 Christchurch, Nieuw-Zeeland. (Bron: Andrew Cooper/Wikimedia Commons) |
Het bloedbad in Christchurch - waarbij tientallen onschuldigen in koelen bloede werden afgeslacht vanwege hun godsdienst, terwijl zij bijeenkwamen om te bidden - was een verachtelijke, onverdedigbare daad. De moordenaar, Brenton Tarrant, is een misdadiger. Het manifest dat hij achterliet om zijn daad te rechtvaardigen, is op geen enkele manier een rechtvaardiging.
De reacties die volgden werden gekenmerkt door legitieme verontwaardiging. Helaas werd de aanslag ook gebruikt om een zowel gevaarlijke als verraderlijke campagne op gang te brengen.
Tarrant omschreef zichzelf in zijn manifest als een "eco-fascist" en schreef dat hij de Britse nazi Oswald Mosley en het communistische regime van China bewonderde en dat hij conservatisme afwees. Hoewel de Amerikaanse president Donald J. Trump de moorden veroordeelde, werden de opmerkingen van de moordenaar gebruikt om hem aan te vallen.
Mogelijk omdat Tarrant tegen moslimimmigratie naar westerse landen was (voornamelijk, zo schreef hij, omdat het tot overbevolking leidt), werden veel van degenen die zich zorgen maakten over moslimimmigratie naar het Westen, of die kritiek uitten op het islamitische geweld of antisemitisme, onmiddellijk beschuldigd van gedeeltelijke of volledige verantwoordelijkheid voor het bloedbad - zelfs de dochter van de Amerikaanse president Bill Clinton, Chelsea Clinton, overkwam dit.
Daarentegen verklaren veel moslims, wanneer extremistisch geweld in naam van de islam plaatsvindt, dat zij niet "collectief verantwoordelijk" kunnen worden gehouden voor de daden van hun mede-gelovigen, en dat het onrechtvaardig en "islamofoob" is om te proberen dit te doen. Vaak lijkt het er echter op dat leden van andere religies niet hetzelfde voordeel van de twijfel krijgen.
De Franse auteur Renaud Camus, bijvoorbeeld, die tien jaar geleden het concept van "de grote vervanging" creëerde, werd voorgesteld als in het bijzonder verantwoordelijk voor deze aanval; hij werd in de Franse media beschreven als een "medeplichtige aan de misdaad".
Twee dagen voor het eerbetoon aan de slachtoffers en het uitzenden van de oproep tot gebed nodigde de premier van Nieuw-Zeeland, Jacinda Ardern, een imam uit om de Koranverzen van Surah al Baqarah te lezen voor de opening van een parlementaire zitting. Surah al Baqarah spreekt van "hen die gedood worden op weg van van Allah" en roept op tot een "grote straf" voor "degenen die niet geloven". Verdienen Nieuw-Zeelanders echt een zware straf omdat een Australiër naar Nieuw-Zeeland kwam en een massamoord beging?
In plaats van de massamoordenaar de schuld te geven, gaf Ardern de schuld aan vuurwapens en zei vervolgens dat het manifest van Tarrant van websites verwijderd moest worden. Zij moedigde de sociale netwerken aan om berichten van Tarrant te verwijderen - een handeling die de mogelijkheid zou verhinderen om zijn motieven te ontdekken. Ardern voegde toe dat zij nooit de naam van Tarrant zou uitspreken en vroeg iedereen anders om het zelfde te doen. Zij droeg ook een islamitische sluier als teken van medeleven en solidariteit. En op vrijdag 21 maart werd de islamitische oproep tot gebed uitgezonden op radio en televisie in het hele land, met de woorden "Allahu Akbar" ("Allah is de grootste"), terwijl veel Nieuw-Zeelanders twee minuten stilte in acht namen.
Op 24 maart ging het "Hoofd Censor" van het land, David Shanks, nog een stap verder en beval alle Nieuw-Zeelanders die in het bezit van Tarrants manifest waren om het te vernietigen. Hij voegde eraan toe dat iedereen in Nieuw-Zeeland die met de tekst op zijn of haar computer werd betrapt, tot 10 jaar gevangenisstraf kon krijgen.
Is het ondertussen nog steeds mogelijk om te zeggen dat er een groot verschil bestaat tussen het uiten van bezorgdheid over de moslimimmigratie naar het Westen en het uitvoeren van een massamoord? Is het nog steeds mogelijk om te zeggen dat er een enorm verschil bestaat tussen het ter discussie stellen van de islam en het vermoorden van moslims? Of dat de feiten hebben aangetoond dat moslimimmigratie naar het Westen gevolgen kan hebben? Of dat de islam geen vredesreligie is? Of dat miljoenen moslimvrouwen in de moslimwereld zich misschien onderdrukt voelen door de verplichting om een hijab te dragen?
Kan men nog steeds zeggen dat wapens niet zichzelf afvuren, maar dat het instrumenten zijn die mensen niet alleen gebruiken om misdaden te plegen, maar ook om zichzelf te verdedigen? Of dat het wissen van geschriften en boodschappen van een moordenaar en het dreigen met zware straffen voor mensen die zijn manifest op de computer hebben, contraproductief kan zijn?
In alle Europese landen met een grote moslimbevolking zijn er no-go zones ontstaan, en is de criminaliteit toegenomen, en zijn er enorme integratieproblemen ontstaan. Nadat Zweden zijn deuren had geopend voor een massale immigratie uit moslimlanden, werd het bekend als het verkrachtingsland van het Westen.
Het wissen van de tekst, de achtergrond of de boodschappen die een moordenaar achterlaat, of zelfs het verbergen van zijn naam, kan verhinderen dat men gaat begrijpen wat tot dergelijke misdaden kon leiden en hoe een samenleving in de toekomst soortgelijke misdaden kan voorkomen.
Het criminaliseren van mensen die een tekst op hun computer hebben, maakt het bezit van informatie tot een misdrijf.
Niet-islamitische vrouwen vragen om een sluier te dragen betekent negeren dat de islam vrouwen niet als gelijken van mannen behandelt. Terwijl miljoenen moslimvrouwen ermee instemmen om een sluier te dragen - en sommigen zich zelfs bij de jihad aansluiten en soldaten worden - kunnen anderen, die geen hoofddoek willen dragen, hard worden gestraft. In Iran is Shaparak Shajarizadeh naar verluidt veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf voor het verwijderen van haar hoofddoek, en eenheden van de "moraalpolitie" hebben vrouwen gearresteerd die geweigerd hebben deze om tedoen. Deze vrouwen kunnen naar de gevangenis worden gestuurd of worden gegeseld.
Het goede nieuws van 2018 in Saoedi-Arabië was dat enkele wetten gewijzigd werden om vrouwen toe te staan auto te rijden, een bedrijf te starten, sportevenementen bij te wonen en toegang te krijgen tot onderwijs en gezondheidszorg zonder de toestemming van een man. Het slechte nieuws is echter dat de religieuze politie nog steeds streng toeziet op de naleving van de islamitische regels; vrouwen mogen nog steeds niet reizen, niet trouwen of scheiden, geen aangifte doen of zelfs de gevangenis verlaten zonder de toestemming van een mannelijke voogd. Als ze proberen te vluchten, lopen ze het risico te worden gearresteerd of gedood. In november werden "tientallen" activisten die betrokken waren bij de campagne voor het "recht om te rijden" gearresteerd en zij worden momenteel berecht. Drie van hen zijn op borgtocht vrijgelaten, maar hoe zit het met de rest? Als vrouwen nu mogen rijden, hoe zit het dan met het vrijlaten van alle vrouwen? Apple en Google bieden in hun appstores een Saoedische overheidsapp aan die "Saudi-Arabische mannen toestaat om vrouwen onder hun verantwoordelijkheid te volgen".
Het uitzenden van een oproep tot een moslimgebed inclusief de woorden "Allahu Akbar" impliceert dat we een patroon van fundamentalistische intolerantie voor andere religies over het hoofd zien, en dat het woord islam "onderwerping" betekent. Hoewel veel van de handelingen van de Nieuw-Zeelandse regering en de media ongetwijfeld goedbedoeld zijn, zullen ze waarschijnlijk worden geïnterpreteerd als signalen van zwakte, stilzwijgende onderwerping, en als een integraal onderdeel van de culturele zelfmoord in alle westerse samenlevingen terrein wint.
Er lijkt nog steeds een wijdverbreide weigering in het Westen te zijn om de problemen van de massale moslim-immigratie onder de loep te nemen; met een kennelijke wens om opzettelijk blind te zijn voor de verwachtingen van de islam en vastberaden om misdaden die in naam van de jihad op ieder continent worden gepleegd, niet te erkennen. Deze ontkenningen gaan hand in hand met het beschuldigen van vuurwapens van moord; het wissen van informatie om te kunnen doen alsof het nooit heeft bestaan; het instellen van nog meer censuur; het vragen van niet-islamitische vrouwen om een islamitische sluier te dragen om solidariteit te tonen, en het uitzenden van een gebed met de woorden "Allahu Akbar" door het hele land.
Het accepteren van steeds meer van deze nieuwe cultuur, om misschien goedhartig en gastvrij te lijken, of misschien gewoon voor meer stemmen, is door de leiders van veel landen overgenomen. Het is echter niet zo snel door de bevolking overgenomen, en het is mogelijk ook de belangrijkste factor geweest bij het ontstaan van de opkomst van nationalistische bewegingen in heel Europa.
Elke samenleving heeft natuurlijk zijn extremisten en psychopaten, maar als het Westen signalen blijft afgeven dat het geweld en de eisen van de islam in de vrije wereld aanvaardbaar zouden zijn, dan kunnen er nog veel meer gruweldaden als het bloedbad van Christchurch plaatsvinden, die immers misplaatste uitingen van extreme publieke frustratie zijn. Men zou kunnen stellen dat de andere kant ook gefrustreerd zou kunnen zijn dat hun overtuigingen niet breder worden omarmd in hun nieuwe onderkomen, maar niemand vroeg hen om naar het Westen te komen of om de onderdrukking mee te nemen die ze zogenaamd ontvluchtten. Alex Alexiev, voorzitter van het Centrum voor Balkan- en Zwarte Zeestudies, schreef:
"Als er één ding is waar men zich ernstig zorgen over moet maken in de moorddadige dolheid van de schutter, dan zijn het niet zijn knotsgekke ideeën, maar het feit dat zijn opvattingen over immigratie door een meerderheid van de Europeanen worden gedeeld - en niet alleen in Oost-Europa waar men weigert immigranten op te nemen".
De echte medeplichtigen van Christchurch-massamoordenaar zijn niet degenen die de alarmbel luidden over de moslimimmigratie naar het Westen, maar diegenen in het Westen die de passieve onderwerping, zwakte en culturele zelfmoord omarmen en weigeren om de samenpakkende stormen te zien.
"De bewering dat de islam een religie van vrede is", aldus de bekende Britse schrijver en commentator Douglas Murray, "is een mooie uitvinding van westerse politici om hun moslimbevolking niet te beledigen, of gewoon zichzelf voor te liegen dat alles nog wel eens goed zou kunnen komen."
Het risico dat alles niet "goed" zal uitpakken is maar al te reëel; het kan niet eindeloos genegeerd worden.
Dr. Guy Millière, professor aan de Universiteit van Parijs, is de auteur van 27 boeken over Frankrijk en Europa.