 Het sterk gepolitiseerde Internationaal Strafhof (ICC) is geen echte rechtbank in welke betekenis van dat woord dan ook. In tegenstelling tot echte rechtbanken, die statuten en gewoonterecht hebben om te interpreteren, verzint het Internationaal Strafhof het gewoon. Op de foto: De hoofdaanklager van het ICC, Fatou Bensouda, houdt een persconferentie op 3 mei 2018 in Kinshasa, Democratische Republiek Congo. (Foto: John Wessels/AFP via Getty Images) |
Het sterk gepolitiseerde Internationaal Strafhof heeft zojuist de Palestijnen uitgeroepen tot staat. Dat deden ze zonder enige onderhandeling met Israël, zonder enig compromis, en zonder erkende grenzen. Ze deden het ook zonder enig wettelijk gezag, omdat het Statuut van Rome, dat het Internationaal Strafhof oprichtte, niet bepaalt dat dit strafhof nieuwe staten kan erkennen. Bovendien hebben noch Israël noch de Verenigde Staten dat verdrag geratificeerd, zodat de beslissingen van het Internationaal Strafhof voor hen niet bindend zijn. Evenmin is dit verdeelde besluit bindend voor de ondertekenaars, aangezien het de bevoegdheid van het zogenaamde hof te buiten gaat.
Ik zeg "zogenaamde" rechtbank, omdat het Internationaal Strafhof geen echte rechtbank is in enige zinvolle betekenis van dat woord. In tegenstelling tot echte rechtbanken, die statuten en gewoonterecht moeten interpreteren, verzint het Internationaal Strafhof deze gewoon. Zoals de afwijkende rechter zo treffend opmerkte, is het Palestina-besluit niet gebaseerd op een bestaand recht. Het is puur gebaseerd op politiek. En de politiek van de meerderheidsbeslissing is op haar beurt gebaseerd op het toepassen van een dubbele standaard op Israël - zoals de Verenigde Naties, het Internationaal Gerechtshof en andere internationale organen al lang doen.
Er zijn talloze andere groepen - waaronder de Koerden, de Tsjetsjenen en de Tibetanen - die aanspraak maken op een zekere mate van onafhankelijkheid. Toch hebben noch het Internationaal Strafhof noch andere internationale organisaties hebben hen ooit aandacht gegeven. Maar de Palestijnen - zowel op de Westelijke Jordaanoever als in Gaza - die geweigerd hebben te goeder trouw te onderhandelen en terrorisme hebben gebruikt als hun voornaamste aanspraak op erkenning, zijn door dit besluit beloond voor hun geweld.
Israël, dat de Palestijnen meermalen een staat heeft aangeboden in ruil voor vrede, is gestraft voor haar bereidheid om te onderhandelen en de vastberadenheid haar burgers te beschermen tegen het Palestijns terrorisme.
Er zijn zo veel ernstige oorlogsmisdaden en andere schendingen van humanitaire wetten in de wereld die het Internationaal Strafhof opzettelijk negeert. De hoofdaanklager ziet het als een van haar taken de aandacht te verleggen van de derdewereldlanden, waar veel van deze misdaden plaatsvinden, naar de westerse democratieën. Wat zou een beter doelwit kunnen zijn voor deze perverse vorm van "positieve vervolgingsacties" dan Israël? Ik zeg pervers omdat de echte slachtoffers van deze selectieve vervolging de burgers van deze derdewereldlanden zijn, wier leiders hen vermoorden en verminken.
Israël daarentegen heeft de beste staat van dienst als het gaat om mensenrechten, de rechtsstaat en de zorg voor vijandelijke burgers dan welke natie ook die met vergelijkbare dreigingen wordt geconfronteerd.
Volgens de Britse militaire deskundige Richard Kemp heeft "geen enkel land in de geschiedenis van de oorlogsvoering meer gedaan om burgerslachtoffers te voorkomen dan Israël tijdens Operatie Cast Lead". Het Israëlische Hooggerechtshof heeft het Israëlische leger afschrikwekkende beperkingen opgelegd en heeft gezorgd voor zinvolle rechtsmiddelen voor strafbare feiten begaan door individuele Israëlische soldaten. Volgens het verdrag is het de rol van het Internationaal Strafhof om alleen in te grijpen in de soevereiniteit van naties als die naties niet in staat zijn om recht te spreken. Het beginsel van "complementariteit" is bedoeld om rechtbanken in democratische naties, zoals Israël, in staat te stellen hun eigen problemen binnen de rechtsstaat aan te pakken. Alleen als de rechterlijke macht er totaal niet in slaagt deze problemen aan te pakken, heeft het hof rechtsmacht - zelfs in zaken waarbij partijen bij het verdrag betrokken zijn, wat Israël niet is.
De Verenigde Staten moeten het besluit van het Internationaal Strafhof verwerpen, niet alleen omdat het oneerlijk is tegenover hun bondgenoot Israël, maar ook omdat het een gevaarlijk precedent schept, dat kan worden toegepast tegen de Verenigde Staten en andere naties die volgens de regels van de rechtsstaat opereren. Israël moet het besluit aanvechten, maar ook meewerken aan een onderzoek, want de waarheid is haar beste verdediging. Of een onderzoek door het Internationaal Strafhof de waarheid kan opleveren is de vraag, maar het bewijsmateriaal - waaronder realtime video en audio - zal het voor ICC-onderzoekers moeilijker maken de werkelijkheid te verdraaien.
Al met al is de beslissing van het Internationaal Strafhof over Palestina een tegenslag voor één enkele mensenrechtennorm. Het is een overwinning voor het terrorisme en de onwil om over vrede te onderhandelen. En het is een sterk argument tegen de toetreding van de Verenigde Staten en Israël tot dit bevooroordeelde "hof", in het geven van enige legitimiteit.
Alan M. Dershowitz is de Felix Frankfurter Professor of Law, Emeritus aan de Harvard Law School en auteur van het boek, Guilt by Accusation: The Challenge of Proving Innocence in the Age of #MeToo, Skyhorse Publishing, 2019. Zijn nieuwe podcast, "The Dershow," is te zien op Spotify, Apple en YouTube. Hij is de Jack Roth Charitable Foundation Fellow bij het Gatestone Institute.