 De bedreigingen en de pogingen tot intimidatie bewijzen het gevaar dat uitgaat van hen die met geweld en terreur een nieuwe samenleving willen creëren: Als je kritiek op mij hebt, zal ik je vermoorden -- onthoofden of je keel doorsnijden. Angst werkt. Niemand wil zijn naam op een hitlijst op internet zien, of ten onrechte voor racist worden uitgemaakt. Journalisten kijken angstvallig de andere kant op en zijn nergens te bekennen. (Foto's bron: iStock) |
"Wat heb je nog meer nodig om wakker te worden en te begrijpen dat we onszelf moeten verdedigen?", vroeg wijlen de Italiaanse journaliste Oriana Fallaci.
We moeten ons zorgen maken over Europa. Het is de bakermat van de Europese cultuur, vooral Frankrijk. Henry James schrijft in The Ambassadors over Frankrijk als het toonbeeld van beschaving, als de "oudste dochter van de Kerk". Nu worden de kerken van Frankrijk echter verbrand, afgebroken en verlaten, en worden de aanhangers geofferd op het altaar van de politieke correctheid. De Franse joden, "de kanaries in de kolenmijn", worden fysiek aangevallen en verlaten hun land. Sinds 2000 zijn er meer dan 60.000 gevlucht.
Tegenover deze massale aanval op vrijheid en cultuur schaart een leger van "nuttige idioten" zich aan de zijde van de vijanden van de beschaving. Professor Robert Redeker moest onderduiken nadat hij kritiek had geuit op de radicale islam en moet nu door de politie worden beschermd.
Mohamed Sifaoui's mobiele telefoon bevat 853 nummers van politie- en veiligheidsagenten: allemaal aangesteld om hem te beschermen. Sommigen zijn met pensioen, anderen zijn overgeplaatst, velen zijn nog actief. Zijn chauffeur begon zijn carrière met hem. "Het zal negentien jaar zijn in april," vertelde Sifaoui aan Le Point. "Ik heb hem jong ontmoet en we zijn samen oud geworden". Deze journalist, een specialist in terrorisme en radicale islam, heeft een record: sinds 2003 leeft hij met tussenpozen onder de ogen van de politie. "Ik had toevallig wel zes lijfwachten, met mannen die voor mijn gebouw geposteerd stonden, lange geweren in de hand. Toen ik het niet meer aankon, ben ik naar het buitenland gegaan om er even tussenuit te zijn".
Gedwongen om regelmatig van adres te veranderen, heeft Sifaoui een hoge prijs betaald voor zijn "bescherming door de Republiek".
"Voor familieleden is het een ondraaglijke druk. Je agenda plannen rond die van je politieagent is hels, ook al wen je er uiteindelijk aan om niet meer naar het terras te gaan, bepaalde buurten te frequenteren en alle onvoorziene gebeurtenissen mee te maken. Je went eraan, zoals een geamputeerde eraan went te leven met een ledemaat dat hij mist..."
Vijfendertig personen in Frankrijk leven nu onder politiebescherming wegens kritiek op de islam. Het gaat om Zineb el Rhazoui, Marika Bret, Claire Koc, Christine Kelly, ster van CNews en studiopartner van Éric Zemmour, die door moslimfundamentalisten met onthoofding wordt bedreigd en ook onder bewaking leeft, Fatiha Agag-Boudjahlat, lerares en schrijfster die enkele leerlingen had verweten dat zij de minuut stilte tijdens het eerbetoon aan Samuel Paty niet in acht hadden genomen, en onlangs Ophélie Meunier.
Meunier is een reporter van het TV-programma Zone Interdite, die een documentaire heeft gefilmd, "De Islamisering van Roubaix", uitgezonden op prime time televisie. Zij is de derde Franse burger in één week die onder politiebescherming wordt geplaatst. Een leraar wetenschappen van een middelbare school in Trappes en Amine Elbahi, een advocaat die in de film optrad, werden beiden met onthoofding bedreigd.
Meunier liet zien wat er in Frankrijk gebeurt: mannen die vrouwen geen hand willen geven, restaurants met hokjes met gordijnen voor vrouwen "zodat de vrouwen niet naar buiten kunnen kijken of gezien kunnen worden", en speelgoed en kinderboeken zonder gezichten, omdat in de islam het afbeelden van beelden verboden is (Hadith, Sahih Muslim, 818-875).
Tientallen mensen in Frankrijk zijn in een parallel universum geworpen van angst, bedreigingen, verraderlijke geluiden, nieuwsgierige blikken, politieagenten die hen overal volgen en dodenlijsten. Dit alles speelt zich niet af in Pakistan, Iran, Saoedi-Arabië of Somalië, maar in de hoofdstad van de Verlichting en de Europese cultuur.
Marine Le Pen of rechters als Albert Lévy. Het hele land leeft nu in angst voor de islam. Wie het waagt om er rechtuit over te spreken, kan rekenen op alarmering, gepantserde deuren, "safe rooms", metaaldetectoren, automatische wapens, voorzorgsmaatregelen, verplaatsingen gecoördineerd met de politie. Intussen worden twee kerken per dag vernield, en in 2021 emigreerden tien joden per dag uit Frankrijk.
Imams zoals Hassen Chalghoumi leven ook onder bewaking. Nadat hij de wet had gesteund die de burqa in het openbaar verbood, belegerden islamisten zijn moskee en drongen de gebedsruimte binnen. Een van de islamisten riep uit: "Aiqtalah aiqtala! Laten we hem doden! Laten we hem vermoorden!" Hij reist nu in gepantserde voertuigen, wordt beschermd door zes politieagenten en slaapt nooit twee nachten op dezelfde plaats. Terroristen hebben een prijs van 150.000 euro (172.000 dollar) op zijn hoofd gezet.
Een middelbare scholiere, Mila, is verwijderd van een militaire school waar ze haar toevlucht had gezocht als ze 50.000 doodsbedreigingen had ontvangen nadat ze, op 16-jarige leeftijd, kritiek had geuit op de islam op Instagram.
Een feministe, Peggy Sastre, schreef in Le Point dat feministen die waren komen opdagen om te protesteren tegen een mogelijke onderscheiding voor de filmmaker Roman Polanski, niet waren komen opdagen voor Mila's eerste hoorzitting op 3 juni:
"Waarom zoveel ontevredenheid bij de feministen? Misschien omdat, in Mila's geval, opstaan tegen de meest gewelddadige en achterlijke uitingen van de moslimreligie vereist dat echte risico's worden genomen en tot veel meer reële gevolgen kan leiden dan we zouden verwachten wanneer we een bioscoop verlaten en voorzichtig zijn om onze avondjurken omhoog te houden zodat we niet van de trap vallen".
Als men hoort wat Mila in een Parijse rechtbank heeft gezegd, begrijpt men waarom deze slappe multiculturalisten het proces hebben gedeserteerd. Mila zei wat niemand van hen wil horen.
"Als we bij elke schok doodvonnissen zouden uitspreken, wat zou er dan van ons worden? In wat voor maatschappij zouden we dan leven?" vroeg ze.
"Ik ben er zeker van dat als ik mijn kritiek op de islam had geformuleerd zonder vulgariteit, zonder godslastering, zij precies hetzelfde zouden hebben gereageerd, met andere argumenten. Want hun doel is in de eerste plaats om elke kritiek op de islam te verhinderen. Maar ik geef het niet op".
Mila antwoordde vervolgens aan degenen die haar vertelden dat het beter is om de sociale media te verlaten:
"Ik ga niet meer naar school, ik heb geen sociaal leven meer, ik ben alles kwijt, en wat meer is, moet ik mezelf laten vergeten? Moet ik helemaal verdwijnen? Moet een vrouw die verkracht is niet meer de straat op gaan om te voorkomen dat ze opnieuw verkracht wordt? Ik zeg nee! Ik zou psychisch dood zijn, vernietigd, als ik me door al die mensen had laten vertrappen".
"Mila... weet dat ze geen toekomst kan hebben," getuigde haar moeder voor de rechtbank. "Buiten het risico van een aanslag, welke toekomst kunnen we ons voorstellen met zo'n dodelijke druk? We verzetten ons omdat ze anders gewonnen hebben".
"Het islamisme wint terrein op onze bodem", schreven 60 Franse parlementsleden in Le Journal du dimanche. "Het islamisme vergiftigt Frankrijk, doet vele geesten rotten en vele wijken die nu verloren gebieden zijn voor de Republiek".
Éric Zemmour, een kandidaat voor de komende presidentsverkiezingen die "de meest bedreigde man van Frankrijk" wordt genoemd, de prominente Franse romanschrijver Michel Houellebecq, en een dozijn leraren en professoren, van Trappes tot Grenoble, leven ook onder bewaking. Velen hebben hun carrière, hun leven en hun naam verwoest zien worden.
De volledige redactie van het satirische tijdschrift Charlie Hebdo -- na een bloedbad op 7 januari 2015, waarbij 17 mensen om het leven kwamen -- leeft nog steeds beschermd achter 85 politieagenten en 6 gepantserde deuren. Het huis van de voormalige directeur, Philippe Val, heeft kogelvrije ramen en een gepantserde "veilige kamer" met een directe telefoonlijn voor redding, indien nodig. Op een ochtend op het ministerie van Binnenlandse Zaken, vernam Val dat Al Qaeda een doodvonnis over hem had uitgesproken. Op de poster stond zijn foto, besmeurd met bloed.
Een voormalige journaliste van Charlie Hebdo, Zineb El Rhazoui, sprak met de politie over haar dagelijks leven:
"Zie je de opsluiting? Wel, ik ben opgesloten sinds 2015. Ik bleef vechten tegen iets dat steeds sterker werd. Het lot dat de islamisten voor mij willen reserveren is onaanvaardbaar, maar ik wil de strijdbijl begraven".
De Franse kranten noemen haar "de vrouw in gevaar" en "de meest beschermde vrouw in Frankrijk". El Rhazoui, oorspronkelijk afkomstig uit Casablanca, Marokko, is voor haar veiligheid in de loop der jaren van huis naar huis verhuisd in Parijs en heeft meer lijfwachten dan de meeste ministers. Over straat lopen of de metro nemen is ondenkbaar. De sociale media staan vol met manieren om haar te doden -- kogels, explosieven, haar hoofd vermorzelen, haar keel doorsnijden of haar in brand steken. "Zineb El Rhazoui moet worden gedood om de Profeet te wreken", beval een fatwa na de aanslagen. "Ik ben aangekomen op een moment van mijn reis," zei El Rhazoui tegen Le Point, "waarop ik de dringende behoefte voel om uit de strijd te stappen". Dat deze moedige vrouw en journaliste, na vijf jaar doodsbedreigingen te hebben weerstaan, uit deze strijd wil stappen is begrijpelijk, maar het betekent dat we de strijd aan het verliezen zijn.
Deze bedreigingen en pogingen tot intimidatie tonen het gevaar aan dat uitgaat van degenen die de samenleving willen islamiseren en door terreur of geweld een nieuwe samenleving willen creëren: Als je kritiek op mij hebt, zal ik je vermoorden -- onthoofden of je keel doorsnijden.
Ondertussen blijken de staat en de gerechtelijke instellingen papieren tijgers te zijn. Angst werkt. Niemand wil zijn naam op een hitlijst op internet zien, of ten onrechte voor racist worden uitgemaakt. Journalisten kijken angstvallig de andere kant op en zijn nergens te bekennen.
"Dit is wat er gebeurt als je het Franse volk de islamisering van ons land laat zien," schreef Éric Zemmour, een van de weinigen die de waarheid sprak.
Dit is Frankrijk 2022. In april gaat het land stemmen. De volgende dag zal duidelijk worden welke richting het land - en daarmee Europa - zal inslaan. Zal het zich onderwerpen -- of niet?
Giulio Meotti, cultureel redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.