De aanduiding 'vluchteling' is een juridische term, die wordt gedefinieerd door diverse internationale verdragen. Deze documenten leidden tot de oprichting van de United Nations High Commission for Refugees (UNHCR) - de VN Vluchtelingenorganisatie, en zorgen tot op de dag van vandaag dat deze organisatie relevant blijft als verantwoordelijke entiteit voor de zorg voor vluchtelingen.
De inhoud van deze verdragen verhoudt zich echter ongelijk tot hoe de UNHCR uitvoerig heeft getracht het Europese publiek te misleiden over de overheersende aard van de demografische instroom op hun continent dit jaar.
Geen van deze verdragen - het Vluchtelingenverdrag van 1951 (ofwel de Geneefse Conventie), het Protocol betreffende de status van vluchtelingen van 1967 (ofwel het Protocol van New York), noch het EU-verdrag van Dublin - verleent een vluchtelingenstatus aan mensen die meerdere veilige landen oversteken en illegaal meerdere grenzen passeren om te winkelen naar de beste verzorgingsstaat.
Zelfs een legitieme vluchteling uit Syrië die nu in bijvoorbeeld Turkije of Libanon woont, verliest zijn status van vluchteling door na het betalen van een mensensmokkelaar af te reizen naar Europa. Volgens het internationale recht wordt de vluchtelingen dan een asielzoeker. Pas nadat een asielaanvraag is onderzocht en beoordeeld op geldigheid door een daartoe bevoegde binnenlandse dienst, is hij opnieuw een 'vluchteling'.
Tot nu toe hebben de internationale media plichtsgetrouw het valse verhaal van de UNHCR gevolgd. Degenen die zich zorgen maken over een ongecontroleerde en onbeperkte instroom van moslims naar Europa - een bezorgdheid die op grimmige wijze is gevalideerd door de jihadistische wreedheden in Parijs - vielen beschuldigingen van harteloosheid richting de vermeende vluchtelingen ten deel.
De pers stond echter verre van alleen bij het definiëren van de ontvangst van de illegale islamitische instroom als een morele verplichting. Economische argumenten zijn ook systematisch ingezet om de humanitaire vloedgolf te legitimeren, met het oog op de vergrijzing van de bevolking in de Europese landen.
Met het aanhalen van de bevindingen van het Global Monitoring Report dat de Wereldbank vorige maand publiceerde onder de titel "Ontwikkelingsdoelen in een tijdperk van demografische veranderingen", verkondigde de president van de Wereldbank, Jim Yong Kim, vol vertrouwen het volgende:
"Met de juiste beleidsset kan dit tijdperk van demografische veranderingen een motor van economische groei worden... Als landen met een vergrijzende bevolking een pad kunnen aanleggen voor vluchtelingen en migranten om te participeren in de economie, profiteert iedereen."
Hoewel hun bestuursstructuur verschilt van die van de VN, is de Wereldbank echter wel onderdeel van het systeem van de Verenigde Naties.
De term 'ontwikkelingsdoelen' in de titel van het Wereldbankrapport is veelzeggend. Die verwijst naar de Millenium Development Goals, een uitgebreide agenda die is opgesteld onder toezicht van de voormalige VN-secretaris Kofi Annan, om de gehele VN-organisatie om te vormen van een instituut dat voornamelijk belast is met het inperken van internationale oorlogsvoering, naar een motor voor "sociale rechtvaardigheid".
Terwijl media, ngo's, moralistisch gedreven activisten en beroemdheden allemaal het humanitaire voorbeeld van de UNHCR gevolgd hebben, papegaaiden diverse grote financiële instellingen de verklaring van de Wereldbank dat de migranten-instroom naar Europa met open armen zou moeten worden ontvangen.
Een grote internationale bankenreus, HSBC, voorspelde bijvoorbeeld grote fiscale voordelen voor landen in de Europese Unie, na een "periode van aanpassing". Een onderzoeksdocument dat op 8 oktober door HSBC werd uitgegeven, dat werd opgesteld door een team van door Fabio Balboni aangevoerde fiscale voorspellers, concludeerde:
"Vanuit een economisch perspectief bezien heeft Europa meer arbeiders nodig. Het is algemeen bekend dat grote delen van een Europa een snel vergrijzende bevolking hebben. Dit leidt tot tragere groei en derhalve tot dalende belastinginkomsten, terwijl overheidsuitgaven voor pensioenen en zorgen tegelijkertijd toenemen. Met name de eurozone gaat een demografische uitdaging tegemoet, met een fikse schuldenberg bovendien. De makkelijkste manier om het toenemende aantal pensionado's te ondersteunen, is door meer belastingbetalers te genereren."
De macro-economische onderzoeksgroep van HSBC Europa ging nog een stap verder en kwam met cijfers:
"Op een arbeidspopulatie van 220 miljoen mensen, schatten we dat een miljoen extra immigranten per jaar de eurozone een groeispurt van 0,2 procent per jaar zouden kunnen geven, en het gecombineerde BBP zou 300 miljard hoger kunnen liggen dan het anders zou zijn. Hoewel het tijd kost om de immigranten in de arbeidsmarkt te integreren, zouden de publieke middelen die op de korte termijn moeten worden uitgegeven om de migratiecrisis het hoofd te bieden, een steun kunnen leveren aan de groei."
Dat deze voorspellingen in strijd zijn met alle beschikbare bewijzen, is een probleem.
That these predictions fly in the face of all the available evidence is problematic.
Zelfs in een land met een ontwikkelde islamitische populatie, zoals Engeland, is de werkloosheid onder moslims nog altijd 50% voor mannen en 75% voor vrouwen.
Bovendien representeren moslims in Engeland de demografische groep met de hoogste geboortecijfers. Gekoppeld aan hun werkloosheidscijfers betekent dit dat deze zogenaamde redders van een stervende Europese verzorgingsstaat als groep eerder ontvangers van staatsinkomsten zijn, dan bijdragers daaraan.
Opeenvolgende generaties moslims in heel Europa zijn niet, zoals Christopher Caldwell in 2009 opmerkte, aan het normaliseren richting de geboortecijfers van hun gastland, zoals immigrantengroepen vóór hen wel deden. Toegegeven, die trend zou gunstig kunnen zijn in het stimuleren van Europese bevolkingsaantallen, maar het signaleert ook een alarmerend patroon.
Zoals recentelijk wereldkundig gemaakt door barones Caroline Cox, heeft het wegkijken bij polygamie in Engeland - evenals in Frankrijk, België en Duitsland - er voor gezegd dat sommige moslimmannen meer dan twintig kinderen hebben bij meerdere vrouwen, en dat bijna altijd op kosten van de staat. Dit veronderstelt dat gezinnen met fundamentalistische grondslagen sneller toenemen en groeien dan die van hun gematigde geloofsgenoten.
Zelfs als de demografische influx die Europa momenteel overspoelt volledig zou bestaan uit oprechte Syrische asielzoekers, die een wat lager geboortecijfer kennen dan Zuid-Aziatische of Afrikaanse moslims, dan nog zou het economische aspect slechter zijn.
Een recent onderzoek in Denemarken wijst uit dat van alle migranten-achtergronden die daar hun vestiging hebben gevonden, de Syriërs de laagste arbeidscijfers haalden van allemaal: 22,8%. Een andere, langlopende studie uit Denemarken toonde bovendien aan van alle islamtische immigranten die naar Denemarken kwamen onder de claim dat zij vluchteling waren, slechts één uit iedere vier personen in tien jaar daadwerkelijk een baan wist te vinden.
Ondanks dat er vier miljoen mensen op drift zijn geraakt door het Syrische conflict, en ondanks de vrije beschikbaarheid van vervalste Syrische paspoorten, wordt er geschat dat van alle mensen die dit jaar Europa binnen kwamen en nog steeds komen, naar schatting slechts zo'n 20 procent uit Syrië afkomstig is.
De grote aantallen non-Syriërs, die zich tot illegale oversteekmethoden hebben gewend om de verzorgingsstaten van Europa te bereiken en daar op kosten van de continentale belastingbetalers te leven, leidde er toe dat één Europarlementariër de Europese verdeelsleutel hekelde. Tot dusver is de verdeelsleutel de enige oplossing die is geopperd om met de enorme aantallen migranten in Europa om te gaan. Het is echter een maatregel die in de praktijk het immigratiebeleid effectief uitbesteedt aan mensensmokkelaars.
In de nasleep van de jihadistische aanvallen in Parijs van 13 november ligt de verdeelsleutel, die lidstaten vanuit Brussel moest dwingen om illegale migranten op te nemen, alweer dood in het water. Zoals voorspeld door het Gatestone Institute, heeft de nieuwe Poolse regering eenzijdig uitgesproken géén deelname in de regeling te accepteren, op basis van zorgen over de veiligheid.
Andere landen lijken voor te sorteren op eenzelfde houding, zeker na de bekendmaking door Griekenland dat minstens een van de zelfmoordterroristen op 3 oktober als "vluchteling" vanuit Turkije aan land was gekomen op het Griekse eiland Leros.
Het vasthouden aan het verplichte quotum was onderwerp van elke Eurotop dit jaar bracht de president van Litouwen aan het twijfelen. Tijdens een bijeenkomst van de Europese Raad in Brussel op 23 september vertelde Dalia Grybauskaitė aan de pers over haar verwarring. De Europese leiders, zo sprak ze, waren sinds februari in onderhandeling over een "strategische" aanpak van de migratiecrisis, het stoppen van de influx en het versterken van de grenzen.
In plaats daarvan, reflecteerde ze, stonden steeds hogere herverdelingsquota, bedoeld om moslimmigranten te "distribueren" over het continent, om onduidelijke redenen steeds bovenaan de agenda. Als gevolg van die agenda-bepaling werd op 22 september besloten dat de Europese Commissie de macht kreeg om toenemende aantallen migranten over het continent te verdelen - en lidstaten die zich daartegen verzetten, werden overruled.
Helaas zijn de financiële kosten - gebaseerd op gemankeerde macro-economische voorspellingen die losgezongen zijn van de geopolitieke realiteit - blijven stijgen en stijgen in het land waarin de stabiliteit van de hele Europese eenheidsmunt is verankerd: Duitsland.
In eerste instantie beweerde de regering van bondskanselier Angela Merkel dat de migratiegolf Duitsland slechts vijf miljard extra zou kosten. Daarop voorspelde een Japanse bank, Mizuho, dat het eerder 25 miljard over twee jaar zou worden. Maar zelfs die berekening hield geen rekening met de verwachte verdubbeling van het aantal migranten in 2016. De meest recente voorspelling, gedaan door het Samenwerkingsverband van Duitse Steden op 29 oktober, schaalt de kosten op 16 miljard per jaar voor ieder komend jaar - en zorgt daarmee voor verder groeiende verdeeldheid onder het Duitse leiderschap, dat onder grote druk staat.
Met het oog op het krimpende Duitse arbeidsaanbod hebben industriële grootmachten als Mercedes-Benz zich inmiddels ook in warme welkomstwoorden uitgesproken over de instroom van migranten in Europa. Maar als 80% van de migranten ongeschoold is, en 20% ongeletterd, dan kunnen ze alleen aan het werk gezet worden als ze ook worden opgeleid. De Duitse onderwijsstandaarden zijn nu al aan het afbrokkelen: ambtenaren erkennen dat, in een pragmatische respons op de schaal van de migratiedruk, de standaarden omlaag zullen moeten.
De vraag waarom de integratie van moslims in Europa gefaald heeft, wordt vaak afgewimpeld met verwijten van (institutioneel) racisme. Maar deze beschuldiging lijkt ongefundeerd te zijn op een continent waar de bestuurlijke instituties de multiculturele samenleving decennialang per infuus hebben opgedrongen.
De Duitse praktijk is hier leidend. Moslims uit de bestaande middenklasse, voornamelijk Turken, zouden hun kinderen veel liever naar een school sturen waar overwegend Duitse kinderen onderwijs krijgen. Deze moslim-ouders zijn kennelijk bezorgd over het feit dat een allochtone meerderheid op scholen er voor zorgt dat het onderwijsniveau achterblijft en de kansen van hun kinderen afnemen.
Desalniettemin hebben Europese overheden dit jaar voornamelijk gereageerd op de islamitische invasie door veerboten te charteren en bussen te huren om de boel vooruit te helpen. Degenen die over de beveiliging van de buitengrenzen gaan, beschrijven de intocht als een "migratiestroom" die moet worden "gemanaged" in het voordeel van het continent.
Eén inzicht in deze radicale verandering in de opvattingen over grensbeleid dat nu wordt toegepast door Brussel, zou te vinden kunnen zijn in een gedetailleerd voorstel van de VN uit 2000. In dat jaar propageerden de Verenigde Naties de "vervanging" van de Europese populatie door moslimmigranten uit de Derde Wereld.
Sindsdien zijn mensen die speculeerden op de onvermijdelijke sociale-, culturele- en veiligheidsconsequenties van zo'n demografische transformatie zoals voorgesteld door de VN - zoals de in Egypte geboren auteur Gisèle Littman, de Franse schrijver Renaud Camus en de Noorse essayist Peder Jensen - weggezet als misleide en onverdraagzame fantasten.
Los van van dergelijke controverse, of van hoe het massale onvrijwillige herbevolkingsbeleid verontrustend dicht bij het overtreden van artikel 2, punt (c) tegen genocide van de eigen Conventie van de Verenigde Naties uit 1948 lijkt te komen, is er een economisch uitgangspunt aan de vervangingsopvatting waar niemand het over heeft: dat het massaal importeren van de moslimwereld in Europa voor beide partijen voordelig is.
De argumentatie lijkt gestoeld op het idee dat een land, wanneer het eenmaal een verzorgingsstaat kent, de publieke kosten daarvan enkel kan beheersen wanneer de bevolkingsomvang blijft toenemen - een economische veronderstelling die verregaande gevolgen heeft, zoals in heel Europa dit jaar wordt aangetoond.
Het overkoepelende probleem van dit denken lijkt te zijn dat zowel de VN als de EU, deze transnationale tweeling-bureaucratie met extreem beperkte democratische legitimiteit, meer overeenkomsten heeft met elkaar en in de visies en "oplossingen" die zij beiden promoten, dan dat ze overeen hebben met de wensen van de bevolkingen die met de gevolgen van hun beleid moeten leven.
De resultaten van dit beleid in 2015 laten duidelijk zien hoe de kritische vermogens van de EU-leiders zijn afgestompt door hun geloof in multiculturalisme. Het is ongetwijfeld een onwelkome en bijtende waarheid, zeker gezien de graagte waarmee ze hun eigen critici en die van de islam - zoals PVV-leider Geert Wilders - verwijten een ongenuanceerd begrip van de islam te hebben.
Zij die een economische onderbouwing geven voor de demografische verandering van Europa, weigeren in te zien hoe complex de islam is. Ze negeren de wederopstanding van het fundamentalisme, die al een eeuw gaande is. Eén kenmerk van deze toenemende omarming van de letterlijke geloofsbelijdenis, en bijgestaan door de geschriften, is dat moslims "gratis" mogen profiteren van de productiviteit van ongelovigen. Deze visie zet het verwaande gedrag van een heleboel migranten in een onverwachte maar broodnodige context.
Vele decennia lang is de massa-immigratie van moslims in Europa als een "verrijking" betiteld. Maar de vele beschuldigingen van "islamofobie" aan het adres van critici kan niet verhullen dat het onmogelijk is om ook maar één land te noemen dat daadwerkelijk verrijkt is door islamisering.
Het idee dat religieuze islamitische leerstellingen met de tijd wel zullen vervagen en verdwijnen, simpelweg door het wonen in Europa, is wensdenken - in het bijzonder in gemeenschappen waar moslimmigranten het aantal autochtone inwoners al in aantal overtreft.
Is het, tenslotte, geen grimmige ironie dat de bevolkingsgroei in Europa - met zijn verantwoordelijkheid voor vrouwelijke emancipatie - nu volledig afhankelijk wordt gemaakt van een culturele bevolkingsgroep waarbinnen vrouwen veel minder vrijheid hebben over hun vruchtbaarheid, en vele andere zaken?
Het is ook ironisch dat, ondanks de noodzaak van Europa om meer vrouwen te hebben die kinderen voortbrengen, het merendeel van de nieuwkomers bestaat uit jonge, vaak openlijk agressieve mannen.
Met deze genderverdeling als feit, met wie moeten deze moslimmannen zich gaan voortplanten?
De vrouwen van Europa hebben, zoals onderschreven wordt door een serie recente, lelijke incidenten die voornamelijk genegeerd worden door de mainstream media, een goede reden om gealarmeerd te zijn over de realiteiten van de huidige vluchtelingencrisis en het visioen van de toekomst dat hun politieke leiders voor hen hebben gekozen.