Het lot van Oostenrijk staat nu op het spel.
Wellicht was het toeval dat Kardinaal Christoph Schönborn, aartsbisschop van Wenen en aangewezen om de nieuwe Paus te worden, ervoor gekozen heeft om op 12 september – het jubileum van het Beleg van Wenen, toen de Turkse Ottomanen bijna Europa hadden veroverd – de meest dramatische oproep te doen om de Europees-Christelijke roots te redden.
"Veel moslims willen en zeggen dat Europa aan zijn einde komt," zei Kardinaal Schönborn, voordat hij Europa ervan beschuldigde "haar christelijke identiteit te zijn vergeten." Hij kondigde daarna de mogelijkheid van "een islamitische verovering van Europa" aan.
Konrad Pesendorfer, hoofd van het Australische Centraal Bureau voor Statistiek, zei dat in 2030, 40% van de inwoners van Wenen buitenlands zal zijn dankzij de interne demografie en de migratiestroom (60,000 nieuwkomers binnen een jaar).
Sinds de val van Constantinopel in 1453, heeft een groot deel van de christenen in Oost-Europa moeten leven onder islamitische bezetting, met name de Ottomanen. Het lijkt erop dat de tijd zich heeft teruggedraaid naar 1683, toen het Ottomaanse leger aankwam bij Wenen.
Het is geen toeval dat het enorme verzet van de Oost-Europeanen de voornaamste belemmering is geweest voor de gezamenlijke reactie van de Europese Unie naar de migrantencrisis. Het waren deze landen in het Oosten die de Duitse kanselier, Angela Merkel, dwongen om de enorme stroom van migranten tot een halt te roepen. Vandaag de dag blijven er migranten massaal komen naar de landen waar er geen grenzen zijn. In augustus alleen al arriveerden er 23,000 migranten in Italië.
Brussel is een propagandaoorlog aan het oproeren waarbij de West-Europeanen, die voor een ongecontroleerde migratie van moslims zijn, worden weggezet als kosmopolitisch en tolerant, en Oost-Europeanen als een stel xenofobische kneuzen, ofwel volslagen neonazi's.
Europa's hoog opgeleide elite zou er misschien goed aan doen om te luisteren naar hun broeders in het Oosten. Deze landen zijn, ironisch, het hart van het 'nieuwe Europa,' de laatste landen die zich bij het Europees project hebben gevoegd, en de landen die zijn ontkomen aan autoritaire regimes, die hebben moeten herrijzen. Het beleid van Brussel duwt deze Oosterse groep nu terug naar de Russische invloedssfeer.
De onwil van de Oost-Europeanen om hun deuren te openen voor de massieve moslimmigratie kan verklaard worden met de economische crisis, het dalende geboortecijfer, hun relatief homogene samenlevingen, de vervolging van de christenen onder het communisme, herinneringen van een conflict met de islam uit de middeleeuwen, en de poging van Brussel om een culturele orde op te dringen. Het Europees parlement heeft zowaar herhaaldelijk resoluties aangeboden, die druk zet op lidstaten in Oost-Europa zoals Polen, Hongarije en Kroatië, en van ze eist dat ze het homohuwelijk en abortus legaliseren.
De president van de Europese Commissie, Jean Claude Juncker, noemt hem 'Viktator' Orbán. Maar de Hongaarse Minister-President gaat provocerend vooruit met de bouw van een muur bij de grens van Hongarije en Servië. Toen het communisme viel, was Hongarije het eerste land die het Ijzeren Gordijn opendeed en mensen naar buiten liet. Nu is het het eerste land dat een hek bouwt om mensen buiten te houden. Orbán heeft plannen voor nog een hek bij die grens.
Orbán is de oosterse vijand van de Europese elite. Niemand anders in Europa spreekt over de bescherming van 'het christendom,' behalve hij. De 'Visegrád-4,' het verbond tussen Tsjechië, Polen, Bulgarije en Slowakije, wil een onderscheid maken tussen christelijke en islamitische immigranten. Orbán krijgt de steun van Hongaarse bisschoppen, die tegen het opendeurbeleid van Paus Francis zijn.
In een opiniestuk voor het nieuwsblad Frankfurter Allgemeine schreef Orbán:
"Degenen die hier zijn gearriveerd zijn opgegroeid met een andere religie, en vertegenwoordigen een heel andere cultuur. Merendeel van hen is geen christen, het zijn moslims ... Dit is een belangrijke zaak, omdat Europa en de Europese identiteit het christendom ten grondslag heeft."
Orbáns tuchteloosheid gaat terug naar zijn dagen als student in 1989, toen hij op de begrafenis was van Imre Nagy, de leider van de anti-Sovjet-munitie in 1956 – Orbán heeft de moed in zich gehad om de terugtrekking van de communistische indringers te eisen.
Orbán leidde later Hongarije de NATO in.
Als de zoon van een communist en een calvinistische moeder, heeft Orbán een vroom-katholieke vrouw en vijf kinderen. Aan degenen die vragen of hij een reactionair is, antwoordt Orbán: "Ik eet met een mes en een vork, maar we zijn niet de lieve doorsnee jongens." Voor hem is de Europese Commissie een nieuw soort politbureau. "We hebben het niet getolereerd dat we gedicteerd werden vanuit Wenen in 1848 noch vanuit Moskou in 1956 en 1990, zei Orbán. En we zullen het nu ook niet tolereren dat we gedicteerd worden door wie dan ook vanuit Brussel of elders."
De toespraken van Orbán zitten vol met historische referenties, zo ook toen hij de Hongaren vroeg om zich met net zoveel moed op te stellen als hun voorvaders "in de oorlog tegen de Ottomaanse legers."
De Hongaarse wetgeving is uniek in Europa; het beschermt het 'leven van de ongeborene' en zegt dat een huwelijk alleen plaats kan vinden tussen een man en een vrouw.
Orbáns visie is overgenomen door andere ex-communistische leden van de EU. De president van Polen, Andrzej Duda, heeft geklaagd over 'bevelen' vanuit Brussel om migranten op te vangen die het continent binnen vloeien vanuit het Midden-Oosten en Afrika. Ondertussen hanteert Jaroslaw Kaczynski, leider van de Partij voor Wet en Gerechtigheid, een oude historische visie, die zegt dat Polen een bolwerk is voor het christendom in het Oosten en Europa van zichzelf moet redden."
"Sinds de aanvaarding van het christendom in 966, heeft Polen vaak de rol gespeeld van Antemurale Christianitatis, een bastion van het christendom," zegt Crisis Magazine.
"Sinds het stoppen van de Europese invasie van de Mongolen tijdens de Slag bij Legnica in 1241, en het redden van Europa van de kolonisatie door moslims toen Koning Jan III Sobieski de Turken versloeg in Wenen in 1683, is dit alleen maar versterkt. Het is het communisme niet gelukt om de Poolse katholicisme te vernietigen toen Johannes Paulus II in 1978 tot Paus verkozen werd en de opkomst van de solidariteitsbeweging inspireerde, welke een cruciale rol speelde in de beëindiging van het communisme. Recenter hebben Poolse immigranten tot nu toe de lege kerkbanken opgevuld in West-Europa. Tijdens de huidige Vaticaansynode op de familie, zijn de Poolse bisschoppen het meest uitgesproken over de bescherming van de traditie.
De Minister-President van een ander land in Oost-Europa, Robert Fico van Slowakije, heeft gezegd dat zijn land alleen maar christelijke vluchtelingen op zal vangen; dat de islam "geen plaats heeft" in zijn land en dat "multiculturalisme fictie is."
De President van Tsjechië, Milos Zeman, viel tevens het multiculturalisme aan. Zelfs Socratis Hasikos, Minister van Binnenlandse Zaken in Cyprus, zei dat zijn land vluchtelingen op zal vangen, maar hij wil dat ze christelijk zijn. Voor vele Cyprioten, is de lijn dat het eiland verdeelt een grensgebied tussen Griekse christelijkheid en Turkse islam, net als de Berlijnse muur wat een grensgebied was tussen democratie en communisme.
Zoals het prestigieuze Amerikaanse katholieke blad First Things noteerde, "in Hongarije, Kroatië, en elders in Oost-Europa, doet een pro-familie, pro-levensrevolutie en een hervinding van de christelijke roots zich voort."
Of men het nou leuk vindt of niet, De laatste kans om Europa's roots te redden zou misschien wel kunnen komen van de voormalig communistische EU-lidstaten – degenen die in 1699 de Ottomanen hebben verslagen en nu een culturele dreiging voelen vanwege hun nakomelingen.
Cyprioten weten veel beter wat de consequenties zijn van een culturele botsing dan de comfortabele bureaucraten van Brussel. Vraag ze maar over de kerken aan de Turkse kant van het eiland; hoeveel staan er nog overeind?
Giulio Meotti, Cultureel Redacteur voor Il Foglio, is een Italiaans journalist en auteur.