Momenteel maakt Europa van alle kanten een herintroductie van blasfemie-wetten mee. In Engeland is gymnast Louis Smith recentelijk voor twee maanden geschorst door British Gymnastics. De carrière van deze 27-jarige sportsman is tijdelijk op stop gezet, en waarschijnlijk verpest. Niet door iets wat gerelateerd is aan atletiek, maar door iets wat gerelateerd is aan de islam.
Vorige maand dook er online een video op van de viervoudig Olympisch medaillewinaar en zijn vriend die dronken streken uitvoerden na een bruiloft. De video – opgenomen met Smiths telefoon in de vroege ochtenduren – bevat beelden van een vriend die een tapijt van de muur haalt en een imitatie doet van islamitische gebedsrituelen. Toen de video in de handen kwam van een nieuwsblad, werd er onmiddellijk een onderzoek gestart, werd hij door de pers afgetuigd en openbaar vernederd. Smith – wie zelf van gemengde afkomst is – was gedwongen om overdag rond te paraderen op de Britse televisie om te ontkennen dat hij een racistische haatdragende xenofoob is. Bekende liberale figuren van de Britse media stonden in de rij om hem af te tuigen voor het feit dat hij dronken werd of er zelfs maar aan dacht om deel te nemen aan elke vorm van spotten met een geloof. Dit vindt plaats in een land waarin Monty Python's Life of Brian regelmatig wordt verkozen tot 's lands favoriete comedy.
Na een 'onderzoek' hebben de Britse sportsautoriteiten Smiths gedrag beoordeeld als een rechtvaardiging voor stopzetten van financiering en een schorsing van twee maanden van sport. Dit is een herinvoering van blasfemie-wetten via de achterdeur, waar nieuwsbladen, praatprogramma's en sportsautoriteiten onderling beslissen dat een religie een speciaal soort bescherming verdient. Dit doen ze omdat ze de islam als uniek zien, en uit angst voor de waarschuwingen van islamitische blasfemie-politie wereldwijd.
De herintroductie van blasfemie-wetten via de voordeur wordt ondertussen geïnitieerd in een land dat zichzelf ooit prijsde omdat het een van de eerste landen was in de wereld die religieuze intrusie binnen de politiek in de ban deed. De Nederlandse politicus Geert Wilders is al eens eerder berecht. In 2010 werd hij vervolgd in de rechtbanken voor de inhoud van zijn film 'Fitna' samen met een aantal artikelen. Het proces viel uiteen nadat een van de experts die diende als getuige – de inmiddels overleden, grootse Nederlandse islamgeleerde, Hans Jansen – aantoonde dat een rechter van de zaak geprobeerd heeft op hem in te praten zodat hij zijn verklaring wijzigt. Dit proces is op een doorzichtige manier opgetuigd en heeft het Nederlandse juridisch systeem doen lijken op een dictatuur in plaats van een 's werelds meest ontwikkelde democratieën. De zitting werd uitgesteld en, na een juridische herzieningen, werd Wilders 'niet schuldig' verklaard in 2011.
Maar het lijkt erop dat het juridisch systeem van Nederland, net als het Canadese, gericht is op altijd zijn gelijk halen. Deze week vond op maandag de laatste zitting van Geert Wilders plaats in Nederland. Deze week wordt Wilders vervolgens wegens een uitspraak tijdens een bijeenkomst van zijn supporters in maart 2014. Met de landelijke verkiezingen in zicht en consistente berichtgeving over een disproportioneel aantal misdaden in Nederland die gepleegd werden door moslims met een Marokkaanse afkomst, vroeg Wilders aan zijn publiek, "Willen jullie in deze stad, en in Nederland, meer of minder Marokkanen?" Het publiek reageerde hierop met "Minder, minder." Waarop Wilders op zijn beurt weer reageerde met, "Dan gaan we dat regelen."
 Door Nederlands parlementslid Geert Wilders te vervolgen wegens een 'politiek incorrecte' uitspraak, gedragen Nederlandse rechtbanken zich als religieuze rechtbanken. Ze proberen openbare meningsuiting te reguleren wanneer het aankomt op aanhangers van een religie. (Bron van Wilders' foto: Flickr/Metropolico) |
Opiniepeilingen suggereren dat ongeveer de helft van de Nederlandse bevolking minder Marokkanen wenst in Nederland en veel opiniepeilingen van tientalen jaren terug suggereren dat de Nederlandse mensen in het algemeen minder immigratie willen. Dus op zijn zachtst gezegd wordt Wilders vervolgd voor het vertalen van een ongecensureerde mening. De langetermijngevolgen die de Nederlandse democratie gaat meemaken wegens het demoniseren van een mening, die gedeeld wordt door een meerderheid, zijn catastrofaal. Maar het proces van Wilders is ook duidelijk een politieke strategie.
Of iemand zich nou kan vinden in Wilders' denkwijze is in dezen niet van belang. Het gaat erom dat door het vervolgen van iemand die gezegd heeft wat hij zei, de rechtbanken in Nederland hebben bepaald dat er maar een correct antwoord is op de vraag die Wilders gesteld heeft. Ze zeggen dat wanneer iemand vraagt of je meer of minder Marokkanen zou willen, het antwoord van de mensen altijd 'meer' moet zijn, anders plegen ze een misdaad. Wat is dat voor een manier van omgaan met een publiek debat over immigratie of andere zaken? Mensen zeggen wel, "Dat had hij ook niet mogen zeggen over een andere groep mensen." En Wilders zelf zou dat wellicht niet zeggen over een andere groep mensen, omdat hij zijn eigen politieke visies heeft en zijn eigen interpretatie van de problemen waar dit land mee te maken heeft.
Het is het waard om een gedachte-experiment uit te voeren: Als Wilders of een andere politicus op zou staan en aan een publiek zou vragen "Willen jullie meer of minder Britten in Nederland," Ik zelf – als een Brits persoon – zou niet ontzettend gelukkig zijn met hem als hij deze vraag stelt, of tevreden zijn met het publiek als zij in dat geval 'minder' zouden schreeuwen. Echter, als Britse expats verantwoordelijk zouden zijn voor een disproportioneel aantal misdaden en onrust in Nederland, zou enige gematigde sympathie voor de gedachtegang toeschietelijk zijn. Maar het zou in geen enkel opzicht in mij opkomen dat iemand die zegt dat hij geen eindeloze stroom aan Britten zou willen zien komen naar Nederland vervolgd zou moeten worden. En dat zou ook niet gebeuren.
Net als de mensen van de Britse Gymnastiekvereniging, gedragen de Nederlandse rechtbanken zich als een religieuze rechtbank. Ze proberen openbare meningsuiting te reguleren wanneer het aankomt op aanhangers van een religie. Door dit te doen proberen ze duidelijk de vrede te bewaren op korte termijn, maar ze kunnen onmogelijk beseffen wat voor problemen ze hiermee opsparen voor onze toekomst.
Douglas Murray, Britse auteur, verslaggever en wetenschapper van overheidszaken, is gevestigd in Londen, Engeland.