Ik was in de galerij van het Huis van Afgevaardigden, toen de Israëlische premier Benjamin Netanyahu een logische en overtuigende kritiek afleverde op het akkoord dat thans op tafel ligt met betrekking tot de ambities van Iran om nucleaire wapens te verwerven. Hij lichtte een op nieuwe feiten gebaseerd voorstel toe dat de bewijslast heeft verschoven naar het Witte Huis.
Zijn nieuwe voorstel luidt dat "Indien de wereldmachten niet bereid zijn om aan te dringen dat Iran haar gedrag moet wijzigen alvorens een overeenkomst wordt ondertekend, zij er op zijn minst moeten op aandringen dat Iran haar gedrag wijzigt vooraleer een akkoord afloopt." Zijn argument is dat zonder een dergelijke voorwaarde, de voorziene tien-jarige 'zonsondergang' de weg plaveit, eerder dan te blokkeren, naar een Iraans nucleair arsenaal, zelfs als Iran doorgaat met het exporteren van terrorisme, de Naties in de regio blijft intimideren en pleiten voor de vernietiging van Israël.
Met een logica die onweerlegbaar lijkt, heeft Netanyahu gezegd dat het alternatief voor deze slechte overeenkomst geen oorlog is, maar eerder voor "een betere overeenkomst die Israël en zijn buren misschien niet graag zien, maar waarmee we kunnen leven, letterlijk." Netanyahu schetste vervolgens zijn voorwaarden voor een beter akkoord: namelijk dat vóóraleer de zon mag ondergaan die Iran zal toelaten om nucleaire wapens te ontwikkelen, de moellahs eerst moeten voldoen aan drie voorwaarden: stoppen met het exporteren van terrorisme, ophouden met zich te mengen in de binnenlandse aangelegenheden van andere landen en stoppen met het bestaan van Israël te bedreigen.
Als de moellahs deze drie redelijke voorwaarden verwerpen zullen zij hiermee het bewijs leveren dat zij geen echte interesse hebben in het aansluiten bij de internationale gemeenschap en zich aan de regels te houden. Indien zij deze voorwaarden aanvaarden, schakelt de afgesproken 'zonsondergang' remrijn niet meteen over op automatisch, maar vereist van Iran dat het zich bereid toont om het spel te spelen volgens de regels, vooraleer de regels het toestaan om nucleaire wapens te ontwikkelen.
In plaats van de boodschapper aan te vallen, zoals het Witte Huis heeft gedaan, heeft de Amerikaanse regering thans een verplichting om zich samen met Netanyahu te begeven op de marktplaats van ideeën en, in plaats van zich in te laten in een kakofonie van namen-noemen, inhoudelijk te reageren op het argument van Netanyahu. Er kunnen misschien meer overtuigende antwoorden zijn maar we hebben ze nog niet gehoord.
Het besluit om een akkoord met Iran over zijn kernwapensprogramma te accepteren of te weigeren is wellicht het belangrijkste vraagstuk van het buitenlandse beleid van de 21ste eeuw. Veel leden van het Congres, misschien de meesten, zijn het met de premier van Israël eens omtrent deze kwestie, eerder dan de President van de Verenigde Staten. Onder ons systeem van scheiding der machten, is het Congres een volkomen evenwaardige zijarm van de regering en geen enkele belangrijke beslissing in de aard van deze overeenkomst zou mogen genomen worden zonder inspraak van de oppositie. Misschien dat de President het Congres kan overtuigen om dit akkoord te steunen, maar het moet in contact treden met onze naar behoren gekozen vertegenwoordigers van het volk, in plaats van hen te negeren.
De Regering en haar aanhangers, met name degenen die de toespraak van de premier hebben geboycot, richtten hun pijlen op het zogenaamde gebrek aan protocol waarbij Netanyahu werd uitgenodigd door de Speaker of the House [Kamervoorzitter; opm. vert.] Veronderstel eens dat hetzelfde protocol werd gevolgd door een Kamervoorzitter die het huidige akkoord genegen was in plaats van ertegen. Het Witte Huis en haar aanhangers zouden een premier verwelkomen die zich aansluit bij het akkoord van de President, zoals zij dat deden met de Britse premier David Cameron, toen deze werd uitgezonden om te lobbyen in de Senaat ten gunste van de positie van de regering. Dus is de kwestie grotendeels een voorwendsel. De regering ergert zich meer aan de inhoud van Netanyahu's toespraak dan door de wijze waarop hij de uitnodiging heeft ontvangen.
Dit is een veel te belangrijke kwestie dan ze te willen verstoren door de formaliteiten van het protocol. De toespraak heeft plaatsgevonden. Het was een evenwichtige toespraak met inbegrip van lof voor de President, voor de Democraten, voor het Congres en voor het Amerikaanse volk. Premier Netanyahu was in zijn beste diplomatieke doen. Volgens mijn mening, was hij ook in zijn inhoudelijke beste doen in het opbaren van de zaak tegen de onderhandelingspositie van de regering ten aanzien van Iran, met name de onvoorwaardelijke voorziene zonsondergang.
De regering moet nu antwoord geven op één fundamentele vraag: Waarom zou u toestaan dat het Iraanse regime over tien jaar nucleaire wapens mag ontwikkelen, terwijl zij op dit ogenblik nog steeds terrorisme exporteren, hun Arabische buren intimideren en Israël dreigt te vernietigen? Waarom niet minstens een voorwaarde stellen en het "zonsondergang" scenario koppelen aan een wijziging in de acties van dit misdadige regime? Het antwoord kan zijn dat ze niet akkoord zullen gaan met deze voorwaarde. Als dat het geval is, dan is dit inderdaad een slecht akkoord dat erger is dan helemaal geen akkoord. Het zou veel beter zijn om economische sancties en andere druk te vergroten, in plaats deze op te heffen in ruil voor amper enig uitstel voor Iran om een nucleair arsenaal te verkrijgen.
Er zullen wellicht betere antwoorden bestaan, maar de bal ligt thans in het kamp van Obama om die te geven, eerder dan te vermijden om te antwoorden op Netanyahu's redelijke vragen door irrelevante antwoorden over 'protocol' en persoonlijke aanvallen op de boodschapper. Israël verdient beter. De wereld verdient beter. Het Amerikaanse volk verdient beter. En het Congres verdient beter.
Een onvoorwaardelijk 'zonsondergang' scenario is een uitnodiging voor een Iran dat doorgaat met terrorisme exporteren, buren intimideren en Israël blijft bedreigen - maar met een nucleair arsenaal de hele wereld kan terroriseren. Dit zou 'a game changer' [spel-wisselaar; vert.] worden om Obama's woorden te citeren die hij een aantal jaren geleden uitsprak, toen hij beloofde dat hij nooit zou toestaan dat Iran nucleaire wapens kan ontwikkelen. Dat 'nooit' van toen is plotseling 'binnenkort' geworden. Het Congres moet erop aandringen dat elke bepaling op grond waarvan Iran wordt toegestaan om over tien jaren kernwapens te ontwikkelen, op zijn minst voorwaardelijk zou zijn en een belangrijke verandering in het gedrag van 's werelds meest gevaarlijke regime moet inhouden.