Een Duitse rechtbank heeft besloten dat zeven islamisten die een strenge patrouille uitvoerden in de straten van Wuppertal om op die manier de Shariawet op te drukken, niet de Duitse wet hebben overtreden en simpelweg hun recht op vrijheid van meningsuiting uitoefenden.
De uitspraak, die de Shariawet legitimeert in Duitsland, is er een van het groeiend aantal instanties waarbij Duitse rechtbanken – opzettelijk of niet – de oprichting van een parallel islamitisch rechtssysteem in het land promoten.
De zelfbenoemde 'Shariapolitie' heeft een publieke verontwaardiging aangewakkerd in 2014, toen ze gele pamfletten uitdeelden waarin er een 'Shariazone' beschreven stond in de Erberfeldse wijk Wuppertal. De mannen drongen aan op voorbijgangers – zowel moslim als niet-moslim – om moskeeën te bezoeken en zich te weren van het gebruik van alcohol, sigaretten, drugs, gokken, muziek, pornografie en prostitutie.
De wachters zijn volgers van het salafisme, een sterke antiwesterse ideologie die er openlijk naar streeft om de democratie in Duitsland (en elders) te vervangen met een islamitische overheid, die gebaseerd is op de Shariawet.
De salafistische ideologie suggereert dat de Shariawet superieur is aan de seculiere, gewone wet omdat het zijn oorsprong vindt bij Allah, de enige legitieme wetgever, en hierdoor voor altijd legaal geldend is voor de gehele mensheid. Volgens het salafistische wereldbeeld is democratie een poging tot het overstijgen van de wil van de mens boven de wil van Allah, en is het hiermee een vorm van afgoderij die verworpen moet worden. Met andere woorden, de Shariawet en democratie zijn niet te vermengen.
De burgemeester van Wuppertal, Peter Jung, zei dat hij hoopte dat de politie harde maatregelen zou treffen tegen de islamisten: "De intentie van deze mensen is provoceren en het opdringen van hun ideologie op anderen. We zullen dit niet toelaten."
Hoofd van de Wuppertalse politie, Birgitta Radermacher, zei dat de 'pseudopolitie' een gevaar betekent voor de regels van de wet, en dat alleen medewerkers van de staat en door de politie aangewezen personen het legitieme recht hebben om te handelen als politieagent in Duitsland. Ze voegde hieraan toe:
"Het monopolie op macht ligt exclusief bij de staat. Gedrag dat intimiderend, dreigend of provocerend is zal niet getolereerd worden. Deze 'Shariapolitie' is niet legaal. Bel 110 [politie] wanneer je deze personen tegenkomt."
Wuppertals openbare aanklager, Wolf-Tilman Baumert, sprak zich uit over de mannen, die oranje vesten droegen met erop geprint de woorden 'SHARIAH POLICE,' Hij zei dat ze de wet hebben overtreden die een verbod legt op het dragen van uniformen tijdens openbare bijeenkomsten. De wet, die in het bijzonder uniformen verbiedt die een politieke visie uitdrukken, was oorspronkelijk bedacht om te voorkomen dat neo-Nazi-groepen in het openbaar rond zouden paraderen. Volgens Baumert zijn de vesten illegaal omdat ze een 'opzettelijk intimiderende en militante' effect hebben,
Op 21 november 2016 besloot echter het Wuppertal Gerechtshof dat de vesten technisch gezien geen uniformen waren, en in elk geval geen dreiging vormden. De rechtbank zei dat getuigen en voorbijgangers zich op geen enkele manier geïntimideerd hebben kunnen voelen door de mannen, en dat het vervolgen van hen een inbraak zou kunnen betekenen op hun vrijheid van meningsuiting. Het 'politiek correcte' besluit, waarop wellicht een hoger beroep zal worden gedaan, autoriseert dat de Shariapolitie met succes de islamitische wet kan blijven opdringen in Wuppertal.
Duitse Rechtbanken en Shariawet
Duitse rechtbanken buigen steeds vaker voor de islamitische wet omdat of de aanklagers of de verdachten moslim zijn. Critici zeggen dat de zaken – in het bijzonder die waarbij de Duitse wet zich heeft teruggetrokken om plaats te maken voor de Shariawet – een gevaarlijke indringing laten zien van de islamitische wet naar het Duitse rechtssysteem.
In mei 2016 bijvoorbeeld, erkende een hof van beroep in Bamberg het huwelijk van een 15-jarig Syrisch meisje en haar 21-jarige neef. De rechtbank beweerde dat het huwelijk valide was omdat het is gesloten in Syrië, waar dit soort huwelijken gepermitteerd worden door de Shariawet, die geen leeftijdsgrenzen kent voor het huwelijk. De uitspraak legitimeerde kindhuwelijken van de Sharia in Duitsland.
De zaak werd bekend nadat het koppel arriveerde bij een vluchtelingenopvang in Aschaffenburg in augustus 2015. Het bureau Jeugdzorg (Jugendamt) weigerde om hun huwelijk te erkennen en scheidde het meisje van haar man. Het koppel deed een aanklacht en een familierechter deed een vonnis ten gunste van bureau Jeugdzorg, die claimde de legale voogd van het meisje te zijn.
De rechtbank in Bamberg verwierp dat vonnis. Het stelde vast dat volgens de Shariawet het huwelijk valide is omdat het al verzegeld is, en om die reden het bureau Jeugdzorg geen legale autoriteit heeft om het koppel te scheiden.
De vonnis – die werd beschreven als een 'snelcursus in Syrische islamitische huwelijkswetten' – heeft een storm van kritiek losgemaakt. Sommigen beschuldigden de rechtbank van Bamberg van het toepassen van de Shariawet boven de Duitse wet om een gebruik te legaliseren die verboden is in Duitsland.
Critici van de vonnis wezen op artikel 6 van de Invoeringswet van het Burgerlijk Wetboek (Einführungsgesetz zum Bürgerlichen Gesetzbuche, EGBGB), waarin staat:
"Een legale norm van een andere staat zal niet toegepast worden daar waar het toepassen ervan resulteert in een uitkomst die klaarblijkelijk onverenigbaar is met de essentiële principes van de Duitse wet. In het bijzonder is het niet toe te passen wanneer de toepassing ervan onverenigbaar is met de fundamentele rechten."
Deze stipulatie wordt echter herhaaldelijk genegeerd, in het voordeel van politieke correctheid en multiculturalisme. Het is werkelijkheid, de Shariawet is het Duitse rechtssysteem binnengedrongen, praktisch zonder toezicht bijna twintig jaar lang. Hieronder volgen een aantal voorbeelden:
In augustus 2000, eiste een rechtbank in Kassel een weduwe om de woning van haar overleden Marokkaanse man te delen met een andere vrouw, waar haar man tegelijk mee getrouwd was. Hoewel polygamie illegaal is in Duitsland, besloot de rechter dat de twee vrouwen de woning moeten delen, omdat dit overeenstemt met de Marokkaanse wet.
In maart 2004 gaf een rechtbank in Koblenz de tweede vrouw van een Irakees, die gevestigd was in Duitsland, toestemming tot een permanent verblijf in het land. De rechtbank zei dat het oneerlijk zou zijn om van haar te verwachten terug te keren naar Irak, nadat ze hier vijf jaar gewoond heeft in een polygaam huwelijk.
In maart 2007 citeerde een rechter in Frankfurt de koran tijdens een scheidingszaak van een Duits-Marokkaanse vrouw, die herhaaldelijk geslagen werd door haar Marokkaanse man. Hoewel de politie eiste dat de man afstand moet houden van zijn vervreemde vrouw, bleef hij haar mishandelen en op een bepaald punt dreigde hij haar te vermoorden. Rechter Christa Datz-Winter weigerde de scheiding te vervullen. Ze citeerde Soera 4, Vers 34 van de Koran, die de man zijn recht om de doodstraf toe te passen op zijn ongehoorzame vrouw en de vaststelling dat de man superieur is over zijn vrouw beide legitimeert. De rechter is uiteindelijk van de zaak gehaald.
In december 2008 eiste een rechtbank in Düsseldorf een Turkse man om een bruidsschat te betalen van €30,000 aan zijn voormalige schoondochter, met toestemming van de Shariawet.
In oktober 2010 besloot een rechtbank in Keulen dat een Iraanse man een bruidsschat moest betalen van €162,000 aan zijn ex-vrouw, het huidige equivalent van 600 gouden munten, in overeenstemming met het originele Sharia-huwelijkscontract.
In december 2010, besloot een rechtbank in Munich dat een Duitse weduwe recht had op slechts een kwart van het landgoed van haar overleden man, die geboren was in Iran. De rechtbank kende de andere driekwart van het erfgoed toe aan de familie van de man in Tehran, in toestemming met de Shariawet.
In november 2011 stemde een rechtbank in Siegburg toe dat een Iraans koppel twee keer kon scheiden, eerst door een Duitse rechter via de Duitse wet, daarna door een Iraanse geestelijke via de Shariawet. De directeur van het Siegburgse Gerechtshof, Birgit Niepmann, zei dat de Sharia-ceremonie 'een dienst was van de rechtbank.'
In juli 2012, eiste een rechtbank in Hamm dat een Iraanse man zijn vervreemde vrouw een bruidsschat moet betalen, als onderdeel van de scheidingsovereenkomst. De zaak betrof een koppel die getrouwd was volgens de Shariawet in Iran, migreerde naar Duitsland en later van elkaar scheidde. Als onderdeel van het oorspronkelijke huwelijksovereenkomst beloofde de man zijn vrouw een bruidsschat te betalen van 800 gouden munten, te betalen op aanvraag. De rechtbank eiste dat de man de vrouw €213,000, het huidige equivalent van waarde van de munten, moest betalen.
In juni 2013 besloot een rechtbank in Hamm dat iedereen die in huwelijk treedt volgens de islamitische wet in een moslimland en later een scheiding aanvraagt in Duitsland, zal moeten handelen volgens de oorspronkelijke regels die gesteld zijn door de Shariawet. Deze uitspraak heeft het principe van de 'triple-talaq' van de Sharia gelegaliseerd, waarbij de scheiding bestaat uit het driemaal uitspreken van de zin "Ik ga van je scheiden."
In juli 2016 eiste een rechtbank in Hamm een Libanese man om zijn vervreemde vrouw een bruidsschat te betalen als onderdeel van de scheidingsovereenkomst. De zaak betrof een koppel die getrouwd was volgens de Shariawet in Libanon, migreerde naar Duitsland en later van elkaar scheidde. Als onderdeel van het oorspronkelijke huwelijksovereenkomst beloofde de man zijn vrouw een bruidsschat te betalen van $15,000. De Duitse rechtbank eiste hem om haar dat exacte bedrag te betalen in euro's.
In een interview met Spiegel Online zei de islamexpert Mathias Rohe dat het bestaan van parallelle regelstructuren in Duitsland een 'expressie van globalisering' is. Hij voegde toe: "We passen de islamitische wet op dezelfde manier toe als dat we doen met de Franse wet."
Shariarechtbanken in Duitsland
Een groeiend aantal moslims in Duitsland vermijden bewust alle Duitse rechtbanken en laten hun geschillen in plaats daarvan oplossen in informele Shariarechtbanken, die door heel het land verschijnen. Volgens een schatting zijn er nu ongeveer 500 Shariarechters actief die burgerrechtelijke geschillen reguleren tussen moslims in Duitsland – een ontwikkeling die wijst op de vorming van een parallel islamitisch rechtssysteem in het land.
Een hoofdreden voor de groei van Shariarechtbanken is het feit dat Duitsland geen polygamie erkent of huwelijken waarbij minderjarigen betrokken zijn.
Het Duitse Ministerie van Binnenlandse Zaken bracht recent, als reactie op een aanvraag voor Vrijheid van Informatie, aan het licht dat er op 31 juli 2015 1,475 gevallen bekend waren van getrouwde kinderen in Duitsland – waaronder 361 kinderen onder de 14 jaar. Het echte aantal van getrouwde kinderen in Duitsland ligt naar alle waarschijnlijkheid veel hoger dan de officiële statistieken beweren, omdat vele gevallen geheim worden gehouden.
Polygamie is, ondanks dat het illegaal is volgens de Duitse wet, normaal bij moslims in alle grote Duitse steden. In Berlijn bijvoorbeeld, wordt geschat dat een volle een derde van de moslimmannen in de wijk Neukölln twee of meer vrouwen hebben.
Volgens een reportage door RTL, een van Duitslands grootste mediabedrijven, maken islamitische mannen, gevestigd in Duitsland, stelselmatig misbruik van sociale- voorzieningen en uitkeringen door twee, drie, of vier vrouwen over te laten brengen uit de moslimwereld, om vervolgens met hen, in de aanwezigheid van een imam, in het huwelijk te treden. Eenmaal in Duitsland vragen deze vrouwen zorgtoeslagen aan, inclusief de bekostiging van alleenstaande woningen voor hen en hun kinderen. Hierbij claimen zij "alleenstaande ouder" te zijn.
Kanselier Angela Merkel beweerde ooit dat moslims zich moeten houden aan de grondwet, en niet aan de Shariawet als zij in Duitsland willen wonen. Meer recentelijk zei Minister van Justitie Heiko Maas:
"Niemand die hier komt heeft het recht om zijn culturele waarden of religie boven onze wet te stellen. Iedereen moet zich gedragen naar de wet, het maakt niet uit of ze hier opgegroeid zijn of net zijn gearriveerd."
In praktijk hebben Duitse leiders echter een parallel islamitisch rechtssysteem getolereerd, een systeem die het toelaat dat moslims het heft in eigen handen nemen wat betreft de wet, vaak met tragische consequenties.
Op 20 november 2016 bijvoorbeeld, knoopte een 38-jarige Koerdische man in Nedersaksen de ene kant van een touw vast aan de achterkant van zijn auto, en de andere kant rond de nek van zijn ex-vrouw. Hiermee trok hij de vrouw door de straten van Hameln. De vrouw overleefde het, maar is in een kritische toestand.
Het nieuwsblad, Focus, berichtte dat de man een "streng religieuze moslim was die trouwde en later scheidde van de vrouw volgens de Shariawet." Het voegde toe: "Onder de Duitse wet waren de twee echter niet getrouwd." Bild berichtte echter dat de man "eenmaal getrouwd was onder de Duitse wet en viermaal onder de Shariawet."
De misdaad, die de aandacht naar het probleem van de Shariawetgeving in Duitsland weer heeft doen oplaaien, heeft een aantal leden van de politiek en de media aangewakkerd.
Wolfgang Bosbach, van de regerende Christendemocratische Unie (CDU), zei: "Al weigeren sommige mensen het toe te geven, een parallel rechtssysteem heeft zich ontwikkeld in Duitsland. Dit feit laat een heldere afwijzing zien van onze waarden en orde."
Op 13 november waarschuwde Bild, het grootste nieuwsblad met een massa-oplage in Duitsland, dat het land "zich overgeeft aan de islamitische wet." In een speciaal 'Shariarapport" zeiden ze:
"De coalitieovereenkomst van 2013 tussen het CDU en de Sociaaldemocraten beloofde: 'We willen het monopolie op de wet van de staat versterken. We zullen geen illegale parallelle rechten tolereren.' Maar er is niets van terechtgekomen."
In een betoof schreef Franz Solms-Launach, Bilds parlementair correspondent:
"Zelfs als we het nog steeds weigeren om te geloven: Er zijn delen van Duitsland werkzaam onder de islamitische wet! Polygamie, kindhuwelijken, Shariarechters – voor een veel te lange tijd is de Duitse wetgeving niet opgelegd. Veel politici hebben gedroomd van multiculturalisme...
"Dit is niet een kwestie van folklore of buitenlandse gebruiken en tradities. Het is een kwestie van rechtsorde.
"Als de regels van de wet falen in het vormen van autoriteit en het eisen van zelfrespect, dan kan het per direct zijn faillissement uitspreken."
Soeren Kern is een Senior Fellow aan het in New York gevestigde Gatestone Instituut. Hij is tevens Senior Fellow voor Europese Politiek aan de in Madrid gevestigde Grupo de Estudios Estratégicos / Strategische Studies Group. Volg hem op Facebook en op Twitter.