De berichtgeving alhier tijdens de laatste dagen van de Tommy Robinson-affaire in Groot-Brittannië lijkt in bepaalde kringen in Merrie Olde England op zijn minst een kleine impact te hebben. Enkele van de meer chique elites in het Verenigd Koninkrijk hebben in een verklaring, in een neerbuigende toon zoals alleen in Engeland kan, uitgelegd dat de sympathisanten van Robinson het allemaal bij het verkeerde eind hebben; dat we de prachtige nuances van de Britse jurisprudentie eenvoudigweg niet begrijpen, in het bijzonder de wetten van het koninkrijk over de verslaggeving bij rechtszaken - want als we dat wél zouden begrijpen, dan zouden we erkennen dat Robinsons standrechtelijke arrestatie en gevangenzetting geen schandalige ontzegging van zijn vrijheid van meningsuiting en recht op een eerlijk proces met advocaat van zijn eigen keuze inhoudt, maar dat dit in feite zeer passende acties betrof die de integriteit van het proces dat hij versloeg waarborgden. Degenen buiten het Verenigd Koninkrijk die denken dat de Britse vrijheid in gevaar is en dat het Britse rechtssysteem op cynische wijze is uitgebuit voor onbeduidende doeleinden, vergissen zich blijkbaar volkomen, met andere woorden; de Britse politie blijft zich terughoudend gedragen, de Britse rechtbanken zijn nog steeds een toonbeeld van rechtschapenheid, en de échte Britse journalisten (niet die onhandige, activistische amateurs zoals Robinson) blijven hun rol met buitengewoon professionalisme en fatsoen vervullen en houden zich daarbij strikt aan de hoogstaande regels die de reportage over rechtszaken in het land van Magna Carta regelen.
"Het is waar," erkende een correspondent, "dat de Britse politie in voorgaande jaren ten onrechte aarzelde om islamitische kinderlokkersbendes te vervolgen. En de Daily Mail heeft waarlijk veel gedaan om dit schokkende schandaal bloot te leggen en te hekelen. Maar dat is veranderd."
Aarzelen? Gewijzigd? Over Engels understatement gesproken. Gedurende decennia -niet slechts jaren- wisten politie, maatschappelijk werkers, lokale politici en journalisten in heel Groot-Brittannië dat duizenden niet-islamitische meisjes in het hele land herhaaldelijk werden verkracht door moslimbendes. De daders werden niet gearresteerd - deels omdat de politie en andere gezagsdragers blijkbaar doodsbang waren om als racisten te worden gebrandmerkt.
 Britse politie. Terwijl de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk alles in het werk stelden om te voorkomen dat moslimcriminelen worden gearresteerd, worden Britten, zoals Tommy Robinson, die kritiek uiten op de islam, vlot in hechtenis genomen. (Foto: Wikipedia) |
Daarbij komt dat ze mogelijk vreesden voor een enorme explosie van moslimrazernij. Bovendien, in een land waar afkomst nog steeds een cruciale rol speelt en waar de meeste slachtoffers uit arbeidersgezinnen komen, zijn ze wellicht door sommige functionarissen, die de islamitische culturele verrijking koesteren, gezien als het broedsel van de onderklasse.
In plaats van verkrachters te arresteren, heeft de politie - in meerdere gevallen - mensen gearresteerd die slechts trachtten hun kinderen uit de klauwen van verkrachters te redden.
Zeker, de Daily Mail kwam uiteindelijk met dit nieuws naar buiten, waardoor ze de politiediensten en rechtbanken tot actie dwongen. Maar om te suggereren dat het beleid dat deze gruweldaden mogelijk heeft gemaakt is veranderd -of dat ongeveer alle moslim verkrachters nu berecht worden of al achter de tralies zitten - is een absurde en groteske leugen.
De tientallen jaren van geheimhouding door Britse functionarissen is op zichzelf al een zwaar misdrijf. Wie van hen, die op de hoogte waren -maar niets deden, heeft zich voor justitie moeten verantwoorden? Blijkbaar niemand. Het is duidelijk dat veel Britten hun woede zouden moeten richten tegen kinderlokkersbendes, die monsterlijke daden hebben gepleegd op een schaal die elke verbeelding tart, maar ook tegen de ambtenaren die wegkeken, maar in plaats daarvan tonen ze hoge verontwaardiging over Tommy Robinson, een van de weinigen die publiekelijk het gewelddadige misbruik van kinderen bij de naam durft te noemen en erop reageert op een wijze die in een verhouding staat tot deze schanddaden. Een Engelsman verklaarde dat '-s Lands oprechte dienaren van politie en gerecht de gevallen van kinderlokkerij "grondig hebben onderzocht" en dat hun inspanningen "veel politiemankracht en grote uitgaven hebben gevergd". Door live op Facebook verslag te doen van buiten het gerechtsgebouw, zo verklaarde hij, riskeerde Robinson dat al hun harde werk teniet zou worden gedaan door informatie uit te zenden waarvan volgens de wetgever juryleden in dit proces, en potentiële juryleden in andere verkrachtingsbende-processen, geen kennis mogen nemen.
Apekool. Robinson heeft buiten dit gerechtsgebouw niets gedaan wat andere verslaggevers al niet regelmatig doen. De door hem verstrekte informatie, waaronder de namen en leeftijden van de verdachten, kwam direct van de BBC-website. De criticus die zo'n tedere bezorgdheid uitsprak over de "politiemankracht", betoogde eigenlijk dat Robinson, door al die moslimnamen voor te lezen, ongelukkige "vooroordelen" in de hoofden van potentiële juryleden liet vormen en daarmee toekomstige moslimverdachten geen eerlijk proces zou geven. Stelt hij hiermee voor dat het hele Britse publiek in het ongewisse moet worden gelaten over de realiteit van islamitische verkrachtingsbendes, zodat deze criminelen zich eerlijk kunnen laten berechten? "Robinson was niet slechts op straat, hij stuurde een live commentaar naar het internet," klaagde een correspondent. "Als een andere journalist dat doet, kan hij of zij mogelijk ook naar de gevangenis gestuurd worden op grond van een zwijg-bevel , tot het einde van het proces."
Is er werkelijk iemand die gelooft dat een bekende BBC of Sky News verslaggever ooit van buiten het gerechtsgebouw in Leeds zou zijn gesleept, in een gevangeniswagen zou zijn gesmeten, voor snelrecht gebracht en zonder meer in de bak zou zijn gegooid zonder de mogelijkheid om zelfs maar een advocaat te bellen? Zoveel -terechte- zorg over het recht van de verkrachters op een eerlijk proces, inclusief veronderstelde onschuld en de mogelijkheid op gekozen rechtsbijstand- maar tegelijkertijd net zoveel bereidheid om Robinson dezelfde rechten te onthouden! "Een "opgeleide beroepsjournalist", zo gaat het verhaal, geeft geen live verslag van buiten een gerechtsgebouw "maar stuurt een relaas naar de krant, waarvan de redactie en/of advocaten het kunnen controleren voordat het wordt gepubliceerd". Meer apekool. Zoals elke kijker van het Britse nieuws weet, houdt een "opgeleide beroepsjournalist" in Groot-Brittannië zich aan allerlei professionele gedragsregels: zo noemt hij moslims "Aziaten"; hij omschrijft elke criticus van de islam (of iedereen die deelneemt aan een manifestatie tegen de onrechtvaardige opsluiting van een criticus van de islam) als een lid van extreemrechts, en hij bestempelt de extreemlinkse laster automatisch als "antiracistische groepen".
Sommige Britse correspondenten spraken ook hun bezorgdheid uit over het feit dat de roekeloze retoriek over de Robinson-affaire uiteindelijk "een opstand" zou kunnen veroorzaken in Groot-Brittannië, wat "tot enorm veel slachtoffers zou kunnen leiden". In werkelijkheid zijn er al enorm veel slachtoffers gevallen. Vraag voor deze critici: bestaan de minderjarige verkrachtingsslachtoffers niet in jullie wereld? Hoe zit het met de talloze Britse slachtoffers van genitale verminking van vrouwen, 'eerwraak' en andere 'eer'-gerelateerde straffen, om nog maar te zwijgen van moslimbendes die zich niet als echt goede buren gedragen? Ja, er zijn slachtoffers gevallen en als Groot-Brittannië doorgaat in dezelfde richting zal het aantal slachtoffers alleen maar toenemen. "Demografie is bestemming," zoals het Britse gezegde gaat.
De door mij geciteerde Robert Spencer wordt weggezet met een opmerking over zijn stelling, dat "de duisternis van het totalitarisme zoals geëist door de Sharia" over Groot-Brittannië neerdaalt. "Iemand die zo'n zin uitspreekt," wordt opgemerkt, "verliest onmiddellijk het respect van de meeste Britten die ik ken. In het Verenigd Koninkrijk wordt dergelijke afschrikwekkende retoriek gezien als kenmerkend voor echte mafkezen."
Interessant om de concepten van afschrikwekkend en respect aan de orde te stellen. Moeten we de mensen die decennialang kinderverkrachtingen hebben verdoezeld nog steeds respecteren? Als er " afschrikwekkende retoriek" is, welnu, dan vragen die afschrikwekkende gebeurtenissen wellicht om afschrikwekkende retoriek - vooral voor gebeurtenissen die door de overheden al jarenlang onder het tapijt worden geveegd. Wat betreft de verwijzing naar Robert Spencer, een onversaagde en geleerde wetenschapper, als een "mafkees": goed, als bewust je kop-in-de-zand steken gelijk staat aan geestelijke gezondheid, reken mij dan ook maar bij de mafkezen.
Een Britse beschouwer beklaagde zich dat degenen die de behandeling van Robinson in de afgelopen dagen hebben bekritiseerd, schuldig zijn aan "onwetende kwaadaardigheid tegen de autoriteiten. Wie zijn deze Britten, die meer lijken te verschijnen als er openhartige kritiek wordt uitgeoefend op overheidsfunctionarissen dan bij massale groepsverkrachtingen van kinderen? Mij is ook verteld dat "een ervaren Engelse advocaat ... zou hebben geadviseerd" om sommige passages van mijn recente artikelen niet te publiceren. Gelukkig is niet iedereen onderworpen aan de steeds angstaanjagendere wetten van Groot-Brittannië.
In een ander bericht uit het Verenigd Koninkrijk wordt botweg ontkend dat de vrijheid in Groot-Brittannië vandaag de dag aan het afnemen is: "Laten we duidelijk zijn, er is in de Tommy Robinson-affaire geen beknotting van de vrijheid van meningsuiting geweest door de Britse rechterlijke macht, regering of pers." Het tegenovergestelde is waar; zoals uit een aantal artikelen in de afgelopen jaren is gebleken, heeft het Verenigd Koninkrijk de vrijheid van meningsuiting over de islam door wie dan ook steeds verder ingeperkt.
"Als je een aantal van je bijdragen leest," beweerde een ingezonden mededeling, "dan zou je denken dat het Verenigd Koninkrijk een Islamitische Staat is geworden." Nee, nog niet. Maar het gaat die richting uit, dankzij de zelfgenoegzame mensen die zich meer zorgen maken over "paniekverhalen", zoals de één het uitdrukt, dan over de echte enge acties die deze "paniekverhalen" beschrijven. "Het wordt allemaal te hysterisch en extreem", zo luidt de aanklacht, en ze beschuldigen ons van "aanzetten tot haat". Ach ja, laten we geen kabaal maken terwijl de barbaren onze kinderen verkrachten. Laten we vooral geen eerlijk verslag doen van een verkrachtingscrisis - waarvan de verkrachters vaak zelf zeggen dat ze is geworteld in de leer van de islam - om te voorkomen dat sommige lezers zich tegen deze godsdienst keren.
Een andere briefschrijver noemt Tommy Robinson, terwijl hij een aantal gelijksoortige punten van kritiek uit de doeken doet, "een echte racist". Natuurlijk is het brandmerken van mensen als "racist" het wapen van keus in elke serieuze campagne om de kritiek tot zwijgen te brengen, ook die op de islam. Eenieder die al geruime tijd kritisch schrijft over de islam is gewend om als racist gebrandmerkt te worden. Men went eraan. Maar afgezien van het feit dat het een verachtelijke kaart is om uit te spelen - er zijn immers echte racisten in de wereld – het lijkt er geenszins op dat Tommy Robinson daartoe gerekend kan worden. Hij heeft er vaak op gewezen dat hij is opgegroeid in een raciaal gemengde gemeenschap en dat zijn levenslange vrienden onder meer Afrikanen, Caribische zwarten en jongens met een moslim- en hindoe-achtergrond zijn. Zijn beste vriend is zwart. Ras lijkt voor hem gewoon van geen belang te zijn. Hij verliet de English Defence League vanwege haar racisme.
Als er hier sprake is van onverdraagzaamheid, dan lijkt dat van de kant te komen van degenen die Robinson -wiens moed, patriotisme en burgerlijke verantwoordelijkheid ze niet lijken te herkennen- zien als een lompe volksmenner die de zaak van het bestuur moet overlaten aan degenen die de vereiste opvoeding, opleiding, manieren en wijsheid bezitten.
Het eindresultaat is eenvoudig. Ondanks de beweringen van de hoog gestemde correspondenten die wijzen op het tegendeel, verkeert Groot-Brittannië in ernstige problemen. Terwijl buitenlandse waarzeggers de toegang tot het land wordt ontzegd, zijn jihadpredikers nog steeds welkom. Hoewel de autoriteiten nog steeds alles in het werk stellen om te voorkomen dat een moslimcrimineel wordt gearresteerd, vervolgd of opgesloten, worden gewone Britten al snel in hechtenis genomen, of ten minste wordt een intimiderend bezoek gebracht aan hen die kritiek durven te uiten op de vredesreligie. Als men de moeite neemt om klachten te schrijven als reactie op artikelen die sympathiseren met Tommy Robinson, dan komt dat misschien omdat erkenning dat het nieuws over de uitholling van de Britse vrijheid eindelijk naar buiten komt - niet alleen naar een relatief kleine groep in de VS en elders, maar naar miljoenen - en ze vinden het maar niks.
Bruce Bawer is de auteur van de nieuwe roman The Alhambra (Swamp Fox Editions). Zijn boek While Europe Slept (2006) was een New York Times bestseller en finalist van de National Book Critics Circle Award. Zijn andere boeken zijn A Place at the Table (1993), Stealing Jesus (1997), Surrender (2009) en The Slactims' Revolution (2012). De geboren New Yorker woont sinds 1998 in Europa.