 Het decennium van vijandigheid tussen Turkije en Israël, is duidelijk een keuze van de Turkse islamitische president Recep Tayyip Erdogan. In augustus onthulde The Telegraph dat Turkije het staatsburgerschap en de paspoorten had toegekend aan "senior medewerkers van een Hamas-terreurcel," inclusief Zacharia Najib, "de senior Hamas-agent die toezicht hield op een complot om de [toenmalige] burgemeester van Jeruzalem te vermoorden, evenals andere Israëlische publieke figuren". Afgebeeld: Erdoğan (rechts) eert Hamas-leider Ismail Haniyeh in het parlement in Ankara, Turkije, 3 januari 2012. (Fotobron: Adem Altan/AFP via Getty Images) |
Het is al meer dan tien jaar geleden dat Turkije en Israël, ooit strategische partners, heel slecht uit elkaar gingen, met een boos Ankara dat hartstochtelijk beloofde Israël internationaal te zullen isoleren. Het is ook precies vier jaar geleden dat de twee landen besloten om de vrede weer een kans te geven en ambassadeurs te benoemen. Ze zouden het weer moeten oppakken en vertrekken na 17 maanden proberen om de boel weer in elkaar te zetten.
Het decennium van vijandigheid tussen Turkije en Israël, is duidelijk een keuze van de Turkse islamitische president Recep Tayyip Erdogan, maar heeft precies het tegenovergestelde opgeleverd van wat Ankara had gehoopt: De Abraham Akkoorden hebben een belangrijke kans op vrede in het Midden-Oosten opgeleverd. De voormalige Arabische vijanden van Israël staan in de rij om een einde te maken aan de vijandelijkheden, de een na de ander, terwijl Turkije, vreemd genoeg, kritiek had op het aanknopen van diplomatieke banden tussen de Arabische wereld en Israël, omdat het blijkbaar vergeten was dat zijn land al sinds 1949 diplomatieke betrekkingen met Israël onderhoudt.
De Verenigde Staten en zeven andere landen erkenden Jeruzalem als de hoofdstad van Israël, terwijl Turkije een campagne voerde voor "Jeruzalem als Palestijnse hoofdstad." Israël bouwde een geostrategische alliantie op met Cyprus en Griekenland, terwijl de spanningen van Turkije met de Helleense staten exponentieel toenamen. De banden van Turkije met andere moslimlanden zoals Syrië, Egypte, Saoedi-Arabië, Irak en de Verenigde Arabische Emiraten zonken van het ene dieptepunt naar het andere. Uiteindelijk werd Turkije het eerste land ter wereld dat officieel werd gesanctioneerd door Rusland, de VS en de Europese Unie. De Turkse hysterie van "isoleer Israël" heeft Turkije praktisch veranderd in een monument van zelf-isolatie.
Aangezien Erdogan zich kwetsbaarder voelt dan ooit, gezien de gevaarlijke reis van zijn land, is er gespeculeerd dat Turkije en Israël hun banden misschien wel aan het normaliseren zijn. Volgens Selin Nasi, een analist:
"Er wordt verwacht dat de Turks-Amerikaanse betrekkingen een moeilijke periode zullen ingaan, tenminste op korte termijn, gezien de gevoeligheid van de Bidense regering voor kwesties van democratie en mensenrechten... Gezien de anti-Turkse mening die in het Amerikaanse Congres heerst, hoopt Turkije misschien dat Israël de oppositie kan neutraliseren en Turkije kan helpen het oor van Washington weer te winnen".
Mesut Caşin, adviseur voor het buitenlands beleid van Erdogan, vertelde aan de Voice of America:
"Als Israël één stap zet, kan Turkije misschien twee stappen zetten... Als we groen licht krijgen, zal Turkije de ambassade weer openen en onze ambassadeur terugsturen. Misschien kunnen we in maart de diplomatieke betrekkingen weer volledig herstellen. Waarom niet... Het vestigen van vrede en veiligheid is erg belangrijk voor Israël en Turkije."
Axios meldde op 23 december dat Azerbeidzjan heeft voorgesteld te bemiddelen tussen Turkije en Israël om de betrekkingen te verbeteren. In het rapport staat dat de Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev de Israëlische functionarissen heeft verteld dat Erdogan voorstander is van het verbeteren van de betrekkingen. Volgens Axios beweerden de hulpverleners dat "Erdogan niet anti-Israël was, maar slechts onder de invloed was geweest van adviseurs die nu niet langer aan de macht zijn".
Tenslotte sprak Erdogan over het onderwerp en zei dat hij de banden met Israël wilde verbeteren:
"Onze betrekkingen met Israël op het gebied van de inlichtingendienst zijn nog steeds aan de gang," zei Erdogan tijdens een persconferentie. "We hebben wat problemen met de mensen aan de top."
Hij benadrukte dat Ankara "de houding van Israël ten opzichte van de Palestijnse gebieden niet kan accepteren," en dat "wij verschillen van Israël wat betreft ons begrip van zowel gerechtigheid als de territoriale integriteit van landen."
Dit beeld weerspiegelt slechts een voorbarig optimisme voor een pragmatische, transactionele Turks-Israëlische reset.
Erdoğan komt uit de gelederen van de politieke islam, die "meer Palestijns is dan de Palestijnen zelf", en hij is ideologisch pro-Hamas en pro-Moslim Broederschap. Hij zei ooit dat zionisme een misdaad tegen de menselijkheid was. Hij heeft, ontelbare keren, Israël een "terreurstaat" genoemd.
Het zou kinderachtig zijn om te geloven dat de man wiens politieke vorming gebaseerd is op een militante expansie van het zionisme als raison d'être, niet anti-Israëlisch was, maar slechts onder invloed was geweest van adviseurs die nu niet langer de macht hadden. Erdoğan is vandaag de dag net zo anti-Israëlisch zoals hij 40, 30, 20 en 10 jaar geleden was.
Slechts een jaar geleden meldde The Telegraph dat Turkije een "oogje dichtknijpt" bij Hamas-leden die aanvallen op Israël plannen vanuit de veiligheid van Turkije, en beweerde dat agenten in Istanbul op zoek waren naar zelfmoordbommenwerpers door aan te bieden hun families ongeveer 20.000 dollar te betalen voor het uitvoeren van aanvallen in Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever. In augustus onthulde The Telegraph dat Ankara het staatsburgerschap en paspoorten had toegekend aan "hogere medewerkers van een Hamas-terreurcel," inclusief Zacharia Najib, "de hogere Hamas-agent die toezicht hield op een complot om de [toenmalige] burgemeester van Jeruzalem te vermoorden, evenals andere Israëlische publieke figuren". In augustus ontmoette Erdogan in Istanboel de militaire leider van Hamas, Saleh al-Arouri, en de politieke leider, Ismail Haniyeh.
Dit zijn geen vage herinneringen uit een ver verleden. Ze zijn ook niet toevallig. Ze volgen een ideologisch patroon van vijandigheid langs religieuze lijnen. Ze maken van Erdogan geen betrouwbare partner voor een vrede.
In feite is geen enkele reden waarom Erdogan er de voorkeur aan gaf om de anders zo vriendschappelijke betrekkingen tussen Turkije en Israël te sturen in de richting waarin ze nu gingen, zou verdwenen zijn. Zonder hun verdwijning voorgoed, zal een reset overblijven, maar als een zoete wens.
Burak Bekdil, een van de belangrijkste Turkse journalisten, werd onlangs na 29 jaar ontslagen uit de meest bekende krant van het land, omdat hij in Gatestone schreef over wat er in Turkije gebeurt. Hij is een medewerker van het Middle East Forum.