Het gebeurde allemaal rond dezelfde tijd, 200 kilometer van elkaar verwijderd. Op de ene foto zien we Israëlische scholen bij een nationale oefening in het geval van een raketaanval. Op de andere foto zien we een echte raketaanval in Syrië die 200 doden veroorzaakte, waaronder veel kinderen. Aan de ene kant hebben we Israël, een democratie, die gedwongen wordt om zijn kinderen te beschermen. En aan de andere kant hebben we Syrië, een wrede dictatuur, waar de burgeroorlog al meer dan 400.000 doden heeft veroorzaakt.
 Op 5 oktober 2012 komen gewonde burgers aan in een ziekenhuis in Aleppo in Syrië. (Afbeeldingsbron: VOA-videoschermopname) |
Vorige maand werd een Israëlisch vliegtuig neergeschoten door Syrisch luchtafweergeschut. Als het Syrische regime, gesteund door Iran en Rusland, bereid is om tweehonderd onschuldige Syriërs te doden, stel je voor wat zij zouden doen met de burgers van andere landen, als zij de capaciteit hadden. De media gaf de indruk dat Israël de agressor was.
Hoeveel resoluties hebben de Verenigde Naties het afgelopen jaar aan Syrië gewijd? Twee. Hoeveel resoluties tegen Israël? 21. Zowel accurate rapportage als internationaal recht zijn misvormd tot vijanden van de mensheid en beschaving.
Het Westen meet met twee maten en relativeert de morele standaarden: moordenaars en tirannen mogen in hun misdaden rondwentelen, en de wereldwijde verontwaardiging is alleen gericht tegen de enige democratie in het Midden-Oosten: Israël. Foto-mogelijkheden mogen niet geruïneerd worden door een rij lichamen in een Syrisch mortuarium; het verhaal van een 17-jarig Palestijns-Arabisch meisje dat een Israëlische soldaat schopt en slaat is veel pakkender.
Israëlische kinderen die regelmatig naar een schuilplaats moeten rennen zijn een dagelijks beeld in Israël. Vierjarigen, zoals Daniel Tragerman, komen om het levenals ze niet op tijd bij een schuilplaats aankomen. Palestijnse terroristen lanceren raketten vanuit scholen in Gaza naar Israël, en de wereld kiest de kant van de terroristen-- en veroordeelt de Joodse staat. De Amerikaanse website Salon noemde onlangs de Israëlische premier Benjamin Netanyahu "de gevaarlijkste man in het Midden-Oosten". En jij dacht aan Bashar al-Assad was - de gifgasser van Damascus - of misschien de tirannen van Iran - zowel thuis als in Jemen en Libanon - die het Midden-Oosten destabiliseren.
Israëlische soldaten raakten onlangs gewond langs de grens van de Gazastrook; Hamas-raketten sloegen in in Israëlische huizen. En de wereld wil Israël, dat door zijn buren onder vuur wordt genomen, de les lezen over moraliteit?
Op 11 september 2005, nadat Israël zich volledig had teruggetrokken uit de Gazastrook, kondigde CNN aan: "De Israëlische vlag is gestreken over Gaza, wat het einde van 38 jaar Israëlische bezetting van dit Palestijnse grondgebied symboliseert, twee weken eerder dan gepland." Toch wordt "de Israëlische bezetting van Gaza", die soms een "belegering" wordt genoemd, sindsdien gepromoot als een mythe, hoewel Israël dagelijks enorme hoeveelheden voedsel, medicijnen en humanitaire voorraden naar Gaza stuurt, terwijl Egypte, op enkele zeldzame gevallen na, zijn grens met Gaza gesloten houdt. Israël werkt nu ook nog samen met Qatar, een emiraat dat de Joodse staat niet erkent, om hulp in Gaza toe te laten.
Israëlische ziekenhuizen zijn nooit gestopt met de behandeling van Palestijnen, zelfs niet tijdens de oorlogen in Gaza. Vorig jaar behandelde een enkel Israëlisch ziekenhuis 400 kinderen uit de Gazastrook. Zelfs de dochter van Ismail Haniyeh, Hamas' leider in Gaza, werd opgenomen in een ziekenhuis in Tel Aviv.
Ter vergelijking: in Syrië blijft Assad de ziekenhuizen van het land bombarderen.
Sinds 2011 waren 454 aanvallen gericht op 310 medische faciliteiten in Syrië. Welk land kiest de Wereldgezondheidsorganisatie er dus uit om te onderzoeken of daar sprake is van "misbruik" in de gezondheidszorg? Israël natuurlijk.
Volgens schattingen van zowel Israël als Palestina besteedt Hamas 100 miljoen dollar per jaar aan militaire infrastructuur in Gaza, waarvan 40 miljoen dollar per jaar aan het graven van tunnels voor terreuraanvallen. Volgens een andere schatting van het Israëlische Ministerie van Buitenlandse Zaken zouden ze met dat geld 1.500 huizen, 24.000 ziekenhuisbedden, zes medische klinieken en drie watervoorzieningen hebben kunnen bouwen. In plaats van raketten te vervaardigen om naar Israël af te schieten, zou Hamas een waterontziltingsinstallatie kunnen bouwen. Maar Hamas blijft zijn geïmporteerde cement gebruiken om de terreurtunnels te versterken in plaats van, zoals beloofd, huizen, scholen en ziekenhuizen te bouwen. En het blijft ook Palestijnse scholen gebruiken als lanceerplaats voor raketten, die ze op Israëlische kleuterscholen afvuren.
Met het Marshallplan na de Tweede Wereldoorlog verdeelde Amerika 60 miljard dollar (gecorrigeerd voor inflatie naar huidige dollars) om heel West-Europa weer op te bouwen. Volgens de Wereldbank hebben de Palestijnen sinds 1993 meer dan de helft van dat bedrag, 31 miljard dollar, aan hulp ontvangen. Het geld is voor een groot deel terechtgekomen in de financiering van terrorisme en corruptie.
In plaats van Israël tot zondebok te maken, zouden deze "goedmensen", als ze zich echt zorgen maken over het helpen van onderdrukte mensen, zoals ze beweren, misschien eindelijk eens een armada voor de vrijheid kunnen promoten om Gaza te bevrijden uit de tirannie van Hamas, en Syrië uit de afslachting van Assad?
Giulio Meotti, cultureel redacteur van Il Foglio, is Italiaans journalist en auteur.