Ozgecan Aslan, een 20 jaar oude vrouwelijke studente die woonde in de zuidelijke Turkse stad Mersin, raakte op 11 februari j.l. vermist. De volgende dag stopten agenten van de gendarmerie een verdachte minibus en ontdekten in het voertuig bloedspatten en een hoed. De dag nadien werd Aslan's verbrande lichaam ontdekt in een nabijgelegen rivierbedding. Haar vrienden waren enkel in staat haar te identificeren aan de hand van haar kledingsresten.
Tijdens de ondervraging van de chauffeur, Suphi Altindoken, bekende deze een afgrijselijk verhaal. Aslan was de laatste passagier op een rit in de vroege avond op haar weg naar huis. Altindoken reed naar een afgelegen plaatst en trachtte haar te verkrachten. Zij verzette zich gebruik makend van haar pepper spray. De man schopte en sloeg haar uit de minibus. In twijfel belde hij zijn vader en een vriend van hem op en vroeg hen naar de plaats van het toneel te komen.
Toen ze ter plaatse toekwamen, was Aslan nog steeds levend, buiten bewustzijn en zwaar ademend. Altindoken sneel haar de keel over, stak haar meerdere malen en hakte vervolgens haar handen af om ervoor te zorgen dat er geen bloed onder de nagels kon gevonden worden dat zou overeenstemmen met de krassen die de vrouw had gemaakt op het gezicht van Altindoken tijdens het gevecht. Dan hebben de drie mannen haar verbrand en het lichaam in de rivier gegooid.
De Turken waren in schok nadat het verhaal in alle details breed werd uitgesmeerd in de kranten. Hoe kon een van hen zo'n afschuwelijke misdaad begaan? Tienduizenden van hen gingen de straat op om te protesteren. Turkse vrouwen overrompelden de sociale media; Twitter campagnes werden gelanceerd. In het Parlement legden politici grote toespraken af en bezworen om het geweld tegen vrouwen te stoppen.
Betuigingen van medeleven na de andere kwamen, inclusief een beleefdheidsbezoek aan het huis van de familie van Aslan door president Recep Tayyip Erdogan vergezeld door zijn twee dochters. Het was alsof alle Turken werden verenigd tegenover een buitenlandse vijand. In werkelijkheid was de vijand hun eigen cultuur.
In 2010, vertelde de [toenmalige] echtgenote van eersteminister Erdogan, Emine Erdogan, tegenover een publiek van hoogwaardigheidsbekleders in Brussel: "In onze cultuur en beschaving, die een grootse historische achtergrond heeft, worden familie en moederschap als heilig beschouwd."
Mevrouw Erdogan, van wie de familie afkomstig is uit Siirt in het oosten van Turkije, legde die toespraak af, slechts enkele dagen nadat Turkije werd getroffen door een ander schokkend verhaal: een reeks verkrachtingen in Siirt, met inbegrip van gevallen van volwassenen die minderjarigen verkrachtten en minderjarigen die kleuters verkrachtten en er ook eentje vermoordden. De burgemeester van Siirt zei: "Dit is een kleine stad en bijna iedereen is gerelateerd met iedereen. Wij hebben de zaak gesloten na vergaderingen met de goeverneur, de politie en de openbare aanklager."
Het probleem is de conservatieve cultuur waar de Turken zo trots op zijn. Kindbruiden en het kopen van bruiden (meestal in ruil voor goud of vee), vinden ze prima. Uw eigen dochter doden omdat ze werd verkracht is een tradioneel gebruik om de eer van de familie te beschermen. Uw eigen dochter doden omdat ze verliefd werd op een jongen is ook normaal. Het wegmoffelen van dergelijke afschuwelijke misdaden is ook prima. Maar een jongen die een oorbel draagt of een sportieve tatoeage laat aanbrengen zou totaal onaanvaardbaar zijn.
In 2009 werd de 78-jarige Huseyin Uzmez, een islamitische columnist, veroordeeld en gevangengezet op beschuldiging van seks te hebben gehad met een 14-jarig meisje, maar hij werd weer uit de gevangenis vrijgelaten nadat een rechtbank besloot om zijn 13-jarige gevangenisstraf op te schorten. Na zijn vrijlating verdedigde Uzmez de islamitische wetten zeggende dat deze toestonden om meisjes te huwen onder de wettelijke leeftijd van 16 jaar.
In een bericht uit 2013, raamde de BBC dat tussen 2002 en 2009, het vermoorden van vrouwen in Turkije met 1.400 procent was toegenomen.
Vorig jaar werd Kader Erten, een meisje dat op haar 12de jaar tegen haar wil in werd uitgehuwelijkt en twee kinderen baarde, in duistere omstandigheden dood teruggevonden overdekt met kogelwonden. Aysenur Islam, minister voor Familie en Sociaal Beleid, zei over de dood van Kader dat "de meeste kinderhuwelijken werden gesloten om 'onschuldige motivaties'."
In oktober 2014, rangschikte het World Economic Forum's (WEF) in haar Global Gender Gap Report 2014 (omtrent de ongelijkheidskloof tussen de geslachten), Turkije op de 125ste plaats op 142 landen - vergeleken met de 120ste plaats op 136 landen in 2013. Volgens het rapport van de WEF, staat Turkije het laagste gerangschikt in de groep van 40 landen met het hoogste gemiddele inkomen (en bezet het tevens de laagste plaats in de gebieden van Europa en Azië.)
Meer recent in januari 2015, gaf Ipsos KMG Research and Consultancy Company de bevindingen vrij van haar onderzoek "Guide to Understanding Turkey." Het onderzoek, gebaseerd op interviews met bijna 16.000 mensen, bevond dat 20 procent van de Turkse mannen en 18 procent van de Turkse vrouwen denken dat "vrouwen mogen geslagen worden als dat noodzakelijk is."
Blijkbaar, hebben de Turken spraakmakende precedenten in het conservatieve islamitische denken, om hen te leren wat is toegestaan en wat dat niet is. In een boze toespraak, ironisch genoeg tijdens de rouw om Aslan, het 20-jarige meisje dat werd vermoord op 11 februari, bekritiseerde Erdogan Turkijes feministen en hij zei: "Wat heb jullie te maken met onze religie, onze beschaving?" Erdogan was boos omdat feministen bezwaar maakten tegen zijn eerdere opmerking dat "in de Islam vrouwen worden toevertrouwd aan mannen." We zijn aan niemand toevertrouwd, protesteerden zij voordien.
Dat alles is volkomen normaal. De voormalige president Abdullah Gul, Erdogan's meest nauwe politieke bondgenoot (samen stichtten zij de regeringspartij in Turkije), plaatste zelf een precedent. De officiele website van Gul's echtgenote beschreef de first lady als volgt: "Hayrunnisa Gul gelooft dat vrouwen een belangrijke rol hebben in de opvoeding van het gezin en aldus ook de gemeenschap; en zij steunt activiteiten die vrouwen en het gezin versterken." Volgens de website huwde mevrouw Gul met president Gul in 1980 toen zij nauwelijks 15 jaar oud was en hij reeds 30 jaar was.
Burak Bekdil, gevestigd in Ankara, is een Turkse columnist voor het dagblad Hürriyet Daily en een Fellow aan het Midden-Oosten Forum.