Vreemdelingenhaat in Turkije is goed gedocumenteerd. De Pew Global Attitudes opiniepeilingen van 2007 bijvoorbeeld, toonden aan dat de negatieve standpunten ten opzichte van de Verenigde Staten "breder en groeiend" zijn in Turkije, een lid van de NAVO en kandidaat voor de Europese Unie. Het Pew Research Center meldt:
"Van de 10 ondervraagden uit het moslimpubliek bij de Pew peiling in 2006, vertoonde het Turkse publiek gemiddeld genomen zeer negatieve opvattingen richting westerlingen.
"Op deze schaal is het gemiddelde voor Turkije 5,2, wat een hoger niveau van negativiteit bevat dan voorkomt in de andere vier onderzochte landen met een moslim-meerderheid (Egypte, Indonesië, Jordanië en Pakistan), alsook onder de moslimbevolking in Nigeria, Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Spanje.
"Een grote en groeiende meerderheid van Turken heeft een ongunstige visie op christenen en Joden."
De 2014 peiling van Pew naar de opinie van het Turkse publiek gaf ook een belangrijke stijging van vreemdelingenhaat, en onthulde dat Turken een sterke afkeer uitdrukten voor ongeveer iedereen.
"Zulk een anti-Amerikanisme bij de bevolking van een Amerikaanse bondgenoot is wel heel opmerkelijk," schreef Professor Doug Woodwell. "De Turkse publieke opinie als geheel is misschien wel de meest xenofobe op aarde... Wat de toekomst betreft, kunnen ten minste de Amerikanen gerust zijn; terwijl Turken een lagere indruk hebben van de VS dan enig ander land, zijn ze haters van gelijke kansen."
"Turkije alleen tegen de wereld"
Turkije's vijandigheid naar buitenstaanders heeft al een lange geschiedenis. Sinds de Turkse Republiek werd opgericht in 1923, is de Turkse scholieren de mythe aangeleerd die zegt: "Turkije alleen tegen de wereld."
Het verhaal dat in Turkse scholen wordt onderwezen gaat als volgt: wereldmachten -- met inbegrip van de Westerse en de Arabische naties -- brachten de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk. Grieken, Armeniërs, Koerden en alle niet-Turkse volken in Anatolië hebben de Turken verraden en kwamen in opstand. Vervolgens vielen de westerse mogendheden in de jaren 1920 de Turken aan, de rechtmatige eigenaren van Anatolië, die door iedereen waren verlaten. Maar de Turken vochten heldhaftig terug, en wonderbaarlijk versloeg het de vijanden en verraders en opnieuw hun land tot stand gebracht, die wordt nog steeds omringd door vijanden die samenspannen om de Turken en Turkije te vernietigen.
Dit verhaal bevat geen enkele kritische noot tegenover de Turkse geschiedenis. Elke historische daad verricht door de Turken is geprezen en geïdealiseerd. Geschiedenis leerboeken uiten geen enkel woord over de misdaden van Turkije tegen de minderheden in het land. Bovendien hebben verschillende Turkse regeringen en militaire ambtenaren beledigende expressies gebruikt die ontelbare keren gericht waren op minderheden -- trots en roekeloos -- en maakten van racisme, verdachtmakingen van haat van niet-Turkse hoofdstroom-realiteiten in de Turkse politiek.
Er is zelfs een officiële "Turkse Theory of History," gemaakt door de nieuwe Turkse Republiek in de jaren 1930 met een aanbeveling van Mustafa Kemal Ataturk, de oprichter van de Republiek. Via de "Turkse theorie over de geschiedenis," werden de Turken opgevoed met supremacistische, racistische mythen in welke de westerse beschaving gekleineerd werd en de zogenaamde Turkse beschaving geprezen.
 Een propagandaposter uit de tijd van de regel van Mustafa Kemal Ataturk die toont dat Ataturk die tegenstanders van zijn hervorming neerslaat. (Het zwaard toont het woord "hervorming") |
Volgens deze theorie waren het de Turken, die de eerste bewoners waren van Centraal-Azië, die de eerste beschaving van de wereld vestigden. Later, als gevolg van de stijgende niveaus van droogte in Centraal-Azië, verspreidden de Turken zich naar verschillende delen van de wereld en brachten daarmee de beschaving aan de rest van de wereld. Turken hadden ook de belangrijkste rol bij het tot stand brengen en bevorderen van de islamitische beschaving.
Bovendien stelt deze theorie dat de oudste geschiedenis van de Turken kan worden getraceerd naar Centraal-Azië, maar ook naar Anatolië, die Turks begon te worden in het late paleolithische tijdperk. Grieken waren eigenlijk Turken. En grote ontwikkelingen in Europa en Azië vond altijd plaats niet vanuit het Westen naar het Oosten, maar altijd vanuit het Oosten naar het Westen.
Veel Turken geloven dan ook in de "Zonne-taal Theorie" ofwel de Turkse taal theorie. Volgens deze theorie zijn alle moderne talen afgeleid van het Turks, de eerste taal van wat ooit eens de grootste beschaving op aarde was. Alle andere talen kunnen worden getraceerd naar een Turkse afstamming en de Turken waren de eerste mensen die ooit het schrift hebben gebruikt.
Deze Turkije-gecentreerde theorieën werden onderwezen in de Turkse scholen en universiteiten in de jaren 1930 onder het bewind van Ataturk. Door middel van deze mythen zijn het racisme en deze irrationele standpunten ingeprent in het Turkse publiek.
Sindsdien hebben vele Turkse regeringen soortgelijke leugenachtige, irrationele propaganda in hun voordeel gebruikt en verder bijgedragen aan het ontstaan van een natie die weinig te maken heeft met de echte wereld en de geschiedenis.
Zelfs tientallen jaren later, bijvoorbeeld nadat Turkije lid werd van de NAVO, hebben de toenmalige Turkse President Recep Tayyip Erdogan en zijn Rechtvaardigheid en Ontwikkeling Partij (AKP) duidelijk gemaakt dat ze geen vrienden waren van het westen.
In 2014 beschuldigde Erdogan de internationale media ervan een "psychologische" oorlog te voeren tegen Turkije, verweet de lokale mediakanalen om samen te werken in deze campagne:
"Er is een psychologische oorlog gaande tegen Turkije in de Westerse media, gebaseerd op volledige leugens. Elke dag komen een aantal internationale kranten die een perceptie-operatie uitvoeren. Turkije is geen land dat zal buigen voor de binnenlandse verrader-netwerken of voor de perceptie-operaties van alle kanten."
De Turkse president beschuldigde de Westerse wereld er ook van moslims te haten, maar hun geld lief te hebben, en de mensen van het islamitische geloof liever dood te zien. "Ze zien eruit als vrienden, maar ze willen onze dood; ze willen onze kinderen zien sterven. Hoe lang zullen we dat feit laten staan?" vroeg hij.
Blijkbaar was al deze anti-Westerse, islamitisch Turkse suprematistische propaganda de manier waarop veel van het Turkse denken diep gevormd is. Volgens een rapport op basis van de resultaten van een enquête getiteld "Nationalisme in Turkije en in de wereld", uitgevoerd door Professor Ersin Kalaycioglu van de Sabanci Universiteit, en Professor Ali Carkoglu van de Koc Universiteit in 2014, denkt een grote meerderheid van de Turkse mensen dat er niets in hun geschiedenis is, waarvoor zij zich moeten schamen.
"De mensen staan voor hun gevoel niet dicht bij Europa of het Midden-Oosten," zei Carkoglu.
"In principe voelen ze zich alleen dicht bij zichzelf. De globale identiteit is iets vreemds aan de Turkse geest. Turken zijn Turken en een opvallend feit is dat op de vraag: als iedereen een Turk zou zijn, zou de wereld dan een betere plaats zijn? de Turken dat een zeer hoge rating gaven. Geen zelf-kritiek hoe dan ook... Eén probleem dat Turkije van de rest van de wereld onderscheidt, is dat onze nationale identiteit voornamelijk wordt gevormd door de religieuze identiteit. Wat maakt dat een Turk een Turk is, niet zozeer het gevolg van etniciteit, of de mensen die dezelfde taal spreken, maar vooral over het feit dat ze moslim zijn."
Het verhaal van de Turkse supremacist is uitgevonden door de Turkse heersers en ideologen sinds de oprichting van het land en heeft in Turkije, miljoenen xenofoben en paranoids gecreëerd, met een negatieve visie op alle overtuigingen van niet-Turkse volken. En dit heeft de weg vrijgemaakt voor de talloze wreedheden jegens de minderheden van Anatolië.
Nooit een keer in hun geschiedenis heeft het Turkse volk de straten overgenomen om massaal te protesteren als Griekse, Armeense, Assyrische, Koerdische, Alevitische, of Joodse burgers van het land werden (en nog steeds zijn) blootgesteld aan verschrikkelijk onrecht -- met inbegrip van massale slachtingen, pogroms, gedwongen uitzettingen, gedwongen verplaatsingen, intimidatie of sociale druk. De Turkse staat voert haar discriminerende en zelfs genocidale beleid, hetzij met de actieve deelname of de stille goedkeuring van de overgrote meerderheid van het publiek.
Maar er is iets waarvoor veel Turken onlangs de straten hebben overgenomen om te spreken en te protesteren. Zoals de New York Times meldde op 2 augustus:
"Turken kunnen het over een ding eens zijn: de VS zat achter de mislukte staatsgreep. ... Turkije mag dan een diep gepolariseerd land zijn, maar een ding bindt Turken in alle segmenten van de samenleving als — islamisten, seculiere mensen, liberalen, nationalisten — lijken samen te komen dat de Verenigde Staten op de een of andere manier betrokken was in de mislukte staatsgreep."
Blijkbaar heeft het anti-Amerikanisme nieuwe hoogten bereikt in Turkije, en veel Turken hoeven geen solide feiten en bewijsmateriaal te zien om te bepalen wie er achter de staatsgreep zit. Wat hun regering of hun staatshoofd zegt is genoeg voor hen.
Ondertussen heeft Ankara onlangs verklaard, dat er "zorgen zijn over de opkomst van de vreemdelingenhaat en islamofobie in Europa," volgens een schriftelijke verklaring van het ministerie van buitenlandse zaken, schrijft de pro-regeringskrant Sabah:
"Nogmaals willen we de zorgen benadrukken die we hebben over racisme, vreemdelingenhaat en islamofobie die serieus is toegenomen in Europa in de afgelopen periode."
De verklaring werd uitgebracht ter herdenking van vijf Turkse burgers, die woonden in Duitsland, en werden afgeslacht in 1993 bij een aanval met brandstichting in Solingen. "Wij wensen dat dergelijke betreurenswaardige incidenten niet weer plaatsvinden."
Deze veroordeling kwam van een regering van een land dat miljoenen van haar eigen burgers heeft afgeslacht vanwege het niet-Turks of niet-moslim zijn -- en dat zich nooit één keer heeft verontschuldigd voor deze misdaden.
Zou de Turkse regering nog steeds dezelfde aankondiging doen als ze iets over de politieke neigingen of etnische achtergronden van hun slachtoffers wisten? Wat als, bijvoorbeeld, de slachtoffers activisten tegen de regering waren geweest? Of als die activisten tegen de Turkse regering niet in Duitsland, maar in Turkije afgeslacht waren? Wat als de slachtoffers Koerden waren die verzochten om hun nationale rechten van Turkije? Of Armeniërs die de Turkse President Erdogan "afschuwelijk" noemde op de nationale televisie in 2014? Gezien hoe de Turkse regering omgaat met de behandeling van dissidente burgers en minderheden, weet iedereen het antwoord wel.
Blijkbaar doen voor de Turkse regering alleen de Turkse levens er toe, en zelfs dan alleen de levens van de "goede" Turken, die als zodanig zijn gewaardeerd -- degenen die nooit een bezwaar uiten, zelfs niet wanneer mensen worden vervolgd of afgeslacht.
Robert Jones, een expert betreffende Turkije, is momenteel gevestigd in het Verenigd Koninkrijk.