Enkele dagen nadat de "Islamitische Staat" twee jaar geleden de stad Sirte in Libië had veroverd, doken er enorme billboards in de radicaalislamitische vesting op, die vrouwen waarschuwden dat ze op zakken lijkende kleding moesten dragen, die hun hele lichaam bedekte, en geen parfum. Deze "sharia-bepalingen voor de hidjab" omvatten het dragen van ondoorzichtig materiaal en een robe die niet lijkt op de kleding van de ongelovigen.
Twee jaar later nemen de drie belangrijkste steden van Europa – Londen, Parijs, Berlijn – dezelfde trend naar de sharia over.
Parijs zei au revoir tegen "seksistische" advertenties op openbare reclameborden. De gemeenteraad van Parijs kondigde het verbod aan, nadat de socialistische burgemeester Anne Hidalgo zei dat de stap zou betekenen dat Parijs "de weg" in de strijd tegen seksisme "zou aanvoeren". De burgemeester van Londen, Sadiq Khan, verbood eveneens reclame, die "onrealistische verwachtingen aan het imago van vrouwenlichamen en –gezondheid bevordert". Nu is Berlijn van plan om afbeeldingen te verbieden, waarin vrouwen als "mooi, maar zwak, hysterisch, dom, gek, naïef of door hun emoties beheerst" worden voorgesteld. Harald Martenstein van de "Tagesspiegel" zei dat de politiek "van het Taliban-manifest overgenomen zou kunnen zijn".
De ironie wil, dat deze golf van moraal en "deugd" uit steden komt die door ongeremde linkse politici geregeerd worden, die zich al jarenlang inzetten voor seksuele bevrijding.
Er bestaat een reden voor deze groteske campagne die deze afbeeldingen verbiedt. Deze steden herbergen belangrijke islamitische bevolkingsdelen; en de politici – dezelfden die hectisch afscheid hadden genomen van het obligatoire multiculturalisme – willen bij de "islam" in het gevlei komen. Het is nu een "feministisch" argument de sharia-politiek te vertegenwoordigen, zoals Linda Sarsour dit ook doet. Het resultaat is dat tegenwoordig nog maar weinig feministes de islam durven bekritiseren.
Het gebeurt overal. Nederlandse gemeenten "adviseren" hun medewerksters geen minirokken te dragen. Er zijn vrouwenuren in Zweedse zwembaden. Duitse scholen sturen brieven aan ouders, waarin aan hen wordt gevraagd hun kinderen te verzoeken af te zien van het dragen van "ongedwongen kleding".
De eerste die voorstelde om posters of reclame die "vrouwen of mannen tot seksuele objecten reduceert" te verbieden, was de Duitse minister van Justitie Heiko Maas, een sociaaldemocraat.
Christian Lindner, de voorzitter van de Duitse liberale partij FDP, zei: "De versluiering van vrouwen of het temmen van mannen te verlangen, is iets wat we van radicale islamitische leiders kennen, niet echter van Duitse ministers van Justitie".
In 1969 werd Duitsland door een debat over de invoering van de "atlas seksuele voorlichting", een "atlas" van de seksuele wetenschap, overspoeld. Nu bestaat de inspanning erin om de Duitse samenleving te de-seksualiseren. De krant "Die Welt" becommentarieerde:
"Dankzij minister van Justitie Heiko Maas weten we eindelijk waarom met Oud & Nieuw voor het Centraal Station van Keulen ongeveer duizend vrouwen het slachtoffer van seksueel geweld werden: vanwege seksistische reclame. Teveel geërotiseerde modellen, teveel naakte huis op onze reclameborden, teveel erotische monden, teveel minirokken in modebladen, teveel schommelende billen en mollige borsten in tv-spotjes. Het is een volgende stap in de onderwerping".
In plaats van tepels en billen besluit "Die Welt": "Zouden we het gebruik van boerka of sluier moeten forceren, zoals mevrouw Erdoğan dat doet?"
Diezelfde Duitse elites die het verbod op "seksistische" affiches voorstellen, censureerden de grove details van de massale seks-overvallen in Keulen. Inmiddels staat een liberale Berlijnse moskee, die boerka's verbood en haar deuren ook voor homoseksuelen en ongesluierde vrouwen opende, nu onder politiebescherming na dreigingen door islamitische hegemonisten.
Europese elites hebben een dubbele standaard ontwikkeld: ze zijn er trots op gastheer te zijn van een tentoonstelling van een in urine geplaatst christelijk kruis, capituleren echter snel voor islamitische eisen om de karikaturen van de islamitische profeet Mohammed te censureren. De Italiaanse autoriteiten deden heel erg hun best om de Iraanse president Hassan Rouhani de aanblik van naakte antieke sculpturen in de musea van Rome te besparen.
De westerse publieke opinie schijnt gefascineerd te zijn door islamitische sluiers. Ismail Sacranie, een oprichter van Modestly Active, de producent die boerkini's ontwerpt, zei tegen de "New York Times" dat 35% van zijn klanten niet-islamitische zou zijn. Aheda Zanetti, een in Australië wonende Libanese die de boerkini bedacht heeft, beweert dat 40% van haar omzet afkomstig is van niet-islamitische vrouwen. De westelijke publieke opinie, die de islam romantiseert, schijnt de vroomheden van de islamitische sharia te absorberen. "The Spectator" noemde het "een nieuw puriteinisme" en "waarom enkele feministes gemene zaak maken met de islam".
Om met de Amerikaanse schrijver Daniel Greenfield te spreken, is de ironie van de vrouwen die hun eigen onderdrukking vieren zowel hartverscheurend als deprimerend.
Europa zal zich weldra moeten verontschuldigen bij de burgemeester van Keulen, Henriette Reker. Zij werd bekritiseerd – veroordeeld – voor haar advies aan vrouwen om "een armlengte afstand" tot vreemdelingen te houden om seksuele intimidatie te voorkomen.
Als het Westen de democratische waarde van de individuele vrijheid blijft verraden, waarop de westelijke civilisatie is gebaseerd, dan zullen de islamitische fundamentalisten, zoals diegenen die Libische vrouwen de boerka hebben opgedrongen, deze ook aan westelijke vrouwen opdringen. Ze zouden zelfs met die feministische elites kunnen beginnen, die als eerste de seksuele revolutie hebben geschapen om vrouwen in de jaren-60 te emanciperen, en die nu helemaal verzot zijn op een obscurantistisch kledingstuk, dat vrouwen in een draagbare gevangenis opsluit.
 Als het Westen de democratische waarde van de individuele vrijheid verraadt, zullen islamitische fundamentalisten, zoals diegenen die de Libische vrouwen de boerka hebben opgedrongen, datzelfde met westerse vrouwen doen. |
Giulio Meotti, culturele redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.