 Op Paaszondag, 21 april 2019, bombardeerden moslimterroristen drie kerken en drie hotels in Sri Lanka; 359 mensen werden gedood en meer dan 500 gewond. Afgebeeld: De vernieling van de St. Sebastian's Church in Negombo, Sri Lanka, op 21 april 2019, na de bomaanslag. (Foto door Stringer/Getty Images) |
De Verenigde Naties hebben onlangs 15 maart uitgeroepen tot "internationale dag ter bestrijding van islamofobie." Die datum werd gekozen omdat er toen een van de ergste terreuraanslagen op moslims: op 15 maart 2019 drong een gewapende Australiër, Brenton Tarrant, twee moskeeën in Nieuw-Zeeland binnen en opende het vuur op ongewapende en hulpeloze moslimaanbidders; er vielen 51 doden en 40 gewonden.
Niet alleen is dit incident in het hele Westen op grote schaal veroordeeld - en terecht. Het heeft er ook toe geleid dat de VN de islam ging aanwijzen als iets dat een speciale bescherming behoeft.
Deze reactie roept echter een cruciale vraag op: als één niet-moslimaanval op een moskee voor de VN voldoende is om een speciale dag voor de islam in te stellen, hoe zit het dan met de ontelbare, vaak ergere, moslimaanvallen op niet-moslimplaatsen voor erediensten? Waarom hebben die geen soortgelijke reactie van de VN uitgelokt?
Kijk eens naar enkele van de dodelijke moslimaanvallen op christelijke kerken - vele, om de religieuze vijandigheid te onderstrepen, die juist met Pasen of Kerstmis plaatsvonden - in de afgelopen jaren:
- Sri Lanka (21 april 2019): Paaszondag, moslimterroristen bombardeerden drie kerken en drie hotels; 359 mensen werden gedood en meer dan 500 gewond.
- Nigeria (20 april 2014): Paaszondag, islamitische terroristen staken een bomvolle kerk in brand; 150 mensen werden gedood.
- Pakistan (27 mrt. 2016): Na de kerkdiensten van paaszondag bombardeerden islamitische terroristen een park waar christenen waren samengekomen; meer dan 70 christenen - vooral vrouwen en kinderen - werden gedood. "Er zat mensenvlees op de muren van ons huis", herinnerde een getuige zich.
- Irak (31 oktober 2011): Islamitische terroristen bestormden een kerk in Bagdad tijdens de eredienst en openden zonder onderscheid het vuur alvorens hun zelfmoordvesten tot ontploffing te brengen. Bijna 60 christenen - waaronder vrouwen, kinderen en baby's - werden gedood (grafische beelden van de nasleep hier).
- Nigeria (8 april 2012): Paaszondag, explosieven geplaatst door moslims ontploften in de buurt van twee volgepakte kerken; meer dan 50 werden gedood, en onbekend aantal gewonden.
- Egypte (9 april 2017): Palmzondag, moslims bombardeerden twee volgepakte kerken; ten minste 45 doden, meer dan 100 gewonden.
- Nigeria (25 dec. 2011): Tijdens kerstdagdiensten beschoten en bombardeerden moslimterroristen drie kerken; 37 doden en bijna 57 gewonden.
- Egypte (11 dec. 2016): Bij een islamitische zelfmoordaanslag op twee kerken vielen 29 doden en 47 gewonden (grafische beelden van nasleep hier).
- Indonesië (13 mei 2018): Moslims bombardeerden drie kerken; 13 doden en tientallen gewonden.
- Egypt (1 jan. 2011): Moslimterroristen bombardeerden een kerk in Alexandrië tijdens de oudejaarsmis; ten minste 21 christenen werden gedood. Volgens ooggetuigen "lagen de lichaamsdelen buiten verspreid over de straat" en "werden ze de kerk binnengebracht nadat enkele moslims erop waren gaan staan en Jihad-gezangen riepen", zoals "Allahu Akbar!"
- Filipijnen (27 jan. 2019): Moslimterroristen bombardeerden een kathedraal; er vielen minstens 20 doden en meer dan 100 gewonden.
- Indonesië (24 dec. 2000): Tijdens kerstnachtdiensten bombardeerden moslimterroristen verschillende kerken; 18 doden en meer dan 100 gewonden.
- Pakistan (15 mrt. 2015): Moslim zelfmoordterroristen doodden ten minste 14 christenen bij aanvallen op twee kerken.
- Duitsland (19 dec. 2016): In de buurt van de Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche in Berlijn reed een moslimman met een vrachtwagen in op een kerstmarkt; 13 doden en 55 gewonden.
- Egypte (29 dec. 2017): Gewapende moslimmannen beschoten een kerk in Caïro; negen werden gedood.
- Egypte (6 jan. 2010): Na de mis op kerstavond (volgens de orthodoxe kalender) schoten moslims zes christenen dood toen ze hun kerk verlieten.
- Rusland (18 feb. 2018): Een moslimman met een mes en een dubbelloops jachtgeweer drong een kerk binnen en opende het vuur; vijf mensen - allemaal vrouwen - werden gedood, en ten minste vijf raakten gewond.
- Frankrijk (26 juli 2016): Moslims drongen een kerk binnen en sneden de keel door van de dienstdoende priester, de 84-jarige pater Jacques Hamel, en gijzelden vier nonnen totdat de Franse autoriteiten de terroristen doodschoten.
Er zij op gewezen dat de bovenstaande lijst nauwelijks volledig is; er zijn veel soortgelijke aanvallen op kerken geweest - alleen al in Egypte, hier , hier , hier , hier , hier, en hier. Maar omdat er geen of slechts weinig dodelijke slachtoffers vielen, kregen zij weinig of geen aandacht in de westerse pers.
Deze afwijzing geldt vooral voor die afgelegen - en, blijkbaar, in de ogen van de Westerse media, "onbelangrijke" regio's, zoals Nigeria, waar christenen elk uur worden uitgezuiverd in een door moslims veroorzaakte genocide. Na te hebben opgemerkt dat moslims tussen 2009 en 2021 60.000 christenen hebben uitgeroeid, vermeldt een rapport van augustus 2021 dat moslims in diezelfde periode ook 17.500 kerken en 2000 christelijke scholen hebben verwoest of in brand gestoken. Hoeveel zielen zonder aanwijzing zijn er omgekomen bij die grotendeels niet gerapporteerde terreuraanslagen?
De lijst hierboven van fatale moslim aanslagen op kerken omvat niet een van de vele die werden verprutst, bijvoorbeeld een 28 maart 2021 aanval op een kerk tijdens Palmzondag dienst, waar alleen de zelfmoordenaars - een moslim man en zijn zwangere vrouw - stierven.
Alleen al bij deze fatale kerkaanslagen hebben moslims honderden christenen afgeslacht, en dan hebben we het nog niet eens over de duizenden christenen en andere westerlingen die zijn afgeslacht bij niet-kerkelijke aanslagen, waaronder 9/11, de aanslagen op het openbaar vervoer in Londen op 7/7/2005, de Charlie Hebdo- en Bataclan theater-aanslag in Parijs, de Las Ramblas-aanslag in Barcelona, de aanslag van 14 juli in Nice, de aanslag op een joodse school in Toulouse, de Wintermarkt in Berlijn en de terreuraanslagen in Kopenhagen, om er maar een paar te noemen.
Daarom de oorspronkelijke vraag: Als één niet-moslimaanval op een moskee, die 51 moslimlevens eiste, genoeg was voor de VN om een "internationale dag ter bestrijding van islamofobie" in te stellen, waarom zijn zoveel moslimaanvallen op kerken, die duizenden christelijke levens hebben geëist, dan niet genoeg geweest voor de VN om een "internationale dag ter bestrijding van christenfobie" in te stellen?
Met andere woorden, waarom is één zeer verwerpelijk maar eenmalig incident waarbij een westerling 51 moslims doodde van veel groter belang voor de VN dan de ontelbare gevallen waarbij moslims onnoemelijk veel christenen doden?
Als de VN ooit in het nauw gedreven zou worden om deze discrepantie uit te leggen, zou ze ongetwijfeld zeggen dat, hoe betreurenswaardig al die kerk- en andere aanvallen ook mogen zijn, ze geen patroon laten zien, zoals "islamofobie" dat wel doet; dat kerkaanvallen allemaal bijproducten zijn van terrorisme (dat naar verluidt op geen enkele manier in verband staat met de islam) dat gevoed wordt door economie, territoriale geschillen en ongelijkheid, in één woord, "grieven". Los die tijdelijke problemen op en er zal een einde komen aan de aanvallen op kerken.
In werkelijkheid blijkt precies het tegenovergestelde waar te zijn: terwijl de aanval op de Nieuw-Zeelandse moskee inderdaad een aberratie was - wat blijkt uit het unieke karakter ervan - zijn moslimaanvallen op kerken uiterst gewoon, niet alleen nu, maar door de geschiedenis heen. In Turkije bijvoorbeeld kan men zien wat er van het grote christelijke Byzantijnse Rijk is geworden nadat het in de zevende eeuw door de Arabieren was binnengevallen, tot de val van Constantinopel onder sultan Mehmed II in 1453, en tot de genocide op Armeniërs, Assyriërs en Pontische Grieken in het begin van de 20e eeuw.
Zoals hier te zien is, gaat er in de moslimwereld van vandaag, en in toenemende mate in het Westen, zelden een maand voorbij zonder dat er verschillende aanvallen op of intimidaties van kerken plaatsvinden. Hoewel sommige van deze aanslagen gelukkig geen fatale afloop hebben gehad, onderstrepen zij alle de afkeer van de Islam voor kerken en, naar het schijnt, voor elke religieuze structuur of elk religieus symbool dat geen deel uitmaakt van de Islam.
Het is onthullend dat degenen die kerken terroriseren vaak weinig met elkaar gemeen hebben: zij komen uit zeer verschillende landen (Nigeria, Irak, Filippijnen, enz.), zijn van verschillend ras, spreken verschillende talen, en leven onder verschillende sociaal-economische omstandigheden. Het enige wat ze gemeen hebben - het enige dat hen ertoe lijkt te brengen kerken aan te vallen en christenen te vermoorden - lijkt hun godsdienst te zijn.
Met andere woorden, de aanvallen van moslims op kerken lijken een ideologische bron te hebben, zijn systematisch en vormen daarom een reëel, aanhoudend probleem dat de internationale gemeenschap onder de aandacht moet brengen en moet verhelpen.
Toch wil de VN dat wij al deze voortdurende slachtpartijen onder christelijke kerkgangers negeren en terzijde schuiven als ongelukkige bijproducten van misplaatste "moslimgrieven" - en ons in plaats daarvan richten op één enkel, zij het dan afschuwelijk incident.
Voor de VN vormt één incident blijkbaar een "patroon" - een patroon dat dringend moet worden erkend en waarop moet worden gereageerd. De reactie is het tot zwijgen brengen, negeren of aanvallen van al diegenen die het zwaar gedocumenteerde werkelijke patroon van misbruik en geweld tegen niet-moslims aan het licht brengen - en vergis u niet, dat is nu precies waar het bij "de bestrijding van islamofobie" om gaat.
Raymond Ibrahim, auteur van het nieuwe boek, Defenders of the West: The Christian Heroes Who Stigde Against Islam, is een Distinguished Senior Fellow bij het Gatestone Institute, een Shillman Medewerker bij het David Horowitz Freedom Center, en een Judith Rosen Friedman Medewerker bij het Middle East Forum.