 De Golanhoogte. De controle van Israël over het gebied is al meer dan een halve eeuw de status-quo en de legitieme behoefte aan deze controle is in de loop der tijd alleen maar toegenomen. (Foto: Wikipedia) |
Geen enkel verstandig persoon zou de Israëliërs vragen om de Golanhoogte over te geven aan de Syrische massamoordenaar Assad. Het zou suïcidaal zijn om deze hoge grond met uitzicht op Israëlische steden en dorpen over te dragen aan een krankzinnige, die deze grond zou gebruiken om Israëlische burgers aan te vallen met chemische vatenbommen, zoals Assad zijn eigen burgers heeft gedaan. Geen enkel land heeft ooit een slagschip dat in een verdedigingsoorlog is veroverd teruggegeven aan een vijand die gezworen heeft om hem te vernietigen. Daarbij is de Golanhoogte een groot slagschip, dat gebruikt zou worden om Israël aan te vallen.
De Golanhoogte is niet zoals de Westelijke Jordaanoever, dat een grote populatie van burgers heeft die zichzelf beschouwen als bezet of ontheemd. De burgers die op de Golanhoogten leefden voordat Israël er op de laatste dag van de Zesdaagse Oorlog binnenkwam, waren grotendeels Druzen. Wie daar is gebleven, heeft een veel beter leven in Israël dan in Syrië. Sinds Assad zijn moordcampagne begon, zijn veel Golan Druzen Israëlische burgers geworden. Zoals een van de 25.000 Arabische Druzen in een recent artikel van Los Angeles Times stelt:
"Ongetwijfeld genieten Druzen en Israëliërs in de Golan een niveau van veiligheid en zekerheid dat niet te vergelijken is met het leven aan de andere kant... Elke avond tijdens het diner herinnert hij zijn kinderen eraan dat ze goed gevoed worden, maar dat er in Syrië kinderen zijn die niets te eten hebben."
De controle van Israël over de Golanhoogte gaat dus niet over mensen, maar vooral over militair voordeel. Geen enkel land in de geschiedenis heeft ooit aan een gezworen een vijandelijk militair essentieel gebied teruggegeven dat in een defensieve oorlog is ingenomen.
De vraag is nu helemaal niet of Israël de Golanhoogte terug moet geven. Vrijwel iedereen is het erover eens dat dit niet nodig is. Bovendien zal het niet gebeuren. Geen enkele premier van Israël, hoe uiterst links ook, zou ooit denken aan het afstaan van de Golanhoogte aan Assad. Het gebied is een hooggelegen terrein dat de Syriërs gebruikten om te schieten op de Israëlische boeren die in de vallei werkten: het was een schietbaan.
Israël zal de controle over de Golanhoogte in de nabije toekomst behouden. De enige vraag is of de annexatie van de Golanhoogten door Israël erkend moet worden door de Verenigde Staten en andere landen. En dat moet, om verschillende belangrijke redenen.
De realiteit ter plaatse is dat Israël de Golanhoogte nooit zal opgeven aan Syrië, tenzij het deel uitmaakt van een onderhandelde resolutie met een vreedzaam, democratisch Syrië dat ermee heeft ingestemd om een einde te maken aan alle strijdlust en Israël te erkennen als de natiestaat van het Joodse volk. Het is onwaarschijnlijk dat dit op enig moment in de nabije toekomst zal gebeuren. Als het zou gebeuren, zou er niets zijn dat Israël ervan weerhoudt om de geannexeerde Golanhoogte weer aan Syrië af te staan als onderdeel van een duurzame vredesovereenkomst. Het besluit van Israël om het land te annexeren en het besluit van de Verenigde Staten om die annexatie te erkennen is dan ook op geen enkele wijze schadelijk. Het besluit tot annexatie en de annexatie te erkennen ontneemt de Golanhoogte bovendien de status van bezet gebied en erkent de status quo als zowel de facto als de jure realiteit.
Ik had de gelegenheid om deze kwestie te bespreken met de Amerikaanse president Donald J. Trump twee weken voordat hij zijn beslissing bekendmaakte. Ik voorzag hem van de slagschip-analogie, die hij leek te waarderen. Ik vertelde hem dat ik dacht dat de soennitische Arabische wereld misschien zou kunnen klagen, maar dat ze zich echt niets gelegen laten liggen aan de Golan, die geen religieuze betekenis heeft voor de islam. Er waren in feite slechts enkele kleine protesten, maar niets van betekenis.
Voorspelbaar was de oppositie van de Europese Unie tegen de Amerikaanse erkenning van de annexatie. Maar zij heeft geen overtuigend argument aangedragen, afgezien van haar gebruikelijke eis dat de status-quo niet mag worden gewijzigd. De controle van Israël over de Golanhoogte is de status-quo geweest gedurende meer dan een halve eeuw; en de wettige behoefte van Israël om de hoogten te controleren is slechts in loop van de tijd toegenomen, met name met de oorlog in Syrië, en de aanwezigheid van Iraanse en militairen Hezbollah in de dichte nabijheid. Zou de Europese Unie nu eisen dat Israël de Golanhoogte aan Assad overdraagt? Heeft enig Europees land ooit belangrijk gebied, ingenomen in een verdedigingsoorlog, overgedragen aan een gezworen vijand?
Bedenk dat de Europese landen aan het einde van de eerste en tweede wereldoorlog territoriale aanpassingen hebben doorgevoerd om de vrede te helpen bewaren. Waarom zou de Europese Unie dan Israël onderwerpen aan een dubbele standaard die het nooit van zichzelf heeft geëist? Het antwoord is duidelijk: de Europese Unie heeft altijd hypocriet gehandeld als het gaat om Israël, en dat is nu geen uitzondering.
Dus driewerf hoera voor president Trump dat hij het juiste heeft gedaan. Ik zal hem blijven bekritiseren indien hij het verkeerde doet - zoals het scheiden van families aan de zuidelijke grens van de VS.
Dat is wat tweezijdig betekent: het prijzen van de president waar ik tegen heb gestemd, als hij het goede doet, en het bekritiseren van presidenten waar ik voor heb gestemd (zoals Barack Obama) als ze het verkeerde doen (zoals zich onthouden van stemming over de resolutie van de Veiligheidsraad waarin Joodse heilige plaatsen tot bezet gebied worden verklaard).
De voortdurende controle van Israël over de Golanhoogte vergroot de kans op vrede, en het verkleint de kans dat Syrië, Iran en/of Hezbollah deze hoge grond kan gebruiken als lanceerplatform tegen Israëliërs. Dat is goed nieuws voor de wereld, voor de Verenigde Staten en voor Israël.
Alan M. Dershowitz is de Felix Frankfurter hoogleraar emeritus recht aan de Harvard Law School en auteur van "The Case against the Democratic House Impeaching Trump", en een Distinguished Senior Fellow van Gatestone Institute.