Het was niet de bedoeling dat het zo zou lopen. In 1995 tekenden een aantal EU lidstaten het Verdrag van Schengen, dat in 1999 van kracht werd in de Europese Unie. De ondertekenaars beloofden hun grensbewaking op te heffen in ruil voor de toezegging dat de EU-autoriteiten de Europese buitengrenzen zouden gaan bewaken. Maar Brussel, dat wel van de Schengenlanden verlangt dat ze hun grenzen open houden, faalde spectaculair in het volbrengen van hun zijde van het akkoord. Het lijdt weinig twijfel dat de EU haar boeltje pakte, opstond en wegliep en daarbij de lidstaten aan hun lot over heeft gelaten.
Helaas heeft dit beleid geleid tot exact het tegenovergestelde van waar men naartoe zegde te werken. In plaats van de toenemende tolerantie die werd beoogd, zijn we nu getuige van groeiende verdeeldheid en niet te bedaren animositeit tussen culturen en etniciteiten die vaak niets met elkaar gemeen hebben, behalve de aandrang om zo veel mogelijk rendement uit de staatskas te persen als zij kunnen. In plaats van "inbegrip", zijn Europeanen getuige van uitsluiting, een oorlog op lage intensiteit, terreur, no-go zones, verkrachtingsgolven, moord en wanorde.
Aan overheden, parlementaire meerderheden en de grootste lichten uit de werelden van academia, media en de culturele sector kan niet onopgemerkt voorbij gegaan zijn dat hun grote multiculturele, islamofiele spel niet de gewenste uitkomsten heeft gebracht die zij aan hun nietsvermoedende publiek hadden beloofd. Maar tot op de dag van vandaag blijft het leeuwendeel van hen zich vastklampen aan de mantra dat de ontketende migratiegolven vanuit de moslimwereld en Afrika een onbetwistbare zegen voor Europa is.
Recentelijk hebben enkele notabelen van deze elites hun script in de hekgolven van de immigratiecrisis geworpen, om uiting te geven aan hun zorgen over de ongecontroleerde migratie. Europese overheden staan nog steeds to dat miljoenen zogenaamde vluchtelingen alle grenzen oversteken om zich waar dan ook te vestigen. Volgens het EU-agentschap Frontex, dat belast is met de bewaking van de Europese buitengrenzen, hebben meer dan anderhalf miljoen illegalen de overtocht naar Europa gemaakt tussen januari en november van 2015.
Op dit moment is er een groeiende kloof tussen de bevolking en hun bestuur. Tijdens een recente conferentie in Denemarken, georganiseerd door de Danish Free Press Society om de tiende verjaardag van de beroemde Mohammed-cartoons te memoreren, merkte de Britse politieke analist Douglas Murray op dat de Europese bevolkingen beginnen te reageren op decennia van leugens en bedrog, door op politieke partijen te stemmen die tot voor een paar jaar geleden nog werden verketterd als "racistisch" en "fascistisch". Marine Le Pen van het Front National is boven komen drijven als een sterke kandidaat voor het Franse presidentschap bij de verkiezingen van 2017.
Misschien wel de meest gedenkwaardige politieke aardbeving in Europa was de recente 180 graden omkeer die de Deense Sociaal-Democratische Partij maakte. Enkele jaren terug was zij nog vasthoudend voorstander van moslim-immigratie, en werd iedereen die deze "culturele verrijking" door de verspreiding van de islam waagde te weerspreken duchtig aangepakt.
Op 18 december schreef Henrik Sass Larsen, de voorman van de Deense sociaal-democraten, het volgende:
De enorme migratie en de stroom vluchtelingen die naar Europa en Denemarken komen, is van zo'n magnitude dat zij de fundamentele gronden van onze samenleving in de nabije toekomst uitdagen. Volgens onze analyses zullen de economische gevolgen van de huidige aantallen vluchtelingen en migranten alle financiële speelruimte in de publieke bestedingen voor de komende jaren beperken. Niet-westerse immigranten hebben historisch gezien aangetoond dat zij moeilijk integreren in de arbeidsmarkt; hetzelfde geldt voor de Syriërs die nu aankomen. Hoe meer, hoe moeilijker, hoe kostbaarder. Tenslotte signaleren wij op basis van ervaringen uit het verleden met de integratie van niet-westerlingen in onze samenleving dat we een sociale catastrophe tegemoet gaan als het gaat om het kanaliseren van de vele tienduizenden nieuwe instromers in onze samenleving. Elke graad vooruitgang ten aanzien van de integratie zal tot nul worden teruggebracht. Daarom is onze conclusie helder: We zullen alles doen om de instroom van niet-westerse vluchtelingen en immigranten naar Denemarken te beperken. Daarom gaan we ver, en misschien nog wel veel verder dan we gedroomd hadden te gaan. We doen dit omdat we onze verzorgingsstaat niet willen offeren op het altaar van het humanitarisme. De verzorgingsstaat is het politieke project van de Sociaal-Democratische Partij. Het is een samenleving die gebouwd is op de principes van vrijheid, gelijkheid en solidariteit. Massamigratie, zoals we die bijvoorbeeld gezien hebben in Zweden, ondermijnt onze verzorgingsstaat."
De Deense sociaaldemocraten - architecten van het Denemarken zoals we dat nu kennen - hebben duidelijk goed begrepen dat er politiek kapitaal te verdedigen is. Het lijkt er op dat zij zich ten lange leste hebben gerealiseerd dat ze niet kunnen blijven doorgaan met het afschaven van de eigen verwezenlijkingen als ze hun krimpende electoraat niet verder van zich willen vervreemden.
Het is interessant om te speculeren wat de impact kan zijn van de statements van de Deense Sociaal-Democratische Partij op sociaal-democratische en socialistische partijen in andere Europese landen - als de Denen tenminste menen wat ze zeggen.
Bovendien, zoals Douglas Murray eveneens verklaarde, lijden westerlingen echter aan het denkbeeld dat ongeacht hoeveel jihadi's, moordenaars en terroristen ook beweren dat hun acties en handelingen zijn gemotiveerd door hun liefde voor Allah, het toch nooit iets daarmee te maken kan hebben. Er moet daaronder toch een andere oorzaak liggen waar de geweldplegers zich niet van bewust zijn, maar waar goedbedoelende westerlingen hen graag op willen wijzen: het oude westerse imperialisme, eeuwen van vernedering, racisme, Israël, de kruistochten, armoede, uitsluiting, de Mohammed-cartoons, enzovoort etcetera. En dat is, uiteraard, allemaal de schuld van het Westen!
Zolang wij in het Westen ons niet bereid verklaren om moslims op hun woord te geloven als zij claimen een bloederige jihad te vechten omdat het hun religieuze plicht is, hebben we geen enkele kans om de woeste aanvallen op het Westen af te weren. De laatste signalering van deze omkering vond recentelijk plaats in de vorm van een resolutie in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden met nummer H. Res. 569, die tot doel heeft een van de weinige overblijvende landen met vrijheid van meningsuiting het zwijgen op te leggen. De resolutie past in het tienjarenplan van de OIC, de Organization of Islamic Cooperation, om resolutie 16/18 van de VN Mensenrechtenraad in te voeren, waarin alle kritiek op de islam wereldwijd wordt gecriminaliseerd.
Zolang de autoriteiten hun onwil blijven etaleren om hun eigen bevolking te beschermen tegen overspoeling door buitenlanders, waarvan velen bereid lijken te zijn om schade aan te richten, gaan we meemaken dat autochtonen hun bescherming in eigen hand gaan nemen. Op 16 december, bijvoorbeeld, was er een gewelddadig protest in het kleine Nederlandse stadje Geldermalsen, waar de lokale overheid achter de rug van de bewoners om probeerde om een asielzoekerscentrum neer te zetten. De autoriteiten zijn ongetwijfeld danig geschrokken van het activisme dat daarbij werd losgemaakt.
Westerse samenlevingen zijn gebaseerd op een impliciet contract tussen de soevereinen en het volk: de soevereinen - de koning, president en regering - beloven de wet te handhaven en de openbare orde te bewaken, hun bevolking te beschermen tegen geweld en buitenlandse indringing, en om misdadigers aan te houden en te straffen. In ruil daarvoor beloven burgers om het recht niet in eigen hand te nemen. Daaruit volgt logischerwijs dat wanneer de overheid de burgers niet meer kan garanderen dat ze aan haar kant van de afspraken in dit sociale contract kan voldoen, dat het recht - of zelfs de plicht - volgt om zichzelf, de eigen familie, buren en de gemeenschap te beschermen terug in handen van de burgers valt.
Recentelijk was er ook de golf aan azc-branden in Zweden. Volgens de Deens-Zweedse website Snaphanen kwam het veertig maal voor in het afgelopen half jaar dat een asielzoekerscentrum op mysterieuze wijze tot de grond toe afbrandde - zonder dat er iemand gewond raakte of overleed. Geen van de daders is ooit gepakt; niemand heeft ooit de verantwoordelijkheid opgeëist. Het lijkt allemaal strak georganiseerd.
Zal burgeractivisme Europa redden? Waarschijnlijk niet. Grote gebieden zijn al te ver heen om nog gered te worden. Zweden is een gebroken lang, zoals Ingrid Carlqvist in diverse artikelen voor Gatestone aantoonde. In 2020 huisvest Duitsland 20 miljoen moslims.
We zijn vermoedelijk al voorbij het punt waar effectieve veranderingen door de politiek kunnen worden bewerkstelligd, om de simpele reden dat de centrale overheden niet sterk genoeg zijn om hun beleid overal door de nationale grondgebieden heen te weven. Dit voorspelt het einde van Europa zoals wij het kennen, en mensen die niet willen vertrekken, of die er voor kiezen om te blijven staan en te vechten, zullen op zichzelf aangewezen zijn - evenals op compleet nieuwe modellen van sociale organisatie.
Als eerste gaan de verzorgingsstaten eraan. Krimpende autochtone populaties kunnen niet genoeg belastingopbrengsten meer genereren om de massa's migranten te accommoderen die niet over genoeg vaardigheden beschikken om inzetbaar te zijn op de arbeidsmarkt, of die simpelweg niet willen bijdragen aan "ongelovige" samenlevingen.
Hoe zou het post-Europese Europa er uit zien? Te denken valt aan Noord-Ierland ten tijde van de Troubles, of voormalig Joegoslavië tijdens de burgeroorlog van de jaren negentig.
Als staten instorten, is de eerste zorg van het volk de veiligheid. Wie kan en wil mijn familie en mij beschermen?
In Europa wordt al lang gesproken over "parallelle samenlevingen" - landen waarbinnen geen unitair staatsbestel meer heerst - die zijn ontstaan door culturele, religieuze en politiek-juridische scheidingen van moslims en niet-moslims richting niet te integreren, antagonistische enclaves.
Er lijkt een groeiend besef onder Deense demografen te ontstaan dat immigranten uit de Derde Wereld en hun nakomelingen, met of zonder staatsburgerschap, een meerderheid van de Deense bevolking zullen vormen voor het einde van deze eeuw.[1] Een groot deel van deze bevolkingsgroep zal moslim zijn, en ruim voor we halverwege deze eeuw geraken, zal het aantal moslims groot genoeg zijn om de samenstelling en de aard van het land onomkeerbaar te veranderen.
Voorspelt de islamitische on-integratie het einde van de seculiere samenleving zoals we die gekend hebben? Waarschijnlijk. Religie - of, meer nauwkeurig, de islamitische ideologie - kent geen onderscheid tussen geloof en politiek en is aan invloed aan het winnen als leidend bestuursprincipe onder Deense moslims. Nu moslim-instituties groeien, is te verwachten dat de islamitische rechtspraak ook aan kracht zal winnen als grondslag onder de islamitische parallelle samenlevingen.
Hoe zal de oude Deense, nominaal christelijke samenleving op deze metamorfose reageren? Dat zal grotendeels afhangen van welk fundament het karakter van de Deense parallelle samenleving zal bepalen. Twee mogelijkheden steken daarbij het hoogst uit: "Deensheid" en "Christelijkheid". De eerste zal een samenleving inhouden die gebaseerd is op nationalistische of etnische leidraden, de tweede kan etnisch inclusiever zijn en meer vasthouden aan de de joods-christelijke, humanistische wortels van de samenleving.
Hoe dan ook, het is moeilijk om een vorm te zien waarin de seculiere staat overleeft, omdat de parallelle samenlevingen niet vrij zullen zijn om zichzelf of hun politieke systeem te definiëren. Ze zullen zich constant moeten aanpassen aan of reageren op de bewegingen, langetermijn-strategie en acties van "De Ander" - zoals we gezien hebben in bijvoorbeeld Bosnië, Kosovo, Libanon, Noord-Ierland en de Baskische provincies in Spanje.
Onder deze omstandigheden zal het moderne systeem van een soevereine staat waarschijnlijk afgebroken worden. We kunnen slechts gissen wat er voor in de plek zal komen.
Lars Hedegaard, een Deense historicus, journalist en schrijver, richtte in 2004 de Deense Free Speech Society op.
[1] Zie, bijvoorbeeld, de berekeningen van demograaf Hans Oluf Hansen van de Universiteit van Kopenhagen, die zijn gepubliceerd in de Berlingske Tidende op 21 augustus 2005.