Soms kun je het zelfbedrog van een complete maatschappij zien in minder dan een minuut. Neem nou de ene onthullende minuut die zich deze maand in Engeland manifesteerde.
Op maandag 9 mei organiseerde de politie van Manchester een oefening waarin een terroristische aanslag in een winkelcentrum werd nagebootst, zodat de paraatheid, reactietijd en mogelijkheden van de hulpdiensten getest kon worden. Op een bepaald moment vlamde een acteur die een zelfmoordterrorist speelde door een deuropening in een druk gedeelte van het winkelcentrum, en bracht daarbij een nepbom tot ontploffing.
Het bleek dat de acteur die een zelfmoordenaar speelde, de woorden "Allah Akbar" ('Allah is de grootste') had geroepen voordat hij zijn fop-aanval uitvoerde. Dit zorgde er wellicht voor dat de oefening realistischer leek, maar de actie had een onmiddellijke terugslag. Niemand klaagde over de aanslag-oefening. Wat sommige mensen verontrustte, was de toevoeging van de welbekende islamistische handtekening.
Binnen enkele uren begon de morele ophefmachine, sociale media, de schandelijkheid van de oefening luidkeels te betreuren. Al heel snel klonken gemeenschapswoordvoerders over de radiogolven van de media, en ook zij betreurden het gebruik van het kritieke zinnetje. Assistent hoofdagent Garry Shewan zei:
"Na enige reflectie erkennen we dat het ontoelaatbaar was om deze religieuze frase te gebruiken vlak voor een in scene gezette zelfmoordaanslag, waarmee deze oefening zo uitgesproken gekoppeld werd aan de islam. We herkennen en verontschuldigen ons voor de aanstoot waar dit toe heeft geleid."
Politiecommissaris Tony Lloyd probeerde uit te leggen dat
"Het frustrerend is dat de operatie is ontsierd door de onverstandige, onnodige en onacceptabele keuze van de organisatie om degenen die de rol van de terroristen speelden de woorden "Allah Akbar" te laten roepen voordat zij hun nepbommen tot ontploffing brachten. Het voegde niets toe aan de oefening, maar het heeft de potentie om de goede gemeenschappelijke relaties die we in Manchester hebben te ondermijnen."
Rond dat moment waren alle nationale kranten en 24 uurs nieuwsprogramma's bezig met het verhaal. Dat is het moment waarop de onthullende minuut op de klok verschijnt. Op Sky News interviewt Kay Burley ene Jahangir Mohammed, die werd voorgesteld als een maatschappelijk werker. Meneer Mohammed nam de tijd om het volgende te reageren:
"Zoals met alles, is er een bepaalde veiligheidsaanpak voor dit soort gebeurtenissen en die is nodig bij trainingen zoals deze. Maar ik denk dat er soms ook een noodzaak is voor hulpdiensten om over een beetje religieuze en culturele context te beschikken wanneer ze een oefening zoals deze houden, waarbij ze een bredere blik houden op de mogelijke gevolgen en effecten op een bredere samenleving en de gemeenschappen binnen die samenleving."
Mevrouw Burley bedankte meneer Mohammed voor zijn verlichtende bijdrage en ging verder met het volgende nieuwsonderwerp. In andere hoofdonderwerpen, zei ze:
"Eén man is overleden en drie anderen gewond geraak bij een steekpartij op een treinstation in de buurt van München. De aanvaller, een 27-jarige Duitser, riep volgens getuigen "Allah Akbar" voordat hij op mensen instak op het station in Grafing. Hij werd ter plekke overmeesterd en is vastgezet."
Het tweespan nieuwsberichten nam ongeveer een minuut in beslag.
Of de aanvaller in Grafing nou wel of geen niet-moslim met psychiatrische problemen is, zoals de media momenteel suggereren, of een islamist met of zonder dergelijke mentale aandoeningen: deze ene televisieminuut zegt zo veel over de problemen waarin samenlevingen zoals de Britse zich nu in bevinden.
Aan de ene kant zorgt islamitische terreur voor het grootste gedeelte van onze veiligheidsproblemen. Het is de nummer één reden tot zorg bij onze politie, inlichtingendiensten en alle anderen die betrokken zijn bij de nationale veiligheid. Het publiek verwacht te worden beschermd tegen zulke terreur, en verwacht dat die bescherming verzorgd wordt door dit veiligheidsapparaat. Maar ondertussen probeert een vocale lobby van moslims en niet-moslims de suggestie in stand te houden dat deze dreiging niet is wat het is, of dat de pogingen om enige en alle inspanningen om het land te beschermen - zelfs die ene zin die door een acteur werd uitgesproken tijdens een gesimuleerde terreuraanval - een soort vreselijke misdaad van discriminatie en vooroordelen vormen.
Natuurlijk zou er geen enkele ophef op de social media zijn ontstaan, en zouden geen snelle verontschuldigingen van de politie hebben geklonken, als de gesimuleerde daders in de terreuroefening uit extreem-rechtse hoek waren gekomen. Maar er volgt altijd een terugslag als het scenario een reflectie is van reële veiligheidsdreigingen waar al onze samenlevingen zich meer geconfronteerd zien. Dit is wederom een voorbeeld waarin het beeld van de samenleving over de publieke prioriteiten terecht op de discussietafel gelegd wordt. Waarom zou om het even welke moslim, of wie dan ook die oprecht afkerig is van terreur, bezwaar maken tegen de realistische simulatie van een aanslag? Natuurlijk, het is vrij duidelijk dat zoiets aanmatigend kan zijn richting iemands religie. Maar als dat zo is, wat is er dan meer beledigend voor die religie: een acteur die "Allah Akbar" roept bij een oefening, of de ontelbare moslims die wereldwijd dezelfde zin uitspreken voordat ze échte aanvallen in de échte wereld uitvoeren?
Als ik moslim was, zou ik elke wakkere minuut van mijn dag besteden om mijn geloofsgenoten ervan te proberen te overtuigen dat ze géén mensen moeten doden vlak nadat ze zich op mijn Allah beroepen hebben. Ik denk niet dat ik me er een seconde druk over zou maken als een politiekorps, dat probeert om mensen hun veiligheid te garanderen, ervoor koos om een realistisch scenario in scene te zetten op basis van het gedrag van mijn geloofsgenoten. Het is een kwestie van prioriteiten, en in het Verenigd Koninkrijk en in veel andere landen in de wereld vandaag, liggen deze prioriteiten ernstig door elkaar.
Douglas Murray is een analist en commentator, gevestigd in Londen.