Een paar weken geleden, toen de Franse Joodse acteur Elie Semoun in prime-time te gast was op een van de belangrijkste Franse tv-zenders, Canal Plus, klonken de woorden van Sébastien Thoen, een standup comedian, die mogelijk als lovend bedoeld werden maar een heel andere wending namen, als volgt: "Je hebt jezelf nooit ondergedompeld in communitarisme [Joodse activisme]… Je kon jezelf in de straat geposteerd hebben als verkoper van jeans en diamanten vanuit de laadbak van een minivan, zeggende 'Israël heeft altijd gelijk, f*** Palestina, ammehoela.' Maar jij hebt laten zien dat het mogelijk is om het Joodse geloof te belijden zonder compleet walgelijk te zijn."
[Origineel in het Frans – Sébastien Thoen: "Tu n'as jamais plongé dans le communautarisme…. certains l'on fait… Tu aurais pu toi aussi t'afficher dans la rue en vendant des jeans et des diamants à l'arrière d'une Smart en disant "Israël à raison, nique la Palestine woualala …. Mais tu ne l'a pas fait…" "Comme quoi, on peut être de confession juive et pas complètement dégueulasse, n'en déplaise à certain."]
Semoun was duidelijk slecht op zijn gemak, maar reageerde niet. Een paar uur na de show, gaf de Vertegenwoordigende Raad van Joodse Instellingen (CRIF) een verklaring uit waarin het een "gevaarlijke banalisering van het antisemitisme" aan de kaak stelde ["Roger Cukierman, president van de CRIF: "… la gravité de ces propos qui s'apparentent à une banalisation de l'antisémitisme."] De voorzitter van het TV-kanaal reageerde door te zeggen dat de Joodse gemeenschap "geen gevoel voor humor" had. Het incident vond echter plaats in een context waarin de Franse Joodse gemeenschap inderdaad geen reden heeft om een gevoel voor humor te hebben.
Aan het einde van 2012, werd "La France juive" heruitgegeven. Het boek is een tirade van extreem antisemitisme, oorspronkelijk gepubliceerd 1886 door de auteur Édouard Drumont (1844-1917), en herhaaldelijk herdrukt tot na het einde van de Tweede Wereldoorlog en de val van het Vichy regime.
De uitgeverij verzond een persbericht bij de recentste uitgave van het boek: "Een klassieker van de Franse literatuur is eindelijk opnieuw beschikbaar." Toen Joodse organisaties protesteerden, werd in artikels in Le Monde en Le Figaro (de twee leidende Franse dagbladen) gezegd dat de Joodse organisaties "overreageerden."
De uitgeverij die 'La France juive' had herdrukt, had ook andere boeken uitgegeven on in diezelfde periode heruitgegeven, zoals The International Jew van Henry Ford en The Controversy of Zion door Douglas Reed, de eerste antisemitische schrijver die Hitler's uitroeiing van de Joden ontkende en een anthologie bevat van geschriften tegen Joden, het Jodendom en het Zionisme, met inbegrip van uittreksels van de meeste antisemitische kwakkels van de voorbije twee eeuwen.
Deze boeken zijn thans verkrijgbaar in de bekendste Franse boekenwinkels. Duizenden exemplaren van elks werden verkocht. De CEO van de uitgeverij Kontre Kulture [een woordspeling op contracultuur], is een beriuchte antisemitische Franse auteur, Alain Soral; zijn laatste boek, Comprendre l'Empire (2011), beweert de 'Joodse greep' op de wereld te verklaren en het staat al meer dan twee jaar op de lijst van meest verkochte boeken in Frankrijk.
In de afgelopen maanden presenteerde Dieudonné M'bala M'bala, een openlijk antisemitische zwarte komiek, voor een groot en enthousiast publiek een reeks shows in de belangrijkste steden van Frankrijk en België. Een van zijn grootste hits is een lied waarin hij de Holocaust en het 'uitverkoren volk' ridiculiseert: Shoah-Ananas (Holocaust-Ananas). Hij populariseerde een gebaar van begroeten die hij 'quenelle' noemde (een Franse knoedel) en die lijkt op de beruchte Hitlergroet. De 'quenelle' groet wordt gebracht door de rechterarm met uitgestrekte vlakke hand op te steken, maar niet schuin omhoog (zoals de Hitlergroet) maar schuin omlaag terwijl de andere hand aan de schouder gelegd (zie plaatje hieronder.) De 'quenelle' groet wordt nu door veel jonge mensen over het hele land gebruikt wanneer ze willen laten zien hoe ze over de Joden en Israël denken.
Plaatje hierboven, Parijs 10 september 2013. Onlangs werden foto's zoals deze op verschillende websites gepubliceerd waarop te zien is hoe Franse soldaten, die een Joodse synagoge in het 16de arrondissement van Parijs moesten bewaken, de bezoekers verwelkomden met 'quenelles'. Een militair onderzoek is nog aan de gang. De Franse minister van Defensie zei "dat men niet al te zwaar moest tillen aan wat er is gebeurd."
Eind juni jongtsleden zou een documentaire film "Oligarchy and Zionism," in de bioscopen over heel Frankrijk worden vertoond. De filmaffiche (klikken op het plaatje rechts voor een groter beeld), die een treffende gelijkenis vertoont met redactionele cartoons uit nazi magazines ten tijde van het Derde Rijk, zou de achterdocht moeten gewekt hebben: het toonde een Jood die in een spin veranderde en met zijn kromme benen de planeet trachtte te verpletteren. De Jood droeg een zwarte jas met de Jodenster en de initialen van de AIPAC [American Israel Public Affairs Committee] op zijn schouders.
De film zelf maakt gebruik van alle thema's uit het gekende klassieke antisemitische repertoire op een hedendaagse variant. Hij is gebaseerd op interviews met Shlomo Sand, de auteur van The Invention of the Jewish People (2010) en van de Franse auteur Thierry Meyssan, die het boek L'Effroyable imposture [in het Engels vertaald als: 9/11: The Big Lie] schreef, een boek dat uitlegt hoe de terreuraanslagen van 11 september 2001 op het WTC in New York, werden georganiseerd door de CIA en de Israëlische Mossad. De filmregisseur, Béatrice Pignède, had eerder de film Main basse sur la mémoire, les pièges de la loi Gayssot [in het Engels als Snapping up the Memory] gemaakt, waarin de beruchte negationist Robert Faurisson werd verheerlijkt en nam ze ook deel aan het Fars filmfestival in Teheran in 2012.
De film werd in vele populaire magazines aangekondigd als een "belangrijke gebeurtenis." De film werd uiteindelijk niet vertoond, omdat Joodse organisaties dreigden om post te vatten aan de bioscopen. Hij is echter wel te zien op talrijke websites zoals bv. hier op YouTube en werd op grote schaal verspreid. Béatrice Pignède zei dat ze een "slachtoffer was van de Joodse lobby" en dat het "lot" van haar film het "bewijs" vormt van datgene dat ze aan de kaak wilde stellen.
Om te zeggen dat de meerderheid van de Franse bevolking antisemitisch is, zou te ver gaan. Peilingen tonen aan dat de Franse Joodse zanger Jean-Jacques Goldman de populairste figuur van het jaar is. Maar het is duidelijk dat het antisemitisme snel terrein wint in Frankrijk. Het is duidelijk dat er een echte trivialisering van het antisemitisme plaatsvindt die veel verder gaat dan een stel lelijke zinnen die door een standup comedian worden geuit tijdens een TV-talkshow in primetime.
Tot voor enkele jaren verschool het antisemitisme in Frankrijk zich steeds achter het masker van 'anti-Zionisme' en vijandigheid jegens Israël. Dat is nog steeds zo het geval, maar tegenwoordig worden de Joden zèlf steeds meer een doelwit en is het masker van het 'anti-Zionisme' afgevallen.
In een onlangs verschenen boek Demonizing Israel and the Jews, legt Dr. Manfred Gerstenfeld uit dat wat er in Frankrijk gebeurt in heel Europa plaatsheeft. "Opiniepeilingen tonen aan," schreef hij, "dat meer dan 100 miljoen Europeanen een satanische perceptie op de staat Israël omarmen [..] Deze huidige wijdverspreide… perceptie is uiteraard een nieuwe mutatie van de duivelse opvattingen over Joden die tijdens de Middeleeuwen veel gekoesterd werden en die meer recent gepromoot werden door de nazi's en hun bondgenoten."
Zeven decennia na Auschwitz, neemt de oudste haat stilaan weer zijn plaats in op het continent, en dat is geen zaak om mee te lachen.