Men hoort vaak van de "gematigde islamitische meerderheid". Na elke terroristische aanval vertellen politici ons dat "De gematigde islamitische meerderheid dit regelrecht veroordeelt." En na elke ophef haasten commentatoren zich te zeggen dat "Natuurlijk de grote meerderheid van moslims gematigd is." Maar klopt het? Is de grote meerderheid inderdaad "gematigd"?
Een aantal factoren suggereren dat dit wellicht niet het geval is -- waarbij de problemen die de onderzoeken aantonen het meest in het oog springen. Keer op keer tonen onderzoeken in de westerse wereld, laat staan het Midden-Oosten en Noord-Afrika, een geheel ander beeld aan waar het die "gematigde meerderheid" betreft.
Inderdaad, zulke onderzoeken kunnen bijvoorbeeld aantonen dat slecht 27% van de Britse moslims "enige sympathie heeft voor de motieven achter de aanvallen" tegen Charlie Hebdo, afgelopen jaar. Ja, het is slechts tussen een kwart tot eenderde van Britse moslims die sympathie hebben voor de blasphemy enforcement-eenheid. Op andere gelegenheden, zoals toen recentelijk het door Channel 4 aangevraagde ICM-onderzoek uitkwam, werd aangetoond dat 52% van de Britse moslims vindt dat homoseksualiteit illegaal zou moeten zijn. Dat is nogal een vondst. Het is immers niet 52% die zegt dat homoseksualiteit "niet helemaal hun ding is" of dat "ze het niet helemaal goedkeuren," maar 52% van de Britse moslims wil dat homoseksualiteit een strafbaar feit wordt.
Maar het is wat er na het verschijnen van zulke onderzoeken gebeurt, waardoor het idee van de "gematigde meerderheid" pas echt onder druk komt te staan. Eerst is er, natuurlijk, een poging een positieve draai aan de resultaten te geven. Dus toen bijvoorbeeld het Charlie Hebdo-onderzoek vorig jaar uitkwam, publiceerde de BBC (dat het onderzoek had aangevraagd) de kop: "Meeste moslims zijn tegen de wraak op Mohammed-cartoons". Ondanks dat het waar is, is dit niet de meest schokkende bevinding van het onderzoek. Maar het is wat er vervolgens gebeurt waardoor we ons af moeten vragen of we echt te maken hebben met een "gematigde meerderheid", of, in werkelijkheid, met een "gematigde minderheid". Want elke keer als een dergelijk onderzoek verschijnt, probeert bijna de hele islamitische gemeenschap, inclusief bijna alle moslims in de media en zelfverklaarde groepen van "islamitische gemeenschapsleiders", te bewijzen dat het onderzoek onjuist is. Het gebeurde na het ICM-onderzoek, zoals dit gebeurde na werkelijk elk voorgaand onderzoek. Met uitzondering van een of twee dissidente moslims, bezigt elke islamitische stem in de media zich niet met de ICM-bevindingen, maar met het ontkrachten van de validiteit, methodologie en 'motieven' achter het onderzoek. Dit is erg veelzeggend.
Een gedachte-experiment is op z'n plaats. Ongeacht uit welke gemeenschap u komt, stelt u uw reactie eens voor als een onderzoek zoals dat van het ICM over Britse moslims, uitkwam over de gemeenschap waar u uzelf onderdeel van acht. Stelt u zich voor dat u een jood bent en er verschijnt een onderzoek waaruit blijkt dat de meerderheid van joden wil dat homoseksualiteit strafbaar wordt. Wat zou uw eerst reactie zijn? Mijn indruk is dat de meeste joden zich diep zouden schamen. En heel kort na die eerste reactie zullen ze zich gaan afvragen hoe zo'n vreselijk statistiek verholpen kan worden.
Het is mogelijk, dat als u niemand van uw geloof kende die vond dat homoseksualiteit strafbaar zou moeten zijn en u deze stelling nog nooit eerder was tegengekomen (of andere onderzoeken die iets soortgelijks suggereren), u zich af zou vragen hoe geloofwaardig de methodologie van het onderzoek is. Maar anders, zou je waarschijnlijk zuchten en afvragen hoe dingen verbeterd kunnen worden. Als je weet dat de bevindingen redelijk betrouwbaar zijn, waarom zou je deze dan willen ontkrachten?
Bijvoorbeeld, als er morgen een onderzoek zou verschijnen over blanke Britten met een christelijke achtergrond, zou mij dit toch zeker interesseren. Als het onderzoek aan zou tonen dat 39% van de Britse christenen zou vinden dat vrouwen hun echtgenoten altijd moeten gehoorzamen (zoals het ICM-onderzoek aantoonde waar het moslims betrof), dan zou ik mijn zorgen hebben. Als het tevens vond dat bijna een kwart (23%) van diezelfde Britten zich af zou willen scheiden van de rest van het land, en dat grondgebied zou willen besturen op grond van wat bijbelgeleerden de wet "achten", dan zou ik mij nog meer zorgen maken.
Natuurlijk zijn beide situaties niet heel erg waarschijnlijk. Maar laten we ons toch even voorstellen dat dit wel zo was. Wat zou mijn reactie dan zijn? Ten eerst zou het schaamrood mij op de kaken staan. En ik zou mij nog meer schamen als deze bevindingen niet eens een verrassing voor me zouden zijn. Als ik altijd al had geweten dat mijn "gemeenschap" er zulke denkbeelden op nahoudt, en een onderzoek dit aantoont, dan zou ik mij diep schamen om het feit dat iedereen in het land nu weet, wat ik allang wist.
Maar wanneer er zo'n onderzoek verschijnt over de opvattingen van Britse moslims, is er nooit enig teken van introspectie. Er is geen schaamte of zorg, alleen de aanval. Als er inderdaad een "gematigde meerderheid" is, wanneer een onderzoek stelt dat een kwart van jouw gemeenschap de wet fundamenteel wil veranderen en onder de sharia wil leven, dan zou de overige 75% hun tijd moeten besteden aan het proberen te veranderen van de opvattingen van dat kwart. In plaats daarvan doet zo'n 74% van die 75% niets anders dan het voor die 25% opnemen, en vallen zij het bedrijf aan dat deze feiten ontdekte. Het is een piepklein symptoom van een veel groter probleem. En we zijn nog maar amper begonnen met onderkennen wat de gevolgen hiervan voor onze samenleving betekenen.
Douglas Murray is een analist en commentator, gevestigd in Londen.