Wij hebben het nu niet over het sombere soort moslim-kledingstuk uit Raqqa of Kabul, maar over een mondiale westerse markt die kleurrijk is, zogenaamd als een vreugdevolle islamitische onderneming.
Eerst was het een moslimvrouw die een hijab droeg in de Playboy. Vervolgens kwam Nike met een "hijab presentatie" voor atleten. Ondertussen opende in het afgelopen voorjaar Aab, één van 's werelds grootste islamitische kleding detailhandelaren, zijn eerste boetiek in Londen, net op tijd voor de jaarlijkse London Fashion Week. Vogue-Arabië publiceerde zijn eerste gedrukte uitgave. Vorige maand onthulde zogezegd Mattel's werelds eerste Barbiepop die een hijab draagt, die blijkbaar deel uitmaakt van een nieuwe reeks die gewijd is aan vrouwen die "sociale barrières doorbreken".
Een conformistische en "inclusieve" richting, die gaat voor de winst, heeft de islamitische sluier veranderd in een zogenaamd nieuw symbool van vrijheid en mode. Islamisten hebben deze psychologie onder westerse elites begrepen, die doodsbang zijn om te worden beschuldigd van "islamofobie". Dit is hoe de islamitische vrouwenhaat zich heeft omgevormd tot een wereldwijd kledingstuk. Zie ook deze recente aankondiging van Vogue:
"Dolce & Gabbana produceert een collectie hijabs en abayas (een volledig lang Saoedisch kleed voor vrouwen) gericht op islamitische klanten in het Midden-Oosten. Deze collectie voor islamitische vrouwen met een voorliefde voor luxe mode is een spannende ontwikkeling".
 Een model dat een hijab en volledige bekleding draagt, showt de Anniesa Hasibuan collectie tijdens de New York Fashion Week, 14 februari 2017. (Foto door Neilson Barnard/Getty Images voor Anniesa Hasibuan) |
Helaas voor de meeste vrouwen in het Midden-Oosten zijn sluiers en abayas geen "spannende ontwikkeling", maar een instelling die is opgelegd door een duistere haatideologie. Nadat de islamitische staat werd verslagen in Raqqa in Syrië, gingen veel vrouwen de straat op om hun sluiers af te rukken. Afgelopen juni waren dit soort beelden te zien nadat Raqqa was bevrijd van de islamitische dictatuur. Vrouwen werden gefilmd die hun sluiers verbrandden.
Islamisten hebben moeite gehad om hijabs en abaya's op te leggen zonder hun toevlucht te nemen tot intimidatie en geweld. Het westerse establishment lijkt hen echter te helpen om daarin te slagen. Terwijl men hun ideologie legitimeert, maken ze van deze onderdrukkingsinstrumenten een belangrijk kledingstuk. Een Zweedse delegatie van 15 functionarissen die Iran bezocht onder leiding van de premier van Zweden, waaronder 11 vrouwen, droegen "bijna de hele tijd" de islamitische hoofddoeken toen zij in Iran waren. Een dergelijke Europese bereidwilligheid om zich te onderwerpen aan de politieke islam werd ook reeds duidelijk in de beschamende bedekking van de naakte beelden in Rome tijdens het bezoek van de Iraanse president Hassan Rouhani in 2016.
De hoofddoek, zelfs wanneer die vrijwillig wordt gedragen door vrouwen, uit naam van de religie, maakt haar verantwoordelijk voor het beheersen van de seksuele driften bij mannen. Door vrouwen in te delen als ofwel "bescheiden" of "onbeschaamd", is het een teken van onderwerping aan islamitische codes die werden overgenomen uit de 7e eeuw. Maar zelfs terwijl dat wordt gezegd in hun eigen boeken, zoals de Koran, wordt een dergelijke uitspraak beschouwd als "islamofobie".
Terwijl de mode-industrie bezig is zich aan te passen aan de politieke islam, lijden de vrouwen in veel islamitische landen nog steeds onder het geweld en de intimidatie van het islamitisch recht (de sharia). De kwestie van het recht voor de vrouw - bijv. om te rijden in een auto (nu eindelijk nu toegestaan in Saoedi-Arabië); een fietstocht (verboden in Iran); het huis te verlaten zonder de toestemming van een mannelijk "bewaker"; als mens dezelfde "waarde" te hebben in een rechtbank; niet te worden geslagen, en zo verder - is uitgegroeid tot de standaard van vooruitgang in de islamitische wereld.
In Indonesië is onlangs een vrouw in het openbaar gegeseld voor "overspel". Ze werd gedwongen om neer te knielen voor een menigte van toeschouwers, en toen 100 keer geslagen door een gemaskerde beul, waarna ze in het ziekenhuis moest worden opgenomen.
Ondertussen probeert in het Verenigd Koninkrijk, een land waarin sommige van deze islamitische mode-evenementen zijn gevestigd, The Independent te ontkennen dat moslimvrouwen te lijden hebben door de misstanden in de sharia-rechtbanken, die legaal werken in Groot-Brittannië. In Frankrijk zijn veel café's al "no-go zones voor vrouwen" geworden. De onderwerping van vrouwen is niet alleen in de islamitische wereld opgelegd, maar nu ook in Azië, en ook aan ons in het westen.
Volgens de Franse filosoof Elisabeth Badinter heeft de visie dat alle culturen gelijkwaardig zijn, gecombineerd met de visie dat het belangrijk is om de verschillen te beschermen, "bijgedragen aan de kwestie van de universaliteit van de mensenrechten". Cultureel relativisme, waarop deze verheerlijking van moslimsluiers is gebaseerd, sluit vrouwen op in een ondergeschikte toestand. Het is ook een verraad aan al die moslimvrouwen die dromen van een wereld zonder religieuze bevelen - zoals de verplichte maagdelijkheid, of om de drager te zijn van de eer voor een hele familie of clan. Het verraadt ook die vrouwen die verlangen naar een wereld waar iedereen zijn of haar eigen identiteit kan opbouwen. Betekent "het doorbreken van barrières" (zoals Mattel verkondigt) voor een vrouw sociale emancipatie en keuzevrijheid, óf onderwerping en "bescheidenheid"?
De essayist Pascal Bruckner schreef:
"De vijanden van de vrijheid zijn vooral gerekruteerd uit de vrije samenlevingen, vanuit de verlichte elites, die het voordeel van de democratische rechten weigeren aan de rest van de mensheid, zelfs aan hun eigen landgenoten als ze de pech hebben om te behoren tot een andere religie of tot een andere etnische afstamming".
In plaats van het omarmen van deze sluiers, zou het ware feminisme de rechten en vrijheden van alle vrouwen moeten verdedigen. Het zou niet ideologisch onderdanig moeten zijn voor degenen die de vrouwen onderdrukken. Het zou vrouwen niet moeten terugwijzen in hun "cultuur van herkomst" onder het mom van hun 'anders zijn' niet te beledigen. Op die manier leidt het slechts tot versterking van het slaan van vrouwen, het gedwongen huwelijk, de gedwongen afzondering, de polygamie, de rechtsongelijkheid, de genitale verminking van vrouwen, en het gestenigd worden tot de dood voor een vermeend "overspel", wat vaak een verkrachting was.
Giulio Meotti, cultureel redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.