 De weigering van Duitsland om het voorstel van Washington voor de oprichting van een maritieme beschermingsmacht in de Arabische Golfregio ter bescherming van de scheepvaart tegen aanvallen van Iran te steunen, is opnieuw een voorbeeld van de diplomatieke en economische sabotage van de westerse alliantie door Berlijn. Afbeelding: De Amerikaanse president Donald Trump en de Duitse bondskanselier Angela Merkel op een persconferentie op 27 april 2018 in Washington DC. (Foto door Mark Wilson/Getty Images) |
De weigering van Duitsland om het voorstel van Washington te steunen voor de oprichting van een maritieme beschermingsmacht in de Arabische Golfregio ter bescherming van de scheepvaart tegen aanvallen van Iran, is opnieuw een voorbeeld van diplomatieke en economische sabotage van de Westerse alliantie door Berlijn.
Na de recente toename van de Iraanse agressie in de zeer belangrijke Straat van Hormuz, de slagader van de Golf-scheepvaart, waar een vijfde van de energiebehoefte van de wereld doorheen stroomt, heeft Washington internationale steun gezocht voor Operatie Sentinel, de marineoperatie ter bescherming van de scheepvaart in de regio.
Deze zoektocht volgde op een reeks Iraanse aanvallen, waaronder het neerschieten van een drone van de Amerikaanse marine die in internationale wateren in de Straat van Hormuz opereerde, en een aantal aanvallen op de koopvaardij, zoals de inbeslagname van de in Engeland geregistreerde olietanker Stena Impero vorige maand.
Maar terwijl Washington heeft gereageerd op de bewuste escalatie van de spanningen in de regio door het inzetten van een gevechtsgroep met een vliegdekschip, troepen, raketten en gevechtsvliegtuigen, heeft de oproep van Washington aan andere landen om deze inspanningen te ondersteunen een lauwe reactie gekregen.
In het bijzonder zou Washington van Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland - de drie Europese ondertekenaars van de kernovereenkomst van 2015 met Teheran - tastbare steun willen zien voor de missie.
Vanuit het perspectief van Washington lijkt het feit dat Europa voor zijn energievoorziening veel afhankelijker is van de Golf dan de VS - waarvan de energie-invoer uit de regio momenteel verwaarloosbaar is - niet meer dan billijk dat Europa, net als andere begunstigden zoals Japan, een billijk deel van de kosten draagt om ervoor te zorgen dat er geen verdere verstoring van de Iraanse scheepvaart in de Golfregio plaatsvindt.
Tot op heden heeft echter alleen Groot-Brittannië oorlogsschepen naar de Golf ingezet - een fregat en een torpedobootjager - terwijl Frankrijk haar opties nog overweegt.
Duitsland, echter, het land dat geniet van de grootste economie van Europa, en daarom meer dan geschikt is om aan het Amerikaanse initiatief bij te dragen, heeft een verzoek van het Ministerie van Buitenlandse Zaken om de opdracht te steunen, botweg verworpen.
In een poging om de Duitsers beschaamd te maken en zich toch bij de operatie te doen aansluiten, werd het verzoek van Washington eerder deze week via de Amerikaanse ambassade in Berlijn openbaar gemaakt. "Wij hebben Duitsland formeel gevraagd om zich bij Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk aan te sluiten om de Straat van Hormuz te helpen beveiligen en de Iraanse agressie te bestrijden," kondigde een woordvoerster van de ambassade aan. "Leden van de Duitse regering zijn duidelijk geweest dat de vrijheid van scheepvaart moet worden beschermd... Onze vraag is: "Beschermd door wie?"
Deze Amerikaanse kunstgreep is echter aan dovemansoren gericht in Berlijn, waar een aanzienlijke weerstand is binnen de regerende coalitie van de Duitse bondskanselier Angela Merkel om betrokken te raken bij de spanningen met Iran, uit angst dat deze zich zouden kunnen verergeren. Duitsland blijft, net als de rest van Europa, vasthouden aan de naïeve gedachte dat de Iraanse nucleaire deal kan worden gered, ongeacht het besluit van de Trump-regering van vorig jaar om zich terug te trekken uit het akkoord.
Olaf Scholz, de Duitse vice-kanselier, die mevrouw Merkel vervangt nu ze op vakantie is, antwoordde door te bevestigen dat zijn land niet zou deelnemen aan een door de VS geleide marine taskforce; hij waarschuwde zelfs voor het gevaar dat de wereld "slaapwandelend in een veel groter conflict komt".
De regelrechte afwijzing van het verzoek van Washington door Duitsland zal de spanningen tussen Washington en Berlijn waarschijnlijk nog verder aanwakkeren. De V.S. President Donald J. Trump staat al op gespannen voet met de Duitse bondskanselier Angela Merkel op een aantal punten, van de halsstarrige weigering van Duitsland om haar NAVO-financieringsverplichtingen na te komen, tot aan het streven naar nauwere energiebanden met Rusland door de aanleg van de controversiële Nord Stream 2-gasleiding.
De heer Trump is zeer kritisch over dat project. Hij beweert dat Europa, en met name Duitsland, hierdoor te afhankelijk zal worden van Moskou voor energiebehoeften, wat de vastberadenheid van de NAVO-alliantie om een krachtig standpunt tegen Moskou in te nemen in een toekomstige confrontatie zou kunnen ondermijnen.
Bovendien komt de weigering van Duitsland om de westerse alliantie in de strijd tegen de Iraanse agressie in de Golf te steunen, op een moment dat de NAVO voor een ander groot dilemma staat over de toekomstige deelname van Turkije als lid.
Dit naar aanleiding van het besluit van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan om de aankoop van Russische S-400-raketsystemen voor luchtafweergeschut te bespoedigen, ondanks de sterke tegenstand van Washington, die daarop heeft gereageerd door Ankara's voortdurende betrokkenheid bij het F-35 stealth fighter-programma te annuleren.
Dus nu de Westerse alliantie reeds worstelt met de manier waarop moet worden gereageerd op de verdieping van de militaire banden van Turkije met Rusland, zal de weigering van Duitsland om te voldoen aan de verplichtingen om de scheepvaart in de Golf te beschermen, door tegenstanders van het Westen, zoals Moskou en Teheran, worden geïnterpreteerd als nog meer bewijs van wat hen ongetwijfeld zeer zal bevallen: het verbreden van de verdeeldheid binnen de Westerse alliantie.
Con Coughlin is Defensie-journalist van de Telegraph en een welbekend Senior Medewerker van het Gatestone Institute. Hij is de auteur van "Khomeini's Ghost."