Vaak wordt de kleine populatie Joden verantwoordelijk gehouden voor geopolitieke en andere gebeurtenissen die ver buiten hun macht liggen.
Deze maand gaven twee Amerikaanse " extreem-linkse" anti-Israëlische groepen - Code Pink en Joodse stem voor vrede (JVP), onder andere - Israël de schuld van de aanhoudende bosbranden in Californië.
"Als het belastinggeld van de VS gaat naar het levend verbranden van mensen in Gaza, kunnen we niet verbaasd zijn als die branden thuiskomen," postte Code Pink op Instagram.
Het waren in feite Palestijnen uit Gaza die Israëli's levend verbrandden -- inclusief baby's -- die het huidige conflict begonnen. Als je niet wilt dat je volk wordt gedood, begin dan geen oorlog.
Code Pink ontvangt blijkbaar een groot deel van zijn financiering van een Amerikaans echtpaar, de in Sri-Lanka geboren Neville Roy Singham en zijn vrouw Jodie Evans, gevestigd in Shanghai.
"Jewish Voice for Peace' is geen van beide" en lijkt een "false-flag" operatie te zijn:
"Veel van de hoofdstukken zijn opgericht door niet-joden. In 2019 onthulde de transparantiefunctie van Facebook dat de beheerder van de JVP-pagina gevestigd was in Libanon, een feit dat JVP later probeerde te verbergen."
JVP, naar verluidt met "banden met terrorisme," heeft $ 490.000 gekregen van het Rockefeller Brothers Fund en $ 75.000 van de Tides Foundation, financierde, samen met anderen, door George Soros, met $ 75.000 dat rechtstreeks kwam van Soros' Open Society Foundation.
Eeuwen eerder, tijdens de builenpest, "werden Joden dubbel aangevallen," merkt historicus Jeremy Brown op: "eenmaal door de bacterie, en dan een tweede keer door geweld dat in sommige gevallen meer slachtoffers maakte."
Voor hun vijanden kunnen de Joden niets goed doen. Ze worden gehaat als ze sterk zijn; ze worden gehaat als ze zwak zijn. Ze worden gehaat als ze arm zijn; ze worden gehaat als ze rijk zijn. Ze worden gehaat als ze winnen; ze worden gehaat als ze verliezen.
In december 2024 beschuldigde de Russische president Vladimir Poetin "etnische Joden" van het "verscheuren van de Russisch-orthodoxe kerk". Nadat hij orthodoxe christenen en moslims had uitgesloten van deze tegenstanders van de kerk, legde hij verder uit:
"Deze [Joden] zijn mensen zonder familie of herinnering, zonder wortels. Zij koesteren niet wat wij koesteren of wat de meerderheid van het Oekraïense volk ook koestert."
Hoe deze ongefundeerde, schaamteloos antisemitische beschuldiging aan het adres van onschuldige Joden kon ontstaan is moeilijk te doorgronden -- vooral omdat de Joden in feite de traditionele hoeders en verspreiders zijn van de Joods-christelijke moreel-ethische leefregels. Het zijn hun principes -- de Joods-Christelijke waarden -- die ten grondslag liggen aan de Westerse beschaving, de Christelijke Kerk in het algemeen en de Russisch Orthodoxe Kerk.
Dat conflict heeft echter helemaal niets te maken met de kleine Joodse bevolking van Rusland of Oekraïne of met Israël zelf. De beschuldiging van Poetin moet daarom misschien worden begrepen als het zoveelste voorbeeld van Joden die worden beschuldigd van gebeurtenissen die buiten hun invloedssfeer liggen, maar waarvoor ze ten onrechte en irrationeel verantwoordelijk worden gehouden. De Joden van het land worden in dit proces bijkomende schade.
Het is begrijpelijk dat men zich zorgen maakt over de mogelijk verwoestende gevolgen voor de resterende Joodse bevolking van Rusland. Poetins opmerkingen zullen serieus worden genomen door zijn siloviki - zijn toegewijde veiligheidsapparaat, opvolgers van de KGB uit het voormalige Sovjettijdperk - die graag buitenstaanders de schuld willen geven van het stijgende aantal Russische doden in de oorlog en Poetins falen om voor een vroege overwinning te zorgen.
Zodra Joden de schuld krijgen van bepaalde gebeurtenissen, escaleert de kans op nadelige gevolgen voor hun gemeenschapsprincipes enorm, zoals tijdens het repressieve bewind van Josef Stalin.
De opperrabbijn van Moskou, Pinchas Goldschmidt, momenteel voorzitter van de Conferentie van Europese Rabbijnen - die zelf in 2022 Rusland moest ontvluchten toen hij weigerde de Russische invasie van Oekraïne goed te keuren - legt uit hoe Poetin de schuld verschuift:
"Dit doet allemaal denken aan Stalins 'Strijd tegen het Kosmopolitisme' en het 'Dokters' Plot' van 1948-53, de brute antisemitische campagne in de Sovjet-Unie, die resulteerde in de arrestatie en moord op een groot deel van het Joodse leiderschap in de Sovjet-Unie. We kunnen het gevaarlijke effect van zulke uitspraken in een semi-totalitaire samenleving niet genoeg benadrukken."
In het verleden zijn Joden eeuwenlang zondebokken geweest voor gebeurtenissen waar ze geen deel van uitmaakten. Dit schuldspel leidde vaak tot brute pogroms waarbij ze werden vermoord of verdreven uit dorpen (shtetls) waar ze generaties lang rustig hadden gewoond.
Tijdens de afslachting van Joden door Kozakken in de Khmelnitsky pogroms in 1648-1657, in wat nu Oekraïne is, werd een reeks bloeddorstige aanvallen op vreedzame Joodse gemeenschappen geïnitieerd door Oekraïense rebellen, onder leiding van Bogdan Khmelnitsky (Chmielnicki). Opnieuw werden de Joden de onschuldige zondebokken voor politieke gebeurtenissen.
Hoewel de Kozakken op dat moment in opstand kwamen tegen de heersende Poolse adel, waren het de Joden die de schuld kregen van beide partijen en die nevenschade werden in het conflict. Rabbi Yehuda Altein beschrijft wat er gebeurde:
"In de loop van de opstand werden honderdduizenden Joden in heel Oost-Europa wreed geplunderd, gemarteld en vermoord, in een tragedie die alleen door de Holocaust drie eeuwen later werd overtroffen."
De zogenaamde "Endlösung" van de Nazi's voor de Joden werd zelf gevoed door massapropaganda die hen de schuld gaf van de nederlaag van Duitsland tijdens de Eerste Wereldoorlog en de daaropvolgende erbarmelijke economische situatie -- alweer een afschuwelijk voorbeeld van het geven van de schuld aan het kleinste deel van de bevolking voor gebeurtenissen waar zij geen invloed op hadden.
Zelfs na de afschuwelijke gebeurtenissen in Israël op 7 oktober 2023, met de slachting van meer dan 1200 onschuldigen, hielden veel toeschouwers Israël en de Joden -- niet Hamas en Iran -- primair verantwoordelijk voor de verschrikking. Sommige Westerse politici beweerden dat "Israël het verdiende".
De voormalige Griekse minister van Financiën Yanis Varoufakis merkte op dat hij "Hamas nooit zou veroordelen voor deze gruweldaden". In plaats daarvan gaf hij Israël de schuld:
"De weg naar het beëindigen van het tragische verlies van onschuldige levens - zowel Palestijnse als Israëlische - begint met één cruciale eerste stap: het einde van de Israëlische bezetting en apartheid."
Dit zwartepietenspel lijkt nooit op te houden. Misschien is dat te wijten aan het feit dat Israël en het Joodse volk een voorbeeld stellen dat anderen liever niet proberen na te volgen. Van een land zo groot als New Jersey, met malaria geteisterde moerassen en zandduinen, een grote natie maken is waarschijnlijk een gebeuren dat afgunst en wrok kan opwekken.
In december 2024 stelde de Brits-Israëlische rabbijn Leo Dee het volgende voor:
"Net als onze voorouders, de machtige Makkabeeën, gewapend met een Thorain de ene hand en een Iron Dome raketonderscheppingsbatterij in de andere, verdedigt het Israëlische volk de enige ware moraal."
Natuurlijk, in vergelijking met 3000 Hamas terroristen die Israëlische mannen, vrouwen, kinderen en baby's groepsgewijs verkrachtten, martelden, onthoofdden en levend verbrandden, was zo'n bewering misschien niet zo moeilijk te maken.
De Joden blijven bestaan omdat, net als bij andere pogingen in de geschiedenis om de Joden uit te roeien, de "Endlösung" dankzij de geallieerden in de Tweede Wereldoorlog niet definitief was, hun harten niet ophielden met kloppen en de Joden opnieuw een beroep deden op wat de oprichter van de staat Israël, premier David Ben Gurion, het "geheime wapen" van de natie noemde: "ein brera" ("geen alternatief"). Ze leven omdat ze elke lente, tijdens de Pesach Seder, blijven terugdenken aan hun verleden in Farao's Egypte, vastbesloten om nooit meer slaven te zijn, en hun oude thuisland herinneren met een gebed: "Volgend jaar in Jeruzalem."
"Als ik u vergeet, o Jeruzalem, laat mijn rechterhand haar sluwheid vergeten," komt uit Psalm 137:5, waarvan wordt aangenomen dat deze ongeveer 2500 jaar geleden werd geschreven, toen de Joden uit Jeruzalem werden verdreven door koning Nebukadnezar van Babylonië. Rond 589-587 voor Christus belegerden Babylonische legers Jeruzalem en verwoestten het vervolgens, samen met de heilige Tempel van Salomo van de Joden.
Na zoveel jaren van ballingschap kunnen de Joden weer samenkomen als een natie, in een eigen land, met Jeruzalem als hoofdstad. Deze natie geeft hen kracht: "Bedreig ons niet met het stopzetten van jullie hulp," zei Israëls premier Menachem Begin in 1982 tegen de Amerikaanse senator Joe Biden, "dat zal niet werken. Ik ben geen Jood met trillende knieën. Ik ben een trotse Jood met 3700 jaar beschaafde geschiedenis."
Ze hebben geen andere keuze dan te slagen, en slagen zullen ze.
Nils A. Haug is auteur en columnist . Hij is advocaat van beroep, lid van de International Bar Association, de National Association of Scholars en faculteitslid van het Intercollegiate Studies Institute en de Academy of Philosophy and Letters. Na zijn rechtenstudie is hij vooral geïnteresseerd in politieke theorieën die verband houden met de actualiteit. Hij heeft een Ph.D. in Apologetische Theologie. dr. Haug is auteur van 'Politics, Law, and Disorder in the Garden of Eden - the Quest for Identity'; en 'Vijanden van de onschuldigen - leven, waarheid en betekenis in een donker tijdperk. Zijn werk is gepubliceerd door First Things Journal, The American Mind, Quadrant, Gatestone Institute, Jewish News Syndicate, Minding the Campus, James Wilson Institute (Anchoring Truths), National Association of Scholars, Document Danmark, Jewish Journal en anderen.