Het Westerse eufemisme voor Turkije, met zogenaamd milde "postmoderne" islamisten die in 2002 aan de macht kwamen, was vanaf het begin problematisch. De afgelopen vijf jaar heeft Turkije een "postmoderne" islamitische verdrietige begrafenis gezien -- verdrietig omdat het in werkelijkheid nooit bestond in dit universum. Het was het geesteskind van de optimisten die nipten van hun koffie in een café in Washington, of in een Londonse pub, of een Berlijns bierhuis. Nu is er alleen nog de officiële begrafenis met een lege kist: in feite was er niet iets dergelijks als een "postmodern" islamisme.
De politieke islam, wanneer het steun van de bevolking wint, heeft de neiging om de richting van de meerderheid vast te stellen in plaats van de pluralistische route (zie Turkije en Egypte). En wanneer het gemengd wordt met het culturele en religieuze nationalisme in de Oriënt, adopteert men vaak niet alleen de richting van de meerderheid, maar blijken ook een paar militanten mee te draaien (zie Hamas).
Het werd zelfs niet eens als iets schokkend beschouwd toen een Turkse man die de journalist Dundar buiten een gerechtsgebouw beschoten heeft, in zijn getuigenis zei: "Ik was sterk geïrriteerd door zijn (Dundar) berichtgeving... Ik wist dat hij naar Groot-Brittannië was geweest voor een tijdje... Ik dacht dat hij een Britse spion was... Ik was van plan hem hiermee (met het schieten) een lesje te leren."
Waarom vond de man dat deze Turkse journalist, die tot ongewenst persoon verklaard was door de president van het land, een Britse spion was? Was het werkelijk omdat Dundar naar Groot-Brittannië was geweest, zoals duizenden andere Turken ook elk jaar doen? Nauwelijks. Het was omdat de president van het land hem luid had geëtiketteerd als een spion, een verrader, een terrorist -- zelfs zonder een uitspraak van het gerechtshof. Dundar werd uiteindelijk vrijgesproken van de aanklachten.
 Murat Sahin (links) doet pogingen om te schieten op journalist Dundar (rechts gehurkt, met zijn rug naar de camera) buiten een rechtbank in Istanbul, Turkije, op 6 mei 2016. Sahin verklaarde later: "Ik was sterk geïrriteerd door zijn berichtgeving... Ik wist dat hij naar Groot-Brittannië was geweest voor een tijdje... Ik dacht dat hij een Britse spion was... Ik was van plan hem hiermee (met het schieten) een lesje te leren." (Afbeeldingsbron: RT video screenshot) |
In zijn onlangs verschenen boek, The Glorious Defeat: The Islamists' Test With Power, concludeert de auteur Levent Gultekin, zelf een figuur uit de rangen van de islamisten:
"De oorlog (intern) is gewonnen door de lijn van de Akit, dankzij (president) Erdogan. De aanpak van de Akit heeft niet alleen de moslimfundamentalisten, maar heel Turkije gevangen genomen... Erdogan heeft de kiezers op die lijn gebracht. Deze (Akit) is de (politieke) internationale taal in elk veld."
De "Akit" in kwestie is het dagblad Yeni Akit. Het is een fel pro-Erdogan, een fel islamitische krant, waarvan de redacteurs vaak een stoel hebben in de prive-jet van de president bij zijn buitenlandse reizen --een uiting van de waardering van de president van hun minder subtiele redactionele lijn.
In 2014 schreef een columnist van de Yeni Akit dat een "Gaza Fonds bijdrage belasting" moet gelden voor Turkse Joden, alsmede voor buitenlandse Joden die zaken doen in Turkije, en voor Turkse onderdanen met commerciële banden naar Israël. Hij suggereerde dat de belasting moest gelden voor een bedrijf of een firma die een partnerschap met een Turkse Jood onderhoudt. De straf voor het niet betalen van de belasting moet de intrekking zijn van de bedrijfsvergunning van de Jood en de inbeslagname van zijn eigendom.
Kort voor de algemene verkiezingen van 1 november beweerde een andere columnist van Yeni Akit, dat Erdogan de nieuwe "oecumenische" kalief zou worden, zodra hij de presidentiële uitvoerende bevoegdheden heeft verkregen die hij zo hartstochtelijk verlangt: de 105e kalief!
Yeni Akit heeft onlangs ook een lijst gepubliceerd van bedrijven onder de kop: "Moslims die betalen (kopen van) deze bedrijven baden zich in het bloed van Palestijnse kinderen." In de ondertitel was te lezen: "Moslims die deze producten consumeren doen de financiering van Israël dat Palestina bezet."
De lijst bevat 's werelds meest prominente merken: 17 in de tabaksindustrie, zes fast-food ketens, 11 frisdrank producenten, 12 technologie-reuzen, 15 autofabrikanten en merken van auto's, 16 kleding- en modemerken, een producent van whisky, twee transportbedrijven, drie oliemaatschappijen, een batterij-producent, een beroemde sigarettenaanstekerproducent, zuivelproductenbedrijven, koffie-, thee- en drinkwaterproducenten, wasmiddel- en margarine- en ijsbedrijven, en... een creditcardbedrijf, een van de gebruikelijke top-drie die we allemaal gebruiken -- noem het X.
Deze auteur vroeg een vriend om de abonnementenafdeling van Yeni Akit te bellen voor een kleine sociaal-politieke experiment. Dit was het gesprek:
-Hallo, is dit abonnementen afdeling?
Yeni Akit: Ja, hoe kunnen wij u helpen?
-Kan ik me abonneren op uw krant en met een creditcard betalen?
Yeni Akit: Natuurlijk kunt u dat. Welke regio of stad woont u ?
-Ankara, (...) omgeving. Kan ik betalen met mijn creditcard X?
Yeni Akit: Zeker, u bent meer dan welkom.....
Ah, die moslims, die zich baden in het bloed van Palestijnse kinderen...
Burak Bekdil, gevestigd in Ankara, is een Turkse columnist voor de krant Hürriyet en medewerker aan het Midden-Oosten-Forum.