Het antisemitisme is niet enkel in Frankrijk weer helemaal ingeburgerd, schreef Guy Millière vorige week op de website van Gatestone, maar in heel Europa. Een onthutsend aspect van de nieuwe golf antisemitisme is dat de herinnering aan de Holocaust wordt misbruikt om het antisemitisme en gevoelens van haat tegen Israël te propageren – de staat die door het Joodse volk werd opgericht om zich te beschermen tegen toekomstige holocausts.
In een artikel van september 2013 op de Gatestone website wordt uitgelegd hoe lessen geschiedenis en zogenaamde herinneringseducatie over de Holocaust in Belgische scholen worden gebruikt om schoolkinderen te bezielen van haat tegen Israël. Het historisch feit van de Holocaust en de Nazi vernietigingskampen wordt niet ontkend, zoals sommige antisemieten proberen te doen, maar de realiteit van de Holocaust en de uitroeiing van de Joden wordt gebagatelliseerd – vooral door de huidige behandeling van de Palestijnen door Israël gelijk te stellen met de behandeling van de Joden door de nazi's.
Zoals opgemerkt wordt in het artikel van september zou, om deze gelijkwaardigheids mythe te ontkrachten, het volstaan door er bv. op te wijzen dat de Joden na hun aankomst in Auschwitz slechts een paar uur, of hooguit een paar weken te leven, te leven hadden, terwijl de levensverwachting voor de Palestijnen in Gaza of op de Westelijke Jordaanoever 72 jaar is. Het zou volstaan om te wijzen op het feit dat op nauwelijks één maand d tijd meer Joden werden vermoord in Auschwitz dan er Palestijnen zijn gestorven tijdens de gehele 65 jaar van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Op deze simpele feiten echter wordt aan de kinderen nooit gewezen, die worden geïndoctrineerd met haat tegen de Joodse staat.
In reactie op het artikel heeft Klascement, de educatieve organisatie die wordt gesubsidieerd door de Belgische overheid en die een antisemitische cartoon plaatste (bovenaan) waarin de situatie van de Palestijnen in Gaza wordt vergeleken met die van de Joden in de nazi-vernietigingskampen, deze cartoon verwijderd van zijn website. Echter, zoals Joods Actueel, het grootste Joodse tijdschrift in België opmerkte, weigert de organisatie om zich te verontschuldigen. Noch is er iets gedaan aan de anti-Israëlische desinformatie die wordt gepropageerd in Belgische scholen en de misbruik van de Holocaust herdenking voor dit doel.
Het probleem is helaas niet specifiek Belgisch. Ook in andere landen wordt de herinnering aan de Nazi gruwelen, zoals de Kristallnacht, de slachting in het Getto van Warschau of de Holocaust in het algemeen, misbruikt om aan te zetten tot haat tegen Israël.
Eerder dit jaar legde, David Ward, een Brits parlementslid en lid van de Commissie voor Onderwijs in het Britse parlement, het Israëlisch-Palestijnse conflict botweg naast de Holocaust. Bij de ondertekening van de Holocaust Educational Trust's Book of Commitment in het Lagerhuis, verklaarde Ward:
"Na twee keer Auschwitz bezocht te hebben – een keer met mijn familie en een keer met lokale scholen – stemt het mij triestig dat de Joden, die op ongelooflijke niveaus van vervolging leden tijdens de Holocaust, binnen een paar jaar na de bevrijding van de vernietigingskampen, wreedheden pleegden op de Palestijnen in de nieuwe staat Israël en dat op dagelijkse basis blijven doen op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza. … Wanneer we geconfronteerd worden met voorbeelden van gruwelijk gedrag, moeten we daarvan leren. Het blijkt dat het lijden van de Joden hun visie op hoe anderen moeten worden behandeld, niet heeft getransformeerd."
Eerder had hetzelfde Britse parlementslid Israël een 'apartheidsregime' genoemd. Op zijn website heeft hij ook de Joodse staat beschuldigd van 'etnische zuivering.' Het is verhelderend om te leren dat deze man Britse schoolkinderen begeleidt op hun educatieve bezoeken aan Auschwitz . Gezien zijn bevooroordeeldheid, zou het helemaal niet verwonderlijk zijn dat hij in Auschwitz, waar miljoenen Joden werden uitgeroeid, Britse schoolkinderen indoctrineert met zijn haat tegen Israël. Het is een belediging voor de Joden die in Auschwitz zijn gestorven, dat mensen zoals David Ward de hoofden van schoolkinderen volpompen met haat precies tegen die staat waarin de kinderen en kleinkinderen van de vele slachtoffers van de holocaust een veilige haven hebben gevonden.
Zes jaar geleden bezocht een delegatie van Duitse katholieke bisschoppen Israël en de Palestijnse gebieden. Tijdens dit bezoek vergeleek monseigneur Gregor Maria Hanke, de bisschop van Eichstätt, eveneens Israël met Nazi-Duitsland. "Vanmorgen [zagen] we in Yad Vashem de foto's van het onmenselijke Getto van Warschau en deze avond reizen we naar het Getto in Ramallah. Dat maakt je boos," merkte de bisschop op. Zijn collega, monseigneur Walter Mixa, de bisschop van Augsburg, voegde eraan toe dat de Palestijnen leven in 'getto-achtige' situaties en dat hun behandeling door Israël bijna racistisch is'.
Onnodig zich nog af te vragen wat Mgr. Hanke en Mgr. Mixa aan de Duitse schoolkinderen zouden vertellen wanneer ze hen vergezellen tijdens een bezoek aan Yad Vashem of tijdens een rondleiding in het voormalige Getto van Warschau.
Ook in Nederland wordt de herinnering aan de nazi-wreedheden misbruikt om haat tegen Israël aan te wakkeren. Vijf jaar geleden werd de herdenking aan de Kristallnacht in Amsterdam misbruikt door officiële sprekers, waaronder de voormalige Socialistische burgemeester van Amsterdam, die 'islamofobie' en de 'discriminatie van immigranten' in het hedendaagse Nederland vergeleek met de nazi uitspattingen tijdens de Kristallnacht.
Een van de meest doorzichtige voorbeelden van Holocaust misbruik is misschien wel het misbruik van het lijden van Anne Frank. In april laatstleden meende Giulio Meotti in de Israëlische publicatie Arutz Sheva, dat het Amsterdamse Anne Frank Museum beter zou gesloten worden omdat het tegewoordig 'een plaats voor ongebreideld antisemitisme is geworden.'
Het Anne Frank Museum, gevestigd in het huis waar het Joodse gezin Frank zich verborg in een achterhuis tot ze in 1944 werden gearresteerd, is de meest bezochte Holocaust herinnerings site in Europa. Het museum, echter, wordt gerund door de Anne Frank Stichting, die blijkbaar niet enkel zijn doel propageert voor (1) de bestrijding van antisemitisme, maar ook (2) 'gelijke rechten' te propageren, (3) een 'pluriforme samenleving' en ( 4) 'actief burgerschap' als een verdediging tegen 'vooroordelen, uitsluiting en extremisme.'
De laatste drie doelstellingen worden volledig ontwricht door: de Anne Frank Stichting is pro-Palestijns en een luidruchtige criticaster van Nederlandse politici die kritiek hebben op de islam en de verdedigers van Israël. De Stichting heeft ook gewaarschuwd dat 'islamofobie' en 'negatieve opinies' over moslims in Nederland toenemen.
"Het Anne Frank Museum," schrijft Meotti, "heeft het verhaal van Anne Frank opgeschoond van bijna al haar Joodse referenties … Het resultaat is dat het publiek is nu volledig ongevoelig worden voor de unieke catastrofe die de vernietiging van het Europese Jodendom was." Het museum werd ook omgeturnd tot een krachtige bron in Europa van kritiek op Israël. "Israël," schreef de Anne Frank Stichting in een rapport, "duwt de Palestijnen economisch in een hoek en vernedert hen psychologisch."
Op een tentoonstelling in het Anne Frank Museum in 2004, werd de voormalige Israëlische premier Ariel Sharon vergeleken met Adolf Hitler. De voormalige Sovjet-dissident Natan Sharansky, dan een een Israëlische minister, reageerde verontwaardigd, zeggende dat het museum "minachting betoonde aan de nagedachtenis van de zes miljoen die werden vermoord in de Holocaust."
Sinds 2004 echter, is de situatie in de Anne Frank Stichting niet veranderd en is het nog steeds doordrongen van anti-Israëlische vooringenomenheid. Hoewel Anne Frank werd vermoord door de Nazi's omdat ze Joods was, hebben sindsdien Belgische onderwijsinstellingen, Britse parlementsleden, Duitse bisschoppen en zelfs het museum dat werd opgericht ter ere van Anne Frank, doorlopend gepoogd om de boodschap over te brengen dat de hedendaagse Anne Franks Palestijnse meisjes zijn die op het punt staan om te worden vermoord door Israëliërs.
Niet iedereen is het eens met deze opvatting van de staat van het antisemitisme in Europa. Schrijvend in The Daily Beast, schrijft Jonathan Freedland terwijl hij toegeeft dat "er problemen voor de Joden" zijn, dat: "Neen, we leven niet in een nieuw donker tijdperk en nee, de lichten gaan niet uit in heel Europa." Hij vermeldt dat in Groot-Brittannië, terwijl "de Joden zich onbehaaglijk zouden kunnen voelen omwille van heersende teneur in de gesprekken nationaal over Israël, een cartoon hier in de krant, een politieke draai aan een zin wordt gegeven – maar ze ook genieten van een Joods leven dat hier in vele opzichten rijker is dan ooit tevoren." Hij gaat verder met melding te maken van een "feest van Joods onderwijs" Limmud aanhalende; Jewish Book Week, twee sitcoms gebaseerd op het Joodse gezinsleven en dat "wanneer de huidige peilingen aanhouden tot 2015," Ed Milliband, "die herhaaldelijk benadrukte dat hij trots is op zijn Joodse wortels, hij zich heeft ingesteld om de volgende Britse premier te worden onder de Labour Party.