Mocht iemand ervan zijn uitgegaan dat het afslachten van vier Joden in een Parijse supermarkt – gewoon omdat ze joden waren – de Zweedse mainstream pers en de regering ertoe gebracht zou hebben om uit te leggen wie er achter Europa's toenemende antisemitisme en het toenemende anti-joodse geweld zit, zit er helaas naast. Met uitzondering van één tv-uitzending blijft het verband tussen antisemitisme, islam en islamitische massa-immigratie een mentale No-Go-area in Zweden.
Wat de Joden betreft, is de geschiedenis van Zweden niet fraai. Pas sinds 1870 mogen Joden zich in het land vestigen waar ze willen. Zweden stond achter het voorstel een grote "J" in het paspoort van de Duitse joden te stempelen om joodse vluchtelingen uit nazi-Duitsland de binnenkomst te verhinderen. En nu sluiten de Zweedse autoriteiten de ogen voor de nieuwe Jodenhaat, die als gevolg van de islamitische immigratie wordt geïmporteerd.
"J" voor Jood
Tot het einde van de jaren-30 was er sprake van een toenemende stroom joodse vluchtelingen uit Duitsland naar andere Europese landen. Slechts weinig landen wilde hen hebben, maar hoe moest men beslissen wie een Jood was en wie niet? In het jaar 1938 richtten Zweden en Zwitserland zich met het voorstel tot Duitsland om Joden met speciale paspoorten uit te rusten. Op 5 oktober van datzelfde jaar stemden de Duitsers hier mee in. Alle paspoorten van Joden werden ongeldig verklaard en Joden die op reis wilden, moesten voor een nieuw paspoort zorgen – met daarin op de eerste bladzijde een grote rode "J" gestempeld.
In 1943, toen zich begon af te tekenen dat Hitler de oorlog zou verliezen, haastte Zweden zich om iets van zijn roep te herstellen. In het door de nazi's bezette Denemarken waren ongeveer 8000 Joden ontsnapt aan de deportatie naar de vernietigingskampen van de nationaalsocialisten, omdat ze onder de bescherming van de Deense regering stonden en nooit werden gedwongen de gele Davidsster te dragen.
Op 23 augustus 1943 stortte echter alle samenwerking tussen de Deense regering en de autoriteiten van de bezetter in elkaar. De regering trad af en de Duitsers kondigden de uitzonderingstoestand af. Daarna hadden Deense joden geen andere bescherming dan het Deense verzet, inclusief restanten van het staatsbestuur en een grotendeels welwillende bevolking. Zoals de voormalige opperrabbijn van Denemarken, Bent Melchior, enkele jaren geleden op de Deense tv zei, klopte geen enkele Jood op de deur van zijn niet-joodse buren zonder hulp te krijgen.
De vlucht van de Joden
Het Deense verzet kwam erachter dat de Duitsers van plan waren alle 8000 Deense Joden in de nacht van 1 op 2 oktober 1943 bij elkaar te drijven om ze naar Duitse kampen te deporteren. In zeer korte tijd lukte het de verzetsbeweging om met behulp van heel veel burgers deze operatie te verijdelen. Er werden vissersboten gemobiliseerd om meer dan 7000 Joden over de Sont naar Zweden te smokkelen. Anderen konden zich verstoppen in Denemarken. De 1500 Duitse soldaten die aan de operatie deelnamen, konden die nacht slechts 284 Joden oppakken. Helaas werden er later nog meer opgepakt; in totaal kwamen er 474 Deense Joden in het Duitse concentratiekamp Theresienstadt terecht. Dit was geen vernietigingskamp. De meesten van hen keerden na de bevrijding weer naar Denemarken terug, 53 stierven in Duitse gevangenschap. De meesten van hen waren oud of ziek.
De Deense Joden en enkele Deense verzetsstrijders werden in Zweedse pensions, jeugdherbergen, hotels en privéhuizen ondergebracht (onder de verzetsstrijders bevond zich ook een zekere meneer Leif Larsen, die verwikkeld was geweest in een vuurgevecht in Kopenhagen. Hij vond toevlucht in de woning van een van de schrijvers van dit artikel, bij de grootmoeder van Ingrid Carlqvist, en hij trouwde uiteindelijk met haar tante Solveig).
Zweden's nieuwe zelfbegrip
Na het einde van de oorlog keerden de meeste Joden in Zweden terug naar Denemarken, maar het zelfbeeld van Zweden was voorgoed veranderd. Na zijn uiterst twijfelachtige gedrag in de tijd toen Hitler aan de winnende hand leek te zijn, had Zweden uiteindelijk iets waarop het trots kon zijn.
Helaas trokken de Zweden een verkeerde conclusie uit hun redding van de Joden. Veel Zweden zijn er vast van overtuigd dat iedereen die in Zweden toevlucht zoekt in dezelfde wanhopige situatie verkeert als de Joden in het jaar 1943. Een reden voor het feit dat de Zweden uitnodigender zijn tegenover asielzoekers dan de bewoners van de meeste andere Europese landen, is dat zij zich distantiëren van hun verachtelijke behandeling van de Joden voor de Tweede Wereldoorlog tot 1943.
En precies dat heeft echter de weg voor een nieuwe Jodenhaat in Zweden geplaveid. De Zweden weten niets van de Jodenhaat in de koran en in de Hadith, zodat ze stomweg niet begrijpen waarom moslims Joden aanvallen. Als ze überhaupt iets van de aanvallen horen (de Zweedse media schrijven hier zelden over), dan denken ze dat het iets met het conflict tussen Israël en de Palestijnen te maken heeft. Wellicht hebben de Arabieren er immers een reden voor om woedend op de Joden te zijn? En omdat de invloedrijke joodse organisatie SKMA steeds opnieuw zegt dat Jodenhaat en "islamofobie" van dezelfde slag zijn – waarom zou de gemiddelde Zweed dan iets anders moeten denken?
De Zweden neigen er tegenwoordig toe alle immigranten als slachtoffers van totalitarisme te beschouwen en ze weigeren te erkennen dat niet alle immigranten denken zoals de Zweden. Ze kunnen niet begrijpen dat mensen ook uit een land vluchten als ze niet gehaat of bedreigd worden.
De Zweden bezitten slechts een minimale kennis over de Jodenhaat, die een wezenlijk bestanddeel van de islam vormt. De autoriteiten en politici weigeren te erkennen dat Joden nu uit de Zuid-Zweedse stad Malmö vluchten op grond van haar voortdurend toenemende islamitische bevolking. De meeste Zweden hebben gewoon nooit meegekregen dat een minderheid een andere minderheid met geweld en intimidatie kan behandelen.
Er zijn nog andere redenen waarom de politici van Malmö hun ogen sluiten voor de Jodenhaat. Malmö is de op twee na grootste stad van Zweden en bezit vermoedelijk het grootste aantal moslims (het is moeilijk om exacte aantallen te noemen, omdat het Zweedse recht een op religie gebaseerde registratie verbiedt). Er wordt in de regel van uitgegaan dat ongeveer een derde deel van de 300.000 inwoners van Malmö een migratieachtergrond heeft en dat hun aantal constant toeneemt. Op dit moment komen de meeste vluchtelingen uit Syrië en Somalië, en de meesten van hen zijn moslim.
Malmö's socialistisch-islamitische connectie
Malmö werd bijna altijd door de sociaaldemocraten geregeerd – een partij, die alle reden heeft om het niet bij de moslims te verbruien. Bij de gemeenteraadsverkiezingen kunnen de sociaaldemocraten in de regel op 30% van het totaal aantal stemmen rekenen en op 70% van de islamitische stemmen.
Deze omstandigheid was er zonder twijfel de belangrijkste reden voor dat de voormalige sociaaldemocratische burgemeester Ilmar Reepalu weigerde iets tegen de om zich heen grijpende Jodenhaat te doen. Hij was zich er zeer zeker van bewust dat de veroorzakers van antisemitische onlusten zijn eigen kiezers waren.
Al vele jaren lang hebben de Joden van Malmö een toenemend aantal haatmisdaden tegen hun synagogen en tegen henzelf gemeld, maar niemand heeft hun klachten serieus genomen. Op zekere dag schreef toen een journalist genaamd Andreas Lovén van de locale krant "Skånska Dagbladet" in een serie artikelen dat Jodenhaat voor steeds meer joden aanleiding was om naar andere Zweedse steden of naar Israël te vertrekken.
Voor het eerst werd openlijk bekendgemaakt wie er achter het antisemitisme zat – de islamitische bevolking van de stad. Veel Joden zeiden tegen de krant dat ze hun kinderen niet in Malmö durfden laten opgroeien – de stad, waarin het op 25 januari 2009 aan een islamitische meute werd toegestaan om een vreedzame joodse demonstratie ter ondersteuning van Israël te bekogelen met flessen, eieren en rookbommen. (zie video)
In plaats van een einde te maken aan de anti-Israëlische demonstratie, die zonder toestemming van de politie plaatsvond en die de Joden en vrienden van Israël, die bijeengekomen waren op het grote plein van Malmö (Stortoget), serieus bedreigde, besloot de politie het recht op vergadering van de Joden op te heffen.
Toen de islamitische meute in Malmö de vreedzame joodse demonstratie met flessen, eieren en rookbommen bekogelde, drong de politie de Joden, die toestemming voor de bijeenkomst hadden, in een steegje. Deze beslissing werd door de juridische ombudsman van het parlement scherp bekritiseerd. Hij schreef: "toestaan dat anti-demonstranten min of meer systematisch hun tegenspelers eraan hinderen hun mening op openbare bijeenkomsten tot uiting te brengen, is in een democratie niet acceptabel."
Obama stuurt zijn afgevaardigde
Ondanks de kritiek van de juridische ombudsman is er maar weinig gebeurd. Niet een van de talrijke aangiftes dor de joden van de stad heeft tot een aanklacht geleid, om van veroordelingen maar te zwijgen. De situatie werd uiteindelijk zo erg, dat president Obama in april 2012 zijn speciale afgevaardigde en cheffin van het bureau ter controle en bestrijding van het antisemitisme, Hannah Rosenthal, naar Malmö stuurde om burgemeester Ilmar Reepalu de les te lezen. Zij wees erop dat niet alleen de vele haatmisdaden tegenover Joden het probleem zijn, maar ook het feit dat de burgemeester de situatie door uitspraken als de volgende nog heeft verscherpt: "De Joden moeten zichzelf de schuld geven, zolang ze zich niet distantiëren van de mishandelingen van de Palestijnen door Israël."
Vorige maand heeft de Zweedse televisie een programma over de Jodenhaat in Malmö uitgezonden, die duidelijk gedocumenteerd heeft dat de haat uitgaat van de islamitische bevolking van de stad. De verslaggever had een joodse hoofdbedekking opgezet en een Davidsster omgehangen en liep door de straten om te kijken wat er zou gebeuren. Hij werd onmiddellijk uitgescholden en bespuugd.
Een later uitgezonden programma hield zich bezig met de bewering dat er sprake zou van anti-islamitische haat in Zweden. Een verslaggeefster liep gesluierd door de straten van Södertälje. De meeste immigranten in deze stad zijn christelijke Syriërs en Assyriërs, terwijl moslims duidelijk in de minderheid zijn. Ze werd geen enkele keer lastig gevallen.
Tot nu toe is het het team achter de uitzending niet gelukt om andere mainstream media te motiveren zich met islamitische Jodenhaat bezig te houden. Dat past gewoon niet in hun beeld, dat zegt dat alle immigranten slachtoffers zijn.
Aanval op de boodschapper
Treurig genoeg zijn de grootste joodse organisaties van Zweden net zo blind als de media als het om de oorsprongen van de Jodenhaat gaat. De SKMA plaatst Jodenhaat op hetzelfde niveau als haat tegenover moslims en valt iedereen aan die zich uitlaat over de ware oorsprong van het "Zweedse" antisemitisme. De SKMA weigert over islamitische Jodenhaat te spreken en staat bereidwillig zij aan zij met imams om tegen "toenemende vreemdelingenhaat" te protesteren. Of ze dit doet uit angst voor de groeiende islamitische bevolking of uit pure onwetendheid is moeilijk te zeggen.
In december 2013 bekritiseerde de SKMA het coördinatieforum ter bestrijding van antisemitisme, een Israëlische organisatie, ervan dat het "in artikelen die zich bezighouden met het antisemitisme in Zweden islam-vijandige boodschappen verbreidt" en daarmee "legitimiteit verlenen aan de Zweedse moslim-haatster Ingrid Carlqvist." De SKMA beschuldigt Carlqvist ervan moslims te vergelijken met nazi's – wat een leugen is. Wat Carlqvist meermaals geschreven heeft, is dat de islam – dus de ideologie – met het nazisme vergeleken kan worden voor wat betreft zijn Jodenhaat, zijn racistische ideologie en en zucht naar wereldheerschappij.
De SKMA schreef:
"Carlqvist beweert dat de media meerdere jaren lang weigerden om over het antisemitisme te schrijven en dat, toen ze dit uiteindelijk toch deden, ze weigerden om 'over het eigenlijke probleem te schrijven – het grote islamitische bevolkingsaandeel in Malmö.' Dat zou ertoe leiden dat mensen in andere delen van Zweden 'de indruk zouden krijgen dat blonde Zweden achter het lastigvallen van Joden zouden zitten', zegt Carlqvist."
Carlqvist, aldus de SKMA, "geeft zichzelf graag uit als tegenstandster van het antisemitisme als dit haar politieke agenda ten goede komt."
Wat de aanhangers van de SKMA in werkelijkheid echt boos leek te hebben gemaakt, was dat Carlqvist hen in de krant "Dispatch International" had vergeleken met de vereniging van nationaal-Duitse Joden, die in de jaren-30 Hitler ondersteund en beweerd hadden dat Joden in Duitsland fair behandeld zouden worden.
De vraag is hoe het Zweedse Joden in een toenemend islamitisch Zweden zal vergaan als zelfs hun eigen organisaties er niet op wijzen waar de Jodenhaat vandaan komt, maar liever de Zweden aanvallen, die de waarheid vertellen waarom Zweden van een veilig toevluchtsoord voor Joden tot een land geworden is waaruit de Joden vluchten. Zolang de SKMA weigert te erkennen dat het overgrote deel van de Zweedse Jodenhaat uitgaat van islamitische migranten – hoe kun je dan verwachten dat de gemiddelde Zweed begrijpt welke bedreiging de islamisering van Zweden voor ons allen, die hier leven, is?
De eersten die de weg van de vernietiging zullen gaan, zijn de "zaterdagmensen"; daarna volgen de "zondagsmensen".
Terwijl Gatestone Institute nog altijd achter de artikelen staat die Ingrid Carlqvist er voor schreef, is Gatestone vanaf heden op geen enkelen manier meer met haar geassocieerd.