Laurence Rossignol, de Franse minister van Familie, Kinderen en Vrouwenrechten, zorgde voor ophef over de islamitische sluier die zo welig tiert in haar land, toen zij gesluierde vrouwen vergeleek met "Amerikaanse negers die slavernij goedkeurden." Daarbij riep Elisabeth Badinter, een van Frankrijks bekendste feministes, op tot de boycot van Europese modeketens als Uniqlo en Dolce & Gabbana, die sharia-overeenstemmende kleding ontwikkelen (in 2013 besteedde moslims 266 miljard dollar aan kleding, een bedrag dat tegen 2019 zo'n 484 miljard kan bereiken).
Ook is er een nieuwe trend zichtbaar in de Westerse volkscultuur, die een decennium geleden nagenoeg onzichtbaar was: gesluierde vrouwen doen nu ook mee aan televisieprogramma's als MasterChef.
De mainstream-cultuur acht gesluierde vrouw nu "normaal". Air France riep hun vrouwelijke personeelsleden ertoe op hoofddoekjes te dragen tijdens hun bezoek aan Iran. De Italiaanse overheid bedekte onlangs naakte standbeelden in Rome's Capitoline-museum, tijdens een bezoek van de Iraanse president Hassan Rouhani, uit respect voor zijn gevoeligheden.
In de Arabische wereld echter, waren gesluierde vrouwen lange tijd een uitzondering.
Het is moeilijk te geloven dat tot de vroege jaren 90, de meerderheid van Algerijnse vrouwen geen hoofddoek droeg. Op 13 mei 1958, bij Place du Gouvernement in Algiers, rukten tientallen vrouwen hun sluiers af. Minirokjes bestormden de straat.
De Iraanse revolutie keerde deze trend om: de eerste sluier verscheen aan het begin van de jaren 80, met de opkomst van islamitische bewegingen in Algerije's universiteiten en arme wijken. De hijabs werden uitgedeeld door de Iraanse ambassade in Algiers.
In 1990 stond Algerije op het randje van een lang seizoen aan dood en angst: een burgeroorlog, met het angstbeeld op een islamistische overwinning. 100.000 mensen vonden de dood. Mensen wisten dat er iets vreselijks ging gebeuren, door het tellen van het aantal sluiers op straat.
Het eerste slachtoffer van de islamistische oorlog in Algerije was een meisje, Katia Bengana, dat weigerde een hoofddoek te dragen. Zij verdedigde haar keus zelfs toen de beul een pistol op haar hoofd richtte. In 1994, werd Algerije letterlijk wakker met muren met posters waarop werd aangekondigd dat ongesluierde vrouwen geëxecuteerd zouden worden. Heden durven maar heel weinig vrouwen het huis te verlaten zonder hijab of chador.
Kijk eens naar de foto's van Kaboel in de jaren 60, 70 en 80, en je zult ongesluierde vrouwen zien. Toen kwamen de Taliban, die hen bedekten. De emancipatie in Marokko werd geïnitieerd door prinses Lalla Aisha, dochter van Sultan Mohammed Ben Youssef, die zich de titel van koning toe-eigende toen het land onafhankelijk werd. In april 1947 gaf prinses Lalla Aisha een speech in Tanger en mensen luisterden ademloos naar dat ongesluierde meisje. Binnen een paar weken weigerde vrouwen door het gehele land een hoofddoek te dragen. Heden is Marokko een van de meest vrije landen in de Arabische wereld.
In Egypte, terug in de jaren 50, verscheen president Gamal Abdel Nasser op de televisie om het voorstel van de Moslimbroederschap alle vrouwen te sluieren, belachelijk te maken. Zijn vrouw, Tahia, droeg geen sluier, zelfs niet op officiële foto's. Volgens geleerde Mona Abaza zijn heden 80% van de Egyptische vrouwen gesluierd. Pas in 1990 arriveerde de strenge Wahabistische islam in Egypte, via miljoenen Egyptenaren die aan het werk gingen in Saoedi Arabië en andere Golfstaten. Ondertussen veroverde islamistische politieke bewegingen grond. Toen begonnen Egyptische vrouwen de hoofddoek te dragen.
De traditionele zwarte sluier, die Iraanse vrouwen van hoofd tot enkels bedekt, bestormde het land onder Ayatollah Khomeini. Hij droeg uit dat de sluier de "banier van de revolutie" was en verplichtte het voor alle vrouwen.
Vijftig jaar eerder, in 1926, verzorgde Reza Shah politiebescherming voor vrouwen die hadden besloten de sluier te weigeren. Op 7 januari, 1936, droeg de Shah alle leraren, vrouwen van ministers en ambtenaren op om "in Europese kleding te verschijnen". De Shah vroeg zijn vrouw en dochters om ongesluierd naar buiten te treden. Deze en andere hervormingen werden gesteund door Shah Muhammad Reza Pahlavi, die zijn vader in september 1941 opvolgde, en publiek verbod op de sluier inluidde.
In Turkije zweepte Mustafa Kemal Ataturk het vrouwelijke publiek op, en spoorde hen aan een voorbeeld te stellen: het afwerpen van de sluier betekende de broodnodige verzoening tussen Turkije en de Westerse beschaving. Vijftig jaar lang was de sluier in Turkije verboden -- tot 1997, toen de overheid, geleid door islamist Necmettin Erbakan het verbod ongedaan maakte.
Turkije's Erdogan gebruikte de sluiter om de voortschrijdende islamisering van zijn samenleving aan te moedigen.
Daarentegen, liet Tunesië's president, Habib Bourguiba, een verbod uitgaan op hijabs in scholen en publieke gebouwen. Hij noemde de sluier een "afschuwelijk klofje", en profileerde zijn land als de meest verlichte Arabische natie.
Niet alleen de islamitische wereld weigerde dit symbool voor een lange tijd. Voor de verspreiding van de radicale islam, zag men de mini-rok, een symbool van westerse cultuur, over het gehele Midden-Oosten. Er zijn veel foto's die ons aan deze lange periode herinneren. Ongesluierde stewardessen van de Afghaanse luchtvaartmaatschappij in rokjes (welk een ironie dat Air France hen vandaag wil sluieren); de schoonheidswedstrijd die de Jordaanse Koning Hoessein in Hotel Philadelphia organiseerde; het Iraakse vrouwelijke voetbalteam; de Syrische vrouwelijke atleet Slivana Shaheen; de ongesluierde Libische vrouwen die door de straat marcheren; vrouwelijke studentes aan de Palestijnse Birzeit-universiteit en de Egyptische meisjes op het strand (in die tijd zou de burkini als een mobiele kooi verworpen worden).
In de mid jaren 80 werd de sharia in veel landen ingevoerd. Vrouwen in het Midden-Oosten werden in mobiele gevangenissen geplaatst en in Europa begonnen ze opnieuw een sluier te dragen om hun "identiteit" terug te winnen, wat zoveel betekent als weigeren in het Westen te assimileren, en de islamisering van veel Europese steden.
Eerst werden sluiers aan vrouwen opgelegd. Toen begonnen islamisten hun jihad tegen het Westen.
Eerst verraadden we deze vrouwen door hun slavernij te aanschouwen als "bevrijding", toen Air France vrouwen begon te sluieren tijdens hun dienst in Iran, was dit als teken van "respect". Ook toont het de hypocrisie van de meeste westerse feministen aan, die altijd klaarstaan het "homofobe" christendom en seksisme in de VS te veroordelen, maar stil blijven over de seksuele misdaden van de radicale islam. In de woorden van feministe Rebecca Brink Vipond, "Ik zal niet happen op een neerbuigende oproep aan feministen om hun Amerikaanse doelen opzij te zetten voor het adresseren van problemen in islamitische theocratieën." Dit zijn dezelfde feministen die Ayaan Hirsi Ali, de dappere Nederlandse afvallige moslima, aan haar lot overlieten nadat zij een veilige thuishaven in de VS vond: zij verhinderde dat Ayaan op Brandeis University mocht spreken.
Hoelang zullen wij ons verbod op vrouwelijke genitale verminking (VGV) nog handhaven? Een zojuist in de VS gepubliceerde studie suggereert dat het toestaan van "milde" vormen van VGV, waar zo'n 200 miljoen vrouwen wereldwijd aan blootstaan, meer "cultureel sensitief" is dan een verbod op deze verminking, en dat een rituele ingreep op de vagina's van meisjes een meer radicale en verminkende praktijk kan voorkomen. Het voorstel kwam niet van Tariq Ramadan of een islamitische rechtbank te Soedan, maar van twee Amerikaanse gynaecologen, Kavita Shah Arora en Allan J. Jacobs, die hun studie in een van de belangrijkste wetenschappelijke publicatie plaatsten, het Journal of Medical Ethics.
Het is een getuigenis van hoe laag men kan zinken door wat dat de Franse "nieuwe filosoof", Pascal Bruckner, de "tranen van blanke mannen" noemde. Met hun masochisme, lafheid en cynische relativisme. Waarom niet ook de islamitische stenigingen van vrouwen toestaan wanneer zij ervan beschuldigd worden overspel te hebben gepleegd? Het is alsof we ons niet snel genoeg over kunnen geven.
Giulio Meotti, cultureel redactuer voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.