Palestijnen hebben de oude gewoonte van het beslechten van hun interne kwesties door grieven en geweld af te leiden naar Israël. Deze praktijk is duidelijk voor hen die de ontwikkelingen in de Palestijnse arena in de afgelopen decennia hebben gevolgd. Het is een integraal onderdeel van de Palestijnse strategie om te ondermijnen, isoleren, de-legitimiseren en vernietigen van Israël.
Zij die minder vertrouwd zijn met de Palestijnse cultuur en tactiek, hebben echter moeite om de Palestijnse mentaliteit te begrijpen. Ambtenaren in Washington, Londen, Parijs en andere westelijke hoofdsteden ontmoeten maar zelden de gewone Palestijn, de "man op straat" die de authentieke stem van de Palestijnen vertegenwoordigt.
In plaats daarvan ontmoeten deze ambtenaren de Palestijnse politici en academici uit Ramallah - de "experts", die eigenlijk volleerde oplichters zijn. Dergelijke Palestijnen die zeer goed de westerse mentaliteit begrijpen en deze kennis gebruiken om de westerse ambtenaren een rad voor ogen te draaien, op elke manier die ze maar willen.
De westerse reactie op de hongerstaking van Palestijnse gevangenen die is uitgeroepen in de Israëlische gevangenissen op 17 april is er een treffend voorbeeld van. De staking werd ingeleid door Marwan Barghouti, een ambtenaar van Fatah die vijf levenslange gevangenisstraffen uitzit voor zijn rol in de terroristische aanslagen tegen de Israëli's. Barghouti zit tot nu toe 15 jaar in de gevangenis.
Opmerkelijk is dat ondanks Barghouti's langdurige gevangenisstraf, dit zijn eerste hongerstaking is, ondanks de blijkbaar slechte omstandigheden van de opsluiting, die hem zogenaamd tot deze stap zouden hebben gedreven. Of zou er een andere factor zitten achter Barghouti's plotselinge acute ongemak?
De hongerstaking staat in feite helemaal niet in verhouding tot de omstandigheden in de Israëlische gevangenissen. Daarentegen is Barghouti's hongerstaking rechtstreeks gekoppeld aan een machtsstrijd die al lange tijd woedt binnen zijn Fatah-factie. De hongerstaking is veel meer dan een stap tegen Israël. Het is gericht tegen President Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit (PA) (die tevens voorzitter van Fatah is).
In november vorig jaar ontpopte Barghouti zich als de grootste winnaar van de interne verkiezingen van Fatah. Zijn status als gevangene, en zijn betrokkenheid bij het terrorisme, is nog steeds de belangrijkste reden waarom hij zo populair is onder de Palestijnen. Barghouti's overwinning in de verkiezingen betekende dat hij nu nummer twee werd na Abbas. En velen verwachtten dat de PA-president hem zou benoemen als zijn plaatsvervanger.
Echter, afgelopen februari heeft de Centrale Raad van Fatah, een orgaan gedomineerd door de Abbas loyalisten, een bewuste klap in het gezicht van Barghouti gegeven, door zijn verpletterende overwinning te negeren met de benoeming van iemand anders (Mahmoud Aloul) als vice-president van Fatah. De benoeming van Aloul maakte de Barghouti-supporters woedend, die overhaast Abbas en zijn loyalisten ervan te beschuldigden de gevangen leider van Fatah opzij te willen zetten en op ernaar zoek zijn hem te "begraven".
Barghouti's vrouw, Fadwa, ging zelfs zo ver Abbas te beschuldigen van te "bezwijken" voor de bedreigingen van Israël. Israëlische ambtenaren hadden sterk het resultaat van de interne verkiezingen van Fatah bekritiseerd, toen die gewonnen was door Barghouti, en noemde het een stem voor het terrorisme. Fadwa Barghouti zei dat haar man de eerste ronde had gewonnen in de verkiezing, "wat betekent dat hij de nummer twee is in Fatah. Marwan Barghouti's positie is niet te negeren."
De beschuldigingen van Barghouti's vrouw tegen Abbas zijn niet voor de eerste keer. In het verleden heeft ze Abbas en de PA-leiding beschuldigd van het opleggen van een nieuwsonderbreking over haar man. In een brief aan Abbas heeft ze haar "spijt en pijn" uitgedrukt over het falen van Abbas om haar te helpen met haar campagne voor de vrijlating van haar man. Ze klaagde ook dat noch Fatah, noch de PA-leiderschap fondsen had verstrekt ter ondersteuning van de campagne voor het eisen van vrijlating van haar man.
Het is geen geheim dat Abbas deze wedstrijd haat. Hij heeft oorlog gevoerd tegen iedereen die het aandurft om zijn bewind aan te vechten, vooral binnen zijn eigen Fatah-factie. Mohammed Dahlan, bijvoorbeeld, een voormalige PA-veiligheidscommandant uit de Gazastrook, die beschouwd wordt als de nummer één vijand van de PA-president, werd op bevel van Abbas uit de Fatah gezet. Dahlan, een Fatah-parlementariër, werd ontdaan van zijn parlementaire immuniteit door Abbas. Dahlan is momenteel woonachtig in de Verenigde Arabische Emiraten, maar wordt gezocht door Abbas vanwege "corruptie" en "moord".
Met Barghouti heeft Abbas echter een acuut probleem. De Palestijn op de straat zal geen smaad tolereren, althans niet in het openbaar, op Palestijnen die in de Israëlische gevangenissen zitten. Abbas ziet Barghouti als een echte bedreiging, met name in het kielzog van de opiniepeilingen die suggereren dat Barghouti gemakkelijk een presidentiële verkiezing kan winnen. Een Barghouti die vrij zou rondlopen is een nachtmerrie voor Abbas.
Dus is er geen liefde verloren gegaan tussen Abbas en Barghouti; de twee zijn achter de schermen verwikkeld in een machtsstrijd. Barghouti wil Abbas verslaan, terwijl Abbas hard werkt om hem te marginaliseren. Palestijnse bronnen zeggen dat Abbas niet gelukkig is met de hongerstaking van Barghouti. Hij gelooft dat Barghouti probeert de schijnwerpers op zichzelf te richten, vooral aan de vooravond van zijn bezoek aan Washington voor een bespreking met President Donald Trump. Abbas, die altijd in het nieuws wil zijn, kan niet uitstaan dat Barghouti de krantenkoppen haalt en zelfs uitgenodigd werd om een opiniestuk in de New York Times te schrijven.
Het is echter niet alleen Abbas, die in de problemen zit. Barghouti weet ook wel dat het beter is om de vuile was van Fatah niet buiten te hangen. Wat moet er dan gedaan worden? De traditionele afleidingsmanoeuvre: direct de hitte afbuigen naar Israël. Barghouti is plotseling bezorgd over de omstandigheden in de gevangenissen en eist meer privileges. Israël, zo zegt hij, houdt Palestijnen gevangen vamwege hun "geweldloze verzet". Barghouti weet ook dat het niet zo populair is om in het openbaar tegen Abbas uit te komen. Evenzo gebruikt Abbas de hongerstaking om tegen Israël op te zetten en te eisen dat alle Palestijnse terroristen, inclusief die met bloed aan hun handen, onvoorwaardelijk worden vrijgelaten. De hongerstaking is een rookgordijn voor de echte problemen binnen Fatah en heeft niets te maken met de toestand van de gevangenen in Israëlische gevangenissen.
Ontdaan van zijn Westerse attributen, is Barghouti's "hongerstaking" eigenlijk een strijd tussen Abbas en de andere Fatah-troonpretendent. En nogmaals, Israël - de staat die zogenaamd de opgesloten Palestijnse terroristen "mishandeld" - krijgt de klappen.
Bassam Tawil, een Arabische moslim, is gevestigd in het Midden-Oosten.