Na de recente terroristische aanslagen in Groot-Brittannië, schreef The Spectator: "Na vijf eeuwen is de religieuze oorlog teruggekeerd naar Engeland," met een verwijzing naar 1535, toen Thomas More voor zijn katholieke geloof werd geëxecuteerd. Tim Farron, een Britse premier en partijleider van de liberaal-democraten die voor meerdere dagen weigerde te verklaren of hij van mening was of homoseksuele seks een zonde was, en dubbelzinnige antwoorden gaf over abortus, werd niet naar de Tower of London gebracht voor een openbare executie. Echter, bijna 500 jaar na More zag Farron zijn politieke carrière geofferd worden op een bijna identiek ideologisch altaar als die van More.
Farron nam ontslag uit zijn positie als leider van de partij met een dramatische toespraak. The Daily Mail veroordeelde het "liberale fascisme" van de "morele pygmeeën". Het progressieve New Statesman kopte zijn verhaal over Farrons aftreden als de "val van het liberalisme". Farron zei: "Wij bedriegen onszelf als we denken dat we nog leven in een verdraagzame en liberale samenleving."
Het maakt niet uit dat Farron over de homo-rechten, een 90,4 procent 'positieve score' had volgens de openbare geseling. Of dat hij het recht op abortus herhaaldelijk heeft verdedigd. Wat onverdraaglijk was, is dat Farron in zijn christelijke geweten zelfs maar een minimale twijfel kon hebben gekoesterd.
 Leider van de liberaal-democraten partij Tim Farron zag zijn politieke carrière opgeofferd omdat de Britse media het onaanvaardbaar vonden dat hij in zijn christelijke geweten homoseksuele seks als een zonde kon hebben beschouwd. (Afbeeldingsbron: liberale democraten/Flickr) |
Westers liberalisme lijkt de zogenaamde "richting" te hebben uitgeschakeld, welke een recht op het bestaan verzekerde van ideeën die niet in overeenstemming zijn met het relativisme. Het is bizar dat deze demonisering de liberaal-democraten heeft overweldigd, een partij geboren om de fakkel van het klassiek liberalisme te dragen.
Misschien dacht Farron dat zijn progressieve ideeën over klimaatverandering, de bescherming van minderheden en de Europese Unie hem tegen dergelijke wrede aanvallen zouden beschermen. Hij had het mis. Zijn inquisiteurs in de media wilde praten over zijn persoonlijke sociale ideeën, niet over de Brexit.
The Wall Street Journal vertelde het hele verhaal. Na de overname van het leiderschap van de partij in 2015, werd Farron gevraagd of hij, als christen, dacht dat homoseksualiteit een zonde is. "Wij allen zijn zondaars", zei hij. Dat was niet genoeg. Tijdens een televisie-interview op 18 April 2017, werd Farron viermaal opnieuw onder druk gezet en vier keer weigerde hij. Stil zijn was niet genoeg. De volgende dag, in het House of Commons, zei Farron dat homoseksualiteit geen zonde is. Dat was ook niet genoeg. De media wilden er zeker van zijn dat Farron het ook in zijn hart geloofde. Een BBC-interviewer vroeg het hem dus weer een paar dagen later. Het was een campagne om Farron te besmeuren, een gemakkelijke zondebok voor een nep-concept van het liberalisme.
Journalist Nick Cohen, die schrijft voor The Guardian heeft een verdere paradox opgemerkt. De leider van de Labourpartij Jeremy Corbyn werkte voor de Iraanse staatstelevisie en sprak bij een Khomeinistische rally in Londen. Overal waar hij ging, leek het alsof Corbyn een vrijwillige medewerker was van een regime dat homo's executeert. Maar Corbyn werd nooit ondervraagd over deze verbinding op de manier waarop de media Farron zo obsessief ondervroegen.
In deze tijd, nu islamitische racisten de symbolen van het Westerse liberalisme hebben laten vallen, toont het liberalisme een gevaarlijk vacuum. Liberalisme heeft zich omgevormd tot een karikatuur en zich gewend tot de verplichte gender ideologie, blind multiculturalisme, defaitistisch pacifisme, anti-Zionisme, feminisme en kritische studies. "Een orgie van liberale seks en liberale schuld".
Het resultaat is wat Douglas Murray heeft genoemd een "vermoeidheid" van de beschaving, een culturele chaos die is omgevormd tot een apathie. In één maand tijd is West-Europa getroffen door vier grote terroristische aanslagen: Manchester, Londen, Parijs en Brussel. Sholton Byrnes schreef in een artikel gepubliceerd door The National:
"...de definitie van het Westen bestaat uit veel meer dan een veiligheid bondgenootschap dat daaraan ten grondslag ligt. Betekent het niet ook: Shakespeare en Schopenhauer, liberale democratie, met een progressieve interpretatie van de rechten van de mens, alle opkomend uit de bodem van de eeuwenoude Romeinse-Joods-christelijke traditie? Het westen was ooit de erfgenaam van het christendom. Vandaag is het niet helemaal zeker wat het nog is, met zijn vele stemmen die heftig botsen over hun visie op wat het zou moeten zijn. Het ontbreekt aan de zekerheid van haar eigen beschaving, die Rusland en China bijvoorbeeld wel bezitten. Als het te moe is of niet bereid om zich te verdedigen, zal de VS zonder twijfel overleven; maar het concept van 'het westen' zal zijn ontbonden door de apathie van samenlevingen die hebben aangetoond dat ze geen moed hebben. En ook niet veel overtuigingen meer".
Dat is waarom, als wij, het Westen, onze cultuur niet meer serieus nemen, de islamitische terroristen deze gemakkelijk zullen kunnen vernietigen. Elke keer als Westerse symbolen onder vuur komen te liggen, dat de Westerse relativisten snel plaats maken voor de aanvallers .
Salman Rushdie wordt bedreigd met de dood, en een islamitische losprijs van $ 6 miljoen staat op zijn hoofd, of komt er een racistische moslimaanval vanwege de cartoons van de islamitische profeet Mohammed? In plaats van de vrijheid van meningsuiting te verdedigen, onderwerpen onze liberalen zich aan de islamitische blasfemiewetten. Twee en een half jaar na het bloedbad bij Charlie Hebdo heeft geen enkele Europese krant opnieuw Mohammed afgebeeld.
Islamitische racisten slachten Franse Joden af? Maar in plaats van hen te verdedigen als een schat in de post-Holocaust, is de zondebok voor onze liberalen het Israëlische beveiligingsbeleid, zoals ook Catherine Ashton dat deed, de voormalige Europese Unie Minister van Buitenlandse zaken.
Moslimracisten die hun eigen vrouwen dwingen in burqas en niqabs, en tot opsluiting in het huis? Maar in plaats van gelijkheid te beschermen, verdedigen onze liberalen de sluiers als symbolen van een "culturele verscheidenheid".
De moord van islamitische racisten op homo's in Orlando? Maar in plaats van trots te zijn op een open samenleving, en die te verdedigen tegen de islamitische jihadisten, inclusief de aanvaarding van de vrijheid om homoseksueel te zijn als een positief verschil tussen het westen en de islam, maken onze liberalen een zaak van "Liefde wint" en "Haat zal ons niet verdelen".
Een jaar na het bloedbad in de homo nachtclub Pulse heeft de mainstream-media een nieuwe verhaal geconstrueerd, alsof vermoorden van 49 homoseksuele mensen niet het gevolg is van ISIS, maar van "haat". Dat is waarom de vraag herhaaldelijk wordt gesteld: "Waarom is dit gebeurd?"
Het hedendaagse liberalisme is uitgeput en geïrriteerd door het idee van een gemeenschappelijke beschaving die moet worden verdedigd. In een zwakke conceptie van "liberalisme" is wat nu het hoogste doel voor de liberalen lijkt te zijn: "vrede", wat het ook kost. Met andere woorden: overgave. Dit is hoe het Westerse liberalisme fragiel is geworden, als een boom gecorrodeerd door een dodelijke schimmel.
Vijftig jaar geleden heeft James Burnham begrepen wat dit liberalisme was geworden: "een ideologie van zelfmoord" op westerlingen "die hun eigen beschaving haten, met gemakkelijke excuses, of er zelfs er tegen uitvallen, en bereid zijn om zelf een handje toe te steken, vaak genoeg, om het omlaag te trekken".
Beschaving is geen geschenk; het is een breekbare prestatie welke moet worden verdedigd van binnen uit en van buitenaf tegen de velen die het zouden willen vernietigen. Laten we de vrijheden oppakken en die serieuzer gaan waarderen; ze worden ons afgenomen terwijl we erover spreken.
Giulio Meotti, cultureel redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.