Vorige maand publiceerde de Wall Street Journal een interview met de directeur van de Franse binnenlandse inlichtingendienst, Patrick Calvar. "De confrontatie is onvermijdelijk," zei dhr. Calvar. Er begeven zicht een geschatte 15.000 salafisten onder Frankrijks zeven miljoen moslims, "wiens radicaal-fundamentalistische geloofsleer de overwegend islamitische sociale woningbouwwijken aan de rand van steden als Parijs, Nice en Lyon domineert. Hun predikanten roepen op tot een burgeroorlog, waarbij het de verantwoordelijkheid van alle moslims is de ongelovigen uit de straten te vegen."
Deze salafisten dagen de Franse manier van leven openlijk uit, en maken er geen geheim van de bestaande Europese orde middels geweld, terreur en fysieke intimidatie omver te willen werpen. Maar paradoxaal genoeg, zou de dreiging makkelijker te verslaan zijn als deze zich beperkte tot salafisten.
Er is nog een dreiging, nog veel gevaarlijker omdat het moeilijker te ontcijferen is. De publicatie Valeurs Actuelles heeft dit "de stille verovering" genoemd. Het is het glibberige project van de gematigde islam om onderwerping te bewerkstelligen. "De ambitie is duidelijk: het veranderen van de Franse samenleving. Langzaam maar zeker."
De dreiging wordt verpersoonlijkt door een hoofdpersoon van Michel Houellebecqs roman Onderwerping: Mohammed Ben Abbes, de "gematigde" moslim die Frankrijks president wordt en de staat bekeert tot de islam. En van waaruit begint Ben Abbes zijn islamisering? De Universiteit van Sorbonne. En het gebeurt al in het echt: Qatar deed onlangs een aanzienlijke donatie aan de beroemde universiteit, om de opleiding van migranten te bekostigen.
In Frankrijk is het gezicht van deze stille verovering de Unie van Islamitische Organisaties van Frankrijk (UOIF), dat door het Simon Wiesenthal Center is beschuldigd van "antisemitisme, het propageren en financieren van terrorisme, en de oproep tot jihad..."
Volgens het rapport moedigt de UOIF integratie niet alleen niet aan, "het dient als een kweekvijver voor de meest radicaal islamitische posities."
In Italië zijn we getuigen geweest van deze strategie door de "gematigde' islam. De grootste en meest invloedrijke islamitische organisatie, l'Unione delle comunità ed organizzazione islamiche in Italia (Ucoii), steunde Milaans eerste islamitische stadsraadslid, Sumaya Abdel Qader, een gesluierde kandidate van de centrumlinkse coalitie. Qadars echtgenoot, Abdallah Kabakebbji, riep openlijk op tot de vernietiging van Israel: "Het is een historische vergissing, een oplichting", schreef hij op Facebook. Zijn oplossing? "Ctrl + Alt + Delete".
Qadar won de race van een daadwerkelijk gematigde moslima, de ongesluierde Somalische activiste Maryan Ismail. Ik ontmoette mevrouw Ismail op een pro-Israel-bijeenkomst in Milan. Na het verliezen van de verkiezing brak zij met Italië's Democratische Partij, middels een open brief: De Democratische Partij heeft gekozen voor een dialoog met de obscure islam. Andermaal worden de zielen van moderne, pluralistische en inclusieve islam niet gehoord."
Neem de twee "sterren" van de Franse "gematigde islam". De eerste is Tariq Ramadan, de kleinzoon van Hassan al-Bana, oprichter van de Moslim Broederschap, wiens motto luidt: "Allah is ons doel; de profeet onze leider; de Koran onze wet; Jihad is onze weg; sterven voor Allah is onze hoogste hoop."
Ramadan verstopt zich niet in Raqqa en schiet niet op Franse burgers. Door een gooi te doen naar het Franse staatsburgerschap wil hij juist een van hen worden. Zijn kantoor ligt in de Parijse buitenwijk Saint Denis; hij heeft 30 boeken geschreven en heeft 2 miljoen Facebookvolgers. Ramadan heeft academische stoelen over heel de wereld, hij is de directeur van de Centrum voor Islamitisch Recht in Doha, Qatar, en de president van het Europese Islamitische Netwerk. Hij propageerde de islam publiekelijk naast Italië's oud-premier Massimo D'Alema. Ramadan legde onlangs zijn visie voor Europa en Frankrijk uit: "Islam is een Franse religie en de Franse taal is een taal van de islam."
Ramadans project is niet de gehoopte Europeanisering van islam, maar de niet gehoopte en beangstigende islamisering van Europa. Hij verzet zich tegen de assimilatie van Franse moslims in de Franse cultuur en maatschappij. Een paar dagen voor de verkiezing in Milaan, was Ramadan in Italië om Sumaya Abdel Qader te steunen.
De tweede Franse "ster" is Dalil Boubakeur, rector van de Grand Mosque van Parijs. In 1989 rechtvaardigde Dalil Boubakeur, rector van de Grand Mosque van Parijs de vervolgingen van Salman Rushdie door Ayatollah Khomeini. In 2002 getuigde hij voor de vervolging van Michel Houellebecq. In 2006 klaagde hij Charlie Hebdo aan na het publiceren van de Deense Cartoons. En vorig jaar riep hij ertoe op kerken tot moskeeën om te vormen, en vroeg het aantal moskeeën in Frankrijk te verdubbelen.
In het Verenigd Koninkrijk verzorgen mainstream islamitische organisaties "Islamitische gerechtigheid" middels meer dan 85 aan moskeeën verbonden sharia-rechtbanken. Scheiding, polygamie, overspel en vrouwenmishandeling zijn slechts een aantal van de zaken waarover de jurisprudentie van deze rechtbanken valt. In Duitsland bekritiseerde vicekanselier Sigmar Gabriel Saoedi Arabië voor het financieren van islamitisch extremisme in Europa. Dat land bood vorig jaar aan 200 nieuwe moskeeën in Duitsland te bouwen.
Qatar, met zijn televisie-megafoon Al Jazeera, is ook in heel Europa erg actief in het sponsoren van Moslimbroederschap-radicalisme. De Koninklijke familie van Qatar bijvoorbeeld, doneerde in 2015 11 miljoen pond aan Oxfords St. Anthony's College, waar Ramadan doceert. Ook kondigde Qatar aan dat het bereid was 65 miljoen dollar te investeren in Franse buitenwijken, die de grote meerderheid van Frankrijks zes miljoen moslims huizen.
Heden zijn er in Europa een aantal scenario's mogelijk, inclusief de ergste. Onder hen is er een burgeroorlog, waarover steeds meer mensen, inclusief Patrick Calvar, Frankrijks inlichtingen-chef, beginnen te spreken. Dit is waar IS op uit is. Het willekeurig onderdrukken zodat de islamitische populatie solidariteit toont met een revolutionaire minderheid. Toch is er een nog slechtere uitkomst: dat er helemaal niets gebeurt en we het ingeslagen pad verder bewandelen.
Het einde is belangrijker dan de middelen. IS heeft hetzelfde doel als de meeste leden van de zogeheten "gematigde islam": dominantie onder de sharia. Veel zogenaamd "gematigde moslims", die zelf geen geweld plegen, steunen hen in stilte. Ze steunen hen door zich niet tegen hen uit te spreken. En als ze geweld al veroordelen gebeurt dit vaak in geclausuleerde termen, zoals dat ze "tegen terrorisme" zijn, of dat wat hen zorgen baart na moslimgeweld, te "terugslag" richting hun is.
Gewelddadige jihadisten zijn overigens niet te enige manier om Europa te transformeren, wellicht zijn ze zelf contraproductief: ze schudden natiestaten die zij aanvallen wakker. Zachtaardige en meer discrete middelen, zoals sociale druk en propaganda, zijn nog gevaarlijker en nog effectiever: ze zijn moeilijker waar te nemen, zoals de westerse acceptatie van dubbele rechtssystemen. Denk aan sharia-financiën (als er een nazi-financiën-systeem zou zijn geweest, waarin alle financiële transacties gericht waren op het versterken van het derde Rijk, welke invloed had dit dan op WO2 gehad?), en de toename van moskeeën en extremistische websites in het Westen. Ondanks dat er veel echt "gematigde moslims" zijn, zijn er ook veel die dat niet zijn.
Voor conservatieve moslims daarentegen, is elke moslim die niet elk woord van Allah -- de gehele Koran -- accepteert, geen echte moslim, en vatbaar voor beschuldigingen van afvalligheid, op straffe van de dood. Volgens de gezaghebbende in Qatar gevestigde soennitische theoloog Yusuf al-Qaradawi had "de islam vandaag niet bestaan als het afzag van de straf op afvalligheid".
Dat is waarom schrijver wijlen Oriana Fallaci ooit tegen The New Yorker zei: "Ik vertrouw de leugenachtigheid van de zogeheten gematigde islam niet." Dat is waarom daadwerkelijk "gematigde moslims" de mond gesnoerd of gedood worden.
Dit vat de huidigde mainstream islamitische mentaliteit wellicht samen: "Lieve Europeanen, blijf nadenken over een kortere werkweek, een vervroegd pensioen, abortus op bestelling en overspel in de namiddag. Met jullie wetten, zullen we jullie veroveren. Met onze wetten, zullen we jullie bekeren."
Giulio Meotti, Cultural Editor voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.