Terwijl westerse regeringen beven in het aangezicht van Russische nucleaire dreigementen, staan ze op het punt om een deal te sluiten die Iran diezelfde macht over hen zal geven.
Zelfs na zes maanden oorlog in Europa, lijken ze de parallellen tussen de twee niet te kunnen bevatten. Poetin riskeerde een invasie in Oekraïne vanwege de zwakte en verzoening van het Westen, dat naïef Rusland weer in de familie van naties verwelkomde nadat het in 2014 grote delen van Oekraïne had verslonden, terwijl het tegelijkertijd de oorlogskassen vulde met steeds meer miljarden euro's uit de energie-export naar Europa.
Iran voert al sinds de islamitische revolutie van 1979 non-stop oorlog tegen het Westen en zijn bondgenoten in het Midden-Oosten. Teheran gunstig stemmen door hun nucleaire programma goed te keuren en het miljarden dollars aan sancties te geven, zal de ayatollahs ook machtiger maken en aanmoedigen tot nog meer agressie dan tot nu toe het geval was. Dit zijn de gevolgen van het voorgestelde nucleaire akkoord tussen de EU, Rusland en China. Waarom is het tot stand gekomen door bemiddeling van de EU, Rusland en China? Omdat de Verenigde Staten door Teheran op schandalige wijze van rechtstreekse onderhandelingen werden uitgesloten. Het is niet schandalig dat Iran dit eiste, maar dat de VS zijn eigen uitsluiting gedoogde.
De zwakke mantra van de apologeten voor de JCPOA 2.0 van president Joe Biden, een wanhopige poging om het mislukte akkoord van president Barack Obama uit 2015, dat de weg vrijmaakte voor een Iraanse kernbom, nieuw leven in te blazen, luidt "een slechte deal is beter dan geen deal". Welnu, dat is het niet, nee en de deal die op het punt staat te ontstaan zal nog slechter zijn. Het argument van de "slechte" dealers is dat het tijd koopt voor het Westen, met een Micawberish optimisme dat "er wel iets uit zal komen". Deze gedachte blijkt duidelijk uit Biden's absurde hoop dat hij de deal kan "verlengen en versterken" als die eenmaal is gesloten. Maar optimisme is geen strategie en het is zeker geen strategie om mee om te gaan inzake een gewelddadig en vluchtig revolutionair regime dat toegewijd is aan de vernietiging van de Joodse staat, die het ziet als de gevolmachtigde van de ultieme vijand, Amerika.
Toen Obama in functie was, verklaarde hij dat Iran tijdens zijn ambtstermijn geen kernwapens zou mogen bouwen. Hij moet hebben geweten dat de enige manier om dat te voorkomen militair ingrijpen was of misschien verlammende sancties, maar hij was niet bereid om een van beide te doen en het resultaat was het JCPOA, waarmee het probleem op de lange baan werd geschoven, naar iemand anders zijn bewaking.
Helaas was de weg kort - en is nu nog korter. De sunset-clausules in Obama's JCPOA zullen in deze nieuwe overeenkomst niet worden verlengd, en dat betekent dat Teheran legitiem binnen twee jaar kan beginnen met de exploitatie van geavanceerde centrifuges voor uraniumverrijking, terwijl het volop werkt aan de ontwikkeling van ballistische raketten met nucleaire capaciteit die, samen met de terroristische activiteiten van Iran, helemaal niet in de overeenkomst zijn opgenomen. In het beste geval heeft Biden met zijn nieuwe overeenkomst alleen maar zijn eigen opvolger op het verkeerde been gezet.
Het argument "tijd winnen", en in feite een argument voor elke overeenkomst, werkt alleen als je Iran niet begrijpt en naïef genoeg bent om te geloven dat het regime zich zal houden aan wat het overeenkomt. Je hoeft alleen maar over de grens te kijken naar de gelijkwaardige jihadistische entiteit naast de deur in Afghanistan, waarvan Biden ons verzekerde dat die op de een of andere manier was hervormd en had toegezegd niet toe te staan dat Al Qaida er zijn basis zou herbouwen, om een jaar later te constateren dat de leider ervan in Kabul woonde en samenspande onder de bescherming van het Taliban-leiderschap.
De realiteit die de optimisten en de ongeschoolden niet begrijpen, is dat het regime in Teheran de beperkingen van de overeenkomst die het niet aanstaan, zal negeren. Dat is wat het heeft gedaan met het oorspronkelijke JCPOA en zijn andere internationale verbintenissen, met inbegrip van het nucleaire Non-proliferatieverdrag dat het herhaaldelijk heeft geschonden, wat eerder dit jaar opnieuw is bevestigd door het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie.
Zoals Mossad-chef David Barnea een paar dagen geleden zei, is de deal "gebaseerd op leugens."
Teheran zal doorgaan met het ontwikkelen van de nucleaire capaciteit wat zij als haar recht beschouwt - deal of geen deal - in de snelheid die het wil, totdat het daar fysiek van wordt weerhouden. Welke vorm Biden's deal ook aanneemt, er zijn alleen maar nadelen voor het Westen en het Midden-Oosten en alleen maar voordelen voor Teheran. Het ondertekenen van de deal zal Iran een nieuwe legitimiteit geven (terwijl Biden en zijn Europese vrienden de realiteit niet onder ogen hoeven te zien). Meer dan dat, volgens de Israëlische premier Yair Lapid, zal Teheran 100 miljard dollar per jaar ontvangen als gevolg van de opgeheven sancties.
Die dollars zullen Iran in staat stellen zijn nucleaire programma te versnellen, met inbegrip van de ontwikkeling van ballistische raketten waarmee kernkoppen kunnen worden gelanceerd, niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook in Europa en de VS. Die dollars zullen de Iraanse regionale agressie aanwakkeren, waardoor Saudi-Arabië en de VAE vanuit Jemen worden bedreigd, Israël vanuit Libanon, Syrië en Gaza wordt bedreigd, en de VS, Europa en de wereld worden bedreigd met het wereldwijde netwerk van terroristische volmachten en aanhangers. Deze gewelddadige kwaadaardigheid, die met een massale geldinjectie in een stroomversnelling zal komen, bleek onlangs nog uit het feit dat Teheran's handlangers in Gaza in augustus duizenden raketten op Israël afvuurden, uit de raketaanvallen in Syrië waarbij enkele dagen geleden Amerikaanse militairen gewond raakten, vanuit de poging Salman Rushdie in de VS te vermoorden en uit de recent onthulde Iraanse moordcomplotten tegen voormalige leden van de regering-Trump. En dat alles terwijl ze aan de onderhandelingstafel de voorwaarden dicteren.
Teheran's bondgenoot Rusland, dat tijdens de onderhandelingen in bed heeft gelegen met Amerika, Europa en Iran en tegelijkertijd onnoemelijk veel geweld heeft gepleegd in Oekraïne, heeft ook een belangrijk voordeel, omdat het geen gelegenheid voorbij laat gaan om de Westerse lafheid uit te buiten. Als Iran van de sancties wordt bevrijd, zal het door Moskou worden gebruikt als economisch toevluchtsoord om aan zijn eigen internationale sancties te ontkomen. Het zal voor de Westerse burgers geen troost zijn te weten dat hun regeringen maatregelen nemen om de Russische pijn te verzachten, terwijl zij zelf enorm economisch lijden als gevolg van precies die beperkingen die Poetin zal omzeilen.
Volgens de ontwerpovereenkomst zal Iran het uranium kunnen behouden dat het sinds het oorspronkelijke JCPOA illegaal heeft geproduceerd en dat verder is verrijkt dan alleen voor een vreedzaam nucleair programma nodig is. In een voor velen schokkende wending lijkt het waarschijnlijk dat Rusland - ondanks zijn eigen herhaalde nucleaire dreigementen - de controle over deze bestaande uraniumvoorraad zal krijgen. Samen met China die ook van de voordelen zal genieten, dat vorig jaar een economische langetermijnovereenkomst met Iran heeft gesloten, druist deze overeenkomst duidelijk in tegen de Amerikaanse en Europese nationale veiligheidsbelangen, alsmede tegen die van Israël. Dit is geen strategische vergissing die misschien pas later aan het licht komt, maar die vandaag al overduidelijk is.
Aangezien de overeenkomst de Islamitische Republiek legitimeert, zal zij de vitale inspanningen van degenen die geen andere keuze hebben dan met haar af te rekenen of het risico te lopen te worden vernietigd, delegitimeren. Soms met de hulp van de VS en Groot-Brittannië heeft Israël een langdurige heimelijke campagne gevoerd om het nucleaire project van Iran in te dammen en te vertragen. Deze campagne, die moet worden voortgezet, zal door de westerse regeringen in een ander licht worden gezien zodra de deal is gesloten - een deal waarvan zij net zo wanhopig zullen zijn om publiekelijk te zien dat hij slaagt als zij wanhopig zijn geweest om hem tot stand te brengen.
Twee keer eerder heeft Israël de wereld behoed voor een nucleaire catastrofe in het Midden-Oosten, door in 1981 een Iraakse kernreactor en in 2007 een Syrische reactor te bombarderen. Beide bombardementen werden destijds veroordeeld door de wereldleiders, die pas later de enorme omvang inzagen van datgene waarvan zij waren bevrijd. Stel je de reacties van westerse regeringen op zo'n actie tegen Iran eens voor wanneer er een deal is. De Iraanse nucleaire infrastructuur vernietigen en zich tegelijkertijd verdedigen tegen het inferno dat Teheran zal trachten te ontketenen met behulp van zijn Hizballah-proxies in Libanon, zal een oneindig veel grotere uitdaging zijn dan die waarvoor Israël zich in Irak of Syrië geplaatst ziet.
Dit huiveringwekkende scenario - waarvoor de wereld een zeer hoge prijs zal betalen - staat op het punt nog waarschijnlijker te worden door het ondoordachte optreden van regeringen in Amerika en Europa, die niet de vastberadenheid en moed hebben om voldoende economische druk en militaire afschrikking uit te oefenen om een eind te maken aan de Iraanse nucleaire ambities. In plaats daarvan kiezen zij, net als in reactie op de Russische agressie, opnieuw voor appeasement, het opium van de lafaards.
Kolonel Richard Kemp is een voormalig commandant van het Britse leger. Hij was ook hoofd van het internationale terrorisme team in het Britse Cabinet Office en is nu een schrijver en spreker over internationale en militaire zaken. Hij is een Jack Roth Charitable Foundation medewerker aan het Gatestone Institute.