Wat kan worden gedaan met die Amerikanen en Europeanen? Ze lijken altijd heimwee te hebben naar een dialoog tussen de Israëli's en de Palestijnen, die zou eindigen in een vredesakkoord, maar vreemd genoeg lijken ze zich allemaal er niet van bewust dat de Palestijnen dat niet doen, in alle eerlijkheid. Kijk naar de meest minimale eisen van Israël: het stoppen van uitlokking (ook al overeengekomen onder de Oslo-akkoorden - en waarvoor geen financiering nodig is) en de erkenning van Israël als een Joodse staat!. Velen over de hele wereld zien Israël nog steeds als een potentiële en volgende - de 22e - Arabische staat.
Zo moeilijk als het is om het te zeggen, de Joden hebben een punt, er is een legitieme bezorgdheid dat er zonder een dergelijk beding twee Palestijnse staten zullen zijn: de Westelijke Jordaanoever en Israël - in feite drie als je de Gaza meetelt.
De Amerikanen en Europeanen lijken niet te beseffen dat voor het Joodse volk het verzoek om een staat een voorwaarde is voor elke discussie over Jeruzalem. Maar ook op basis van haar geschiedenis. Vóór 1967, toen de helft van Jeruzalem in handen was van Jordanië - waarvan de internationale gemeenschap zegt dat het wil dat Israël daar weg gaat - werden er door de Arabische bewoners rond de 38.000 oude Joodse grafstenen weggenomen uit de begraafplaats op de Olijfberg en gebruikt om latrines te plaveien. [1]
Deze goedhartige Amerikanen en andere westerlingen blijven toch Israël onder druk zetten om op te treden als de "verantwoordelijke volwassene" en eenzijdige gebaren van goede wil te blijven maken. Ze vragen de Israëliërs om zich terug te trekken uit de bezette gebieden en de Joodse inwoners van de nederzettingen op de Westoever met zich mee te nemen. Ze lijken nu al te zijn vergeten wat er net iets meer dan tien jaar geleden gebeurde, in de Gazastrook, toen de Israëli's een eenzijdig gebaar van goede wil aangeboden hebben. De Israëli's werden eenzijdig geëvacueerd van elke meter in de Gazastrook in 2005, zodat de Palestijnen een Singapore zouden bouwen - geen enkele voorwaarden werd eraan verbonden! In ruil daarvoor werden ze opgewacht door Hamas en een negen jaar durende oorlog met raketten. Als iemand denkt dat de Israëli's op het punt staan om dat nog eens te proberen, dan zullen ze een verrassing krijgen.
Als Palestijn ben ik blij met de humanistische benadering welke de sterke oproept om de zwakke bij te staan. Maar een eerlijk onderzoek naar de problemen maakt dat ik me afvraag of de Westerlingen het Midden-Oosten zelfs wel begrijpen. In een poging om een rechtvaardige oplossing te vinden, blijven ze elke mogelijke fout maken. Ten eerste eisen ze van de Israëliërs concessies die de veiligheid van het land zouden ondermijnen - en dat eisen ze niet van de Palestijnen. Dat is net zo veel als de verklaring: "Israël heeft niet het recht om te bestaan."
Westerlingen, zo lijkt het, willen Israël bang te maken om concessies te doen. Wat ze lijken te zijn vergeten, is dat in het kader van de VN-Veiligheidsraad Resolutie 242, het grondgebied zou worden bezet, totdat het geschil is opgelost. Nu, dat maakt het een leuk spelletje van in de touwen hangen: Je beëindigt nooit het geschil, zodat het grondgebied bezet blijft, en dan neem je het de andere kant kwalijk jou te bezetten! Zelfs wij kunnen dat zien gebeuren.
De laatste goedhartige eis van de de Westerlingen - die zo verwoestend is naar de werkgelegenheid voor Palestijnen - is om goederen uit de bezette gebieden te labelen. Deze eis wordt aan geen enkel ander bezet land gesteld: Rusland in de Krim en de Oekraïne, Turkije in Cyrus, Pakistan in Kashmir, noch China in Tibet. Het is eigenlijk een soort van boycot, desinvestering en sancties (BDS), vermoedelijk bedoeld om Israël economisch te verpletteren.
Wat deze goedhartige Westerlingen niet zien, is dat hun dreigementen alleen maar Israël versterken in de perceptie van gevaar, en dat het uiteindelijk het creëren van een tegenovergesteld resultaat is van wat deze Europeanen bedoelden. In plaats van de Israëli's en de Palestijnen aan de onderhandelingstafel te brengen, versterkt een dergelijke stap begrijpelijkerwijs alleen maar de Israëlische vastberadenheid om zichzelf te beschermen. Het uitoefenen van druk op de Israëli's zal hen er niet toe bewegen om collectief zelfmoord te plegen. Integendeel, het zal zowel de Israëli's als de Palestijnen onverzettelijker maken dan ooit.
De Amerikaanse dreiging om Israël te veranderen in een binationale staat is bedoeld om Israël bang te maken, zodat ze af zien van hun vitale belangen, terwijl ze er niets van de Palestijnen voor in ruil krijgen. In werkelijkheid bevestigt deze dreiging de Palestijnen in hun vastberadenheid en houdt het onze leiders weg van de toekenning van zelfs maar de minste eisen van Israël. De Amerikaanse dreiging is een obstakel voor de vrede.
Het meeste verbluffende van alles is dat de Westerlingen ook niet lijken te begrijpen, dat het doel van de huidige ophitsing en aanvallen door de Palestijnse Autoriteit (PA) voortkomt uit een verlangen om Israël te vervangen door een Palestijnse staat.
Kijk eens een moment naar de Palestijnse Autoriteit. In het Midden-Oosten stort vroeg of laat alles wat kan instorten, in - onafhankelijk van de inspanningen om het te stutten. De Israëli's, die dit soort zaken maar al te vaak ervaren, zijn begrijpelijkerwijs niet van plan om hun lot afhankelijk te maken van de huidige leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas. De doodsratel van zijn regime wordt luider elke week, wat zelfs de Westerlingen heel zeker kunnen zien. Dus als de PA elk moment kan aflopen, hoe kan iemand er dan zelfs maar aan denken de Israëli's de vraag te stellen hun toekomstig lot in Abbas' trillende handen te leggen? Willen de Westerlingen serieus dat de Israëli's hun veiligheid opgeven in ruil voor de lege beloften van een regime dat een paar wankele stappen verwijderd is van een implosie?
Helaas, de Israëli's weten - weer uit de geschiedenis - dat tot nu toe, althans, de Palestijnse beloften nog geen oude schoen waard zijn. Nogmaals, net zoals bijvoorbeeld bij de Oslo-akkoorden, tekenden de Palestijnen een overeenkomst dat zij niet meer het terrorisme zouden gebruiken om politieke doelen te bevorderen.
Mahmoud Abbas mag dienst doen als de president van Palestina, maar wie representeert hij? Hij vertegenwoordigt zeker niet de Palestijnen in de Gazastrook, in Israël, in Jordanië, in Libanon, in Syrië en nergens anders waar Palestijnen zijn. Hij vertegenwoordig niet eens de Palestijnen in zijn eigen Westelijke Jordaanoever. Een groot deel van Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever beschouwt Abbas niet langer als hun wettige vertegenwoordiger. Zijn ambtstermijn eindigde jaren geleden. Hij zit nu in het elfde jaar van zijn termijn van vier jaar. Ik kan beloven om een olijfboom aan u te verkopen, maar wat moet ik doen als het niet mijn olijfboom is? Hij kan niet naar waarheid ook maar iets beloven aan wie dan ook.
De Palestijnen in Gaza te verwerpen ook de wettigheid van Abbas' bewind. Zij steunen Hamas. Niet alleen dat, maar op de Westelijke Jordaanoever maken de aanhangers van Hamas ongeveer de helft uit van de bevolking. Hun doel is om de Palestijnse Autoriteit en daarmee Mahmoud Abbas te vernietigen.
Israëli's beschouwen de Palestijnse president dus als een terminale zieke, die nog wel leeft - dank zij de Israëlische veiligheidstroepen, en de Israëlische economische steun, en de Westerse aalmoezen.
Ondanks een volledig vertrouwen op deze hulp, is de positie van Abbas zo zwak dat hij, om aan de macht te blijven, aan zijn tegenstanders moet toegeven, aan het "weerstand front" en aan de islamistische terroristische organisaties in het Palestijnse kamp. Hij beweert ook dat hij een vredesakkoord met Israël wil bereiken, en dat "Palestijnse handen zich uitstrekken in vrede", maar op hetzelfde moment doet hij meedogenloze aanvallen op Israël op het internationale front, in de VN-organisaties en het Internationaal Strafhof. Ondertussen zetten hij en zijn handlangers de Palestijnen aan om de Israëliërs neer te steken, te overrijden en dood te schieten. En onderwijl idealiseert, verheerlijkt en financiert hij - met de middelen die hij ontvangt vanuit het Westen - deze terroristische "shaheeds" [martelaren] en hun gezinnen.
Hamas en ISIS vertellen tenminste de waarheid. Als ze openlijk en herhaaldelijk hun intenties verklaren om "ongelovige" plaatsen zoals Israël en Rome te vernietigen. Op dezelfde manier waarop de islam Constantinopel, de voormalige zetel van het christendom, veroverde. Mahmoud Abbas, daarentegen, is slechts een laffe hypocriet die met succes de wereld bedriegt door te praten over vrede, en onderwijl aan te zetten tot terreur.
Als een islamitische terroristische organisatie de controle krijgt over de Palestijnse Autoriteit, zal het leven daadwerkelijk veel gemakkelijker worden voor Israël. Israël is dan in staat om zijn veiligheidspositie uit te leggen aan de wereld en te strijden tegen het terrorisme in de bezette gebieden - zonder te onderhandelen en het doen van concessies, of de Palestijnen te smeken om erkenning.
Er zijn een aantal Israëli's die zich zorgen maken over de mogelijke val van Mahmoud Abbas en een radicale islamistische overname van de Westelijke Jordaanoever. Maar geen westers land zal de vestiging van een islamitische emiraat op de Westelijke Jordaanoever steunen. De islamisten zullen de leiders van de Palestijnse Autoriteit doden, op dezelfde manier als Hamas dat deed in 2006-2007 in Gaza. En zoals gebruikelijk zullen alleen de Palestijnen lijden.
De enige mensen die terecht bang zijn voor de gedachte aan een Hamas- of ISIS-overname van de Westelijke Jordaanoever zijn Mahmoud Abbas en zijn Fatah-loyalisten. Dit Palestijnse leiderschap zal standrechtelijk worden geëxecuteerd en hun buit in beslag worden genomen.
Aan de andere kant is het Palestijnse volk nu al bijna volledig geradicaliseerd, en lijkt niet eens ook maar enigszins bezorgd te zijn over het leven onder een islamitisch regime geleid door Hamas of de Islamitische Staat. Ze zijn moslims: velen voelen dat dit hen zuiverder zal maken.
De Palestijnse weigering om Israël als een Joodse staat te erkennen, is niet alleen een kwestie van grote betekenis, die na verloop van tijd zou kunnen veranderen. Het is een diepgewortelde ideologie die nooit zal veranderen. Het is een essentieel onderdeel van de militante Palestijnse islamitische perceptie dat Joden een religieuze sekte is - geen natie - en dus niet iets verdient als soevereiniteit, een thuisland of natie.
De Palestijnen, net als andere moslims over de hele wereld, zijn van mening dat een land dat vroeger werd veroverd door de islam, deel wordt van de Waqf, een religieuze schenking aan de islam, die eigendom blijft van de islam in eeuwigheid. Dit geldt ook voor het land Palestina en Israël, en het betekent dat de Joden geen recht hebben om te bestaan, zelfs geen spatje ervan.
Onze leiders weten dat de erkenning van de Joodse staat zou betekenen het opgeven van het "recht op terugkeer" van de Palestijnse vluchtelingen naar de staat Israël. En in plaats daarvan slechts een toekomstige Palestijnse staat te willen oprichten. Ze kunnen er gewoon niet mee instemmen.
Iedere Palestijn weet in zijn hart dat we niet een toestand willen van onze eigen staat naast die van Israël, maar in plaats van Israël. Palestijnen hebben niet opgegeven, en zullen niet opgeven, het recht op terugkeer. Diep van binnen hopen ze dat het zal leiden tot een demografisch uitsterven van Israël en op die ruïnes een oprichting van een Palestijnse staat.
De Joden in het Midden-Oosten begrijpen de dynamiek van het Midden-Oosten en de uitdaging van het handhaven van een onafhankelijke, democratische staat in een gebied dat geteisterd wordt door chaos en moorddadige conflicten. Ze weten dat iedereen die knippert met de ogen, wordt gezien als zwak, en dat elke knippering wordt waargenomen door een tegenstander als een open deur.
Ondanks de bedreigingen uit het Westen zijn de Israëli's niet bijzonder geschokt. Israël heeft enorme nieuwe markten geopend in het Verre Oosten en ze lijken het briljant te doen. Demografisch stijgt het aantal Joden tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee.
Met onze verlopen vervaldatum hebben de leiders gefaald om te begrijpen dat de Israëli's een val voor ons hebben opgesteld: zij bouwen hun plannen op het fundament van onze onverzettelijkheid. Onze leiders worden slechts aangemoedigd door valse hoop en onredelijke verwachtingen die hen zijn aangereikt door de goedhartige Westerlingen.
Hun bedoelingen mogen dan misschien goed zijn, maar de hardnekkige weigering om in te zien dat onze leiders gewoon niet de wil hebben, de moed of de mogelijkheid om meer af te leveren dan een schotel vol modder. Mahmoud Abbas en de leiding van de Palestijnse Autoriteit geven er de voorkeur aan om de dingen te laten zoals ze zijn, zodat ze niet aan de kaak worden gesteld als verraders van hun volk door met de Israëli's aan een onderhandelingstafel te zitten.
Abbas weet blijkbaar niet - net zoals veel van de leiders in Europa - dat zonder de aanwezigheid van Israël op de Westelijke Jordaanoever, Hamas en de Islamitische Staat hem morgen zouden executeren, samen met zijn assistenten, op een openbaar plein.
Abbas wil niet terugkeren naar de onderhandelingen met de Israëliërs, omdat hij weet dat hij absoluut niets te bieden heeft. Zijn belangrijkste doel is nu om met hulp van de internationale gemeenschap een oplossing aan Israël op te leggen. De oplossing zoekt hij in een volledige terugtrekking achter de 1967 lijnen - wat een existentiële bedreiging voor Israël zou vormen. Het zou ook dan slechts een kwestie van tijd zijn voordat de Palestijnse staat zal worden geleid door Hamas of de Islamitische Staat.
Wij danken deze goedhartige Westerlingen voor al hun goede bedoelingen. Maar ze veroorzaken een lijden voor iedereen en bereiken niets. Onze wens voor het nieuwe jaar is dan ook: laat alstublieft deze goedhartige Westerlingen stoppen met hun goedhartigheid.
Bassam Tawil is een geleerde die gevestigd is in het Midden-Oosten
[1] Op de Olijfberg verwijderden de Jordaanse Arabieren 38.000 grafstenen van de oude begraafplaats en gebruikten ze als straatstenen voor wegen en als bouwmateriaal in de Jordaanse legerkampen, met inbegrip van het gebruik in de latrines. Toen het gebied weer werd heroverd door Israël in 1967, werden de graven geopend gevonden met de beenderen overal verspreid. Delen van de begraafplaats waren omgezet in parkeerplaatsen en een tankstation en een asfaltweg werd er doorheen aangelegd.