 Sri Lanka is na de jihadistische slachting van christenen niet alleen een verschrikkelijke reeks van huilende moeders en kleine doodskisten. Helaas zegt het ons ook veel over de ontmoedigende toestand van het Westen. Foto: De begrafenis van een van de slachtoffers van paaszondag 21 april in Sri Lanka. (Foto door Carl Court/Getty Images) |
"Waar is de solidariteit met de christenen van Sri Lanka?" vroeg de Britse geleerde Rakib Ehsan, een moslim, zich af.
"De verschillen in toon en aard tussen de veroordelingen van de terroristische aanslagen in Christchurch en Sri Lanka zijn opvallend. Na Christchurch was er geen aarzeling om de religieuze achtergronden van de slachtoffers te vermelden, om emotie en genegenheid naar de moslimgemeenschappen te sturen. Politici hebben er niets op tegen om de gebeurtenissen in Christchurch als terrorisme aan te merken.
"De woorden 'terrorisme' en 'christendom', en de daarmee samenhangende termen, hebben tot nu toe echter geen rol gespeeld in de reacties op de aanslagen in Sri Lanka.
"Wat duidelijk is, is niet alleen een duidelijke terughoudendheid om de religieuze achtergrond van de christenen die in Sri Lanka zijn vermoord te benoemen, maar ook een gebrek aan oprechte solidariteit met christelijke gemeenschappen over de hele wereld, die ernstige worden vervolgd op grond van hun geloof."
Rakib Ehsan stelde de juiste vraag. Maar die kan worden geherformuleerd als: Waar is de solidariteit van het Westen met de vermoorde christenen in Sri Lanka?
Dit is een drama in drie bedrijven. De eerste akte bestaat erin dat de christenen en andere niet-islamitische inheemse volkeren worden aangevallen en vermoord. In de tweede akte gaan moslimextremisten over tot genocide . De derde akte bestaat uit het onverschillige Westen, dat alleen naar andere zaken kijkt.
Het aantal vermoorde slachtoffers van de jihadistische aanslagen op paaszondag 21 april in Sri Lanka is zelfs te verschrikkelijk om over na te denken: 253 doden. Onder de slachtoffers zijn 45 vermoorde kinderen. Hun kleine gezichtjes en achtergronden beginnen naar voren te komen. De islamitische terroristen wisten dat er veel kinderen in de drie kerken zaten, en ze hebben hen bewust aangevallen. Op beelden is te zien hoe een van de bommenwerpers een jong kind een klopje op het hoofd geeft voordat hij de St. Sebastian kerk in Negombo binnengaat, waar "iedereen iemand verloren heeft".
De Fernando's hadden een foto genomen bij de doop van hun derde kind, Seth. In Negombo werden ze tesamen begraven. Vader, moeder en drie kinderen van 6, 4 en 11 maanden. Volgens de New York Times:
"Fabiola Fernando, 6 jaar, was een lagere school leerling. Op een foto op de Facebookpagina van haar moeder pronkte ze met een gouden medaille, een glimlachje op haar gezicht. Leona Fernando, 4, het middelste kind in haar familie, leerde lezen en hield een kopie van "Doornroosje" op in de foto. Seth Fernando, 11 maanden, was de nieuwste toevoeging aan de Fernando familie. Hij werd begraven naast zijn ouders en twee zussen."
De stilte van de westerse intellectuele wereld en de media is bijzonder oorverdovend. Het nieuwe humanitaire geweten lijkt slechts twee groepen te zien: zij die recht hebben op het medeleven en de bescherming van de internationale gemeenschap, en zij, zoals christenen, die deze hulp of solidariteit onwaardig zijn.
De doelbewuste moord op een 8-maanden oude baby, Matthew, in een kerk in Sri Lankaa, heeft het Westen blijkbaar niet van streek gemaakt, het is niet viraal gegaan op de sociale media, het werd geen hashtag, spoorde de Europeanen niet aan om de straat op te gaan, heeft de islamitische wereld niet onder druk gezet om haar geweten te onderzoeken, noch zette het westerse politici en opiniemakers ertoe aan om in alle ernst te reflecteren over de moordenaar van dat kind - of over hen die de islamistische antichristelijke haat aanwakkeren en financieren.
Sudesh Kolonne wachtte buiten de St. Sebastian kerk toen hij de ontploffing hoorde. Hij rende vervolgens naar binnen en zocht zijn vrouw en dochter. Het kostte hem een half uur om hun lichamen te vinden.
De aanslagen hebben ook drie kinderen van een Deense miljardair gedood. Een andere vrouw verloor haar dochter, zoon, man, schoonzus en twee nichtjes. Een Britse vader moest kiezen welke van zijn twee kinderen hij wilde redden. Een ander Brits gezin werd verwoest. Om de verschrikking nog te verergeren, heeft de zwangere vrouw van een van de terroristen, toen de politie haar huis binnenviel, een zelfmoordvest tot ontploffing gebracht en haar eigen kinderen gedood.
De hertog van Cambridge, prins William, bezocht recentelijk de moslimoverlevenden van de aanslag op de moskeeën in Christchurch, Nieuw-Zeeland, waaronder kinderen die herstellen in de ziekenhuizen. Het was een gebaar van menselijkheid en mededogen. Waarom spoort hetzelfde medeleven de Britse koninklijke familie er niet toe aan om in hun voormalige kolonie Sri Lanka te stoppen om de christelijke overlevenden te ontmoeten, alvorens terug te keren naar Engeland? Hele christelijke families werden in de aanslag gedecimeerd.
Waar is de verontwaardiging in het Westen over de vernietiging van het christelijke leven en de mensen? Het voelt alsof er geen verontwaardiging is, alleen stilte, onderbroken door bommen en "Allahu Akbar". De geschiedenisboeken van de toekomst zullen dit westerse verraad niet goedkeuren. Als het Westen de vervolgingen van christenen serieus had genomen, dan zou nu de klok niet geluid hebben voor de dood van de christelijke aanwezigheid - niet alleen in historische gebieden van het christendom, maar ook voor het Westen. Islamitische extremisten hebben gezien dat het Westen zich niet heeft gemobiliseerd om hen te verhinderen de christenen te onderdrukken, alsof er onbewust een vreemde verstandhouding is tussen ons stilzwijgen en het etnische zuiveringsproject van de Islamitische Staat, gericht op het wegvagen van christenen.
De Britse auteur Melanie Phillips heeft deze vervolging van christenen "ons schuldige geheim" genoemd.
"Religieuze vrijheid, de kernwaarde van de westerse beschaving, wordt in grote delen van de wereld vernietigd. Maar het Westen, dat deze religieuze oorlog kortzichtig ontkent, wendt zijn blik af van de vernietiging van haar fundamentele geloofsovertuiging in het Midden-Oosten, en ook de poging om die ook elders uit te roeien. Het is dan ook geen verrassing dat de vrije wereld, geconfronteerd met jihadistische barbaarsheden in het buitenland en culturele indringers in eigen land, zo ineffectief blijkt te zijn".
De jihadistische aanval in Sri Lanka was niet alleen "de dodelijkste aanval op christenen in Zuid-Azië in de recente geschiedenis". Het was ook de grootste massamoord op christelijke kinderen. Maar geen enkele krant heeft een campagne gelanceerd om dit onder de aandacht te brengen van de Europese publieke opinie, er is geen enkele pro-christelijke solidariteitsbeweging ontstaan, geen enkele westerse leider schijnt een kerk in solidariteit te hebben bezocht, geen enkele westerse kerkbestuurder heeft de moed gehad om de daders aan te wijzen door ze bij naam te noemen, geen enkele westerse burgemeester heeft foto's opgehangen van de 45 aan stukken gescheurde kinderen, geen enkel openbaar plein is volgelopen met duizenden mensen die zeggen: "Je suis chrétien".
Enkele jaren geleden, op het hoogtepunt van de migrantencrisis in Europa, veroverde een foto de publieke opinie in het Westen. Het was de beroemde foto van de drie jaar oude Syrische jongen Alan Kurdi, die verdronk voor de kust van Bodrum, Turkije. Die kleine migrant heeft het Westen veranderd. Zijn beeld ging viraal. De New York Times noemde het "Aylan Kurdi's Europe".
"Om historische redenen vreesde Angela Merkel voor beelden van confrontaties van gewapende Duitse politie met burgers aan onze grenzen", schreef Robin Alexander, de belangrijkste journalist van Die Welt, in zijn boek Die Getriebenen ("De Gedrevenen"). Terwijl foto's van migrantenkinderen de Europese leiders ertoe aanzetten hun grenzen te openen, laten de foto's van vermoorde christelijke kinderen - zoals de 45 in Sri Lanka - hen onverschillig.
De oproep van Asia Bibi's dochters om haar moeder te helpen was aan dovemansoren gericht in het Westen. Het Verenigd Koninkrijk weigerde asiel te bieden aan deze vervolgde Pakistaanse christelijke familie en daarmee vervolgde Christenen op te nemen.
"We zijn in totale onverschilligheid getuige van een beschavingscatastrofe zonder precedent", schreef de Franse geleerde historicus Jean-François Colosimo, in een commentaar op de vernietiging van het oostelijke christendom. Geen enkele religie, geen enkele gemeenschap wordt vandaag de dag meer vervolgd dan de christenen. Waarom dan die stilte van het Westen? Zijn we zo vervreemd van onszelf, van onze wortels en onze geschiedenis, dat we deze uitbarsting van jihadistisch geweld zonder met de ogen te knipperen kunnen aanschouwen? Of zijn we zo kortzichtig dat we hoopten "vrede" met de moslimextremisten te kopen ten koste van het in de steek laten van deze christenen? Dezelfde jihadi-ideologie die christelijke kinderen in Sri Lanka vermoordde, richtte zich ook op Europese kinderen in Nice, Manchester en Barcelona.
Sri Lanka heeft na de slachting niet alleen een vreselijk reeks huilende moeders en kleine doodskisten. Helaas zegt het ons ook veel over de ontmoedigende toestand van het Westen.
Giulio Meotti, cultureel redacteur van Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.