Binnen een paar dagen zal de Israëlische premier Benjamin Netanyahu het Amerikaanse Congres voor de derde keer toespreken. De enige andere buitenlandse leider die dat voorrecht ooit heeft gehad was Winston Churchill. Net zoals Churchill, toen die voor het eerst het Congres toesprak in december 1941, neemt Netanyahu hiermede een risico.
Voor Churchill was dit een risico voor zijn zijn leven - hij had te maken met een gevaarlijke transatlantische reis aan boord van het slagschip HMS Duke of York door stormachtige in door Duitse onderzeeboten geteisterde wateren. Voor Netanyahu echter, is het een risico voor zijn eigen politieke carrière en tevens het op het spel zetten van de relatie van zijn land met de Verenigde Staten, gezien de intense presidentiële oppositie tegen zijn toespraak.
Maar net zoals Churchill dat was, is Netanyahu een vechtende soldaat en, net zoals Churchill, een keiharde politieke leider die niet bang is om dergelijke risico's te nemen wanneer er zoveel op het spel staat. En in beide gevallen, kan de inzet niet hoger zijn, niet groter zijn dan hun eigen leven, politiek fortuin of rivaliteit en beïnvloedt het niet alleen hun eigen landen en de Verenigde Staten, maar de hele wereld.
 Israel's eerste-minister Benjamin Netanyahu spreekt voor een gezamelijke sessie van het Amerikaanse Congres op 24 mei 2011 (bron foto: PBS video screenshot) |
Er zijn opvallende gelijkenissen tussen de doelstellingen van Churchill's toespraak bijna 75 jaar geleden en die van Netanyahu's vandaag: beide met niet minder het doel dan van het trachten voorkomen van een wereldbrand.
Sprekende, dagen na de Japanse aanval op Pearl Harbor, vatte Churchill het verloop samen van de oorlog tot dusverre, maar eindigde vervolgens met een dramatische oproep aan het Amerikaanse volk tot Anglo-Amerikaanse eenheid om conflicten in de toekomst te voorkomen, en herinnerde hen eraan dat "tweemaal in één generatie, de ramp van een Wereldoorlog op ons was neergedaald."
"Zijn we dat niet verplicht aan onszelf, aan onze kinderen en aan de mensheid?" vroeg hij, "om ervoor te zorgen dat deze rampen ons niet voor een derde maal zullen verzwelgen?"
Niet minder ingrijpend en niet minder verregaande, zal Netanyahu's beroep om Amerikaans-Israëlische eenheid zijn in het aangezicht van een nieuw gevaar. Een gevaar dat misschien nog groter is dan Churchill in staat was om te begrijpen in een pre-nucleair 1941. Overwegende dat Churchill toen sprak van een toekomst als een nog onbekend risico, zal Netanyahu zich focussen op de duidelijke en huidige bedreiging voor de vrede in de wereld als het Iran wordt toegestaan om kernwapens te produceren.
En net zoals Churchill in de jaren 1930, is Netanyahu een eenzame roepende onder de wereldleiders van vandaag.
In de jacht op zowel uranium en plutonium sporen naar een bom, evenals de ontwikkeling van ballistische lange-afstandsraketten, bestaat er geen twijfel meer over Irans voornemen. Het is beschreven geweest als een nucleair Auschwitz.
Het is niet de plicht van Netanyahu om de noodklok te luiden tegen dergelijk vooruitzicht. Het is Israëls overleven dat op het spel staat. Het is Israël dat een militaire interventie zal moeten uitvoeren als de Verenigde Staten dat niet zullen doen. En het zullen de Israëliërs zijn die zullen sterven in om het even welke regionale brand die eventueel zal volgen.
Maar dit is niet enkel een existentiële bedreiging voor Israël - het is een gevaar voor andere landen in het Midden-Oosten en voor ons allemaal. Twijfelend aan de westerse vastberadenheid, voeren thans Saoedi-Arabië, Egypte en Turkije nu reeds onderzoek naar de ontwikkeling van hun eigen nucleaire vermogens.
Een overeenkomst die Iran met het potentieel laat om een nucleaire doorbraak te bereiken, zal leiden tot een wapenwedloop in het Midden-Oosten, die de risico's van een mondiale nucleaire oorlog exponentieel zal doen toenemen, een risico dat nog vermenigvuldigd wordt door de kwetsbaarheid van regionale regeringen om omver te worden geworpen door extremisten.
Irans ballistisch rakettenprogramma, dat om onverklaarbare redenen buiten het toepassingsgebied valt van de huidige P5+1 onderhandelingen, brengt Europa binnen het bereik van Iran en toekomstige ontwikkeling zal Teheran's nucleaire bereik uitbreiden naar de VS. De grootste sponsor in de wereld van het terrorisme, met name het regime van de ayatollahs, zal geen scrupules hebben om hun terroristische proxy's van nucleaire wapens te voorzien.
Dit is de grootste bedreiging waarmee de wereld thans wordt geconfronteerd. Toch suggereren alle signalen dat de P5+1, aangedreven door President Obama's duidelijke wanhoop voor een détente met Teheran, zich reeds heeft opgemaakt voor verzoening met Iran in de stijl van de jaren 1930, die zal eindigen met Iran's verwerving van kernwapens.
De zienswijze dat in de stijl van de Koude Oorlog inperking en wederzijdse afschrikking dit apocalyptische, fanatieke regime zou kunnen weerhouden om nucleaire wapens te gebruiken, is gevaarlijk naïef. De westerse leiders die aan de rand van een akkoord lijken te zijn, zijn niet naïef. Door het gebrek aan de morele kracht om Iran te kalmeren, beschouwen zij misleiding en verzoening als de enige manier om van hun dilemma af te komen.
Om hun bedoelingen te kunnen raden, hoeven we niet enkel en alleen te vertrouwen op de frequente Iraanse bedreigingen, zoals die van generaal Hossein Salami die onlangs zei, terwijl de onderhandelingen nog volop aan de gang zijn: "Zo lang de Verenigde Staten de islamitische wereld blijven gebruiken als het toneel voor hun regionaal beleid, zullen ongetwijfeld alle krachten in de islamitische wereld tegen hen worden gemobiliseerd." In hetzelfde interview, bedreigde hij tevens Israël: "Het voortbestaan van de Zionistische entiteit en haar ineenstorting zijn van cruciaal belang."
Irans vastberadenheid om op gewelddadige wijze de "Zionistische Entiteit" ten val te brengen komt voortdurend tot uiting in de wijze waarop het gewapende aanslagen leidt en financiert op Israëlische soldaten en burgers in binnen- en buitenland, via haar proxy's met inbegrip van Hezbollah, Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad. Het Gaza conflict van afgelopen zomer, bijvoorbeeld, was voor een groot deel toe te schrijven aan de Iraanse financiering en wapens.
Slechts een paar weken geleden, was generaal Mohammad Allahadi van het Islamitische Revolutionaite Garde Korps samen met Hezbollah commandanten, actief bezig om een nieuw front op te richten op het Syrische grondgebied in de Golan, van waaruit het aanvallen tegen Israël zou kunnen lanceren. Hij werd gedood in een Israëlische luchtaanval tijdens een bezoek aan het geplande operatiegebied.
Israël is niet het enige doel van het Iraanse geweld. Iran is reeds lang bezig om zijn beloften waar te maken om islamitische strijdkrachten te mobiliseren tegen de VS, evenals tegen het Verenigd Koninkrijk en andere Amerikaanse bondgenoten. Aanvallen geleid en bevoorraad vanuit Teheran, hebben de afgelopen jaren naar schatting 1.100 Amerikaanse soldaten gedood in Irak. Aanvallen werden mogelijk gemaakt in Afghanistan, waarbij Amerikaanse, Britse en andere soldaten van de Coalitie werden gedood.
Iran verleende rechtstreekse steun aan Al Qaeda in de 9/11 aanslagen en blijft Al Qaeda-terroristen huisvesten. Tussen 2010 en 2013 heeft Teheran ofwel bevolen dan wel toegestaan dat vanaf eigen bodem minstens drie grote terroristische complotten werden gesmeed tegen de VS en Europa. Gelukkig werden ze allen verijdeld. Het aansturen, ondersteunen en faciliteren van zowel soennietische en sjiitische terreurgroepen in het plannen van aanslagen tegen VS en haar bondgenoten, duren tot op vandaag verder.
Dit wraakzuchtige en gewelddadige regime mag in geen geval worden toegestaan om over de capaciteit aan nucleaire wapens te beschikken, wat de P5+1 staten ook zou mogen opleveren op korte termijn aan economische, politieke of strategische voordelen voor zichzelf, als gevolg van een akkoord met Teheran.
Zelfs voordat de wereld een eerste ervaring kreeg van nucleaire bombardementen in augustus 1945, begrepen Churchill en Roosevelt zowel de gevaren van het toestaan aan hun vijanden en potentiële vijanden om over dergelijke capaciteit te beschikken. Toen de geallieerde inlichtingendienst een nazi-uranium-fabriek ontdekte in Oranienburg in Oost-Duitsland, vernietigden in maart 1945 612 bommenwerpers in een enkele raid de fabriek met 1.506 ton zware explosieven en 178 ton brandbommen, om aldus te voorkomen dat deze in handen zouden vallen van de oprukkende Russische troepen.
Alleen een sterke houding van het Westen en het verwerpen van een overeenkomst waardoor kernwapens kunnen ontwikkeld worden, zal ervoor zorgen dat een soortgelijke handeling tegen Iran in de toekomst niet nodig zal zijn. In zijn toespraak van 1941 tot het Amerikaanse Congres, herinnerde Churchill het Amerikaanse volk eraan dat vijf of zes jaar eerder het eenvoudig zou zijn geweest om te voorkomen dat Duitsland zich zou herbewapenen zonder bloedvergieten. Maar tegen die tijd was het te laat en werd de wereld overspoeld door ongekend geweld.
Het is nog niet te laat om te voorkomen dat Iran zich zal bewapenen met nucleaire wapens. Het Amerikaanse volk, de Amerikaanse regering en het Westen als een geheel, moeten luisteren naar Netanyahu's duidelijke waarschuwing om geen akkoord te sluiten dat zal toestaan dat het leugenachtige en boosaardige Iraanse regime kernwapens kan verwerven. In plaats daarvan moeten de sancties gehandhaafd blijven en indien nodig zelfs verhoogd worden, om Teheran te dwingen af te zien van zijn wereld-bedreigende ambities.
Kolonel Richard Kemp bracht het grootste deel van 30-jarige carrière door in het Britse leger als commandant van front-line troepen in de strijd tegen terrorisme en oproer in hotspots met inbegrip van Irak, de Balkan, Zuid-Azië en Noord-Ierland. In 2003 was hij commandant van de Britse troepen in Afghanistan. Van 2002 tot 2006 leidde hij het internationale Terrorismeteam bij het Gemengd Comité van Intelligentiediensten van de Britse Minister-president.