 Als er inderdaad NAVO-bloed zou vloeien als Rusland Polen of de Baltische staten binnenvalt, waarom hebben we dan het vooruitzicht om dat bloed te vergieten om Oekraïne te helpen beschermen tegen Poetins massamoorden, martelingen, verkrachtingen en verwoestingen, volstrekt afgewezen? (Foto: Kenzo Tribouillard/AFP via Getty Images) |
Groot-Brittannië is volksvijand nummer één van de Russische president Vladimir Poetin. In maart bestempelde het Kremlin de Britse premier Boris Johnson als de meest actieve anti-Russische leider. Een paar dagen geleden stelde Poetins propagandist Dmitri Kiselyov op televisie fantasievol voor dat Rusland Groot-Brittannië zou verdrinken in een radioactieve tsunami, gecreëerd door Poseidon nucleaire torpedo's, die de overlevenden zou achterlaten in "een radioactieve woestijn, ongeschikt voor wat dan ook voor een zeer lange tijd".
Poetin is boos over de houding van Groot-Brittannië ten opzichte van Oekraïne, dat Europa en een groot deel van de wereld leidt in agressieve sancties tegen Rusland; en dat financiële en militaire hulp geeft plus doorslaggevende geheime inlichtingen om Kiev te helpen in de strijd.
Het behoeft geen betoog dat de frontstaten tegenover Rusland het tegengestelde standpunt innemen als het Verenigd Koninkrijk. Tijdens bezoeken aan Polen en Finland in de afgelopen twee weken was het enthousiasme voor Groot-Brittannië voelbaar - bij zowel politici, militairen als gewone mensen. Als Brit kan ik me nergens ter wereld zo'n warm onthaal herinneren, behalve misschien in de VS, toen we in de nasleep van 9/11 stevig aan hun zijde stonden.
Polen, Finnen, Letten, Litouwers en andere nabije buren van de Russische bullebak waarderen ook de vooruitstrevende rol van het Verenigd Koninkrijk in de preventieve inzet van de NAVO, door meer gevechtstroepen op hun grondgebied te stationeren naast andere bondgenoten, voornamelijk de VS.
De beloften van de NAVO-leiders dat Poetin de consequenties onder ogen zal zien als een van zijn soldaten ook maar een teen op NAVO-grondgebied zet, stellen deze belegerde landen natuurlijk gerust. Maar geven we ze ney een valse hoop? Kunnen de oostelijke staten er echt op vertrouwen dat de VS en de West-Europese NAVO-leden hen te hulp zullen schieten als ze in een gevecht met Rusland verwikkeld raken? Zouden wij werkelijk onze jonge mannen en vrouwen voor Poetins stoomwals gooien - zelfs tegen de nogal gammele stoomwals die zich een weg door Oekraïne heeft gebaand?
Als er inderdaad NAVO-bloed zou vloeien als Rusland Polen of de Baltische staten zou binnenvallen, waarom hebben we dan het vooruitzicht volstrekt van de hand gewezen om dat bloed te vergieten om Oekraïne te helpen beschermen tegen Poetins massamoorden, martelingen, verkrachtingen en verwoestingen? Oekraïne is geen lid van de NAVO en de NAVO-landen zijn krachtens het Verdrag niet verplicht Oekraïne te verdedigen, zoals ze dat wel onderling doen. Maar dat is toch maar een technisch detail, een paar regels op een bladzijde. Er is geen praktisch of moreel verschil tussen het beschermen van een vriend die lid is van de alliantie en een vriend die dat niet is.
Een Duitse generaal, ooit hoofd van de Bundeswehr, vertelde me onlangs dat hij gelooft dat de NAVO als geheel zal vechten als het erop aankomt. Hij noemde de eensgezindheid die bleek bij de luchtcampagne in Kosovo in 1999 en de operaties tegen de Taliban in Afghanistan na 2003. Bij beide operaties, vooral in Afghanistan, zijn NAVO-soldaten om het leven gekomen, maar er zouden nooit zoveel slachtoffers vallen als in een oorlog met Rusland. Hoewel er geen nauwkeurige statistieken beschikbaar zijn, is het waarschijnlijk dat het aantal doden en gewonden onder de Oekraïners in de bijna drie maanden durende oorlog al veel hoger ligt dan het aantal NAVO-slachtoffers in alle conflicten waarbij NAVO-strijdkrachten ooit betrokken waren, met inbegrip van Irak, Afghanistan, Kosovo en Afrika.
Bij geen van deze eerdere conflicten bestond ooit enig risico op conventionele aanvallen, in tegenstelling tot terroristische aanvallen, tegen de thuislanden van NAVO-leden. Er was nooit enig vooruitzicht op luchtaanvallen op Berlijn, Parijs of Londen, zoals het geval zou zijn als we ten strijde trokken tegen Rusland. Door eerdere conflicten aan te halen vergelijken we geen gelijken met gelijken.
Dan is er nog de nucleaire dreiging. In het geval van een grotere oorlog tussen de NAVO en Rusland is het onwaarschijnlijk dat die er komt, maar het zou kunnen, en die kleine mogelijkheid alleen al maakt de NAVO-leiders begrijpelijkerwijs doodsbang. Net als de honden van Pavlov vallen ze over elkaar heen om elke intentie van militaire betrokkenheid in Oekraïne af te zweren telkens wanneer Poetin op zijn veel te vaak gebruikte nucleaire fluitje blaast. Zijn dreigementen komen de NAVO-leiders eigenlijk heel goed uit, want het laatste wat ze willen is vechten in of voor Oekraïne en bijna niemand vraagt zich af of het wel zo verstandig is geen actie te ondernemen die een Armageddon zou kunnen uitlokken.
Maar als nucleaire terreur van toepassing is op Oekraïne, waarom geldt het dan niet voor elk NAVO-land dat het doelwit wordt van Russische militaire agressie? Waarom zouden de NAVO-leiders minder bang zijn voor Poetins atoombommen als hij een hap uit Polen of de Baltische staten neemt? De realiteit is dat als het waar is dat de NAVO geen interventie boven Oekraïne kan riskeren uit angst voor Russische nucleaire represailles, zij om dezelfde reden geen interventie van, laten we zeggen, Letland kan riskeren. Of rechtvaardigen een paar regels op een bladzijde werkelijk het risico van een kernoorlog over een "ruzie in een ver land, tussen mensen van wie wij niets weten" (om de woorden van Chamberlain uit de jaren '30 te lenen)?
De NAVO heeft vorig jaar bewezen een onbetrouwbare bondgenoot te zijn. Toen de Amerikaanse president Joe Biden het rampzalige besluit nam om de Amerikaanse troepen onvoorwaardelijk uit Afghanistan terug te trekken, beweerde de Britse minister van Defensie alle andere NAVO-landen met daar gestationeerde troepen te hebben benaderd met de vraag of zij wilden overwegen om na de Amerikaanse terugtrekking deel te blijven uitmaken van een door het Verenigd Koninkrijk geleide troepenmacht. Hij zei dat er geen liefhebbers waren. Geen enkel land was bereid zijn verplichtingen jegens de Afghaanse regering en bevolking na te komen.
De abjecte overgave en vernedering van de NAVO in Afghanistan, nog verergerd door haar toegeeflijkheid ten aanzien van de Nord Stream 2 gaspijpleiding van Duitsland, inclusief Biden's omkering van Trump's verzet ertegen, en vroege VS-verzekeringen dat er geen militaire interventie zou plaatsvinden als Rusland zou aanvallen, leidde rechtstreeks tot Poetins invasie van Oekraïne. Terwijl de "speciale militaire operatie" zich ontvouwde, maakten de voortdurende pleidooien van de NAVO dat zij geen actie tegen Rusland zou ondernemen buiten sancties en wapenleveranties Poetin nog moediger, door hem gerust te stellen dat er geen direct militair risico is van de NAVO.
Naast de angst voor kernwapens zijn er lang gevestigde structurele problemen die ook de vraag opwerpen of de NAVO collectief zou vechten als een van haar lidstaten zou worden aangevallen. Generatie na generatie hebben de West-Europese NAVO-landen zich zeer comfortabel, om niet te zeggen zelfgenoegzaam, gemaakt met decennia van vrijwel onbetwiste vrede en welvaart. In elk land en bij de meeste politieke partijen overheerst een sterk pacifistische cultuur, met de overtuiging dat alle conflicten kunnen worden opgelost door beredeneerde argumenten, compromissen en verzoening in plaats van gewelddadig militair geweld. Het is onwaarschijnlijk dat zelfs de verschrikkingen die we vandaag in Oekraïne zien, deze diepgewortelde en wijdverspreide verwaandheid aan het wankelen hebben gebracht.
Daar komt nog bij dat elk land in het Westen gecapituleerd heeft voor een gecoördineerde en systematische aanval op zijn geschiedenis, zijn deugdzaamheid en zijn eigenwaarde. Vergane glorie wordt verguisd omdat zij niet strookt met het wokeïsme van de 21e eeuw. Standbeelden van nationale helden van weleer worden neergehaald. Elke positieve vermelding op sociale media, bijvoorbeeld van Winston Churchill, die meer dan wie ook heeft gedaan om de wereld te redden van Hitlers nazi's, krijgt gegarandeerd een spervuur van vitriool sarcasme als reactie. De regeringen, met inbegrip van de ministeries van Defensie en Buitenlandse Zaken, die juist de strijd tegen de Russische aanval moeten leiden, zijn bezweken onder deze ziekte in die mate dat zelfs zij hun eigen verleden terzijde schuiven en hun eigen heden verwerpen.
Ondertussen doen de Europese Unie en haar cheerleaders, in hun streven naar een superstaat, hun uiterste best om de nationale of patriottische geest in de lidstaten openlijk te ondermijnen en op te heffen, door vurig hun eigen vlaggen overal op te plakken, van nummerborden op auto's tot stadhuizen, en miljoenen uit te geven aan propaganda om jonge mensen vanaf de basisschool tot aan de universiteit en daarna te indoctrineren in de deugden van de EU.
Kunnen wij van de Europeanen verwachten dat zij vechten en sterven voor landen waarvan de geschiedenis en het moderne gevoel van eigenwaarde door hun eigen leiders ronduit zijn gehekeld en veroordeeld? Zullen zij vechten voor het bureaucratische agglomeraat dat de EU is? Patriottisme - van het soort dat miljoenen over de hele wereld ertoe bracht vrijwillig te vechten tegen de nazi's in de Tweede Wereldoorlog - vereist een emotionele investering in je eigen land.
Voor de EU bestaat dat gevoel niet, ook al probeert zij de nationale loyaliteit te vervangen. De loyaliteit aan Brussel is transactioneel en gaat slechts in één richting. De mensen vragen niet wat zij voor de EU kunnen doen, maar wat de EU voor hen kan doen. Natuurlijk willen veel van onze jongeren voor hun land vechten - met evenveel moed en inzet als hun voorouders ooit hebben gedaan - en we zijn er getuige van telkens wanneer we hen de strijd insturen. Maar wanneer de tijd komt om onze strijdkrachten uit te breiden, hoeveel meer zullen er dan gehoor geven aan de oproep nadat zij zijn opgevoed om hun eigen land te verachten, en dan het idee alleen al om ervoor te vechten? Het Britse leger, bijvoorbeeld, heeft al tientallen jaren moeite om zijn steeds kleiner wordende gelederen te vullen met mensen uit een steeds grotere bevolking.
Als op de een of andere manier de politieke en populaire wil zou ontstaan om de NAVO-lidstaten te verdedigen, waar zouden de Europese landen dan mee vechten? Voortdurend uitbreidende sociale welvaartsprogramma's hebben het leger in het hele continent uit de markt gedrukt. De strijdkrachten van elk land zijn ontoereikend om samen of alleen een echte oorlog te voeren.
In de loop van de decennia hebben opeenvolgende Amerikaanse presidenten geprobeerd de leiders van de Europese NAVO-landen over te halen hun minimale defensie-uitgavenverplichtingen na te komen. Zij werden meestal genegeerd. Het is waar dat de Duitse kanselier Olaf Scholz, geschokt door de Russische plunderingen in Oekraïne, 100 miljard euro over 10 jaar heeft aangekondigd om de defensiemacht, die zijn voorgangster, Angela Merkel, moedwillig had verwaarloosd, nieuw leven in te blazen. Maar dat zal nauwelijks een druppel op een gloeiende plaat zijn, zelfs als het beloofde geld er daadwerkelijk komt, wat nog te bezien valt.
Ondertussen voert Groot-Brittannië, dat militair gezien als de machtigste en betrouwbaarste natie in Europa wordt beschouwd, nog steeds vrolijk de vorig jaar overeengekomen bezuinigingen op defensie door. Zelfs voordat de laatste bezuinigingen werden bedacht, bevonden de Britse strijdkrachten zich al op een gevaarlijk laag peil, ongekend in eeuwen van geschiedenis. Bijna drie maanden met verbijsterende objectlessen over waarom we onze strijdkrachten opnieuw moeten opbouwen hebben niet geleid tot enige suggestie van de regering dat de defensieherziening van vorig jaar misschien niet goed doordacht was - niet zoveel rommelen terwijl Rome brandt terwijl ze benzine op de vlammen gooien.
Als je naar Europa kijkt, ben je geneigd te denken: kan niet vechten, kan niet winnen. Hoe zit het met Amerika? Zal de president die zelfs het relatief milde conflict in Afghanistan uit de weg is gegaan en Poetin er wanhopig van heeft willen overtuigen dat de VS niet voor Oekraïne zullen vechten en Amerikaanse jongens naar Europa sturen om te vechten en te sterven voor landen waar veel Amerikanen nog nooit van hebben gehoord? Trouwens, hoe zou hij dat kunnen doen als Europese landen niet bereid zijn hun eigen achtertuin te verdedigen?
Poetin weet dit allemaal, ondanks zijn belachelijke retoriek dat hij zich bedreigd voelt door de oostwaartse opmars van de NAVO naar Rusland - wat in feite betekent dat het defensieve bondgenootschap lidmaatschapsaanvragen aanvaardt van voormalige Warschaupact-landen die opnieuw bang zijn voor hun voormalige opperheren in Moskou. Vooral met het onwelkome vooruitzicht van de toetreding van Zweden en Finland tot de NAVO, zal Poetin in de verleiding komen om het bondgenootschap te blijven testen, onder meer door intensieve cyberoorlog en militaire invallen tegen de soevereiniteit van de lidstaten.
Zolang hij in het Kremlin zit, is het doel van Poetin de neutralisering van de NAVO. Hij weet dat als het bondgenootschap er onder zijn provocatie niet in slaagt voor zichzelf op te komen, dit hun definitieve vernedering zou betekenen en het einde zou betekenen van de door de VS geleide wereldorde. Voor de vrijheid, welvaart en veiligheid van toekomstige generaties mag dit niet gebeuren. Het zal niet gemakkelijk of snel gebeuren om generaties van zelfingenomen zelfgenoegzaamheid, diepgeworteld pacifisme, opzettelijke ondermijning van de patriottische geest en weigering om zware offers te brengen in het nationaal belang, ongedaan te maken. Bovenal is er sterk leiderschap voor nodig van het soort dat tegenwoordig in geen enkel NAVO-land te bespeuren valt. Of dit een onmogelijke opdracht is, hangt af van Poetins tijdschema en van hoe snel de Europese landen hun nationale staal weer kunnen omsmeden.
Dit is geen repetitie; het is een voorproefje van de veel grotere dreiging die van de Chinese communistische partij van president Xi Jinping zal komen.
Kolonel Richard Kemp is een voormalig commandant van het Britse leger. Hij was ook hoofd van het internationale terrorisme team in het Britse Cabinet Office en is nu schrijver en spreker over internationale en militaire zaken. Hij is een Jack Roth Charitable Foundation medeewerker aan het Gatestone Institute.