Steeds als je denkt dat de Britse Labour-partij een nieuw dieptepunt in haar antisemitisme heeft bereikt, blijkt de bodem er nogmaals onderuit te kunnen en storten ze nog dieper naar beneden. Afgelopen september beschreef ik op deze plek hoe de verkiezing van Jeremy Corbyn als nieuwe Labour-leider bijdraagt aan het "mainstreamen" van racisme in het Verenigd Koninkrijk. Want hoewel Corbyn beweert dat hij geen enkele tolerantie heeft voor haat tegen wie dan ook, heeft hij zijn hele politieke leven aangeschuurd tegen antisemieten en terroristengroeperingen die een genocidale intentie jegens het joodse volk koesteren. Hij werkte nauw samen met Holocaust-ontkenners, prees antisemitische extremisten, en omschreef Hamas en Hezbollah als zijn vrienden.
Tijdens zijn leiderschap, tot dusver, is het duidelijk dat zijn voorbeeld langs de partij-hiërarchie wordt gevolgd. In maart beschreef ik hoe de partij lijkt weg te rotten vanaf het hoofd naar beneden, dankzij de ontdekking dat de Labour Club aan de Universiteit van Oxford een orgaan was geworden waar antisemitische beledigingen schering en inslag zijn. Maar iedereen die dacht dat de partij niet lager kon zinken, had zich de ontwikkelingen van afgelopen week niet voor kunnen stellen.
Aan het begin van vorige week bleek dat Naz Shah, Member of Parliament voor Bradford West, ideeën op haar Facebook had gedeeld over het deporteren van alle joden van Israël naar Amerika; het onderschrift luidde "probleem opgelost". Elders had ze in een discussiedraadje geschreven dat "De joden zich aan het verenigen zijn". Mevrouw Shah is toevallig moslim en vertegenwoordigt een kiesdistrict dat voorheen werd vertegenwoordigd door George Galloway. Voorgaande armaturen van het gebied omvatten onder andere de voormalige parlementariër van de Liberal-Democrats, en David Ward.
Het is dus fair om te stellen dat het onder haar gelijken niet vreemd was wat mevrouw Shah zei. De uitingen stammen uit 2014, tijdens de meest recente gevechten van Israël in Gaza en een jaar voordat ze parlementariër werd. In haar excuus, dat ze naar buiten bracht nadat de commentaren waren bovengedreven, verklaarde Shah dat het een periode was waarin "emoties hoog opliepen". Natuurlijk roept niet iedereen tijdens een periode van verhitte gemoederen op tot het vernietigen van een VN-lidstaat, maar Shah deed dat wel, en binnen een dag nadat haar berichten daaromtrent naar buiten waren gekomen, gevolgd door gepaste politieke ophef, werd ze geschorst door Labour in afwachting van een onderzoek.
De week van Labour was echter nog maar amper begonnen. Binnen enkele uren schoot een andere Labour-parlementariër, Rupa Hug, mevrouw Shah te hulp. In een interview met de BBC probeerde zij op de oproepen tot het vernietigen van de staat Israël te vergelijken met om het even welk ander "vermakelijke" onderwerp dat men op Twitter kan vinden. Na een snelle u-bocht wist mevrouw Hug in te binden, en ze bleef behouden voor de partij.
Daarna, vanaf het meest linkerpodium, brak de voormalige burgemeester van Londen, Ken Livingstone, huidig lid van Labours National Executive Committee, in de discussie in. Livingstone is al meer dan vijf decennia lid van Labour en heeft in zijn politieke loopbaan heel wat loopgraven gedeeld met de huidige partijleider. Ze hebben samen gemarcheerd voor menig vreselijke zaak en ze stonden schouder aan schouder op menig verlaten platform. Maar toen Ken Livingstone de podia van diverse BBC-programma's besteeg, zag hij waarschijnlijk niet aankomen dat binnen enkele uren zijn eigen Labour-lidmaatschap zou worden opgeschort, gelijk dat van mevrouw Shah. Livingstone greep zijn mediamomenten aan om te beginnen over Hitler - meer in het bijzonder: om te beweren dat het Zionisme een vroeg politiek beleid van Hitler was. Wellicht voelde hij nog wel aan dat hij zichzelf in een ongelukkige positie aan het manoeuvreren was, want hij benadrukte nog dat dit alles plaats had voordat Hitler "gestoord werd" en zes miljoen joden liet vermoorden.
Dus binnen een week zag Labour zich genoodzaakt om één van haar nieuwste MP's en één van haar partij-prominente éminence grises de deur te wijzen - beiden om dezelfde reden. Op dit moment proberen Corbyn en zijn spindokters net te doen alsof zij het probleem hebben getackeld en dat ze de situatie op de juiste manier onder controle hebben. Maar er is een aantal redenen waarom Labour - en in bredere zin linkse partijen in Europa en Amerika - dit probleem dat zij hebben als het op joden en Israël aankomt niet kunnen aanpakken.
Zowel Jeremy Corbyn als Ken Livingstone beweren dat zij antisemitisme veroordelen. Ze neigen er daarbij altijd naar om daaraan toe te voegen dat ze 'islamofobie en alle andere vormen van racisme' ook verwerpen, een disclaimer die altijd smaakt naar een moedwillige poging om jodenhaat onder het dezelfde rokken te schuiven als islamkritiek. Maar ongetwijfeld staat het voor hen allemaal gelijk. Wat het meest fascinerende is, is dat zij steeds oppoken wat zij zeggen te veroordelen.
Er was een boel ophef om één antwoord dat Ken Livingstone gaf deze week, toen hij probeerde de opmerkingen van Naz Shah te verwerpen door ze 'over de top en onbeleefd' te noemen. Maar het was wat hij daarvoor zei, en dat tot dusver onbecommentarieerd is gebleven, dat veel onthullender was en waarmee het centrale probleem van links boven kwam drijven. In een interview dat hij eerder op die ochtend met BBC London had, zei Livingstone het volgende:
"Het simpele feit van dit alles is dat Naz haar commentaren plaatste op een moment waarop er weer een brute Israëlische aanval op de Palestijnen gaande was.
"En er is één grimmig feit dat feitelijk niemand in de Britse media ooit verslaat: in bijna al deze conflicten is het dodental onder Palestijnen altijd tussen de zestig en de honderd tegenover iedere gedode Israëli. Ieder ander land dat dit zou doen, zou worden beschuldigd van oorlogsmisdaden, maar het lijkt alsof we een dubbele standaard hanteren wanneer het op de Israëlische regering aankomt."
Dat daar is precies wat er in het hart van het antisemitisme-probleem van Labour speelt. Het pretendeert dat de joodse staat dit soort handelingen 'zomaar' doet. Er is geen enkele vermelding van de duizenden raketten die Hamas en andere islamistische groeperingen vanaf de Gazastrook laten regenen op Israël. De opmerking van Livingstone verdraait een serie precies gerichte vergeldingsaanvallen van Israël tegen Hamas in de Gazastrook tot een "brute" aanval op "de Palestijnen" als geheel. Hoewel hij dodentallen noemt, toont Livingstone geen enkele interesse in het verklaren dat Israël bunkers bouwt om haar burgers te beschermen, terwijl Hamas Palestijnse burgers als menselijk schild gebruikt en hun lijken voor de televisiecamera's trekt om Hamas neer te zetten als een bedroefd "slachtoffer".
Door te doen alsof een staat, Israël, die zichzelf beschermt tegen een regen van raketten, steekpartijen en auto's die op personen inrijden, oorlogsmisdaden pleegt, wordt er niet alleen voortgebouwd op een leugen, er zit ook een subtiele planting van een gedachtezaadje in. Waarom, zou een naïeveling zich kunnen afvragen, bestaan deze dubbele standaarden alleen als het om Israël gaat en niet, om maar wat te noemen, als het over Iran, China, Soedan, Noord-Korea of Rusland gaat? Komt het misschien omdat sommige mensen simpelweg joden haten?
Zo'n opmerking van Livingstone is tevens de reden dat zelfs een partij die pretendeert deze jodenhaat 'uit te roeien', dat niet meer kan. Livingstone kon zijn uitspraak doen zonder commentaar uit te lokken omdat het precies datgene is wat veel parlementariërs en ontelbare partijleden geloven. Echter, elke keer als ze het zeggen, vertellen ze een leugen. Excuses maken voor Naz Shah door de te zeggen dat ze haar opmerkingen maakte "in een tijd dat er wederom een brute Israëlische aanval op de Palestijnen plaats vond", verpakt een hele stapel leugens in één pakketje.
Dat is het probleem. Het is het narratief op links over Israël dat de herleving van antisemitisme veroorzaakt. Het komt niet nergens vandaan. Het komt van henzelf. Als links er mee af wil rekenen, zullen ze eerst met zichzelf moeten afrekenen.