Op 12 november 2015 organiseerde de Council on American Islamic Relations (CAIR), samen met de steun van een aantal islamitische verenigingen uit Boston, een lobby-evenement in het Massachusetts State House, ogenschijnlijk om te pleiten voor de belangen van lokale moslims.
Nadeem Mazen, een voorzitter van de afdeling Massachusetts van CAIR, CAIR-MA, en een gekozen raadslid uit de stad Cambridge, legden uit: "We moeten gezien worden als leiders en voortrekkers in onze gemeenschappen in de strijd om basale sociale gerechtigheid. En we vergaderen met onze wetgevers om hen er aan te herinneren we met honderden, duizenden, en in veel gevallen zelfs tienduizenden sterk staan in onze gemeenschappen."
Natuurlijk, de discussies die plaats vonden pasten prima in het "sociale gerechtigheid"-narratief - de Boston Globe schrijft dat deelnemers pleitten voor "meer betaalbare woonruimte, onderwijshervormingen, en het terugdringen van de massale opsluiting van niet-gewelddadige delinquenten."
Maar wie zat er precies achter deze lobbydag? En wat betekent het voor Amerikaanse moslims dat zulke groepen claimen hun belangen te representeren in het staatsbestuur?
De hoofdorganisator, CAIR, is een prominente islamitische groep, maar met een lange geschiedenis van banden met extremistische en terroristische doelen. In 2009, tijdens de rechtszaak rond de financiering van terreur door de Holy Land Foundation, concludeerde rechter Judge Jorge Solis dat "de overheid ruime bewijzen heeft aangeleverd die de banden tussen CAIR en de Islamic Associaton for Palestine en met Hamas bevestigen."
Tijdens het proces werd CAIR aangemerkt als een "niet-aangeklaagde mede-samenzweerder." Als gevolg van deze kennelijke connecties met terroristische organisaties, kondigde het openbaar ministerie in 2009 aan dat het niet meer met CAIR zou samenwerken. Ook de FBI verbrak de contacten met CAIR.
CAIR is opgericht in 1994 door drie bestuurders van de Islamic Association of Palestine (IAP), die, zoals de Holy Land Foundation-rechtszaak later zou uitwijzen, een prominente Hamas-gezinde groep bleek. Een van de CAIR-oprichters van IAP is Nihad Awad, vandaag de dag de uitvoerend directeur van CAIR.
De Anti-Laster Liga (Anti-Defamation League) beschrijft een lange geschiedenis van antisemitische en pro-terroristische retoriek bij CAIR en zegt dat "in de publieke uitspraken van CAIR joden en Israëli's af worden geschilderd als corrupte dubbelagenten die zowel het binnen- als het buitenlandse beleid van de VS controleren en verantwoordelijk zijn voor de vervolging van moslims in de VS."
Andere groepen die betrokken waren bij de lobby-dag zijn onder andere de Muslim Justice League, die campagne voert tégen antiterreur-initiatieven, en MassMuslims, een in Boston gehuisde organisatie die claimt dat het maatschappelijke betrokkenheid promoot bij moslims in de regio. Nadeem Mazen - een raadslid in Cambridge, een bestuurder bij CAIR-MA en de hoofdorganisator van het lobby-evenement - richtte MassMuslims in 2014 op. Zijn groep heeft evenementen gepromoot met Omar Suleiman, een extremistische prediker die homoseksualiteit beschrijft als een "ziekte" en een "weerzinwekkende, schaamteloze zonde."
Een andere MassMuslims-bestuurder, Omar Khoshafa, nodigde in mei de extremistische prediker Yasir Qadhi uit om studenten op Harvard toe te spreken. Qadhi claimt dat "Hitler nooit de intentie had om alle joden uit te roeien" en dat de Holocaust "valse propaganda" is. Khoshafa, die werd aangehaald als deelnemer aan het lobby-evenement, beschreef Yasir Qadhi als "een van de meest vooraanstaande Amerikaanse moslim-geleerden en een geweldige spreker."
Andere activisten die zich inlieten met CAIR voor hun evenement waren onder andere Abdullah Faaruuq, een moslimgeestelijke, die, in reactie op de arrestatie van Al Kaida-lid Aafia Siddiqui, tegen moslims zei dat ze "hun pistool en zwaard" moesten pakken om "naar buiten te gaan en hun werk te doen."
Doen enige van deze extremistische connecties er toe als het doel van de dag enkel is om moslims in Massachusetts te betrekken in het democratische proces? Het lobby-onderwerp mag dan goedaardig lijken - betaalbare woonruimte, schoolhervormingen en gevangenisbeleid. Maar in een brief die door het in Boston gevestigde Americans for Peace and Tolerance aan alle staatsbestuurders is gestuurd, en die is ondertekend door een aantal prominente moslims, wordt uitgelegd dat "CAIR een strategie hanteert waarbij het zichzelf tot politieke stem van moslims in Massachusetts verklaart om enkele legitieme behoeften van de Amerikaanse moslimgemeenschap voor het voetlicht te brengen", maar dat het "uiteindelijk zal lobbyen voor de acceptatie van radicale, haatzaaiende ideologie, met schadelijke gevolgen voor de historische gezien gematigde, geïntegreerde moslimpopulatie in Massachusetts en de gemeenschap in Boston."
Door zich voor te doen als stem van alle moslim in Massachusetts lijkt CAIR er op uit te zijn om geloofwaardigheid te kweken als stem van de Amerikaanse islam. Als politieke bestuurders met CAIR in gesprek gaan, helpen zij CAIR om zichzelf in die gewenste positie te manoeuvreren.
Slechts weinig Amerikaanse moslims lijken echter van mening te zijn dat CAIR een legitieme ambassadeur is voor de Amerikaanse islam. Volgens een Gallup-peiling uit 2011 is ongeveer 88% van de Amerikaanse moslims van mening dat CAIR hen niet vertegenwoordigt. Sterker nog, wereldwijd zijn moslims van mening dat CAIR geen gematigde of zelfs legitieme moslimorganisatie is. De Verenigde Arabische Emiraten, een vrome moslimnatie, verklaarde CAIR in 2014 tot terroristische organisatie, tezamen met tientallen andere Moslimbroederschap-organisaties.
Amerikaanse moslims zijn in realiteit enorm divers en geen enkele organisatie kan derhalve beweren namens het collectief te spreken. Amerikaanse islam omvat talloze verschillende religieuze stromingen en politieke bewegingen, met veel onderling onderscheid daartussen. Maar islamistische groeperingen zoals CAIR hebben er baat bij om alle moslims als een monolithische gemeenschap neer te zetten. Zodra het beeld ontstaat dat Amerikaanse moslims een homogene groep vormen, is het voor CAIR immers makkelijker om te beweren namens hen allemaal te spreken.
Zelfs eigen onderzoek van CAIR ondermijnt hun claim dat ze namens alle moslims in Amerika spreken. Een rapport uit 2011 toont aan dat een meerderheid van de Amerikaanse moskeeën niet is aangesloten bij wat voor Amerikaans-islamitische organisatie dan ook.
Tijdens een lezing op een conferentie in 2000 verduidelijkte Sheikh Abdul Hadi Palazzi, een moslimgeestelijke en secretaris-generaal van de Organisatie voor Italiaanse Moslims, het als volgt: "[CAIR] is een voorpost van de Moslimbroederschap. Ze lobbyen in de Verenigde Staten tegen radio-, televisie- en krantenjournalisten die het wagen om verhalen over de islam te maken die afwijken van hun fundamentalistische agenda. CAIR is een tegenstander van diversiteit in de islam."
CAIR spreekt in werkelijkheid enkel namens een kleine extremistische ideologie die, zoals het federaal parket aantoonde, tijdens de jaren negentig in de VS ontsprong uit de Moslimbroederschap en Hamas. Hoewel CAIR niet "de" Amerikaanse moslims vertegenwoordigt, wist het vóór het proces tegen de Holy Land Foundation in 2008 begon wel veel mensen ervan te overtuigen dat ze dat wél deden. Dat is nu inmiddels een aantal jaar geleden en CAIR lijkt te denken dat het lang genoeg geleden is om opnieuw te proberen mensen van dit idee te overtuigen.
CAIR is publiekelijk onfris verklaard door anti-racistische organisaties, door de federale overheid en door andere moslims. Hun activiteiten in het Massachusetts State House lijken onderdeel van een bredere poging om het eigen imago weer wat op te poetsen in de ogen van politici en journalisten.
Hoewel de voorkeursonderwerpen van CAIR daarbij goedaardig lijken, ligt het echte gevaar in de legitimering van de organisatie. Als politici omgang blijven hebben met CAIR en journalisten hun activiteiten blijven ophemelen in artikelen, verraden we een achtenswaardige, niet-extremistische moslim-meerderheid in ruil voor het belonen van een extremistische minderheid.
Wie vertegenwoordigt De Amerikaanse Moslim? In alle eerlijkheid: niemand. En zeker niet de Council on American Islamic Relations.