Het aankomende nucleair akkoord met Iran baart problemen.
Tijdens de voorbije paar maanden, hebben Israëlische veiligheidsambtenaren zich particulier bezorgd getoond over het aankomende akkoord tussen de Obama-regering en het Iraanse regime inzake het nucleaire programma van Teheran.
Defensiespecialisten die vertrouwd zijn met de complexe dreiging die uitgaat van de nucleaire ambities van Iran, hebben geprobeerd om zich te onthouden van het afleggen van politieke uitspraken, en geven in plaats daarvan een eenvoudige uitleg waarom het akkoord zoals dat zich lijkt aan te dienen, een zeer ernstig probleem vormt voor de veiligheid van Israël en andere staten in het Midden-Oosten in het pad van Irans schijnbaar hegemonische aspiraties.
Afgezien van de vele technische details die deel uitmaken van het bredere beeld van de nucleaire activiteiten van Iran, is het wezenlijke probleem met het waarschijnlijke akkoord dat het Iran met een verbeterde capaciteit zal achterlaten voor de verrijking van uranium - met een vermogen dat Iran kan leiden tot de productie van kernwapens op een relatief korte tijd.
Het doel van een overeenkomst is om Iran uit de buurt te duwen van de mogelijkheid om nucleaire wapens aan te maken. Israël verzet zich niet tegen het idee van een overeenkomst, maar het verzet zich tegen de bijzondere formula die blijkbaar wordt geavanceerd in diplomatieke onderhandelingen.
De sterkte of zwakte van elke overeenkomst berust op hoeveel tijd het regime de Verenigde Staten of Israël zou geven om te reageren voor het geval dat Iran de overeenkomst zou schenden. Een overeenkomst die voor Israël aanvaardbaar zou zijn is er een waarin Jeruzalem voldoende tijd zou krijgen om te reageren voor het geval Iran zich niet aan het akkoord houdt.
Nochtans, onder de voorwaarden van wat het huidige voorstel lijkt te zijn, is de hoeveelheid tijd die nodig is, niet toereikend - wat betekent dat Israël wellicht niet in staat zal zijn om zich als gebonden aan het akkoord te beschouwen.
Volgens berichten die opduiken uit de gesprekken, zal de voorgestelde regeling waarschijnlijk een groot deel van het grote aantal bekende centrifuges van de Islamitische Republiek die dienen om uranium te verrijken, intact worden gelaten.
Voor Israël heeft deze negatieve ontwikkeling alle mogelijkheden om een bedreiging van de kritische strategische veiligheid om te zetten in een existentiële. Dergelijk akkoord verleent Iran's nucleaire infrastructuur een internationale licentie en een zegel van goedkeuring, maar biedt geen enkele garantie dat deze zelfde infrastructuur later niet zal gebruikt worden om Iran snel naar de productiefase van nucleaire wapens te brengen.
Het lijkt in dit stadium duidelijk dat zowel Washington als Teheran een akkoord willen; Iran wil de verlammende economische sancties opheffen die geholpen hebben bij het dwingen om het aan de onderhandelingstafel te doen aanzitten, en President Barack Obama lijkt slim genoeg om een erfenis van internationale diplomatie na te laten als een mechanisme tot het oplossen van conflicten.
Het idee dat Iran bezig is met af te stappen van haar visie tot het verwerven van nucleaire wapens, of dat zij een overeenkomst met slechte voorwaarden beschouwen als niets anders dan een tijdelijk oponthoud in hun mars naar de nucleaire bom, is gewoon niet realistisch.
De Iraanse opperste leider Ayatollah Khamenei blijft zich inzetten voor het idee van een Iraans-Sjiitisch imperium dat de regio domineert. Iran en haar netwerk van zwaar bewapende proxies - actief in Irak, Jemen, Libanon, Syrië en betrokken bij de actieve ontwrichting in veel andere landen - hebben al enorm bijgedragen aan de gevaarlijke instabiliteit in het Midden-Oosten en voedsel gegeven aan vele escalerende conflicten. Iran lijkt te hopen dat het op een dag in staat zal zijn om al deze proxies te kunnen gebruiken om haar expansionistische regionale agenda te promoten onder een nucleaire paraplu.
Op hetzelfde moment lijkt Khamenei de vele beperkingen te erkennen waarmee vandaag Iran te maken heef, die zich staande houden tussen haar en een nucleaire capaciteit. Deze beperkingen omvatten (volgens de internationale media rapporten) een reeks van geheime operaties die Iran's nucleaire vooruitgang, internationale economische sancties en de Israëlische geloofwaardige dreiging met militair geweld op dit moment hebben gehinderd. Dientengevolge is Iran vandaag blijkbaar kort gestopt vooraleer over te gaan naar de productiefase van nucleaire wapens.
Wat echter niet gestopt is, is Iran's grootschalig uranium verrijkingsprogramma. Centrifuges blijven draaien en het aantal centrifuges blijft zich vermenigvuldigen. Onderzoek en ontwikkeling van nieuwere en meer doeltreffende centrifuges blijft in hoog tempo doorgaan. Irans capaciteit voor de verrijking van uranium groeit in een verontrustend tempo. Haar Arak fabriek, die kan worden gebruikt voor het aanmaken van plutonium als een alternatief pad naar kernwapens, is eveneens actief.
 De zwaar water reactor van Arak in Iran, is in staat om plutonium te produceren. (foto bron: Wikimedia Commons) |
Iran moet nu beslissen of het al dan niet zijn kernprogramma zal vertragen in ruil voor een opschorting van de sancties. Als de berichten kloppen over de genereuze voorwaarden die worden aangeboden door de regering Obama, zal het moeilijk zijn voor Iran om te weerstaan aan een verleidelijk akkoord, dat haar toestaat om componenten te blijven bezitten die nodig zijn om snel te kunnen doorstomen naar een nucleaire wapenproductie, op een later tijdstip van haar keuze.
Ondertussen blijft Iran haar arsenaal aan ballistische raketten ontwikkelen, die deze kernkoppen kunnen dragen. Het bezit reeds zowat 400 ballistische raketten die Israël kunnen bereiken, en werkt aan de bouw van lange-afstandsraketten die een bereik hebben tussen 2000 tot 2500 kilometer.
Bovendien breidt Iran haar regionale netwerk van proxies verder uit. Hezbollah in Zuid-Libanon, is's werelds best gewapende terreur entiteit, met een arsenaal van meer dan 100.000 raketten en missiles die op Israël staan gericht. Veel van deze, met inbegrip van een groeiend aantal geleide projectielen, worden op het verzoek van Hezbollah geproduceerd in de wapenindustrieën van Iran en naar Libanon gesmokkeld via een internationaal wapen netwerk dat wordt gecontroleerd door de Quds Strijdmacht van Iran's Islamitische Revolutionaire Garde Korps.
Hezbollah heeft onlangs, en met de hulp van Iran, zich vanuit Zuid-Libanon uitgebreid naar zuidelijk Syrië, waarin het een tweede basis wil opzetten om vandaar Israël te bedreigen.
Iran heeft zijn controle verscherpt over het regime van de Syrische President Bashar Assad in Damascus; Assad is voor zijn overleving volledig afhankelijk van Iran geworden.
Iran's dominantie over het sjiitische Iraakse regime is ook dramatisch toegenomen in de afgelopen maanden, naarmate de afhankelijkheid van Bagdad van Iran is toegenomen, om weerstand te kunnen bieden aan het (soennitische) Islamitische Staat (ISIS/ISIL).
Iran controleert thans de Jemenitische hoofdstad van Sana'a, nadat de door Iran gesteunde Houthi rebellen de stad veroverden. De Houthis bedreigen thans de Straat van Bab El Mandeb, een belangrijke strategische waterweg waardoor vier procent van's werelds olie passeert.
Iraanse ambtenaren beroemen zich erop dat ze thans vier Arabische hoofdsteden controleren: Beiroet, Damascus, Bagdad en Sana'a.
Deze ontwikkelingen en het opkomende nucleaire akkoord baren niet enkel Israël zorgen. Egypte, Saoedi-Arabië en de kleine Golfstaten zijn evenzeer, zij het al niet meer, gealarmeerd.
Ondertussen in de Gazastrook beweegt Hamas, dat nog herstellende is van de oorlog tegen Israël van afgelopen zomer, zich opnieuw dichter naar de Iraanse baan. De Palestijnse Islamitische Jihad in Gaza is altijd een trouwe Iraanse marionet gebleven. Khamenei heeft openlijk zijn voornemen bekend gemaakt om ook de Palestijnse terreurgroepen op de Westelijke Jordaanoever te bewapenen.
Deze ontwikkelingen betekenen dat een 'slecht' nucleair akkoord - een waarmee Iran een aanzienlijke uranium verrijkingsinfrastructuur mag behouden - niet enkel Iran's status als een drempel nucleaire staat zou legitimeren, maar ook een stimulans zou inhouden voor wat lijkt een niet aflatend streven te zijn van de Islamitische Republiek om haar invloed te verspreiden in het Midden-Oosten en daarbuiten.