De Britse Labour-partij wordt op dit moment geleid door een man, Jeremy Corbyn, die Hamas en Hezbollah omschrijf als "vrienden" en jaren heeft doorgebracht in de politieke wildernis van holocaust-ontkenners, antisemieten, terrorisme-sympathisanten, en allerhande andere onwenselijke figuren. Nu hij de leider is van Hare Majesteits oppositie, heeft hij geprobeerd zichzelf als een meer gematigde kracht te presenteren, door te benadrukken dat hij zijn leven lang tegen racisme en antisemitisme heeft gestreden. In werkelijkheid heeft heeft hij zich tijdens zijn leven prima op z'n gemak gevoeld in het gezelschap van de exponenten van beide.
Zijn schaduw-kanselier bracht dezelfde periode door in gelijksoortig gezelschap, maar met een nog meer doorleefde toewijding jegens de terroristen van IRA.
De chef-communicatie van dit rampzalige politieke bedrijf is ene Seamus Milne, die zijn carrière bij de The Guardian wijdde aan het salonfähig houden van Josep Stalin. Als een vis, zoals het gezegde gaat, vanaf het hoofd rot, hoe kan het dan iemand verrassen dat de rot bij de staart ook inzet?
Afgelopen week was de Oxford University Labour Club (OULC) aan zet om hun club open te stellen voor het publiek. Dankzij het ongebruikelijk principiële ontslag van de co-voorzitter van de organisatie, Alex Chalmers, weten we nu dat een groot onderdeel van de jeugdafdeling van de partij ook "een probleem met joden heeft." Inderdaad, het lijkt erop dat antisemitisme zich van de marge, tot het centrum van universiteitsverenigingen van Labour heeft bewogen.
Volgens Chalmers, was een van de 'aardigheden' van de organisatie waarvan hij ontslag nam, dat de OULC besloot de Israeli Apartheid Week te steunen. Dit is het jaarlijkse antisemitische haatfestijn dat plaatsvindt op universiteiten door heel het westen. Racistische studenten bouwen namaak beveiligingsmuren, zetten "die-ins" op, en doen alsof de moordenaars die terroristische aanvallen uitvoeren tegen Israeli's, de lijdende slachtoffers zijn van ongegronde agressie.
Het waren overigens niet alleen de kwezelachtige verlangens de Israeli Apartheid Week- en BDS-campagnes te steunen, die Chalmers zorgen baarde. Hij signaleerde ook de algehele kleinering van Israel en joden. Op zijn Facebookpagina schreef hij dat de OULC:
"In toenemende mate verdeeld werd door opsplitsingen, en ondanks hun openlijke toewijding aan bevrijding, de opvattingen en houdingen van bepaalde leden tegenover sommige achtergestelde groepen, giftige vormen aannam. Zij het leden van het bestuur dat met termen slingeren als 'Zio' (een term voor joden die zich meestal beperkt tot KKK-websites), vooraanstaande leden hun 'solidariteit' met Hamas uiten en hun tactieken van de willekeurige moord op burgers expliciet verdedigen, of een oud co-voorzitter die claimt dat 'de meeste beschuldigingen van antisemitisme slechts de zionistische huilende wolf zijn'. Een groot deel van de OULC en linkse studentenverenigingen in het algemeen hebben op een of andere manier een probleem met joden."
"Het besluit van de club om een groepering te steunen die een geschiedenis heeft van het lastigvallen van joodse studenten en het uitnodigen van antisemitische sprekers naar de campus - ondanks de zorgen van joodse studenten - illustreert hoe onevenredig en onoprecht de meeste leden zijn wanneer het aankomt op bevrijding..."
Nog een student, Ella Taylor, de Women's Officer-elect, die toevallig joods is, bevestigde de getuigenis. Mevrouw Taylor zei dat ze "zich in toenemende mate bewust werd van de vreselijke uitbarstingen over joden die de afgelopen 12 maanden plaatsvonden." Ik ben het niet gewend dat mensen met hun ogen rollen als ik een zin begin met "als een jood." Als Taylor enige intentie heeft zich rond Labour te blijven begeven, moet ze hier wellicht maar aan wennen.
"Uiteraard heeft Labour op de gebruikelijke manier gereageerd -- verscheurd tussen het uiten van zorgen en regelrechte ontkenning. Maar de werkelijke vraag is: wanneer werd dit gedrag zo openlijk en acceptabel? Het antwoord lijkt mij duidelijk. Gezien de getuigenissen in de OULC en elders, is het duidelijk dat het antisemitisme in de Labour-partij zo openlijk opkomt, precies op het moment dat de partij geleid wordt door een man die zich, door zijn hele politieke leven, zeer comfortabel heeft gevoeld onder antisemieten.
Er is geen reden voor een een jonge onruststoker de repercussies van antisemitische retoriek te vrezen, als hij of zij ooit kennis heeft genomen van Jeremy Corbyns steun voor de door Hezbollah opgeleide extremist Dyab Abou Jahjah. Er is geen reden voor jonge OULC-leden om zich af te vragen of de aanhef "Zio"beledigend is en vermeden moet worden, wanneer de Labour-partij geleid wordt door een man die jarenlang rondhing met holocaust-ontkenners als Paul Eisen. En OULC-leden hebben evenveel reden met hun ogen te rollen als alle anderen, wanneer het woord "jood" valt, aangezien de Labour leider jarenlang optrok met antisemitische haatprediker Raed Salah.
Dus, ja, de rot startte inderdaad bovenaan. En de uitzonderlijke uitingen van sommige Labour-leden over de OULC zullen des te meer waard zijn als ze zich beseffen dat ook de top van de partij een probleem heeft. Dan, en alleen dan, kunnen ze een begin maken aan het uitroeien van dit racistische probleem.