven die deze asiel-accommodaties runnen worden rijk ten koste van de Zweedse belastingbetalers; tegelijkertijd worden de asiel-accommodaties een incorrect georganiseerd.
Onderstaand opgenoemd staan een aantal gewelddadige incidenten die dagelijks voorvallen:
Op 25 januari 2016, kwam de politie ter plaatse bij een asiel-accommodatie in Annerstad, in het zuiden van Zweden, nadat ze werden ingelicht over een gevecht tussen Syriërs en Afghanen. Toen de politie aankwam sprak er volgens hun rapport niemand Zweeds – ook de mensen die daar werkten niet.
In januari 2016 waren er verslagen van een jongen van 10 jaar oud in een asiel-accommodatie in Västerås, die stelselmatig verkracht werd. In februari 2016 waren er verslagen over een jongen in een asiel-accommodatie in Maglarp, Zuid-Zweden, die verkracht is door twee andere jongens van dezelfde asiel-accommodatie.
Als liberale journalisten buiten Zweden geloven dat verkrachting humanitair is, heeft Zweden in dat geval een humanitair migratiebeleid.
Wat er echter eigenlijk aan de hand is in Zweden, is dat particuliere bedrijven miljoenen dollars verdienen ten koste van de belastingbetaler, terwijl de nieuwkomers onder erbarmelijke omstandigheden leven, waarin verkrachting en andere mishandelingen onderdeel uitmaken van het dagelijks leven. Dit is wat andere Europese landen ook mee gaan maken wanneer zij een voorbeeld nemen aan Zwedens liberale migratiebeleid.
Kinderen die zonder hun ouders naar Zweden komen ("onbegeleide vluchtelingenkinderen") moeten, volgens de Zweedse wet, een wettelijke voogd toegewezen krijgen. De voogd is, in plaats van de ouders, verantwoordelijk voor het kind zijn persoonlijke relaties en dagelijkse bezigheden. In december 2015, werd er verslag gedaan dat er voogden zijn die verantwoordelijk zijn voor soms wel 29 onbegeleide asielkinderen, en meer dan $7000 per maand verdienen. Het is echter uiteraard onmogelijk voor één voogd om te zorgen voor 29 onbegeleide asielkinderen. De migratie-industrie in Zweden heeft het mogelijk gemaakt voor mensen zonder geweten om rijk te worden. Ondertussen verdwijnen er duizenden onbegeleide vluchtelingenkinderen, en weet niemand waar zij zich bevinden.
Een andere sector van de migratie-industrie die een snelle groei heeft doorstaan, is de sector van pleeggezinnen voor onbegeleide asielkinderen. In februari kwamen er verslagen naar buiten over het hoofd van het Zweedse Migratiebureau, waarin stond dat zij ook het particuliere bedrijf Starkfamn Familjehem AB runt. Dit is een bedrijf dat pleeggezinnen zoekt voor onbegeleide asielkinderen. Niet alleen mensen in de particuliere sector verdienen aan de migratie-industrie, maar ook mensen die werkzaam zijn binnen het overheidsapparaat willen profiteren.
Een van de verliezers is de Zweedse politie. Ze hebben openbaar gemaakt dat zij hun werk niet langer aankunnen omdat ze de honderden jonge mannen uit Marokko en andere Noord-Afrikaanse landen, die zich momenteel in Zweden vestigen, niet in toom kunnen houden.
Wanneer je spreekt met journalisten uit Groot-Brittannië of de Verenigde Staten die ervan overtuigd zijn dat Zwedens migratiebeleid een rolmodel is, doet dit je denken aan de journalisten die ooit de Sovjetunie als rolmodel zagen. Communisme werkte niet; Zwedens migratiebeleid werkt niet. Dat Zweden een "humanitaire supermacht" zou zijn is eerlijk gezegd niets meer dan marketing: de Groene Partij en een aantal sociaaldemocraten willen Zwedens liberale migratiebeleid exporteren naar de rest van Europa.
Hoewel een kleine groep in Zweden miljonair is geworden vanwege de migratie-industrie, hebben de scholen, de politie, de sociale diensten en de belastingbetalers in Zweden een hoop verloren, en zien een erg moeilijk en onzekere toekomst tegemoet. Er zullen enorme conflicten komen in Zweden. Aan Zwedens migratiebeleid is er niets "nobels." Het Zweedse migratiemodel, dat ver verwijderd staat van een voorbeeld van een migratiebeleid dat goed moet functioneren, is een schande en een verschrikking, en het eindresultaat ervan is chaos, conflicten, en corruptie.
Nima Gholam Ali Pour is lid van de onderwijsraad in de Zweedse stad Malmö, en is gelinkt aan verschillende Zweedse denktanks die zich bezighouden met het Midden-Oosten. Hij is tevens editor bij de sociaal-conservatieve website Situation Malmö.