Alles gebeurde in dezelfde week. Een Duitse rechter veroordeelde een komiek, Jan Böhrermann, wegens het herhalen van 'onzedelijke' verzen uit zijn beroemde gedicht over de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Een Deens theater annuleerde blijkbaar 'De Satanische Verzen", uit angst voor 'vergelding.' Twee Franse muziekfestivals annuleerden de optredens van Eagles of Death Metal – de Amerikaanse band die optrad in het Bataclan-theater in Parijs toen de aanslag van ISIS-terroristen daar plaatsvond (89 doden) – wegens de 'islamofobe' uitspraken van Jesse Hughes, de hoofdzanger. Hughes suggereerde dat moslims kritischer onderzocht moeten worden door te zeggen: "Het is legitiem om in deze tijden veeleisend te zijn wanneer het aankomt op moslims," waaraan hij later toevoegde:
"Ze weten dat er een hele groep blanke kinderen zijn die dom zijn en blind. Er zijn van die blanke rijkeluiskinderen die opgegroeid zijn in een liberaal milieu sinds de kleuterschool, waar ze overspoeld zijn met verheven noties die niets meer zijn dan gebazel."
Zoals Brendan O'Neill schreef, westerse liberalen doen het smerige werk voor hen; ze snoeren de mond van de mensen die ISIS veroordeelde als godslasterlijk; ze maken de terreurdaden van ISIS af."
Een aantal weken eerder ontsloeg Gallimard, de meest prominente uitgever van Frankrijk, zijn meest beroemde redacteur, Richard Millet, die een essay heeft gepubliceerd waarin hij schreef:
"de afname van literatuur, en de enorme veranderingen in Frankrijk en Europa zijn vervlochten met een constante en uitgebreide immigratie vanuit landen buiten Europa, met intimiderende elementen van militant salafisme, en met de politieke correctheid in het hart van het wereldwijde kapitalisme; dat wil zeggen, het risico van de vernietiging van Europa en haar cultureel humanisme, of christelijk humanisme, in de naam van 'humanisme' in de 'multiculturele' versie."
Kenneth Baker publiceerde een nieuw boek, On the Burning of Books: How Flames Fail to Destroy the Written Word. Het is een compendium van de zogenaamde "bibliocaust," de verbranding van boeken van Caliph Omar tot Hitler, en bevat de fatwa tegen Salman Rushdie. Toen de Nazis boeken verbrandden in Berlijn beweerden zij dat uit de as van deze romans 'de feeks van een nieuwe ziel zou rijzen.' Eenzelfde haat komt nu vanuit islamisten en hun politiek correcte volgelingen. We hebben niet eens een vaag besef over de hoeveel van de westerse cultuur wij hebben overgeleverd aan de islam.
De film van Theo van Gogh, Submission, – de film waarvoor hij vermoord werd – is verdwenen bij veel filmfestivals. Charlie Hebdo's tekeningen van de islamitische profeet Mohammed worden verborgen voor openbare kringen: na het bloedbad hebben zeer weinig media de cartoons geprint. De blog posts van Raif Badawi, die hem 1,000 zweepslagen en tien jaar gevangenisstraf in Saudi-Arabië hebben gekost, zijn verwijderd door de Saudische autoriteiten en gaan nu rond als de verboden Samizdat-literatuur in de Sovjetunie.
Molly Norris, de Amerikaanse cartoonist die in 2010 Mohammed tekende en 'Iedereen-Tekent-Mohammed-Dag' uitriep, zit nog steeds verscholen en heeft haar naam en leven moeten veranderen. Het Metropolitan Museum in New York heeft afbeeldingen van Mohammed uit een tentoonstelling gehaald, en Yale Press heeft afbeeldingen van Mohammed verbannen uit een boek over de cartoons. The Jewel of Medina, een roman over Mohammeds vrouw, is tevens verboden.
In Nederland werd een opera over Aisha, een van Mohammeds vrouwen, geannuleerd in Rotterdam, nadat het spel werd geboycot door islamitische acteurs in het theater, nadat het evident werd dat ze een doelwit zouden worden voor islamisten. Het NRC Handelsblad titelde het verhaal als 'Teheran aan de Maas,' de rivier die door de Nederlandse stad stroomt.
In Engeland heeft het Victoria en Albert museum hun afbeelding van Mohammed weggehaald. "Britse musea en bibliotheken bewaren tientallen van dit soort afbeeldingen, voornamelijk miniaturen in manuscripten van een aantal eeuwen oud, maar ze worden enorm uit het publieke zicht gehouden," legde The Guardian uit. In Duitsland annuleerde de Deutsche Opera Idomenei, een opera van Mozart, in Berlijn, omdat het afgehakte hoofd van Mohammed erin werd afgebeeld.
Christopher Marlowe's 'Tamburlaine the Great,' die een verwijzing bevat naar Mohammed waarin hij beschreven wordt als 'niet aanbiddingswaardig,' werd herschreven in het Barbican theater in Londen, en de kar van Charlie Hebdo werd geannuleerd tijdens de carnavalsviering in Keulen.
In het Nederlandse dorp Huizen werden wee naaktschilderijen weggehaald van een tentoonstelling nadat twee moslims er kritiek op hadden. Het werk van de Nederlands-Iraanse artiest, Sooreh Hera, werd weggehaald uit een aantal Nederlandse musea omdat in een aantal van zijn foto's Mohammed en zijn zwager Ali afgebeeld stonden. Gezien deze gewaarwording, zullen wellicht Londens National Gallery, Florences Uffizi, Parijs' Louvre of Madrids Padro besluiten om Michelangelo, Raffaello, Bosch en Balthus te censureren, omdat het de 'gevoeligheid' van moslims kwetst.
De Engelse toneelschrijver Richard Bean werd gedwongen om een herschrijving van Aristophanes' comedy, 'Lysistrata,' waarin Griekse vrouwen een 'seksstaking' houden om tegen te houden dat hun mannen oorlog gaan voeren (in het script van Bean houden islamitische maagden een staking om zelfmoordterroristen te stoppen) te censureren. Een aantal Spaanse dorpen zijn gestopt met het verbranden van afbeeldingen van Mohammed bij de herdenkingsceremonie waarmee de herwinning van het land in de middeleeuwen gevierd wordt.
Er is een video uit 2006, toen de doodsbedreigingen naar Charlie Hebdo zorgelijk begonnen te worden. Journalisten en cartoonisten zitten samen aan tafel om over de volgende cover voor het blad te beslissen. Ze praten over de islam. Jean Cabu, een van de cartoonisten die later vermoord is door islamisten, spreekt zich als volgt uit over de issue: "Niemand in de Sovjetunie had het recht om satirisch te doen over Brezhnev."
Daarna zegt een ander toekomstig slachtoffer, George Wolinski, "Cuba zit vol met cartoonisten, maar ze maken geen karikaturen over Castro. Wij hebben dus geluk. Ja, we hebben geluk, Frankrijk is een Paradijs."
Cabu en Wolinski hadden gelijk. Democratieën zijn in het bezit van een kwetsbaar privilege, of zouden dit in elk geval moeten zijn, namelijk de vrijheid van meningsuiting. Dit concept betekent het grootste verschil tussen Parijs en Havana, tussen Londen en Riyadh, Berlijn en Teheran, Rome en Beirut. Vrijheid van meningsuiting biedt ons het beste van de westerse cultuur.
Met dank aan de islamistencampagne, en het feit dat momenteel alleen nog een aantal 'gekken' het risico nemen om vrijheid uit te oefenen, gaan wij nu dus gewoon verder in angst? 'Islamofobe' cartoonisten, journalisten en schrijvers zijn de eerste Europeanen sinds 1945 die zich hebben teruggetrokken uit het publieke leven om hun eigen levens te beschermen. Voor het eerst sinds Hitler beval boeken te verbranden op Bebelplatz in Berlijn, worden films, schilderijen, gedichten, romans, cartoons, artikelen en shows letterlijk en figuurlijk verbrand in Europa.
Om zijn fatale betrokkenheid bij het anti-Nazi-verzet uit te leggen, zei de jonge Franse wiskundige, Jean Cavailles, altijd: "We vechten om 'Paris Soir' te lezen in plaats van 'Völkischer Beobachter'." Alleen al om deze reden is het zelfdestructief om de pracht van cartoons, poëzie of schilderingen te bekritiseren. In het westen hebben wij een enorm offer geleverd om dit te mogen doen. Om deze reden zouden we moeten protesteren wanneer een Duitse rechter 'beledigende' verzen uit een dichtwerk verbant, wanneer een Franse uitgever een 'islamofobe' redacteur ontslaat, of wanneer een muziekfestival een politiek incorrecte band uitsluit.
Of zou het al te laat zijn?
Giulio Meotti, Cultureel redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.