Vergeet deze namen niet: Yves Aubin de La Messuzière; Denis Bauchard; Philippe Coste; Bertrand de Dufourcq; Christian de Graeff; Pierre Hunt; Patrick Leclercq; Stanislas de Laboulaye; Jean-Louis Lucet; Gabriel Robin; Jacques-Alain de Sédouy en Alfred Siefer-Gaillardin.
Deze mannen zijn voormalig Franse ambassadeurs. Ze zijn blijkbaar goed opgeleide, zeer beleefde en aristocratische mensen, en zij publiceren regelmatig opiniestukken in Le Monde. Echter, zij publiceren alleen maar in Le Monde om Israël te bedreigen.
Hun meest recente opiniestuk in Le Monde was op 9 januari 2017 en legde uit hoe de internationale conferentie over het Midden-Oosten, die voor 15 januari in Parijs gepland is, gunstig zou zijn voor de "veiligheid" van Israël. De tekst is een ontmoedigende opsomming van de traditionele clichés van Frankrijks hypocriete diplomatie.
Bijvoorbeeld: "Voor de Palestijnen is er niets erger dan de afwezigheid van een staat." En op wat voor manier is dit het ergste? Bret Stephens schreef deze week in The Wall Street Journal:
"Hebben zij meer schendingen ervaren op hun cultuur dan de Tibetanen? Nee: Beijing heeft gedurende 67 jaar een systematisch beleid uitgevoerd van repressie; de Palestijnen niets dergelijks dan alleen wat uitspraken in moskeeën, universiteiten en media. Worden ze harder vervolgd dan de Rohingya? Zelfs geen schaduw ervan."
Stephens merkte ook op:
"Een veelzeggend cijfer kwam in juni 2015 op in een opiniepeiling die werd uitgevoerd door het Palestijnse Centrum voor de Publieke Opinie, met de uitkomst dat een meerderheid van de Arabische inwoners van Oost-Jeruzalem liever burgers waren met gelijke rechten in Israël, dan in een Palestijnse staat te willen leven."
De Franse ambassadeurs echter, leggen dit niet zo uit. Ze voegen gewoon toe: "Het uitroepen van een Palestijnse staat zal zeker niets veranderen op de grond", maar ze zeggen dat ze hopen dat deze symbolische stap "een nieuwe dynamiek naar nieuwe realiteiten" zal creëren. Hmm. Wat zouden deze "nieuwe realiteiten" zijn in een Palestijnse staat temidden van een door oorlog verscheurd Midden-Oosten?
"Vandaag," zo schrijft Diana B. Greenwald van de Washington Post: "Met Fatah als de verantwoordelijke op de Westelijke Jordaanoever komt de belangrijkste dreiging nu van islamistische groeperingen als Hamas, en ook van militante groepen die zijn gekoppeld aan Fatah, alhoewel die zich ergert onder de hardhandige regering van Abbas."
Deze evaluatie werd ondersteund door de historische stemming voor Hamas onlangs, niet in de Gazastrook, maar aan de Universiteit van Birzeit op de Westelijke Jordaanoever.
Voor deze Franse ambassadeurs worden alle Israëlische regeringen, en vooral die van Netanyahu, schijnbaar gedreven door "religieus nationalisme", dat de minister-president van Israël waarschijnlijk doof maakt voor al de nationale aspiraties van het Palestijnse volk - hetzelfde Palestijnse volk dat streeft naar een staat door het doden van Joden met messen, bus-bommen of autoram-aanvallen en op dezelfde moment, "Allahu Akbar" schreeuwen ["Allah is de grootste"]. Voor onze ambassadeurs bestaat er in "Palestina" geen terrorisme. Ze fluisteren gewoon heel idealistisch over "de behoefte aan veiligheid" voor Israël.
 De ongelukkige Frankrijk-Israël diplomatie. Foto: Franse President François Hollande (rechts) begroet de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in Parijs op 11 januari 2015. (Afbeeldingsbron: Thierry Chesnot/Getty Images) |
Hun artikel is een lange en saaie klaagzang over de o-zo-moeilijke omstandigheden van het Palestijnse volk. Maar na deze klacht komen onze ambassadeurs eindelijk tot hun echte intentie: ze dreigen Israël uit te bannen. Als Israël niet aan zijn veroordeling voldoet. Als Israël weigert om terug te gaan naar de "Auschwitz-grenzen" van 1949 volgens de dictaten van de VN-Veiligheidsraad resolutie 2334. Als Israël niet afziet van Jeruzalem, de ziel van zijn beschaving al voor meer dan 3000 jaar, om ruimte te maken voor een Palestijnse staat. Ze laten dan ook maar, gunstig voor hen, weg dat er dan binnenkort het meest waarschijnlijk een islamitische terroristische staat zal komen. Vervolgens zal het proces van internationale sancties worden gelanceerd.
"Het is echter jammer," zo schreven de ambassadeurs, "dat de heer Netanyahu vanaf het begin heeft aangekondigd dat hij de heer Abbas niet wilde ontmoeten in Parijs. Maar deze weigering toont de noodzaak aan van internationale druk om de onmogelijke dialoog te heropenen."
"Anders, hoe zou Israël kunnen ontsnappen aan het gevaar van sancties? Door het oproepen tot etikettering van producten uit de Israëlische nederzettingen, was de Europese Unie consequent in haar veroordeling van de nederzettingen, en baande de weg. Het is een gevaarlijk proces voor Israël, om te open naar de buitenwereld en dus kwetsbaar. Wij herinneren aan de rol van de sancties aan het eind van de apartheid in Zuid-Afrika".
Ze geven niet precies aan wat de "sancties" zouden zijn. Maar in een eerder opiniestuk, gepubliceerd op 3 februari 2016, heeft dezelfde groep van voormalig Franse ambassadeurs enkele voorbeelden gegeven van hun wensen.
- Onmiddellijke erkenning van de staat Palestina door Frankrijk en alle landen van de Europese Unie.
- Een opschorting van de associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Israël.
- Een einde aan de economische en wetenschappelijke samenwerking tussen de Europese Unie en Israël.
Deze pedante tirades tegen de Joodse staat zijn een zielige illustratie van de Europese diplomatie en haar traditionele blindheid, en met name die van Frankrijk. Deze ambassadeurs geven een verklaring af dat "het Israëlisch-Palestijnse conflict volgens de opinie van de wereld de tegenslagen overschaduwt van deconflicten in Syrië, Irak en Jemen, evenals de hachelijke aanwezigheid van de Islamitische Staat." Maar ze blijven denken dat "de wrok van de Arabische publieke opinie tegen de westerse wereld" bestaat, omdat diezelfde westerse wereld wordt "beschuldigd van medeplichtigheid met Israël".
De voor de hand liggende conclusie is, dat ze gewoon proberen hun eigen afschuw van Israël willen verbergen achter de Arabische. Het probleem is niet de Joodse "kolonisten" in "Palestina". Vóór 1967 waren er geen nederzettingen. Dus wat moest de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie dan "bevrijden" toen ze werd opgericht in Cairo in 1964? Het antwoord is natuurlijk, zoals de PLO de eerste is om toe te geven: "Palestina". Dat betekent: de hele staat Israël, zoals die door veel Arabieren wordt beschouwd als slechts één grote nederzetting. Kijk maar naar alle Palestijnse kaarten.
Midden-Oosten deskundige Gregg Roman trekt de feitelijke geschiedenis recht, die zo is vervormd door de VN en Europa:
"Wanneer we rekening houden met 3000 jaar geschiedenis en context, dan worden de Palestijnse Arabieren, en niet de inheemse Israëlische Joden, de aanvallende partij. Ongeveer 1300 jaar geleden stroomden de nakomelingen en volgelingen van de profeet Mohammad van Arabië over de Peninsular in een orgie van verovering, expansionisme en kolonisatie. Ze vernietigden eerst de oude Joodse stammen in plaatsen zoals Yathrib (tegenwoordig bekend als Medina) en Khaybar vóór ze naar het noorden, oosten en westen uitgingen en het wegvaagden. Ze veroverden wat nu bekend staat als het Midden-Oosten, Noord-Afrika en zelfs Zuid-Europa... Waar de Arabische en islamitische heersers landen veroverden, legden zij hun cultuur op, hun taal en - het belangrijkste - hun godsdienst... Aanvankelijk wilden de Arabische kolonisten en veroveraars zich niet vermengen met hun inheemse vazallen. Ze woonden vaak in gescheiden wijken of garnizoenssteden, vanwaaruit zij hun gezag uitoefenden op de inheemse bevolking... terwijl ongebreideld slavernij werd toegepast... Langzaam maar zeker werd een "Arabische wereld" zoals we die vandaag de dag kennen, kunstmatig en agressief opgelegd. "
Arabieren die bijna honderd jaar lang vóór 1967 hebben geprobeerd om de Joden te doden, vormen het probleem - er zijn 1,5 miljoen Arabische mensen in Israël, maar niemand die hen als "kolonisten" beschouwt. Het probleem is dat deze ambassadeurs minder gevaarlijk zijn voor Israël als voor Europa en de vrije wereld, aangezien ze voor de eisen van de islam bezwijken.
Yves Mamou is een journalist en auteur in Frankrijk. Hij werkte gedurende twee decennia voor de krant, Le Monde, vóór zijn pensionering.