Toen ik werd uitgenodigd voor een debat ten gunste van de beweging "Zit BDS fout?" bij de Oxford Unie, verwachtte ik zeker weten de ongeveer 250 stemmen te verliezen van de studenten en faculteit, die lid zijn van een van de oudste debat verenigingen wereldwijd. "Israël verliest altijd in Oxford," waarschuwden mijn collega's, die eerder gedebatteerd hadden omtrent andere zaken, gerelateerd aan Israël.
Desalniettemin besloot ik om mee te doen, als poging tot het veranderen van denkwijzen.
Als tegenstander wees ik Omar Barghouti aan; Een in Quatar geboren, in Israël opgeleide mede-oprichter en woordvoerder van de Boycott, Desinvestering en Sancties (BDS) beweging, maar hij weigerde met mij in debat te gaan. De vereniging wees vervolgens Noura Erekat, een Palestijns-Amerikaanse mensenrechtenadvocate aan, wie een actieve supporter is van de BDS.
Toen ze zich in de laatste minuut terugtrok werd ik sceptisch: was de BDS-beweging mij aan het boycotten? Per slot van rekening hebben BDS-advocaten opgeroepen tot "common sense" boycotts tegen individuen die naar hun mening te uitgesproken zijn over hun steun aan Israël, naast een algemene boycott tegen alle Israëlische academische instituties.
Na een gesprek met de organisatoren van het debat in Oxford, bleef mijn overtuiging dat ik in feite geboycott werd bevestigd.
De vereniging selecteerde vervolgens Peter Tatchell, een verheven en populaire Britse mensenrechtenactivist die deel heeft genomen aan 30 debatten van de unie, en waarvan hij de meeste gewonnen heeft. Ik was me ervan bewust dat ik een moeilijke tijd zou krijgen, zeker toen het publiek luider applaudisseerde bij zijn argumenten dan bij de mijne, en toen veel vragen, op een beleefde manier, afkeer toonden richting Israël.
 Alan Dershowitz bij de Oxford Unie. (Afbeelding bron: de Israëlische ambassade in Londen) |
Het hoofdargument van Mr. Tatchell was dat de BDS een niet-agressieve vorm was van protest tegen de Israëlische bezetting en nederderzettingsbeleid die gelijk staan aan de boycottbeweging tegen de apartheid in Zuid Afrika, en de principes volgen van Mahatma Ghandi en Martin Luther King.
Hij was erg overtuigend in zijn mening dat boycott-tactieken in het algemeen een niet-agressief alternatief waren voor oorlog en terrorisme.
De essentie van zijn argument was ietwat weerlegd door de recente vlaag van terroristische steekpartijen door Palestijnen tegen Israeliërs, welke de leiders van de BDS-beweging zoals Barghouti hebben goedgekeurd onder het mom van opstand tegen het "jarenlange regime van bezetting."
Ik ging er tegenin door te zeggen dat BDS geen alternatief betekende voor oorlog, maar meer een alternatief voor vredige onderhandelingen door de Palestijnse leiders. Dit is omdat de BDS-beweging sterk gekant is tegen de tweestaten-oplossing. Omar Barghouti bevestigde dit toen hij zei, "uiteraard zijn wij, zeer zeker, tegen een Joodse staat in welk deel van Palestina dan ook."
Op deze manier maakt de BDS-beweging het voor de Palestijnse leiders moeilijk om dit soort pijnlijke compromissen te accepteren, waarbij beide partijen mee zouden moeten instemmen om een innoverende onderhandeling te krijgen. Naast andere pogingen om Israël te delegitimeren en te isoleren, zendt BDS ook een valse boodschap naar de Palestijnse kant: namelijk dat internationale economische en politieke druk Israël zal kunnen forceren om zich over te geven aan alle Palestijnse eisen, zonder enige compromise of territoriale kwesties.
Op zijn beurt belemmert dit de Palestijnse leiders om de minister president Netanyahu's verzoek, om directe vredesonderhandelingen.
Dit soort discussies zijn met name nu belangrijk, om een stop te brengen in de afschuwelijke cyclus van geweld, die de laatste paar weken is verergerd. Beide partijen zullen wederom om de tafel moeten gaan zitten om te onderhandelen, en beiden zullen de behoefte moeten hebben om elkaar tegemoet te komen.
Voor de Israeliërs betekent dit het teruggeven van nederzettingen, en meer zelfbestuur bieden aan de Westelijke Jordaanoever; voor de Palestijnse autoriteiten betekent het afzien van geweld tegen Israëlische burgers, het niet meer erkennen van Hamas en andere terroristische organisaties, en het accepteren van de nodige territoriale compromissen met land-ruil.
De BDS is gekant tegen elk onderhandelingsverzoek die niet de erkenning van Israël als apartheidstaat vooropstelt. Immers, veel van de leiders weigeren Israëls bestaansrecht, als natie voor het Joodse volk, te erkennen. Op deze manier geven ze radicalen van beide kanten, die helemaal geen behoefte hebben aan een vredige oplossing van het conflict, alle vrijheid.
Veel liberale activisten zoals Mr. Tatchell—wiens pleidooi omtrent de rechten van LGBT ik erg bewonder—hebben een gezamenlijk doel met BDS, namelijk druk zetten op Israël om de bezetting te beëindigen, en meer zelfbestuur bieden aan de Palestijnen aan de Westoever.
Ze lijken te geloven dat een beweging, die pleit voor niet-gewelddadige tactieken, zonder twijfel de beste manier is om langdurige vrede te bereiken. Maar BDS is radicaal gekant tegen welke vorm van onderhandelde afspraken dan ook, en hergroepeert met toenemende mate fanatiekelingen van alle soorten, die zich comfortabel voelen bij de uitspraken van de leiders, zoals Mr. Barghouti.
Mr. Tatchell en vele pro-BDS academici zijn daarnaast van mening dat Israël mensenrechten heeft geschonden in zowel de bezetting van de Westoever als tijdens het uitvoeren van de gewapende conflicten in Gaza. In de loop van het debat daagde ik het publiek en mijn tegenstander uit met het volgende: noem een land, in de geschiedenis van de wereld, die te maken heeft gehad met dreigingen die vergelijkbaar zijn met de dreigingen die Israël onder ogen moet zien, en beter scoort op het gebied van mensenrechten, het nakomen van de wetten van een rechtsstaat of het minimaliseren van het aantal doden & gewonden.
Ik moedigde het publiek aan om de naam van dit land te reopen. Complete stilte. Uiteindelijk riep iemand "Ijsland", en begon iedereen te lachen. Wanneer het goede als slecht wordt behandeld, zoals de BDS-beweging doet met Israël, zal er met het vingertje eerder naar de aanklager gewezen moeten worden in plaats van naar de aangeklaagde.
Uiteindelijk won de zaak tegen de BDS niet wegens de betrekkelijke vaardigheden van de debaters, maar omdat ik in staat ben geweest om de morele zwakte van de BDS-beweging zelf aan het licht te brengen.
Alan Derschowitz is een gepensioneerde hoogleraar van recht aan Harvard. Zijn meest recente boek, "Abraham: The World's First (But Certainly Not Last) Jewish Lawyer" is nu verkrijgbaar.