 Toen drie christelijke aartsbisschoppen uit Syrië in 2016 werden uitgenodigd om de inwijding van de eerste Syrisch-orthodoxe kathedraal van het Verenigd Koninkrijk bij te wonen (een evenement dat echter wel werd bijgewoond door prins Charles), weigerde het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken hen niet alleen de toegang, maar vertelde hen ook spottend dat er "geen plaats was in de herberg". Afbeelding: St Thomas, de eerste Syrisch-orthodoxe kathedraal van Groot-Brittannië. (Beeldbron: John Salmon/Wikimedia Commons/CC BY-SA 2.0) |
De Vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties lijkt zich in te zetten om vervolgde christenen te beletten hulp te krijgen. Een recente rapportage van CBN News meldt:
Christelijke Syrische vluchtelingen ... worden door moslim VN-functionarissen in Jordanië verhinderd om hulp te krijgen van de Vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, de UNHCR.
Een van de vluchtelingen, Hasan, een Syrische bekeerling tot het christendom, vertelde ons in een telefoontje dat moslim VN-kampbeambten "wisten dat we moslims waren die tot het christendom bekeerd waren, en ze behandelden ons met vervolging en spot. Ze lieten ons niet toe tot het kantoor. Ze negeerden ons verzoek.
Hasan en zijn familie zitten nu ondergedoken, bang dat ze gearresteerd, of zelfs vermoord, worden door de Jordaanse politie. Zich bekeren tot het christendom is een ernstig misdrijf in Jordanië.
Volgens Timothy, een Jordaanse moslim die zich tot het christendom bekeerde, "zijn haast alle functionarissen van de Verenigde Naties [in Jordanië, klaarblijkelijk], 99 procent, moslims, en ze behandelden ons als vijanden".
Paul Diamond, een Britse mensenrechtenadvocaat, wijdde onlangs over dit onderwerp uit:
"Je hebt deze absurde situatie waarin de opzet is om Syrische vluchtelingen te helpen, en de mensen die het meest in nood zijn, Christenen waarop volkerenmoord wordt gepleegd, niet te helpen- ze kunnen niet eens in de VN-kampen binnenkomen om voedsel te krijgen. Als je daar aankomt en zegt dat je een Christen ben of je bekeerd hebt, zullen de moslim VN-bewakers je tegenhouden, uitlachen en zelfs bedreigen... Sunni moslim-ambtenaren laten hen niet toe. Ze hebben hen uitgelachen, bedreigd, gezegd: 'Je had je niet moeten bekeren. Je bent een idioot door je te bekeren. Je krijgt wat je verdient,' of woorden van die strekking."
Het volgende obstakel voor die enkele christen die de VN-vluchtelingenkampen kan binnenkomen, zijn de immigratiecentra van de Westerse naties zelf. De discriminatie is blijkbaar zo overduidelijk in het Verenigd Koninkrijk dat Lord George Carey het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken heeft aangeklaagd omdat het "institutioneel bevooroordeeld" zou zijn tegen christelijke vluchtelingen en dus medeplichtig aan wat hij "de voortdurende kruisiging van christenen in het Midden-Oosten" noemt.
Hij is niet de enige die zulke aanklachten indient. Een onafhankelijk rapport stelt dat het Verenigd Koninkrijk, als het gaat om het aanbieden van asiel, "lijkt te discrimineren ten gunste van moslims" in plaats van christenen. De statistieken lijken deze bewering te bevestigen: "Van de 4850 Syrische vluchtelingen die in 2017 door het Ministerie van Binnenlandse Zaken werden aanvaard voor hervestiging, waren er slechts elf christelijk, wat neerkomt op slechts 0,2% van alle Syrische vluchtelingen die door het Verenigd Koninkrijk werden aanvaard."
Vanwege dergelijke cijfers schreef Lord David Alton uit Liverpool, in het House of Lords, aan de Minister van Binnenlandse Zaken Sajid Javid, die toen aan het hoofd stond van het ministerie van Binnenlandse Zaken:
Het is algemeen aanvaard dat christenen, die ongeveer 10 procent van de vooroorlogse bevolking van Syrië vormden, specifiek het doelwit waren van jihad-rebellen en nog steeds in gevaar zijn ... Zoals de statistieken van vorig jaar meer dan ruimschoots aantonen, is deze [verhouding tussen opgenomen moslim- en christelijke vluchtelingen] geen statistische misvatting. Het laat een patroon van discriminaties zien zodat de regering wettelijk verplicht is om concrete stappen te ondernemen om dit aan te pakken.
Dergelijke onevenwichtigheden lijken nog vreemder in het besef dat de Islamitische Staat, die de vluchtelingencrisis heeft bespoedigd, zelf een soennitische organisatie is die zich alleen richt op niet-Soennieten - voornamelijk christenen, yazidi's en sjiieten - allemaal minderheidsgroepen die door de VS zijn erkend als zijnde slachtoffer van "genocide."
Twee van de vreemdste individuele gevallen van antichristelijke vooringenomenheid werden eerder dit jaar gemeld, toen het Verenigd Koninkrijk asiel weigerde aan twee vervolgde christenen door bizar genoeg de Bijbel en de Islam te citeren. Beide christenen, een man en een vrouw, waren voormalige moslims die afzonderlijk asiel zochten vanuit de Islamitische Republiek Iran, de op acht na ergste vervolger van christenen in de wereld, in het bijzonder van voormalige moslims.
In haar afwijzingsbrief van het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken werd de Iraanse man verteld dat verschillende bijbelpassages "onverenigbaar" waren met zijn bewering dat hij zich tot het christendom had bekeerd nadat hij had ontdekt dat het een "vreedzaam" geloof was. De brief haalde bijbelse uittreksels aan - ook uit Exodus, Leviticus en Mattheus - als verondersteld bewijs dat de Bijbel gewelddadig is; er stond in dat het boek Openbaring "gevuld was met beelden van wraak, verwoesting, dood en geweld". De afwijzingsbrief concludeerde vervolgens:
"Deze voorbeelden komen niet overeen met uw bewering dat u zich bekeerde tot het christendom nadat u ontdekte dat het een 'vreedzame' religie is, in tegenstelling tot de Islam die geweld, woede en wraak bevat."
In het tweede geval werd een Iraanse vrouwelijke asielzoeker sarcastisch geïnformeerd in haar afwijzingsbrief:
"U bevestigde in uw asielinterview dat Jezus uw redder is, maar beweerde toen dat Hij u niet zou kunnen redden van het Iraanse regime. Men is dus van mening dat u niet overtuigd bent van uw geloof en dat uw geloof in Jezus halfslachtig is."
Toen ze haar ervaringen besprak, zei de afgewezen vrouw:
"Toen ik in Iran was bekeerde ik me tot het christendom en de situatie veranderde en de regering was [sic] op zoek naar mij en ik moest vluchten uit Iran... in mijn land, als iemand zich bekeert tot het christendom, is de straf de dood door executie."
Wat betreft de asielprocedure zei de vrouw dat wanneer ze antwoordde op haar interviewer van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, "hij me ofwel uitlachte of bespotte als hij met mij sprak. Hij vroeg me bijvoorbeeld waarom Jezus haar niet hielp tegen het Iraanse regime of de Iraanse autoriteiten."
Ook toen zuster Ban Madleen, een christelijke non die door de islamitische staat uit Irak werd verjaagd, haar zieke zuster in het Verenigd Koninkrijk wilde bezoeken, werd haar een visum geweigerd - twee keer. Een aantal andere christelijke verplegers werd ook een visum geweigerd, waaronder een andere non met een doctoraat in bijbeltheologie uit Oxford; een andere non werd geweigerd omdat zij geen persoonlijke bankrekening had; en een katholieke priester werd geweigerd omdat hij niet getrouwd was.
In een ander geval weigerde het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken niet alleen de toegang tot drie christelijke leiders - aartsbisschoppen die geëerd werden voor hun heldhaftige inspanningen om de vervolgde christenen in Syrië en Irak te helpen, die waren uitgenodigd om de inwijding van de eerste Syrisch-orthodoxe kathedraal van het Verenigd Koninkrijk bij te wonen, een evenement dat werd bijgewoond door prins Charles - maar vertelde hen ook spottend dat er "geen plaats was in de herberg."
Gezien het feit dat vervolgde christelijke minderheden - waaronder priesters en nonnen - geen visum krijgen, kan men concluderen dat het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken extreem streng is wat betreft de asielvereisten. Dit idee wordt echter snel ontkracht door het besef dat het Ministerie van Binnenlandse Zaken regelmatig visa en vluchtelingenstatus verleent aan extremistische moslims – en niemand heeft ooit gehoord van moslim-asielzoekers die worden geweigerd omdat de koran te gewelddadig is, of omdat ze niet genoeg geloof in Mohammed zouden hebben.
Zo werd bijvoorbeeld Ahmed Hassan, ondanks het feit dat hij geen papieren bij zich had - en ondanks het feit dat hij aan het Ministerie van Binnenlandse Zaken vertelde dat hij "getraind was als ISIS-soldaat" - nog steeds asiel verleend, twee jaar voordat hij een terroristische aanslag pleegde op een Londens treinstation in september 2017, waarbij 30 gewonden vielen. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken liet ook een buitenlandse moslimgeestelijke toe om in Londen lezingen te geven, ook al pleitte hij voor het onthoofden, verbranden en/of het werpen van homoseksuelen vanaf hoge rotsen. Volgens een ander rapport "worden Britse tieners gedwongen om in het buitenland te trouwen, vervolgens verkracht en worden zwanger, terwijl het Ministerie van Binnenlandse Zaken 'een oogje dichtknijpt' door het overhandigen van visa aan hun [meestal islamitische] echtgenoten.
Het geval van Asia Bibi - een christelijke vrouw en moeder van vijf kinderen die de laatste tien jaar van haar leven in een dodencel in Pakistan heeft gezeten vanwege het uitdagen van de autoriteit van Mohammed - maakt de immigratiesituatie in het Verenigd Koninkrijk duidelijk. Nadat ze uiteindelijk werd vrijgesproken in november 2018, hebben moslims in heel Pakistan rellen veroorzaakt. Bij één demonstratie eisten meer dan 11.000 moslims dat ze onmiddellijk publiekelijk zou worden opgehangen.
Aangezien de aanzienlijke moslimbevolking van het Verenigd Koninkrijk voor een groot deel uit Pakistanen bestaat - Sajid Javid, toen hoofd van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, is zelf Pakistaans - hebben deze, toen ze lucht kregen van het feit dat het Verenigd Koninkrijk Bibi asiel zou kunnen bieden, oproer veroorzaakt. Als gevolg daarvan heeft de toenmalige premier Theresa May persoonlijk de asielaanvraag van Bibi geblokkeerd, "ondanks het feit dat het Verenigd Koninkrijk gastheer is voor "[moslim] kapers, extremisten en verkrachters," om een krantenkop te citeren. Met andere woorden, het Verenigd Koninkrijk stond openlijk toe dat "het asielbeleid werd gedicteerd door een Pakistaanse meute", meldde de Guardian, "nadat het was bevestigd, drong het er bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken op aan geen politiek asiel te verlenen aan Asia Bibi in het Verenigd Koninkrijk..."
Tegelijkertijd stond het Ministerie van Binnenlandse Zaken echter toe dat een Pakistaanse geestelijke die de moord op een politicus vierde omdat hij Asia Bibi had verdedigd - een geestelijke die zo extreem werd geacht dat hij uit zijn geboorteland Pakistan werd verbannen - het Verenigd Koninkrijk binnenkwamen om in moskeeën lezingen te geven.
Toen hij besprak hoe de "visa's [door het Ministerie van Binnenlandse Zaken] in juli [2016] werden verleend aan twee Pakistaanse islamitische leiders die hebben opgeroepen tot het vermoorden van christenen die worden beschuldigd van godslastering", uitte Dr. Martin Parsons, een mensenrechtenactivist, zijn frustratie: "Het is ongelooflijk dat deze vervolgde christenen die uit de wieg van het christendom komen, te horen krijgen dat er geen plaats is in de herberg, terwijl het Verenigd Koninkrijk islamisten die christenen vervolgen, welkom heet."
Kortom, moslim die hun invloed tegen christenen gebruiken komt niet alleen voor in VN-vluchtelingenkampen, zoals recentelijk is gebleken, maar ook in het immigratiebeleid van het Verenigd Koninkrijk: Christelijke "ongelovigen" hoeven geen aanvraag in te dienen, maar radicale moslims worden met open armen ontvangen.
Raymond Ibrahim, auteur van het nieuwe boek, Sword and Scimitar: Fourteen Centuries of War between Islam and the West, is een Onderscheiden Senior Onderzoeker bij het Gatestone Institute, een Shillman Onderzoeker bij het David Horowitz Freedom Center en een Judith Rosen Friedman Onderzoeker bij het Middle East Forum.